Sinds de aardbeving staat Chili in Europa weer op de kaart. Minder bekend is dat Chili sinds de jaren tachtig beschikt over een innovatief pensioensysteem. Sindsdien is het systeem overgenomen door diverse landen, niet alleen binnen Latijns-Amerika maar ook daarbuiten.

Het Chileense systeem is gebaseerd op individuele spaarrekeningen. Dat is op zich niets nieuws. Het aardige van het Chileense systeem is echter dat de werknemer niet voor lange tijd vastzit aan een bepaalde verzekeraar of pensioenfonds. De enige verplichting is om het pensioengeld onder te brengen bij een zelf gekozen pensioenbank. Momenteel kan iedere Chileense werknemer zelf kiezen tussen zes verschillende pensioenbanken. Die doen allemaal hun uiterste best om een zo hoog mogelijk rendement te behalen. Dat moet ook wel, want als de beleggingsresultaten tegenvallen, kan zo worden overgestapt naar een concurrerende pensioenbank. Vier keer per jaar ontvangt elke werknemer van zijn pensioenbank een rekeningoverzicht met het laatste saldo, inclusief een verantwoording van de gemaakte kosten.

Tegen de tijd dat de werknemer met pensioen wil, gebruikt hij het saldo dat hij bij zijn pensioenbank heeft gespaard, om een lijfrente aan te kopen bij een verzekeraar. Het spreekt voor zich dat de verzekeraar wordt gekozen die de hoogste uitkering geeft voor het opgebouwde saldo. Ook hier is dus weer sprake van vrijemarktwerking.

De resultaten van het Chileense systeem zijn opmerkelijk te noemen. In nog geen dertig jaar is een pensioenvermogen opgebouwd van $ 112 mrd, zo’n 85% van het bbp. Het rendement van het systeem sinds zijn introductie in 1981 bedraagt gemiddeld 9% per jaar, beduidend meer dan de verwachte 4% rentabiliteit waar wij nu mee werken.

En de risico’s dan? Die hebben de pensioenbanken collectief ondergebracht bij een verzekeringsmaatschappij. Hiermee richten de financiële instellingen zich uitsluitend op hun kernactiviteit: de (pensioen)banken beheren de pensioenspaarrekeningen, de verzekeraars dekken de risico’s af.

De marktwerking en de eenvoud van het Chileense systeem zorgen voor lage kosten en stabiliteit. Deze aanpak zou op termijn wel eens bestendiger kunnen zijn tegen toekomstige aardschokken dan het uitstorten van een lawine van wet- en regelgeving over de pensioenbranche.

Uit  Het Financieele Dagblad, Door: Marres, P.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

7 REACTIES

  2. Heel goed dat nu ook het Financiële Dagblad moderne aandacht aan dit Chileens systeem schenkt.

    Op de Vrijspreker hebben we dit al vele jaren aanbevolen. Zoek onder: ” Chili Pensioen” en u krijgt een aantal artikelen die uw inzicht kunnen vergroten.

    Bij het creëren van dat systeem is indertijd ruimschoots gebruik gemaakt van adviezen van Milton Friedman.

  4. Het lijkt erop dat de enige manier om een enigzins vrije samenleving te creëren, het (tijdelijk) verbieden/vermoeilijken van een socialistische oppositie is (Singapore, Dubai, Chili).

  5. De salon-socialisten zien in dit systeem helemaal niets. Geef ik u op een briefie. Vrije marktwerking is prima. Het liefste had ik nooit pensioen betaalt en had eea zelf gedurende 50 jaar maandelijks rente op rente gezet. Ik kan dan mijn eigen spaarpot bijna niet opmaken.

  6. Beter dan Nederland maar waarom toch die verplichting?
    Als ik zelf nou beter beleg dan die semi-ambtenaren/bankiers, waarom zou ik dan moeten kiezen uit 6 “goedgekeurde pensioenbanken”? Zeker als ze allen onder hetzelfde toezicht vallen en als die toezichthouder er dezelfde onzinnige visies op nahoudt als de toezichthouder op onze pensioenfondsen, waar omwille van de regeltjes veel te weinig in goud of grondstoffen wordt belegd, terwijl juist dat goed scoorde het afgelopen decennium (en m.i. tot 2020 nog een hele mooie weg te gaan heeft).
    Ik wil niet moeten kiezen uit 6 pensioenbanken, ik wil zelf de regie over mijn spaarpotje.
    Ik moet er niet aan denken dat ik de afgelopen 10 jaar een rendement had gehaald vergelijkbaar met dat van ABP of PGGM.

    @pcrs [3]: In Belgie ook. Daar heeft de staat enkele jaren geleden het pensioenfonds van Belgacom “overgenomen” om haar begroting te doen kloppen. Omdat overheden niet aan dubbel boekhouden doen en geen balans opstellen, konden de miljarden als inkomsten geboekt worden, zonder dat ze de toekomstige verplichtingen als schuld op haar balans moest opnemen. Wat in werkelijkheid een nul-operatie zou moeten zijn, oogde dus op dat moment als een “succes”. De rekening -voor de belastingbetaler of voor de Belgacom gepensioneerden- volgt jaren later wel, als er al lang een ander kabinet aan de macht is. Niemand die hier dus wordt op afgerekend.

  7. Het Chileense systeem is in feite hetzelfde als de 401(k)’s/IRA’s van de VS. Of gewoon een leefrente in Nederland.

    Er is wel een keerzijde:

    1) wie niet spaart, krijgt niets.
    2) alle belegings risico is voor jou.
    3) de premieinleg is doorgaans fors hoger dan bij NLse systemen (*)

    Let wel, ik zeg niet dat ik dat een probleem vindt, maar het punt is meer dat dit niet echt een nieuwe uitvinding is.

    *) Dat is ook het probleem. Er is te weinig inlegd in NLse systemen tov de pensioengaranties die mensen denken te hebben.

Comments are closed.