Provincies: de kat in het nauw?

Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Dat spreekwoord kent u vast wel. De Provincies ruiken de kritiek die aan hen is geuit in de diverse vormen van de pers. En, zoals het een overheidsvorm “betaamt”, zoeken ze een manier om het vege lijf te redden.

Helaas doet een overheid dat met louter onzinnige argumenten (rare sprongen). Om te beginnen eerst een citaat van de website www.inoverheid.nl:

Dijkgraaf: Provincies zijn in paniek

‘De provincies zijn in paniek. Ze liggen onder vuur, want de burger weet niet meer waar ze eigenlijk voor nodig zijn. En daarom zoekt deze bestuursvorm het in het overnemen van de waterschappen.’

Dat liet dijkgraaf Jan Geluk van waterschap Hollandse Delta en lid van het dagelijkse bestuur van de overkoepelende Unie van Waterschappen zaterdag weten. Hij reageert hiermee op het voorstel van de provincies om de waterschappen onder hun bestuur te brengen.

Volgens de provincies levert dat een besparing op van honderden miljoenen euro’s. Geluk zegt geen idee te hebben waar ze dat op baseren. Een onderbouwing is er volgens hem niet.

De dijkgraaf stelt dat de bestuurskosten van de waterschappen 23 miljoen euro per jaar bedragen op een totaal uitgavenbudget van 2,6 miljard euro. Dat betekent volgens hem dat de omvangrijke besparingen die provincies zeggen te kunnen behalen alleen maar ten koste kunnen gaan van waterveiligheid en goed beheer.

(einde citaat)

“Provincies zijn in paniek?”
Ja natuurlijk zijn ze in paniek, want het begint langzaam tot de burgerij door te dringen dat deze provinciale overheidslaag tussen “Den Haag” en gemeenten en waterschappen volstrekt nutteloos is. De provincies zijn de laatste maanden regelmatig in het nieuws en nu, met de landelijke verkiezingen in aantocht, wordt deze tussenlaag van belastinggeldopvreters herhaaldelijk als bezuinigingsmaatregel genoemd. Nog afgezien van het feit, dat 99,9% van de overheids-“diensten” gewoon uitgevoerd kunnen worden door private initiatieven, maar dat is weer een heel andere discussie.

En welk nut heeft het, om de ene overheid op te laten gaan in de andere? De in het citaat genoemde getallen geven al blijk van het non-argument, maar ook in de praktijk gelooft toch niemand dat zo’n “fusie” ook echt een vermindering van ambtenaren gaat opleveren? En daarmee kosten worden bespaard? Natuurlijk niet, er zullen eerder ambtenaren en kosten bij komen omwille van allerlei verzonnen bullsh*t zoals: synergie-teams, implementatiecommissies en communicatieteams. De kantoren moeten aangepast worden, want de “nieuwe collega’s” moeten absoluut ook op de laatste mode in ergonomisch verantwoorde meubelen en kantoorinrichting werken. En in de praktijk hebben de provinciale ambtenaren het al zo druk (*kuch*), dat er geen werkzaamheden bij genomen kunnen worden.

En wat nieuw voor mij was, is het bestaan van een “overkoepelende Unie van Waterschappen”. Ja ja, denkt u daar nog even over na: een OVERKOEPELENDE UNIE VAN WATERSCHAPPEN!!!
Dus… (lange pauze)… we hebben een Nederlandse staat…, die bepaalde werkzaamheden uitbesteedt aan regionale waterschappen… Die waterschappen zouden dus normaliter gewoon direct aan de Nederlandse staat kunnen rapporteren, zoals aan het briljant (cynische intonatie)  functionerende ministerie van Verkeer en (let op, daar komt hij)…: waterstaat!
Maar nee hoor, daar moest ook nog een laagje tussen, namelijk die overkoepelende Unie. Dit verzin je toch niet? Durft u zoiets uit te leggen aan bijvoorbeeld een buitenlander als u op vakantie bent?

Trouwens, provincies hebben ook zoiets hoor. Interprovinciaal overleg, en zo. Daar hebben we nondeju toch die overheid in Den Haag voor? Om de zaken tussen de afzonderlijke provincies te regelen? Wat moet dat laagje daar nu weer tussen?

Ach, beste lezer. Bij mij is het lampje van de overheidslogica al tientallen jaren geleden uitgegaan, maar toch val ik nog dagelijks van de ene verrassing in de andere verbazing. Mocht u het allemaal nog snappen, dan houd ik mij graag aanbevolen voor uw heldere uitleg.

Mijn tip ter verbetering: schaf die hele rotzooi af, laat mensen onderling afspraken maken en als er wat geregeld moet worden, richt daar dan particuliere initiatieven voor op. Die kunnen diensten, waar om gevraagd wordt, dan tegen betaling leveren. Zo blijven namelijk alleen de diensten over waar behoefte aan bestaat en waarvoor vrijwillig betaald wordt. Marktwerking, heet dat. Wie iets niet wil, hoeft ook niet te betalen. Schaarste of overvloed, vraag & aanbod, prijsstelling, kwaliteit, allemaal aspecten die beoordeeld worden door de vrijwillige afnemer van die diensten.
Dat in tegenstelling tot overheidsmonopolie en overheidsdwang om “diensten” aan te moeten schaffen waar we niet eens om vragen.