In het kader van “het moet niet gekker worden” is er weer eens een enquête (nummer 3.225.368 denk ik) gehouden. En die enquête gaat over de grens tot waar uw werkgever iets over u te vertellen heeft. En heel toevallig heb ik zoiets meegemaakt, afgelopen maandag, bij mijn opdrachtgever. Lees en huiver (of lach u rot)…
Laat ik beginnen met het artikel van maandag 12 april j.l. op de website www.inoverheid.nl, waar het volgende te lezen was:
Baas mag zich bemoeien met leefstijl werknemer
Driekwart van de Nederlandse werknemers vindt dat de baas zich mag bemoeien met de leefstijl van ongezonde medewerkers. Veertig procent meent dat de baas dit zelfs verplicht is. Dit concludeert Intomart GfK in een onderzoek in opdracht van BNR Nieuwsradio en zorgverzekeraar CZ.
Twee op de drie werknemers en meer dan de helft van de werkgevers vindt dat het bedrijf medeverantwoordelijk is voor de vitaliteit van het personeel. De werkgever zou moeten zorgen voor goede werkplekken, flexibele werktijden of een fietsenplan. Tien procent vindt dat gebrek aan vitaliteit reden is voor ontslag.
Tot zover het artikeltje dat ik in mijn mailbox kreeg. Dan nu het gevalletje op mijn werk:
Ik werk als ZZP’er bij een redelijk grote multinational. Deze multinational is een commercieel bedrijf, waarbij ik de gedachte heb voor een volwassen bedrijf te werken dat op zijn minst het woordje “eigendom” zeer goed begrijpt. Dit bedrijf heeft een groot aantal regels en ik heb geen moeite me daaraan te houden (ik bevind me op hun terrein, dus hun eigendom); zou ik ergens pertinent niet mee eens zijn dan staat het mij vrij om mijn prioriteiten af te wegen en desnoods afscheid te nemen om mijn heil (en verdiensten) ergens anders te zoeken. Tot zover wat mij betreft geen vuiltje aan de lucht want ik doe mijn werk erg graag, heb zeer veel vrijheid in en op mijn werk en ik ben ook zeer tevreden over de beloning die ik ontvang.
De branche waarin ik werk is niet geheel zonder risico voor wat betreft arbeidsongevallen en een brandje of verkeerd omgaan met explosieve stoffen kan fatale gevolgen hebben voor zeer veel mensen, zeer veel apparatuur en het milieu. Dat is dan dus ook de reden dat er zoveel regeltjes zijn. Ook tot dusver voor mij allemaal in orde, erg logisch en helemaal mee eens.
Omdat iemand enkele jaren geleden het idee had om de veiligheid bij het personeel een tweede natuur te laten worden, is er een project gestart in vijf fasen, waarvan deze week de vierde fase is ingegaan. De doelstelling van het bedrijf is om wereldwijd nul ongevallen met medische gevolgen te bereiken; een utopie in een concern waar jaarlijks wereldwijd meer dan 9 miljoen arbeidsuren worden gemaakt. We moesten een groepsfoto van de afdeling (elke afdeling moet dit wereldwijd doen, 50.000 werknemers en ingeleenden) laten maken die op een groot veiligheidsplakkaat aangebracht wordt en we moesten onze handtekening op dat plakkaat zetten. Met die handtekening beloven wij plechtig (“pledge”, dus iets sterker dan gewoon beloven, want dat is “promise”) dat wij veilig werken, de veiligheid hoog in het vaandel hebben staan en geen smoezen verzinnen om onveilig te handelen. Tot zover ook nog niets aan de hand.
Maar… (er is altijd een “maar”), we tekenden dus meteen voor de kreet dat we zo werken én leven. Dus ook buiten de tijd en de terreinen van die werkgever. En dat is verdomme dus in mijn privéleven. Daar komt dan nu net MIJN besef van eigendom aan de orde, want mijn privéleven is iets, waar mijn opdrachtgever nu net niets mee te maken heeft: dat is mijn eigendom!
Ik heb dus getekend voor mijn tijd en aanwezigheid bij mijn opdrachtgever en voel mij niet gehouden die plechtige belofte ook buiten de tijd en werkterreinen van mijn opdrachtgever geldig te laten zijn. Natuurlijk bepaal ik zelf mijn eigen veiligheid buiten werktijd, ik ben niet suïcidaal of verzot op ongelukken, blessures of ziekten. Maar iedere werknemer van het bedrijf loopt bijvoorbeeld risico’s voor zijn/haar veiligheid als er aan sport gedaan wordt; vooral contactsporten als voetbal e.d. Ikzelf durf het gaspedaal van mijn auto nogal eens te ver in te drukken, waardoor ik bewust een zeker risico neem. En zo zijn er tal van voorbeelden te noemen die in strijd zijn met de vandaag bekrachtigde plechtige belofte.
Als mijn opdrachtgever denkt een bepaald gezag over mij te hebben buiten werktijd, dan voel ik mij genoodzaakt om ook de uren buiten werktijd te factureren; dat zijn in totaal 168 uren per week en dat voor 52 weken per jaar. Ofwel ik zou mijzelf binnen 6-7 jaar financieel onafhankelijk kunnen beschouwen en riant met pensioen kunnen gaan. Maar hier werd om gelachen… als een boer die kiespijn heeft.
Ze begrepen mijn argumenten wel, maar er werd natuurlijk niets mee gedaan. Geeft niets, voor mij was dit weer een speldenprik om enkele mensen na te laten denken over het collectivisme dat zelfs (en eigenlijk heel vaak) voorkomt in zelfs grote, commerciële multinationals.
Het artikeltje van “inoverheid.nl” sluit naadloos aan op de bemoeizucht die nu niet alleen vanuit de overheid opgelegd wordt, maar zelfs vanuit het bedrijfsleven op de loer ligt. Het ergste van het geciteerde artikeltje vind ik, dat een deel van de werknemers hier gewoon achter staat. Onbegrijpelijk, zoveel laf gebrek aan eigen verantwoordelijkheid. We leven in een land met makke schapen, die zich gewillig elke kant op laten sturen; is het niet door de overheid, dan wel door de werkgever.
Helaas bemoeit ook mijn werkgever zich met buiten de werktijd vallende uren van het bedrijf.
Zo wil hij bijvoorbeeld bij jeugdige werknemers bepaalde kleding, of leuzen op shirts niet zien.
In werktijd Oke, daarbuiten heeft hij er niets mee te maken.
Rob ter Horst [8] reageerde op deze reactie.
Maar je hebt toch getekend?
Mijzelf kennende had ik niet getekend, en ze bovendien gevraagd om de tekst te veranderen…
.M [3] reageerde op deze reactie.
Paul Martens [10] reageerde op deze reactie.
@Rob ter Horst [2]: Hear hear.
Als je wel getekend hebt, moet je je er nu wel aan houden, anders is je handtekening niks waard.
Echter: je kan argumenteren dat e.e.a. subjectief is of op zijn minst een subjectieve inschatting. Of jij ergens het gaspedaal wat dieper indrukt ook onveilig is, hangt van een veelheid aan factoren af waaronder niet in de laatste plaats je eigen rijvaardigheid en die kan jijzelf beter inschatten dan wie dan ook en gezien het grote belang dat er voor jou op het spel staat -ultiem je leven maar minimaal duizenden euro’s potentiele blikschade- zal jij per definitie binnen de grens blijven van wat jezelf -met inachtname van o.a. je eigen rijvaardigheid- wel degelijk nog als veilig beschouwd, immers er is niemand die bij zichzelf denkt “deze scherpe bocht waar een bordje 70 voor staat kan IK maximaal aan 100 nemen, dus laten we er eens aan 120 doorscheuren”. Tenzij hij net suicidale neigingen heeft, zal hij die dus aan maximaal 100 nemen. Dat moet in die context dan ook als veilig aanzien worden, ongeacht of het volgens de vigerende wetgeving legaal is of niet. Dus in wezen is de hele pledge een beetje onzinnig omdat mensen in hun subjectieve inschatting immers altijd veilig bezig zijn.
Paul Martens [10] reageerde op deze reactie.
Valt mij nog mee dat er geen boete beding in deze “plechtige belofte” zit. En ik maar denken dat die multinationals zo commercieel zijn…
De Partij Voor De Slavernij zal het vast goed doen daar.
pcrs [6] reageerde op deze reactie.
Paul Martens [10] reageerde op deze reactie.
Ik denk dat dit soort dingen een gevolg zijn van het feit dat veel risicos van de werknemer verplicht op de werkgever zijn afgewenteld.
Als de werkgever een werknemer bijv. niet mag ontslaan als die longkanker krijgt en zijn salaris moet doorbetalen en voor de medische kosten moet opdraaien, dan krijg je dat de managers zich gaan bemoeien met of een werknemer rookt of niet. Het is onderdeel van het veiligstellen van het voortbestaan van het bedrijf.
Rob ter Horst [7] reageerde op deze reactie.
Paul Martens [10] reageerde op deze reactie.
@Bon Vivant [4]:
yeahhhh
@pcrs [5]: Tja, straks gaat de werkgever nog eisen dat je stopt met sporten, omdat je daar blessures van kan krijgen, waardoor je mogelijk niet kan werken, of was het nou dat je door sporten een betere conditie krijgt, en dus minder ziek wordt, en je dus moet sporten… Moeilijk hoor.
pcrs [9] reageerde op deze reactie.
@Helder [1]: Ik heb wel eens meegemaakt dat een chef, tegen een werknemer heeft gezegd dat z’n vrouw maar met werken moet stoppen. Dit had te maken met het niet tijdig vinden van een oppas voor de kleine, waardoor de werknemer een enkele keer te laat kwam. Straks vinden ze nog dat hun werknemers helemaal geen kinderen moeten krijgen. Is al helemaal storend voor de arbeidsproduktiviteit…
Ron [13] reageerde op deze reactie.
@Rob ter Horst [7]: Als de werkgever verpicht wordt met wet en geweld voor de ziektekosten op de draaien, kan je dat idd wel verwachten. De overheid introduceert dwang en zet de mensen tegen elkaar op. Die vragen dan elk om meer dwang om de nadelige effecten van de vorige dwang op te heffen.
Rob ter Horst [11] reageerde op deze reactie.
@Rob ter Horst [2]: Zoals geschreven tekende ik alleen voor mijn tijd bij mijn opdrachtgever. Over mijn privétijd heeft hij niets te zeggen, zolang ik die tijd niet kan doorfactureren.
@pcrs [5]: Ja, roken is sinds 1 januari ook verboden op het gehele terrein, dus ook de rookruimtes zij verdwenen. Argument was toen ook dat de werkgever zich bekommert om de gezondheid van de werknemers.
Maar anderzijds spoort diezelfde werkgever wel iedereen aan om fit te leven, te sporten. Je wilt niet weten hoeveel verzuimgevallen er zijn door sportblessures. En dat zijn dagen die meestal 100% door de werkgever moeten worden betaald, want steeds maar enkele dagen verzuim.
Als iemand de moord stikt van de longkanker of andere langdurige ziekte, treden er allerlei verzekeringen in werking, waardoor de werkgever echt niet voor alle kosten hoeft op te draaien. Zeker niet voor de medische kosten, zoals jij stelt. Want welke werkgever betaalt de medische kosten van zijn werknemers? Dat gebeurt niet eens als iemand een bedrijfsongeval heeft.
Het vreemde vind ik, dat de meesten er maar weer akkoord mee zijn, tenminste als ik dat stukje van Inoverheid lees en de reacties op mijn werk zie.
@Bon Vivant [4]: Boetebeding was dat je “op rapport” werd gezet.
@.M [3]: Risico’s zijn zeer goed te kwantificeren als je iets van risicomanagement weet. Risico kun je uitdrukken in een getal. Alleen: wie bepaalt de categorie-indeling van de risico-uitkomsten wanneer een risico acceptabel is, wanneer er beheersmaatregelen genomen moeten worden (bordje 70 km/uur) of het risico niet meer acceptabel is? Dat een werkgever dat voor zijn eigendommen doet is prima, maar heeft hij dat ook te doen voor de privétijd van de werknemers?
Rob ter Horst [12] reageerde op deze reactie.
Hub Jongen [15] reageerde op deze reactie.
pcrs [20] reageerde op deze reactie.
.M [25] reageerde op deze reactie.
@pcrs [9]: Ik vraag me af in hoeverre de overheid hier de oorzaak van is, van die dwang, die weer een andere dwang tot gevolg heeft. Bepaalde mensen in bepaalde posities hebben een natuurlijke dwang om regels op te stellen, mensen te dwingen, en die zitten niet alleen in de politiek of bij de overheid, die zitten ook in het bedrijfsleven, en bij jou en mij thuis. Voor mij zijn regels richtingaangevend, maar ik bepaal zelf via welke weg ik ga. Procedures zijn leuk, voorkomen ook veel problemen en kosten, maar veroorzaken ook veel problemen en kosten. Ikzelf ben heel nauwkeurig in mijn werk, zie dingen die anderen niet zien, en daardoor ben ik in staat veel problemen te voorkomen. Maar ook ik heb te maken met onwil en onkunde. Op een gegeven moment moet je het los laten, als ook ‘hogere’ medewerkers het probleem niet kunnen of willen oplossen.
pcrs [21] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [10]: ‘Zoals geschreven tekende ik alleen voor mijn tijd bij mijn opdrachtgever. Over mijn privétijd heeft hij niets te zeggen, zolang ik die tijd niet kan doorfactureren.’
Heb je dat er ook specifiek bijgeschreven.
Paul Martens [14] reageerde op deze reactie.
@Rob ter Horst [8]: Kinderen moeten naar de creche, kleuterschool, naschoolse opvang zodat de ouders centen kunnen verdienen ten behoeve van de staat en de kinderen de “juiste” opvoeding genieten.
@Rob ter Horst [12]: De slogan was: “zo werk ik, zo leef ik”. Bij mijn krabbel komt te staan “zo werk ik”.
Tevreden?
Zie je ook het grotere geheel, of alleen het detail uit mijn illustrerende voorbeeld? Zie je de collectivistische indoctrinatie niet? Denk je niet na over de oorzaken en gevolgen daarvan?
Rob ter Horst [16] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [10]:
” Het vreemde vind ik, dat de meesten er maar weer akkoord mee zijn,….
Ja, vreemd, en toch ook niet. Als we zien dat het gros van hedendaagse bevolking is opgevoed door overheid, onderwijs,kerk en media tot “goede gehoorzame burgers, die kritiekloos ja en amen zeggen”
Tot en met de tweede kamer. Deze week zeggen Angela en Nicolas dat iedere productieve Nederlander 400-500 euro moet geven aan de Grieken. En dat gebeurt gewoon ondanks dat ze ongeveer twee weken geleden stelden dat er geen cent naar de zwendelende Griekse overheid mocht gaan.
En het veel ergere klassieke voorbeeld dat ondanks een duidelijk referendum de Nederlanders tot slaaf van de Brusselse EU worden “bevorderd”.
@Paul Martens [14]: Was even onduidelijk.
Zelf heb ik eens geen handtekening gezet bij een functioneringsgesprek. Was het absoluut niet eens met de leugens die erin stonden. Nee, ik moest volgens hun tekenen. Ik zei dat ik dan voor akkoord teken, en ik ga niet akkoord met deze conclusies, dus kan ik ook niet tekenen voor akkoord. Uiteindelijk is er niet getekend. Het jaar erop was er de mogelijkheid om onder voorbehoud/protest te tekenen…
Of ik niet nadenk over de oorzaken en gevolgen van indoctrinatie. Jazeker, dat doe ik door zoveel mogelijk neutraal te zijn, en dus niet alleen naar de overheid te kijken maar ook naar het bedrijfsleven en het individue. Opvallend is dat mensen individueel best wel een goed inzicht hebben, maar zodra ze in een groep terechtkomen zich aanpassen. Als je namelijk je kop boven het maisveld uitsteekt, dan weet je het wel. Misschien is collectivisme wel een vorm van zelfbescherming…
Paul Martens [17] reageerde op deze reactie.
@Rob ter Horst [16]: Okay, duidelijk.
Blij om te lezen dat je er wel degelijk over nadenkt. Dat mensen zich in een groep aanpassen, dus geen bezwaar hebben tegen een collectief (mits vrijwillig aangegaan wat mij betreft), daar is niets mis mee.
Maar een vrijwillig aangegaan collectief is iets heel anders dan collectivisme, zeker als het via politiek, overheid, religie én/of bedrijfsleven (of anderzijds) opgedrongen wordt. Ik zou graag als vrij mens leven, zonder die collectivistische dwang. Dit lukt mij nu maar gedeeltelijk en uitsluitend juist in mijn privéleven.
Maar ik ben me zeer bewust van mijn omgeving, waardoor ik mij, als vrij individu (geen Einzelgänger of egoïst), dan ook probleemloos zou aanpassen. Op voorwaarde van wederzijds respect, elkaar vrijheid gunnen en in mijn omgeving afspraken maken hoe we het beste in vrijheid zouden kunnen leven. Die afspraken vallen mijns inziens overigens ook wel mee, want ik denk dat mensen, als vrije individuen, met gezond nadenken al heel veelzaken automatisch regelen. Puur uit een universele vorm van beleefdheid en omgangsvormen. Die enkele kwesties die echt om interactie binnen een collectief gaan, kunnen volgens mij dan ook zonder inmenging van een overheid (of welke scheidsrechter ook) onderling afgesproken worden.
Zoals ik al schreef gaat het om prioriteiten. In een vrije samenleving zou ik mijn prioriteit om (een raar voorbeeld te geven) mijn huis pimpelpaars te schilderen lager stellen, dan de verstoring van de harmonie van mijn huis met mijn directe omgeving. Nu is er een wet die mij verbiedt om mijn huis pimpelpaars te schilderen, maar ik hoef die wet niet. Onderling overleg op basis van rationele argumenten zou voldoende moeten zijn in een volwassen, vrije samenleving waarin iedereen de verantwoordleijkheden die bij vrijheid horen zou kennen en naleven.
Ofwel: ik zal bij het behouden en beschermen van mijn eigendom ook rekening houden met het eigendom van een ander. Mijn prioriteiten afwegen met die van anderen.
Zo ook met de invloed (on topic) van werkgevers bij hun werknemers thuis. We zijn, door allerlei regels en wetten en verplichte verzekeringen nu in een systeem terecht gekomen dat schijnbaar onvoldoende is. We hebben ons dus tientallen jaren blauw betaald aan van alles en nog wat en wat is de uitkomst?
Dat werkgevers invloed moeten krijgen op jouw levensstijl? Dat het politieapparaat onvoldoende is en wij zelf allerlei zaken moeten oplossen en melden? Dat de rijke banken ons voor steeds meer geld, steeds meer zelf laten bankieren? Enz, enz.
Tijd voor verandering, lijkt me. Verantwoordelijkheid terug bij het individu, zeer sterke inkrimping van overheid en regels, terug naar de basis.
Ook bij de werkgever: ik verhuur mijn tijd en capaciteiten om voor een X-beloning bepaalde werkzaamheden uit te voeren. Meer niet. Mijn prioriteiten zijn bij mijn opdrachtgever om mijn werk tip-top uit te voeren en, waar mogelijk, verbeteringen aan te brengen. Dat doe ik op zijn terrein, dus zijn eigendom, waardoor ik geen problemen heb mij dáár aan zijn regels te houden, hoe vreemd ze af en toe ook zijn. Druist een regel ooit echt tegen mijn leefregels in, zal ik mijn prioriteiten opnieuw moeten bezien en wellicht de keuze moeten maken een andere werkomgeving zoeken.
Een goede werknemer gaat in zijn privésituatie vaak op een verantwoorde manier met zijn gezondheid om.
Als ik ’s morgens vroeg naar mijn werk moet ga ik de avond daarvoor niet een half krat bier opzuipen.
Dat is een kwestie van verantwoordelijkheid en diegenen die dit op het werk hebben nemen dit ook (soms onbewust) mee in hun privéleven.
Dat een bedrijf met dit soort noodgrepen komt ligt volgens mij vooral aan de starre situatie op de arbeidsmarkt waarin niet functionerende of onverantwoordelijke werknemers met een vast contract op een rigide manier beschermd worden door regels vanuit de overheid.
http://www.hln.be/hln/nl/957/Belgie/article/detail/1092123/2010/04/13/Belgen-willen-privacy-opgeven-voor-veiligheid-op-vliegtuig.dhtml
“Maar liefst 90 procent van de Belgische vliegtuigpassagiers is bereid om een deel van zijn privacy prijs te geven ten voordele van persoonlijke veiligheid. Zo gaat 66 procent van de reizigers akkoord met een volledige bodyscan. Dat blijkt vandaag uit de Security Index van het technologiebedrijf Unisys.”
—
Men zou op de duur nog blij worden met de crisis en wat ons te wachten staat. Breek alles maar af, sloop het kapot, laat mensen ongekend lijden, misschien beseffen ze dan weer waar het allemaal echt om draait?
Is het niet hun verdiende loon? Ignorance is not an excuse?
Alleen jammer dat iedereen erin meegesleurd wordt.
@Paul Martens [10]:
Je kunt niet veel anders doen dan er mee akkoord gaan. Idd zijn de eerste dagen ziekte voor de rekening van de werkgever, tenminste dat dacht ik.
Zou me niet verbazen als sport ontmoedigt gaat worden in de toekomst.
@Rob ter Horst [11]:
De enige goedgekeurde dwang in onze samenleving komt van de overheid, niet vanuit bedrijven. Die mogen hun klanten niet dwingen, hun investeerders niet en hun werknemers niet. De overheid doet dat allemaal wel.
Als een bedrijf iemand wil dwingen met geweld, lobbyen ze voor een wet en dan doet de overheid het uitvoerende werk.
Ik zie dat wij voor hetzelfde bedrijf (en op dezelfde locatie) werken. Kan niet anders zeggen dan dat ik het volmondig met je eens ben en dat er nog wel andere campagnes gevoerd worden (zowel intern als ‘naar buiten’ toe) waar ik wel eens bedenkingen bij heb…
Paul Martens [23] reageerde op deze reactie.
@A.N. Sirevil [22]: 🙂 Ik zie het aan je nickname. Erg goed gekozen! Tot morgen, dan maar?
A.N. Sirevil [24] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [23]: Uiteraard! 8)
@Paul Martens [10]: Ja ik weet wel een en ander van risicomanagement en vooral dat wie het getal bepaalt en hoe cruciaal is: die a priori aannames, daar staat of valt uiteindelijk alles mee. Voor een voorbeeldje van hoe het in de financiele wereld werkt (of eerder: niet werkt) zij verwezen naar Fooled by Randomness waarin de auteur gehakt maakt van algemeen aanvaardde risicomodellen, waarin men het risico in een enkel getal quantificeert wat vervolgens de gebruiker van het model een vals gevoel van veiligheid geeft.
Maar lso van die vraag, gaat het gewoon om het feit dat mensen als ze met nota bene hun eigen leven spelen, een incentive hebben om het -volgens hun kunnen- zo goed mogelijk in te schatten en dat al wat zij doen voor hen en volgens henzelf heus nog wel verantwoord is. Overigens maakt het wel wat uit wie bv. een bocht neemt. Als er staat max. 70, dusrf ik hem wel aan 100 te nemen (ik en met mijn auto), maar Schumacher (en gezeten in een wagen met lager swaartepunt) zal hem wellicht nog aan 130 durven nemen.
Maar het punt is dus dat -ook wanneer de inschatting achteraf toch niet steeds juist geweest blijkt te zijn- mensen volgens hun inschatting altijd datgenen doen wat als zij het doen (en ze kennen zichzelf, of menen dat toch oprecht), nog net wel verantwoord is OF nog ruimschoots (dat hangt van de persoonlijkheid af), maar tenzij iemand echt suicidale neigingen heeft, zal zelfs een zg. lefgozertje nog net binnen de limiet blijven waarvan hij -desnoods onterecht- meet dat het nog net veranwoord is gegeven zijn kunnen. Men probeert de grens weliswaar op te zoeken en te verleggen, maar niemand zegt: ok, cool, laat ik mezelf eens bewust de dood (of misntens de rolstoel) injagen.
Sorry als deze reactie redundant is (had geen tijd om de tussenliggende reacties avn anderen eerst te checken).
.M [26] reageerde op deze reactie.
@.M [25]:
Hub, na herlezen van mijn veel te snel getypte reactie, zag ik dat deze wemelde van de typos, en wilde ik ze bewerken. Dat lukte, tot ik er mee klaar was en er een mededeling kwam “U heeft geen toestemming om deze reactie te bewerken”. Vervelend natuurlijk en genant. ‘k Heb nl. nog nooit eerder een stuk geschreven dat zo slordig was *schaamrood op de wangen*
De schrijver van het artikel valt in de val die veel libertariers maken.
Natuurlijk mag een werkgever zich bemoeien met de levenstijl van de werknemer. dat mag,w ant diezelfde werknemer maakt ook aanspraak op de werkgever igv problemen buiten werktijd.
Als de werknemer zijn been breekt met voetbal, moet de werkgever verplicht 2 jaar lang loon doorbetalen. Igv van permanent arbeidsongeschiktheid moet de werkgever een boete betalen. Denk ook aan zwangerschapsverlof. Etc.
Let wel, in een libertarische wereld zou dat uiteraard niet zo zijn, maar dat is het punt. Werknemers mogen niet klagen dat hun werkgevers zich buiten werktijd met hen bemoeten TENZIJ ze ook bereid zijn alle zaken die buiten werktijd gebeuren niet te willen verhalen op hun werkgever.
Wij libertariers willen dat uiteraard, maar laten we eerlijk zijn, veel Nederlanders willen enkel de lusten en niet de lasten.
Paul Martens [28] reageerde op deze reactie.
@Armin [27]: Dit is maar ten dele waar, Armin. Dat zwangerschapverlof en wat daar allemaal omheen hangt? Dat is niet door de werkgever verzonnen en wordt ook maar voor een deel door de werkgever vergoed. Daar betaalt de samenleving erg veel aan mee. Zie hiervoor mijn artikeltje van een jaartje geleden (19-04-2009): http://www.vrijspreker.nl/wp/2009/04/andermans-kinderen-ook-uw-zorg/
En hetgeen die werkgever dan wél betaald, is voor 99% door de overheid en vakbonden opgedrongen. Je zegt het zelf al: VERPLICHT doorbetalen. Alles wat je als voorbeeld noemt is bij wet geregeld en ik neem aan dat ook jij niet geloof dat de werkgevers hier allemaal vrijwillig achter staan. Je merkt zelfs dat er werkgevers zijn die er onderuit willen komen, door (laten we aannemen) bij gelijke geschiktheid voorrang te geven aan de sollicitant die bijvoorbeeld recreatief fietst en biljart, boven de sollicitant die op hoog niveau rugby of voetbal speelt. Dit gebeurt dus in werkelijkheid!!! Dat geeft al aan dat al die vangnetjes, waar de geblesseerde werknemer van vreet, niet uit vrijwilligheid van de werkgever zijn gecreëerd.
En dan komen we op een kwestie van universele moraal? Als iemand beTaalt, dan bePaalt hij ook? Dat is wat ik min of meer uit jouw reactie lees. Waarom betalen wij dan zo verrekte veel aan de overheid en bepalen wij helemaal niets? Waarom zou het wel voor de een gelden (de werkgever) en niet voor de ander (de belasting betalende burger)?
Mochten jouw voorbeelden waar zijn (wat ik hierboven al ontkracht), wordt het dan niet eens tijd om elk individu niet alleen de sociale en financiële vangnetjes af te nemen, maar ze ook te wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid. De EIGEN verantwoordelijkheid, dus niet die afgedwongen verantwoordelijkheid van overheid en/of werkgever?
Als ik ziek ben, verdien ik niets en kost het mijn opdrachtgever ook niets (jaja, mij vervanging inwerken, maar dat geldt ook als de werknemer in loondienst wegvalt). Ik neem mijn verantwoordelijkheid daar zelf in. Ik draag die enkele ziektedagen zelf (uit mijn reserves) en voor langdurige ziekte heb ik een forse verzekering. Particulier!
Omdat mijn opdrachtgever niet voor mijn vangnetjes hoeft te betalen (want dat doe ik zelf) kan ik als ZZP’er een hoger tarief rekenen waarmee ik die reserves aanleg.
Leg ik geen reserves aan of verzeker ik mij niet, dan loopt het niet best af als mij iets overkomt. Waarom kan ik (en nog enkele procenten van de beroepsbevolking) dat wel vooraf bepalen en regelen en graait de overgrote meerderheid van de werkenden zo graag uit die grote graaipot?
Armin [29] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [28]: Dit is maar ten dele waar, Armin. Dat zwangerschapverlof en wat daar allemaal omheen hangt? Dat is niet door de werkgever verzonnen en wordt ook maar voor een deel door de werkgever vergoed. Daar betaalt de samenleving erg veel aan mee.
De samenleving bestaat niet …
Maar het verandert natuurlijk niets aan mijn punt. De werkgever betaalt mee aan de keuze van mensen om zwanger te worden. Men mag niet zomaar ontslaan, moet doorbetalen bij ziekte, een boete bij arbeidsinvaliditeit ook als dat buiten zijn schuld is, etc.
Dat er wellicht anderen zijn die ook meebetalen maakt geen bal uit. De werkgever betaalt een deel. En dus mag die ook voor (‘een deel’ zo u wilt) meebeslissen. Niet omdat wie betaalt bepaalt, maar omdat de werknemer geld vraagt/eist aan de werkgever. Diezelfde werknemer die klaagt dat zijn werkgever zich met hem bemoeit.
De overheid en samenleving hebben daar niets mee te maken. De werknemer eist geld van de werkgever vor gebeurtenissen waar die niets aan kan doen, maar verwerpt elke bemoeienis gerelateerd aan die zaken.
De kern is dus dat veel mensen op hoge poten wel roepen dat de werkgever geen inspraak mag hebben, maar dan moet men ook wel consequent zijn en niet eisen dat hij bij jouw voetbalongeluk je loon doorbetaalt (tenzij je vakantiedagen opneemt), etc. Als je de lusten wel wilt, maar de lasten niet, heb je nihil nada niks te klagen.
Uiteraard kun je je beklag doen dat veel van die werkgever dingen van de staat moeten, maar dat argument doet daar dus ook al niets aan af van het principe. Zolang een werknemer niet vrijwillig in principe bij niet gerelateerde ziekte zijn vakantiedagen eerst zou willen opmaken, heeft die ook niet te klagen bij een redelijk – dat uiteraard wel – bemoeienis van zijn werkgever. Dat beide kanten veel keuzes niet anders mogen maken, doet niets af aan het principe.
Overigens ben ik van mening dat in de meeste gevalen, d esoep in de verste verte niet zo heet gegeten wordt, maar dat terzijde.
Je hebt de vrijheid om van werkgever te veranderen. Grappig eigenlijk dat je een libertarist als Paul Martens steeds moet uitleggen hoe een vrije markt werkt.
Comments are closed.