De ambtenaren krijgen steeds meer werk te doen en dat maakt het lastig om ze weg te bezuinigen. Steeds komen er weer regels bij die moeten worden uitgevoerd en gehandhaafd. Kies je voor minder ambtenaren dan moet je ook durven kiezen voor minder regels en minder taken voor ambtenaren.
Het is makkelijk roepen dat ambtenaren niets doen, maar in werkelijkheid zijn ze wel bezig. Ze worden overladen met regels en moeten proberen werk gedaan te krijgen in een bureaucratische organisatie. Het systeem is hopeloos inefficiënt, maar dat is niet altijd een gevolg van de werkhouding van de ambtenaren.
De neiging is steeds weer om meer regels in te voeren. Pasgeleden is besloten dat de doorverkoop van tickets verboden wordt. Handelaren kochten grote partijen tickets op en verkochten die dan weer door aan consumenten. Bedenk hierbij dat de uiteindelijke consumenten uit vrije wil die hogere prijs betalen. Er is dus alleen sprake van vrijwillige transacties. Er is dus strikt genomen niemand benadeeld. De uiteindelijke consument had liever het kaartje dan het geld en heeft dus zelfs voordeel. Verder was het voor de ticketbureaus zeker mogelijk geweest om dit probleem op te lossen. Toch ligt het kennelijk voor de hand om dergelijke praktijken aan te pakken. Deze regel moet nu ook worden gehandhaafd. Er zijn dus exta ambtenaren nodig om dit allemaal vorm te geven. Misschien vind je het wel een goed idee, maar stel jezelf dan ook eens de vraag of je daar ook geld voor wil betalen.
De regeldruk neemt veel sneller toe dan het aantal ambtenaren. De ambtenaren hebben per daardoor meer regeltjes uit te voeren. Vanuit de werkvloer is er dus steeds een roep om meer personeel om al dit werk te kunnen doen. En ergens hebben ze gelijk. Als zij dit werk behoorlijk willen doen dan is er meer personeel nodig. Dat levert een enorme druk om het ambtenarenapparaat te vergroten.
Wil je minder ambtenaren dan moet je ook durven het takenpakket te verminderen. Een echte keuze voor een kleinere overheid is nodig. Daarbij zul je prioriteiten moeten stellen. Het verhinderen van zaken die volwassenen onderling uit vrije wil met elkaar regelen en doen is niet nodig. Iedereen roept te makkelijk dat ambtenaren maar efficiënter moeten werken. Het is een eenzijdige kijk waarbij mensen niet bereid zijn om de consequenties te aanvaarden van een kleinere overheid, maar wel willen genieten van lagere belastingen.
Denk eens na over waar je echt ambtenaren nodig hebt en waar je ook zonder zou kunnen. Ben je voor het terugdringen van ambtenaren bedenk dan ook welke taken ze niet meer hoeven te doen. Vage doelstellingen van efficiëncy zullen geen resultaat hebben. De ambtenaren worden nu overvoerd met steeds meer regels om uit te voeren. Het schuiven met organisaties doet daar weinig aan. Dat is net als het idee dat grotere gemeenten of grotere scholen efficiënter zullen zijn dan kleinere. Dat is in de praktijk nooit gebleken. Het afschaffen van bijvoorbeeld de provincies zie ik nog wel ontaarden in juist meer kosten en meer ambtenaren.
Iedereen die de lastendruk en het aantal ambtenaren wil verminderen mag ook aangeven hoe. Welke taken en welke regels kunnen er nu verdwijnen. De luie houding waarbij wel geroepen wordt om lage belastingen zonder keuzes te maken leidt tot niets. Durf ook onder ogen te zien dat je wat minder moet vragen van de overheid. Dan kunnen de kosten ook omlaag.
Helemaal mee eens. Bezuinigen in regeringsland wordt pas echt gedaan als men stopt met regelneverij. Schaf eerst de groei op verboden af en zet daarna de helft van alle bestaande verboden overboord, en het scheelt miljarden doordat de handhaving op al dat spul niet meer hoeft uitgevoerd te worden.
Begin ipv ge- en verboden eens met waarschuwingen, en laat de mensen zelf de consequenties van hun keuzes dragen. Als groot voorbeeld voor mij de ongelooflijke groei van gebodsborden op de straten en een equivalente daling van waarschuwingsborden op diezelfde wegen.
Als je nou aan de top (Brussel) begint met het verminderen van ambtenaren.
Daar zit de grootste verspilling.
En naar mijn idee mogen ze daar allemaal weg.
Dan Den Haag: voor ieder akkefietje wordt maar een ministerie opgericht, of een minister extra aangesteld.
Zelf zullen ze never nooit niet hun eigen baan, of die van hun collegavriendjes overbodig maken, dus de ambtenarij wordt noodgedwongen groter en groter.
Maar gelukkig hebben ze ook iemand die ons door het regeldoolhof helpt.
Goed artikel.
Van mij mag die schaamhaarminister en zijn staf van kleuterkutjes-kijkers als eerste afgeschaft en opgehoepeld worden.
Hoewel deze meneer en zijn knechten dan wel in behandeling moeten op een gesloten afdeling voor maniakale viespeuken. Daar zijn dan weer ambtenaren voor nodig, want als deze klinieken zijn ook van de staat. Lastig, lastig…
Opmerkelijk is dat de overheid (na gejammer van kopers van concertkaartjes) de doorverkoop van concertkaartjes aan banden wil leggen.
Vreemd genoeg reguleert men bijvoorbeeld niet de doorverkoop van schilderijen van schilders die al lang dood zijn. Vincent van Gogh verdiende bijna niets met zijn schilderijen. Dus waarom (uitgaande van deze logica) mogen anderen hier miljoenen aan verdienen?
…Handelaren kochten grote partijen tickets op en verkochten die dan weer door aan consumenten. Bedenk hierbij dat de uiteindelijke consumenten uit vrije wil die hogere prijs betalen…
Fantasie in (wens)dromenland.
Waarom kopen die handelaren juist concertkaartjes op, en geen aardappels, haarlotions, walnoten of anti- rimpelcremes? Simpel: het gaat hier om een schaars goed. En bij een schaars goed gaat het bepaald niet om vrijwilligheid.
Indien de potentiele kopers van een schaars goed er voor zouden kiezen het product ‘ vrijwillig’ te weigeren op basis van de hogere prijs, dan zal dat product van de markt verdwijnen. Hierdoor krimpt de economie en is iedereen de dupe.
Hadden deze handelaren indertijd alle kaartjes van de Beatles en de Stones opgekocht, en potentiele kopers hadden deze ‘vrijwillig’ gewijgerd omwille van de gemelde reden, dan was het fenomeen ‘poconcertkaarten- handelaar’ vandaag zelfs geheel onbekend geweest. Er zouden immers helemaal geen popconcerten (meer) bestaan.
Deze ‘handelaren’ zijn derhalve niet anders dan parasieten. Zij produceren niets, presteren niets, maar drijven enkel de prijs op over de rug van de artiest, de concertbezoeker, de organisatie, etc. etc. Uiteindelijk over de rug van iedereen.
Goed beschouwd verschillen zij daarom ook niet zo veel van de gemiddelde ambtenaar.
LvM [6] reageerde op deze reactie.
Joep [14] reageerde op deze reactie.
@Sander [5]:
Dan ben ik benieuwd naar uw definitie van “vrijwilligheid”, want niemand dwingt iemand (schaarse) kaartjes te kopen. En een essentiële fysiologische levensbehoefte is de bijwoning van een concert zeker niet.
Denk eens na over het volgende:
Doordat de handelaren de concertkaartjes (het liefst) allemaal opkopen, rest er slechts 1 enkele aanbieder. Een andere producent kan de kaartjes immers niet bij- produceren.
Bij ‘vrijwilligheid’ denk ik echter dat er altijd een keuze tussen aanbieders moet zijn. (marktwerking) Deze vrijwilligheid is hier niet aanwezig.
Over de ‘vrijwilligheid’ waar jij op doelt het volgende:
Slechts een enkele aanbieder, geen concurrentie, geen mogelijkheid voor andere partijen de productie over te nemen…
Als je deze ‘vrijheid’ op alle producten en diensten -op staatsniveau- van toepassing laat zijn, dan hebben we het volgens mij over communisme.
Toch?
LvM [10] reageerde op deze reactie.
Ik heb me boos gemaakt toen de politiek zich hiermee ging bemoeien. Wat een detail-bemoeienis van ons duur overheidsappaaat. De handhaving kost zeker meer dan het vermeende voordeel.
Bovendien gaat het om een luxe-goed for Pete’s sake: popconcerten!! Het gaat niet om brood. Niemand HOEFT naar Madonna. Als de tickets, door de acties van de opkopers te duur zijn, ga je toch lekker niet. Koop een DVD.
Je kan protesteren bij de organisator, bij de artiest, dat die voortaan een andere organisatoir kiest. Je kan een belangengroep oprichten “Stop de Ticket Zwendel”.
Daarnaast: deze partijen vervullen een nuttige functie qua marktwerking. De organsator is in 1 klap van zijn tickets af. De opkoper loopt ook risico: meermalen zijn deze met partijen tickets blijven zitten omdat de belangstelling tegenviel.
Hoe vervelend individuen dit ook vinden: geen taak voor een kern-overheid die zich naar libertarisch standpunt enkel met een paar belangrijke kerntaken moet bezig houden.
Je ziet het compleet fout. Althans je redenering.
Wie is de eigenaar van de concertkaarten? Dat is (bijvoorbeeld) Marco Borsato. HIJ schrijft de liedjes, HIJ is de performer, ZONDER Marco is er niemand die aan Marco kan verdienen.
Marco kan er voor kiezen zijn zakelijke beslommeringe uit te besteden aan een organisatiebureau. Maar Marco bepaalt de prijs EN consumentenprijs voor ZIJN product. (Tenzij Marco dit uitdrukkelijk in contract anders laat vastleggen)
Voldoet het organisatieburo niet aan Marco’s verwachtingen, bijvoorbeeld doordat er te weinig kaartjes worden verkocht omdat handelaren ze in massa opkopen, kan hij ervoor kiezen met anderen in zee te gaan.
Maar indien het nieuwe organisatiebureau weer met de parasiterende handelaren wordt geconfronteerd rest Marco maar een ding: stoppen met concerten.
Voetnoot:
De eigenaar van de kaartjes BLIJFT Marco, zelfs nadat jij ze gekocht hebt. Vaak kun je dit ook ergens teruglezen op de kaartjes. Bovendien lijkt het me niet meer dan normaal dan dat de eigenaar van een product zijn eigen prijs bepaald!
Marco uit dit voorbeeld, maakt ZIJN prijs, wil de markt deze prijs niet dan verlaagd hij de prijs. Dit noemen we marktwerking.
Parasiterende kaartjeshandelaren saboteren echter de marktwerking. Ze kosten enkel nodeloos geld en produceren niets.
Het blijven net ambtenaren.
En nu rest ik my case.
LvM [10] reageerde op deze reactie.
Armin [12] reageerde op deze reactie.
@Sander [7]:
U denkt fout. Er is geen dwang, dus er is vrijwilligheid.
@Sander [9]:
Vrijwillige handelingen saboteren de marktwerking? U heeft er dus echt helemaal niets van begrepen.
Nou, ik heb nog een laatste vrije kwartiertje, vooruit dan maar:
Er was eens een land met tabaksfabrikanten. Die concureerden er naar hartelust op los, maakte de allerfraaiste pakjes en heerlijkste melanges. De tabaksproducten waren voor elkeen betaalbaar.
Maar sommige mensen gingen dood aan dat roken, precies zoals anderen weer met autorijden, keihard werken of vliegtuig vliegen en neerstorten. Maar weer anderen leken van dat roken juist weer ouder te worden. De wetenschap stond op haar achterste benen:
http://www.telegraaf.nl/buitenland/6880974/__Vrouw_van_157_ontdekt__.html
Op een dag kwam er een tussenhandelaar en zorgde dat hij alle tabak van de wereld in handen kreeg. Er zou geen pakje meer verkocht kunnen worden zonder zware boetes. De tussenhandelaar ging de prijs voor nu en altijd bepalen. Deze tussenhandelaar, genaamd Staat der Nederlanden, verhoogde de prijzen daarom met maar liefst 80%.
De staat sprak uit dat de burgers een vrije keuze hadden te roken of om te stoppen…
VALT HET KWARTJE?!
LvM [13] reageerde op deze reactie.
@Sander [9]: Parasiterende kaartjeshandelaren saboteren echter de marktwerking. Ze kosten enkel nodeloos geld en produceren niets.
Marco kan natuurlijk ook de kaartjes verkopen op naam of een andere methode die doorverkoop verhindert …
Marco doet dat niet omdat Marco het helemaal niet boeit. Immers, die handelaren geven hem een mooi vast inkomen. Hij verkoop meteen X kaartjes. Meteen risicovrij binnen.
De handelaren moeten dan doorverkopen tegen hogere prijs en hoger risico. Bij de meest popconcerten zie je altijd bij de ingang nog een paar mensen leuren met kaartjes die ze dan net wel net niet kwijt kunnen.
Opkopen en doorverkopen is een normaal verschijnsel van marktwerking. Het werkt enkel indien de oorspronkelijke verkoper tegen een te lage prijs verkoopt. Ofwel, indien Marco zijn kaartjes onder de marktprijs verkoopt.
Maak je ehter geen zorgen, Marco verkoopt niet onder de marktprijs maar neemt een lagere prijs voor lief tegen een hoger gegarandeerd volume. In de economie voegen zij dus wel degelijk wat toe. Namelijk prijsstabilisatie. Het risico word namelijk verplaatst van Marco naar de opkopers.
Overigens wordt bij dat doorverkopen altijd zo panisch gedaan. Doorgaans gaat het om zeer kleine hoeveelheden op het totaal. Het zijn echter de mensen die net naast de pot grijpen die dan gaan zeiken. Echter bij een lagere prijs zouden ze ook naast diezelfde pot grijpen, want het aantal kaartjes neemt niet toe.
Er zou enkel iets meer beschikbaar zijn voor de grote meute en niets voor hen die bereid zijn extra te betalen.
@Sander [11]:
Nee, een zwarthandelaar gebruikt zijn eigen geld en neemt een risico, namelijk dat niemand/te weinig mensen zijn hoger geprijsde kaartjes koopt. De overheid als tussenhandelaar financiert de oorspronkelijke aankoop van de tabak met gestolen geld, en doet daar, overheid zijnde, een schepje bovenop: iedereen buiten zichzelf die voor commerciële doeleinden tabak koopt, komt terecht in de gevangenis, en/of wordt beboet.
En Armin geeft een mooie analyse van de praktische kant.
@Sander [5]: Handelaren kopen juist op grote schaal walnoten en haarlotions op! Ze denken dat de prijs nu lager is dan over een poosje en als ze het goed hebben (door heel goed op het weer en walnotenziekten etc. te letten) zorgen ze ervoor dat de walnoot in tijden van overvloed duurder en in tijden van tekort goedkoper wordt.
Dankzij de kaartjeshandelaar kun je altijd naar ieder concert, ook al heb je geen zin om advertenties door te pluizen of te plaatsen, of in je slaapzak om maandagochtend voor het ticketbureau te liggen.
Ik denk dat de markt dit verbod trouwens ook wel oplost. Marktplaats verdient nu ook aan doorverkoop van tickets, de volgende stap is gewoon een beurs met bied- en laatkoersen omdat kaartjes zo handig homogeen zijn. Iemand zin om zoiets op te zetten? 🙂
Tjonge, jullie laten me wel werken zeg!
Het toeval wil dat ik als ondernemer zelf internationaal in-koop en verkoop. Tevens ben ik eigenaar van enkele consumenten verkooppunten.
NOOIT zou ik willen dat een handelaar mijn koopwaar in een enkele klap zou opkopen. Ook niet tegen ‘een goede prijs’. Want die goede prijs is enkel tijdelijk kattegewin. Op de langere termijn maak ik immers mijn eigen markt kapot. De handelaar zal uiteindelijk net zo ver met zijn prijs (moeten) zakken, totdat hij onder de mijne ligt. Slecht ondernemersschap van die handelaar. Maar ook van mij als ik me laat opkopen.
Maar bij popconcerten is het nog veel erger. De kaartjes zijn immers een schaars goed. (Schaars = sterk gelimiteerd)
Het verbaasd mij bovendien dat ik op enkele kernpunten geen antwoord krijg:
1. Is het Libertarisch dat individuen en instellingen die niets produceren daarvoor betaald krijgen?
2. Is het Libertarisch dat prijzen kunstmatig (dus volstrekt onnodig) worden opgedreven?
3. Is het Libertarisch dat een eigenaar van een product geen zeggenschap meer heeft over de prijsbepaling van zijn product?
Oscar [16] reageerde op deze reactie.
Joep [17] reageerde op deze reactie.
@Sander [15]:
Aan de handelaar de keus of hij zijn hele voorraad koopwaar, of kaartjes voor popconcerten, in één keer wil laten opkopen of niet.
1. Dat hoeft niet incompatibel te zijn met libertarisme.
2. Dat hangt er helemaal van af wat er onder kunstmatig verstaan wordt. Wordt er met kunstmatig bedoelt, door middel van agressief gewelddadige interventie dan niet, als het gaat om non-agressieve actie waarbij een vredelievende particulier speculeert dan is het compatibel met libertarisme.
3. Nee. Maar als men eenmaal een product verkocht heeft dan heeft men ook, tenzij men een contract met de nieuwe eigenaar is overeengekomen dat het verbiedt, het volledige recht op zeggenschap van het product verkocht.
@Sander [15]: Wat antwoorden:
1) Dit is het “onverdiend-geld” argument. “De handelaar zit een beetje te bellen en verdient daar geld mee, terwijl anderen echt de handen uit de mouwen steken.” Dat is echter niet waar. De handelaar produceert wel degelijk iets, hij verlaagt de transactiekosten namelijk. Ik vind het wel zo handig dat mijn supermarkt voor mij over de hele wereld dingen inkoopt, zorgt voor een constante kwaliteit etc en het dan duurder aan mij verkoopt. Dat is geen “prijzen opdrijven”, maar een dienst waar ik graag meer voor betaal dan dat ik zelf de fabriek moet bellen voor een pak appelsap. En als ik het goed begrijp is dat PRECIES wat jij zelf doet trouwens!
2) De prijs is niet wat er op het kaartje staat. De prijs is waarvoor je zo’n kaartje kunt kopen, en dat is iets anders. Een kaartjeshandelaar kan niet onbeperkt “opdrijven”, want dan zijn er nieuwe kaartjeshandelaren, gaan mensen zelf op marktplaats zitten zoeken, of vinden de mensen het gewoon te duur voor het gebodene.
3) Dat heeft hij wel, hij mag verkopen tegen elk prijs die hij wenst. Hij kan allerlei beperkingen opleggen (kaartjes op naam, electronische kaartjes een uur voor het concert per email versturen, noem maar op). Maar iedereen staat het natuurlijk vrij om een kaartje door te verkopen. (en het staat het theater vrij om mensen met een doorverkocht kaartje te weigeren)
Bedankt voor de reaties!
Maarrrr…
Ik ben toch van mening dat jullie een beetje aan het ‘kersen plukken’ zijn.
Het is heel simpel: zonder de kaartjeshandelaar zijn de kaartjes ten pricipale goedkoper dan met de handelaar als tussenpersoon: het is notabene de reden van zijn bestaan! (Zijn ‘winst’)
Conclusie: de klant betaalt meer dan door de eigenaar van ‘de toegang tot het concert’ wordt verlangt.
Hier is geen enkele sprake van marktwerking. Indien er 10.000 kaarten in omloop zijn, dan blijven dat er 10.000. Er komt niets bij, niet in kwantiteit en niet in kwaliteit. Ik noem dat dus pure prijsopdrijving, ja zelfs parasiteren.
Wat ik zelf doe is kompleet anders. Ik koop goederen in de VS, Engeland, India, Duitsland en Pakistan en biedt complete collecties aan. Een concurrent kan datzelfde doen. Maar NIET bij een schaars goed, waar uberhaupt een sterk verschil met voorafgaande valt waar te nemen.
Bij concertkaarten verkoopt de producent rechtstreeks aan de consument, de eindgebruiker. Hee, en laat daardoor juist de prijs laag blijven!
Waarom doen de internetbanken het zo goed? De internetwinkels? Het internet verzekeren? Omdat ze goedkoper zijn! En waarom zijn ze goedkoper? Omdat de tussenpersonen (filialen) niet betaald hoeven te worden!
Oscar [20] reageerde op deze reactie.
De kaartjes zijn zonder handelaar wel gemiddeld goedkoper, maar dat betekent niet dat dat de beste situatie is. A koopt een kaartje van 25 euro als hij denkt dat het concert hem meer waard is, bijvoorbeeld 30 euro. A gaat er 5 euro op vooruit. Als de kaartjes 40 euro waren dan zou hij niet gaan. B daarentegen loopt tegen een buitenkansje aan: het optreden van zijn grote idool! B had er wel 1500 euro voor over om hem te zien, want ander zou hij het vliegtuig naar New York genomen hebben om hem daar te zien. Als hij een kaartje kan kopen gaat hij er 1475 euro op vooruit. Maar helaas, hij was net te laat en kan nu geen kaartje kopen. Als B, A kende dan kwamen ze er wel uit. B biedt 700 euro voor A’s kaartje, A gaat akkoord. A verliest een optreden a 30 euro, en een kaart a 25 euro. Winst voor A: 645 euro. Winst voor B: 800 euro. Maar ja, ze kennen elkaar niet en dus zijn A en B er samen 1445 euro armer van geworden.
Totdat de koene ridder langskomt die -tegen een kleine fee uiteraard- A en B samenbrengt. Dat is toch iets waard?
En dat is waarom alle websites die transactiekosten omlaag brengen zo’n succes zijn. Ze rekenen een kleine fee om vraag en aanbod bij elkaar te brengen en als dat lukt dan zijn zowel A, B als de tussenpersoon beter af.
@Sander [18]:
Vindt u het doorverkopen van kaartjes een misdaad? Vindt u dat degene die kaartjes doorverkoopt ontvoerd en in gijzeling genomen mag worden?
Sander [21] reageerde op deze reactie.
@Oscar [20]:
Let op:
In een 100% Libertarische samenleving staat het eenieder vrij om producten waarvan men eigenaar is, te verkopen aan eenieder, en wel naar eigen goeddunken.
Maar het staat het individu OOK vrij zijn eigendommen NIET te verkopen aan partijen waaraan hij niet WIL verkopen.
En dan zijn we snel klaar. Toch?
Oscar [22] reageerde op deze reactie.
@Sander [21]:
“Maar het staat het individu OOK vrij zijn eigendommen NIET te verkopen aan partijen waaraan hij niet WIL verkopen.”
Natuurlijk. Wie kaartjes voor een of andere popzanger heeft, behoort het volste recht te hebben deze niet aan kaartjesopkopers te verkopen. Wie een lucratieve handel in peniskokers heeft, behoort het volste recht te hebben zijn waar enkel aan papoea’s te verkopen.
Als ik een organisator van popconcerten zou zijn en er zouden veel opkopers zich aandienen, dan zou dat voor mij wellicht een reden zijn om de volgende keer de kaartjes duurder aan te bieden. Het zou mij echter in principe weinig interesseren als mensen via tussenhandel een kaartje bemachtigen.
Stel, één of andere Engelbert Humperdinck of Michael Jackson, of een of ander popbandje kan ik laten optreden in een stadion waarin 50.000 man kunnen. De kans ik groot dat er 100.000 mensen een kaartje willen bemachtigen. Maar er is ook een kans dat slechts 25.000 mensen dit willen. Daarom kan ik de prijs niet te hoog maken, want dan bestaat het risico dat ik met kaartjes blijf zitten en ook niet te laag, want dan bestaat het risico dat ik geen winst maak. Om dit op te lossen maak ik een globale inschatting. Ik kom uit op € 45.- omdat dit een bedrag is waarin het aannemelijk is dat het stadion vol zal zijn én dat ik een winst van iets meer dan miljoen zou kunnen maken. Ik kies ervoor om de kaartjes ook door tussenhandelaren te laten opkopen. De functie die deze tussenhandelaren hebben is het meer accuraat bepalen van de marktprijs van het kaartje. Doordat ik geen risico wil nemen met kaartjes te blijven zitten is bij de prijs niet al te hoog. Doordat ik niet al te veel risico wil nemen, ontstaat er spelingsruimte voor een tussenhandelaar, die bereid is om meer risico te nemen dan ik. Naast kaartjes voor een popconcert gaat dit op voor landbouwproducten, mijnbouwproducten, industriele producten en alle mogelijke diensten. Maar vooral in de landbouw heeft die tussenhandel een belangrijke functie. Dat heeft, net als bij popconcerten, te maken met de beperkte houdbaarheidsdatum van je producten. Doordat de houdbaarheidsdatum beperkt is, is het van groot belang dat je niet met onverkocht waar blijft zitten en dus kan men het zich niet veroorloven de prijs al te hoog in te schalen. Als je marmeren beelden verkoopt dan is het niet erg om in eerste instantie te hoog de beelden aan te bieden voor een prijs die niemand er voor over heeft. Na verloop van tijd kun je gaan zakken met de prijs waardoor er wel beelden verkocht zullen worden. Bij een product dat bedervelijk is, of reeds na een korte periode geheel de waarde zal verliezen, is zoiets niet mogelijk.
Nieuw Nederland is voor minder regels, hoe hoger de staat van het bewustZIJN, des te minder regels er nodig zijn.
http://www.nieuw-nederland.nu
Comments are closed.