Aanhangers van overheidsstimulering wijzen vaak naar China als voorbeeld hoe je uit een recessie komt. De wijze Chinese bureaucraten injecteren gigantische bedragen in de economie en herstellen zodoende een robuuste groei. De Chinese economische groei blijft boven de 10 % al komen deze cijfers van gewillige lokale partijkantoren dus dan weet je het wel. Groter probleem is de onroerend goed bubble die nu ontstaat en de op twee na grootste economie het ravijn in kan sleuren.Toen de wereldeconomie twee jaar geleden instortte en de export van China dramatisch inzakte, kwam Peking met een stimuleringspakket dat een aantal malen groter was dan hun totale economie op dat moment. De Chinese overheid kwam met een 4 triljoen Yuan (of 586 miljard dollar) stimulering voor infrastructuur en de woningmarkt. Een deel van dit kapitaal werd gebruikt door lokale overheden om geld uit te lenen aan staatsbedrijven om onroerend goed , wegen en bruggen te bouwen. Dit was gebaseerd op de theorie dat deze investeringen grote banenmachines zouden zijn die de rest van economie ook ten goede zouden komen.
Peking verlaagde ook de kapitaalreserve-eisen voor hun staatsbanken zodat ze volop leningen konden uitgeven om ‘de groei te stimuleren’. Hoewel de cijfers onbetrouwbaar zijn, zou Peking in 2009 rond de 10 triljoen Yuan aan nieuwe leningen uitgegeven hebben – meer dan twee keer zoveel als in 2008 – waardoor het totale geleende bedrag en geldvoorraad met een derde vergroot werd.
Door deze enorme liquiditeitsinjectie begonnen de huizenprijzen, die daarvoor daalden, weer te stijgen. In het afgelopen jaar stegen ze met 12 % volgens het Chinese National Bureau of Statistics. De gemiddelde Chinese starter op de woningmarkt moet door deze forse prijsstijging noodgedwongen langer thuis blijven wonen. Intussen heeft de speculatie op de woningmarkt toegeslagen. Andy Xie, econoom van Morgan Stanley Shanghai, denkt dat 25 tot 30 % van alle commerciele vastgoed in China leegstaat. Complete nieuwe steden, zoals Ordos in Mongolie (zie inzet), staan er verlaten bij.
De Chinezen vermijden de aandelenmarkt omdat die riskant en wispelturig is en (staats-)obligaties geven weinig rendement. In plaats daarvan stoppen ze het geld liever in vastgoed. Omdat men geen ervaring in vastgoed heeft – China privatiseerde de huizenmarkt in de jaren negentig vorige eeuw – denkt men dat de prijzen alleen maar zullen stijgen. Als deze luchtbel knapt zijn niet alleen huiseigenaren maar ook projectontwikkelaars, banken en de staatsbedrijven de klos. Shen Minggao, Citigroup’s econoom in Hong Kong, schat in Bloomberg Businessweek dat tenminste 2,4 triljoen Yuan van het stimuleringspakket in leningen zit die niet meer kunnen worden terugbetaald.
De Chinese autocraten begrijpen dat er storm op komst is. Ze eisen nu een minimale betaling van 50 % bij tweede woningen en overwegen eigendomsbelasting in te voeren om speculatieve aankopen tegen te gaan. Maar dat zal betekenen dat het aantal kopers alleen nog maar verder zal slinken.
Peking zit in een dilemma. Men kan de overheidsuitgaven en monetaire uitbreiding snoeien maar dat betekent minder groei, stijgende werkloosheid en politieke onrust. Of men kan op dezelfde voet doorgaan en de uiteindelijke uitbarsting nog heftiger maken dan die al gaat worden. Door op een Keynesiaanse manier geld te storten in vastgoed gaat China binnenkort de Verenigde Staten achterna met desastreuze gevolgen.
Goed nieuws. Het zou een verademing zijn wanneer dit mensenrechtenschendende (Tibetanen, Oeigoeren) collectivistische land níet het economisch meest machtige land ter wereld zou worden.
China is rijk geworden dankzij het kapitalisme. Bedrijven uit het kapitalistische Westen, zoekend naar zo laag mogelijk loonkosten, vestigden zich in China en zorgden daarmee voor werkgelegenheid en economische groei daar. Inmiddels is China zo rijk geworden door voor het Westen goederen te produceren, dat ze de vraag uit het Westen steeds minder nodig hebben. Die vraag komt nu namelijk uit het binnenland.
Dat betekent niet dat het een ontwikkeling is om vrolijk van te worden. Ook de Russen hadden een flinke economische groei tijdens het Sovjet-regime. Het individu heeft niets te zeggen, is ondergeschikt is aan het collectief. Er is totaal geen democratie, China is een eenpartijstaat. De communistische partij is oppermachtig en is samengesteld uit een circuit van machtsspelletjes en vriendjespolitiek die elkaar flink bevoordelen.
pcrs [2] reageerde op deze reactie.
@R. Hofkamp [1]: Tcoh krijg je mensen niet in beweging met orders en dreigementen alleen. De onmiskenbare economische prestaties van de chinezen zullen toch ook een basis hebben in een relatieve toename van de vrijheid.
Ik begreep dat je er voor een gemiddeld huis 50 gemiddelde jaarinkomens betaalt. Dat lijkt me een behoorlijke bubbel. Tegelijkertijd begreep ik ook dat er taxi chauffeurs zijn die in hun taxi slapen.
Het lijkt me dat de chinese economie wel een crash tegemoed gaat, maar ik denk dat dit een uitstekend investeringsmoment wordt.
Wat videos met blikken op china van een libertarische amerikaan
http://www.youtube.com/user/Ksabrs45#p/u/5/6WJvY_WetYw
http://www.youtube.com/user/Ksabrs45#p/a/u/1/tjZ98US1KAc
De laatste alinea van R.Hofkamp slaat hier in Nederland de spijker op de kop. De communistische partij, zeg het parlement is oppermachtig en is samengesteld uit een circuit van machtsspelletjes en vriendjespolitiek die elkaar flink bevoordelen.
Comments are closed.