Gehersenspoelde pers in Duitsland zwijgt over alarmerend nieuws

Heeft werkplicht moeders desastreuze gevolgen voor ons nageslacht?

Woensdagavond kwart voor tien, Duitse omroep ARD. Franz Plasberg, de presentator, vindt het tijd worden voor een goed, stevig gesprek. Het thema luidt: hoe vrouwen in de top tien, en wel met stip moeten komen. Hoe dat dan met kinderopvang geregeld moet worden. En last but not least, of vrouwen hun ellebogen vaker moeten gebruiken om zich beter staande te houden. Kortom, centraal staat de hijgerige vraag – , nee beter, de moeder aller vragen anno 2010: hoe bereiken vrouwen succes? Veel succes? Waanzinnig veel succes?

Rond de tafel zou je ervaringsdeskundigen verwachten. Maar de aanwezigen zijn vrijwel alleen vertegenwoordigers van het establishment, voor wie bovenstaande vragen hooguit vanuit een abstract en filosofisch niveau beantwoord kunnen worden.

Zo zit daar Kristina Schröder, christen-democraat (CDU) en minister voor familiezaken. Verder de heer Gabor Steingart, chef-redacteur van het Handelsblatt. Ook aangeschoven heeft een bekende Duitse textielkoning met C & A-allures, de heer Wolfgang Grupp.
Er zijn ook twee vrouwelijke bobo’s aanwezig. De ene heet Frau Heinzerling, de andere Frau Glonner. Waarschijnlijk als doekje voor het bloeden is  ook moeder uitgenodigd, die 24 / 24 uur haar kleintje koestert. Ja zeker, moeder van drie kinderen, mevrouw Schwarzhoff heet ze. Zij is de enige in dit gezelschap die recht van spreken heeft.  Vanwege haar dagelijkse ervaringen. En omdat ze zich inspant haar kinderen moederlijke aandacht en liefde te geven. Toch niet onbelangrijk, die inbreng in een dergelijk gesprek, zou je zeggen.

Maar dat geldt niet voor de dwaallichten in dit gezelschap. Of zij nu wel of niet ervaringsdeskundige is, het doet er niet toe. Ze wordt hoe dan ook door de gespreksleider op haar plaats gezet. Nee, erger nog, ze wordt door presentator Plasberg gewoon ordinair en stelselmatig de mond gesnoerd.

Het wordt snel duidelijk, dat vrijwel niemand in deze hoogdravende discussie over succes en vrouwen, het belang van kinderen aanstipt. Ook andere, op zijn minst brisante thema’s worden niet in verband gebracht met werkende moeders, zoals die er zijn: de demografische ramp die boven ons hoofd hangt, de ontvolking op het platteland, de economische crisis, de groeiende gevallen van burning outs bij werknemers, verslavingsproblemen met drugs en alcohol, stijgende zelfmoord, hart- en vaatziekten, het speelt in de discussie geen enkele rol. De wereld draait kennelijk alleen maar om de vraag, hoe je zo veel mogelijk je kinderen kan dumpen in de opvang, zodat de moeder meteen op de arbeidsmarkt geschopt kan worden.

Omdat dat zo fijn is? Natuurlijk. Voor de notabelen en elites is dat misschien fijn. Maar geldt dat ook voor al die miljoenen andere vrouwen en moeders? Het wordt hen economisch zo moeilijk gemaakt, dat ze wel moeten gaan werken, zo lijkt het eerder.

De vooraankondiging van het ARD-programma ronkte al over: “keihard, maar wel fair play. Zo is het voor vrouwen in hun spannende beroepen.”

De van haar, overigens van harte gegunde pensioen genietende mevrouw Heinzelring, die zwelgt in haar eigen nostalgie als ze praat over haar heldenrol in vroegere tijden, toen werken voor vrouwen nog niet gangbaar was, spint tevreden, dat zij maar mooi de wereld heeft getoond, dat kinderen heel goed te combineren zijn met voltijds werk.
Een jongere versie van deze Heinzerling, een mager exemplaar, is Frau Glonner. Zij is gezegend met twee kinderen. Zij heeft ook alweer een pracht van een verantwoordelijke positie veroverd, potverdikkie nog aan toe. Haar man werkt ook. Samen doen ze de opvoeding en huishouding. Als een kloon van vrouwenemancipatie speelt ze voor Zeeuws Meisje. Ze houdt ons voor, dat: kinderen geen probleem zijn. Hoor. Zo snel mogelijk opbergen in de ophok. Hoor. Daar draait het om. Hoor. En geen cent te veel. Hoor…”

Schröder, de minister van familiezaken wil ondertussen, zo blijkt, de opvoeding van kinderen steeds meer naar de staat toeschuiven en de moeders hun verantwoordelijkheid afnemen. Weliswaar is ze nog net niet een voorstander van de draconische verplichting je kind zo snel mogelijk na de geboorte als een nutteloze ballast in de opvang achter te laten, maar ze zit er toch wel dichtbij, als ze zegt voorstandster te zijn, dat oma’s en opa’s dan maar verplicht op de baby’s en peuters moeten passen. De grote baas van de textielfirma is ondertussen helemaal om gegaan. Het moet haast wel een onzichtbare ontwikkeling van de laatste maanden zijn geweest bij hem. Hij slaakte kreten van blijdschap, dat maar liefst 800 van de 1200 werknemers tegenwoordig vrouw zijn in zijn bedrijf.

Toch is hij niet de grootste teleurstelling in deze discussie. Die eer komt Gabor Steingart toe, de hoogst erudiete chef-redacteur. De voormalige tweede man van weekblad Der Spiegel en van het blad Nachrichtenmagazin uit Hamburg. Hij leek zich, enige jaren geleden alweer, te hebben ontpopt als een woeste tijger. Maar toen de stof was gaan liggen en hij de baas van het Handelsblatt was geworden, bleek hij veranderd in een aaibaar teckeltje. Zo eentje dat tegenwoordig meteen als pavlov-hondje gaat kwispelen en vrolijk piepen, geheel op politiek correcte wijze natuurlijk. Zodra als er maar iets voorbij komt, zoals maatschappelijk succes, gekoppeld aan, jawel, hou je vast, woman power, hij is van de partij.

De drievoudige moeder Regine Schwarzhoff, raakt steeds meer vertwijfeld. Vaker dan eens maakt zij tegenwerpingen die heel normaal klinken, zoals over kinderen, en wat die nodig hebben, en welke behoeften een kind normaal gesproken heeft. ARD-presentator Plasberg onderbreekt haar echter, want dat onderwerp komt later nog aan bod. Dat gebeurt nog een keer als het programma al ten einde loopt. Opnieuw wordt haar de mond gesnoerd. Alleen in de zaal, daar worden haar uitspraken met applaus beantwoord. En deze bijval wordt herhaald als de reaguurders online aan zet zijn. Maar met hoeveel nadruk en hoe massaal de tegengeluiden ook geuit worden, men wordt genegeerd, discussies die zij willen voeren, worden gesmoord, zijn kennelijk irrelevant.

Schaamteloos, ja meer dan schaamteloos, wordt op deze gedenkwaardige avond voor de zoveelste keer in het openbaar, het verstand op nul gezet en de menselijke behoefte aan liefde en aandacht weg gerationaliseerd. Een kindje dat roept om mama? O jee, daar klopt iets niet. Daar dreigt weer een vrouw te vallen in de valkuil die het kindje voor haar gegraven heeft. Dus, hup, de arbeidsmarkt op, hup, vrouwen, tieten vooruit! Job hunten zul je. Yes, you can!, En die mannen? Ach, vrouwen en de wereld, ze kunnen beiden gemakkelijk zonder hen.

Dan komt het lichtende voorbeeld van Noorwegen voorbij. Die dekselse Noren toch. Ze hebben het toch maar mooi voor elkaar. Hun puikje van bedrijven, hun Philipsen en AKZO’s, hun Tom Tommetjes en Royal Dutch Shells, de Noorse equivalenten die in Oslo op de locale aandelenbeurs staan genoteerd, die bedrijven hebben in hun top en in hun raden van bestuur, maar liefst 40% vrouwen zitten. Verplicht. Dat dan weer wel. Hebben een keer de regeringen en het Noorse parlement samen beslist. In de marge wordt door de presentator Plasberg nog even aangestipt, dat meerdere bedrijven om deze reden Noorwegen verlaten hebben. Maar wie maakt zich daar druk over? Het blijft als ongemakkelijke waarheid gekneveld onder tafel zitten. Een detail. Nee, want de centrale vraag is of Frauenquote wel gehaald kunnen worden. En of dat nou in strijd is met alle ethische normen, de menselijke maat in het algemeen, of concreter, de Duitse grondwet met zijn “Einigkeit und Recht und Freiheit,” in het vaandel, het doet er allemaal niets toe.

Officieel, en wel gestoeld op de juridische praktijk, kan je rustig vaststellen, dat de samenhang die belangrijk en legitiem is, namelijk deze, dat sinds de vrouw op het schild is gehesen als heldin van de samenleving, diezelfde vrouw is in werkelijkheid dood verklaard. Omdat het niet meer draait om liefde, saamhorigheid en verantwoordelijkheid. Het gaat niet meer om de familie als “hoeksteen van de samenleving.” Nu gaat het er slechts om de uitbarsting van menselijke ijdelheid en  zelfvoldaanheid uit te schreeuwen en narcistisch tot op het bot uit te benen. Dansend als bevallige vruchtbaarheidsgodinnetjes, zo zijn de moeders in 2010 geworden.

Als voorbeeld van tegenwoordige praktijken hoeven we slechts te wijzen op ontspoorde moeders die kleine kinderen onder hun hoede hebben. Maar wat daarover ook naar buiten komt en het marginale nieuws haalt, de mainstream-media blijven blind en doof, hoe erg en alarmerend het nieuws in deze ook mag zijn. Een slordige 33% van de Duitse bevolking gaat gebukt unter psychischen Problemen. De meest voorkomende klachten hebben betrekking op depressies, angststoornissen, verslavingsproblemen en verder alle mogelijke psychosomatische, ernstige afwijkingen.
De kosten voor behandeling, aldus het statistische bureau van de Bondsrepubliek en van het Robert-Koch-Institut, stegen dramatisch in 2008 naar liefst meer dan 28 miljard euro. Nog een voorbeeld: Wohlstandskrankheiten (welvaartsziektes) nemen ook al dramatisch toe. Ziektes aan de hals en aan de slagader, diabetes, zware depressies en psychosen, het zijn voor de geleerde medici en zielenknijpers de grootste uitdagingen voor de toekomst geworden. De tendens versterkt zichzelf, zo lijkt het. Het komt niet alleen maar omdat we steeds ongezonder zouden leven in het westen, nee, het gaat erom, dat mensen het slachtoffer zijn van hun jeugdtrauma’s vol verwaarlozing, tekort aan aandacht en structuurloosheid binnen de familiesfeer.

Nog een voorbeeld? Recente Studien (wetenschappelijke studies) wijzen uit, dat kinderen in stabiele gezinnen later meer aan kunnen in het leven, gezonder zijn en intelligenter. Wie desondanks het kind te vroeg dumpt bij de kinderopvang, om zich daarna naar zijn werk te haasten, die zal vrijwel zeker later met deze problemen geconfronteerd worden. Daar kan je donder op zeggen. Vandaar dat het niet zo verbazingwekkend is, die Duitse getallen. Die zeggen namelijk ook, dat hooguit 10% van de Duitse vrouwen minimaal een half jaar bij hun baby zijn gebleven.

De lijstjes met voorbeelden zijn eindeloos. Lijstjes, die als zwartboeken getuigen van totale verloedering in onze samenleving. De mens, hij toont zich met deerniswekkende ziektes, zichtbaar en onzichtbaar, ziektes die hij moedwillig heeft opgelopen. Het sloopt hem van binnenuit.

Maar we kunnen helaas niet leven zonder liefde. De keizer heeft geen kleren aan, echt niet. Maar wie o wie, wie durft dat te roepen? Gewoon, en plein public? Of in de gangbare media van krant en televisie? Nee, zowel links als ook zogenaamde media van rechts hebben vrolijk plaatsgenomen in een sneltrein met eindbestemming de opperste ijdelheid der ijdelheden, Hauptbahnhof, centraal station. Steeds sneller raast de trein voort, het beneemt je de adem. Ja, Majesteit, uw nieuwe kleren staan u buitengewoon goed.….

Tja. Zolang Duitsland met zijn roddelachtige journalisten, die overigens voor sechzig Prozent ongehuwd of kinderloos is, de sfeer in Berlijn bepalen, zolang zal niemand de keizer zijn nieuwe kleren misgunnen en blijft de arme man maar naakt rondlopen. Tot hij of zijn ganse volk ontdekt heeft, dat ze aan zware onderkoelingsverschijnselen bloot staan. En de trein? Die is met vliegende vaart tegen een brug aangeknald.

Door Eva Herman, Bewerking en vertaling Gijs van Meeteren,

———————————————————————-

Noot vertaler GvM: zie ook over dit onderwerp, gekoppeld aan moslims, Welt Online: Buschkowsky will Kita-Pflicht fuer Migrantenkinder, http://www.welt.de/politik/deutschland/article5712153/Buschkowsky-will-Kita-Pflicht-fuer-Migrantenkinder.html |

Oorspronkelijke titel: ARD-Gehirnwäsche: Wie das Fernsehen unsere Gesellschaft zerstört. http://info.kopp-verlag.de/hintergruende/deutschland/eva-herman/ard-gehirnwaesche-wie-das-fernsehen-unsere-gesellschaft-zerstoert.html;jsessionid=1C352521F2BB8AC889BB0E77A90D014B