Noodrem

Socialistische staten worden van oudsher zodanig ingericht dat een gevestigde politieke elite aan de macht kan blijven. Zo’n socialistische staat kan een openlijke- of een verkapte dictatuur (democratie) zijn, dat maakt niet uit omdat het doel van iedere staat is en altijd is geweest om de zittende machthebbers hoe dan ook aan de macht te houden.

In een dictatuur is er een duidelijk en openlijk conflict tussen de machtselite en de bevolking en is het verder alleen een kwestie van tijd totdat die elite zal verdwijnen terwijl een democratie pretendeert een samenwerking tussen bevolking en socialistische staat (machtselite) te zijn die in het belang van de bevolking werkt en waar de bevolking via verkiezingen invloed op heeft.

Een openlijke dictatuur heeft de luxe dat echte of vermeende tegenstanders zonder omhaal met elke gewenste vorm van geweld onschadelijk kunnen worden gemaakt terwijl dit in een democratie niet zo direct kan en ook niet echt nodig is zolang de bevolking gelooft invloed te hebben op het systeem en bij meerderheid achter de machtselite blijft staan. Dat neemt niet weg dat ook een socialistische democratie uiteindelijk zonder enige bedenking grof lichamelijk geweld zal toepassen als het belang van de zittende machtselite werkelijk bedreigd wordt.

In een democratie komen dissidenten doorgaans uit de gevestigde elite voort en worden meestal weer door het systeem geabsorbeerd omdat hun doel deelname aan de macht is en niet het omverwerpen van het systeem zodat er zelden bloed vloeit (zie D66).

De problemen ontstaan in een democratie als zo’n dissident wel het systeem wil veranderen en een gevaarlijk deel van het electoraat achter zich weet te krijgen en daadwerkelijk via de bestaande democratische wegen die daar helemaal niet voor zijn bedoeld de macht van de zittende elite gaat bedreigen.

De opkomst van Wilders is hier een prachtig voorbeeld van: afkomstig uit het systeem zelf, vast van plan om ten koste van alles dit door en door corrupte systeem de nek om te draaien, niet om te kopen met baantjes en macht en met een flink deel van de kiezers achter zich.

De elite heeft intussen zowat het complete repertoire aan beproefde dissidentbezweringsformules afgespeeld: niks heeft geholpen en Wilders wordt alleen maar groter en machtiger en de machtselite kleiner en zwakker terwijl delen van die machtselite intussen de bui hebben zien hangen en de koers richting Wilders hebben verlegd, men wil tenslotte koste wat kost aan de macht blijven.

Het wordt dus tijd voor de noodrem en daar is uiteraard ook in voorzien in dit socialistisch democratisch systeem en die noodrem is de rechterlijke macht op alle niveaus, van lokaal tot Europees.

De onafhankelijke rechter is slechts een democratische mythe: rechters zijn feitelijk allemaal ambtenaar bij de een of andere overheid en worden uiteindelijk door politici benoemd, bestuurd en beoordeeld, en zijn voor hun verdere carrière volledig afhankelijk van politici en verder ligt hun persoonlijke belang bij de socialistische staat en zijn zij een integraal deel van de machtelite zodat zij nooit onafhankelijk kunnen en zullen zijn.

Om maar eens een godwin te plaatsen: de gemiddelde Europese rechter is niet veel anders dan een wat beschaafdere uitvoering van Ronald Freisel en zit er alleen om het belang van de overheid veilig te stellen.

Ongekozen politieke ambtenaren in de functie van rechter, in combinatie met allerlei internationale verdragen en ambtelijke richtlijnen vormen de laatste linie om doorgebroken dissidenten zoals Wilders tegen te houden en die worden nu ruim ingezet om Wilders alsnog juridisch aan te pakken en daarvoor wordt zelfs een uiterst gênant politiek proces niet geschuwd. Het is overigens opvallend dat iedere socialistische dwangstaat, al of niet democratisch, altijd over voldoende vrijwilligers kan beschikken om zo’n Ronald Freisler uit te hangen.

Maatregelen die Wilders wil afdwingen worden tegengehouden met een beroep op allerlei internationale afspraken en ambtelijke richtlijnen die deze maatregelen niet zouden toestaan en ook hier zal de gehoorzame rechterlijke macht door de overheid worden ingezet.

Die verdragen zijn echter niet door God aan Mozes op de berg Sinai gedicteerd, ze zijn door de zittende elites onderling afgesloten en is een beroep doen op die verdragen gewoon een cirkelredenering:  wij mogen als overheid de immigratie niet beperken omdat wij als overheid met onszelf als overheid hebben afgesproken dat het niet mag.

Het argument “ik ga geen belasting meer betalen omdat ik met mijzelf heb afgesproken dit niet meer te doen” zal niet worden geaccepteerd door de staat maar is feitelijk net zo geldig.

En toch zullen dit uiteindelijk de laatste achterhoedegevechten blijken omdat ieder socialistisch experiment, van Hitler-Duitsland (weer een godwin) tot de Sovjet Unie altijd jammerlijk is mislukt.

De huidige socialistische dwangstaat hier en die andere corrupte socialistische monstruositeit de EU lopen op hun laatste benen. Weg ermee !