In de economie van een land is het moeilijk een onderwerp te vinden dat de gemoederen meer verhit dan werkloosheid.

Iemand kan tijdelijk werkloos zijn, als hij opgehouden is een functie te vervullen en nu aan het uitkijken is naar een andere baan.

Dit soort werkloosheid, in tegenstelling tot werkeloosheid, vervult een nuttige functie, omdat zij werkgevers in de gelegenheid stelt, nieuw personeel te recruteren en werknemers , zich te heroriënteren en te kiezen voor een nieuwe uitdaging.

Practisch alle andere soorten van onderstelde werkloosheid komen voor uit de wens van de werknemer om geen werk te verrichten en dienen op grond daarvan geclassificeerd te worden onder werkeloosheid.

Dit valt gemakkelijk in te zien, wanneer wij bedenken, dat ieder individu op de markt een bepaalde waarde heeft, die terug te brengen valt tot een bepaald bedrag per gewerkt uur.

Zodra iemand zichzelf aanbiedt voor een bedrag gelijk aan of lager dan deze waarde, zal hij op korte termijn een baan vinden bij zichzelf ( ondernemer) of bij anderen.

Iemand die fysiek in staat is om van deur naar deur gaande, veters, sinaasappelelen, levensverzekeringen of stofzuigers aan de man te brengen en dit niet doet, verricht deze activiteit meestal niet, omdat hij, gefaciliteerd door een overheidsuitkering, er de voorkeur aan geeft thuis te zitten of in een park te wandelen zonder zich inspanningen te getroosten die een inkomen opleveren.

Wanneer ik mij in een land bevind, waarin geen systeem bestaat van dwangverzekeringsuitkeringen, is het verfrissend te zien, hoeveel verschillende soorten economische activiteit uitgeoefend worden welke men in het decadente westen niet kan waarnemen.

Ik herinner mij de jeugdige Filipino die met een computer op het strand van het eiland Boracay een eenmans internetcafé opgezet had.

Het enthousiasme waamee hij potentiële klanten benaderde was omgekeerd evenredig aan de omvang van zijn bedrijf.

Toen ik zijn computer voor een halfuur gebruikt had, verklaarde hij mij, zijn zaak op ieder gewenst moment voor mij te zullen openen.

Men behoeft geen hoogleraar in de economie te zijn om zo iemand een welvarende toekomst te voorspellen.

Hoewel deze Filipino een stuk ouder was, herkende ik in hem mijzelf terug op achtjarige leeftijd toen ik van deur tot deur ging om oud papier in te zamelen. Geen stoep was mij de hoog, geen straat was mij te ver.

Mijn enig doel was monetair gewin. Het besef dat de overheid reeds gepland had, mij als inkomstenbelasting betalende slaaf te recruteren had nog niet bij mij postgevat.

Een ander besef had dat wel , namelijk dat

01.

werkloosheid een niet bestaande fictie is en dat

02.

de overheid een zeer belangrijke bijdrage aan mijn succes zou kunnen leveren door zich nergens mee te bemoeien

Hugo van Reijen

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  2. @Hub Jongen [1]:

    Zolang eigendomsrechten niet bestaan, zal voor enorm veel werkzaamheden niemand geld willen besteden.

    Een van de problemen is inderdaad werkEloosheid.

    Er zijn 1000en baantjes waar mensen zich simpelweg te goed voor voelen.
    Men blijft liever een jaartje of wat profiteren van een uitkering, dan elke gelegenheid aangrijpen om te werken.

    Daarbovenop hebben we nog het andere grote misbruik orgaan:
    de WAO. Mensen verschuilen zich met allerlij excuses onder de paraplu van de WAO.

    Het kan inderdaad zijn dat iemand ECHT ongeschikt is voor BEPAALDE arbeid.
    Maar er is voldoende te bedenken wat WEL mogelijk is.

    Uitgangspunt tegenwoordig is:
    zoeken is moeilijker als profiteren.

  3. @Hub Jongen [1]:
    Overal wordt voor betaald, one way or another.
    En er is naar veel ook behoefte zoals oud papier ophalen of wet ik veel wat nog meer, flessen ophalen, noem het maar op.

    alleen heeft de overheid in veel gevallen een monopoly verkregen op vele taken die je zelf ook uit zou kunnen oefenen en er een leuk centje aan over kan houden.
    Echter duld de overheid geen concurrentie en heeft vergunningen ingesteld en belastingen zodat
    01:
    Mensen verplicht de dienst van hun afnemen en er voor betalen.
    02:
    Anderen een voorkeur positie verkrijgen boven de rest van de markt en zo weer dit werk mogen doen zoals de overheid wil dat het werkt. Daarbij willen ze ook nog geld zien van die onderneming en omkopingen om een monopoly positie te krijgen (vergunningen)

    wat de ondernemer wil heeft de staat lak aan.

    Wanneer de staat zich nergens mee zou bemoeien had ik nu enkele ondernemingen gehad dat staat vast, gezien iedere poging onmogelijk werd gemaakt door de regeltjes van de overheid en al mijn ideeën in het verleden niet haalbaar waren door die regeltjes en belasting druk.

  4. Je zal de pech maar hebben in dit land om werkloos te worden als 50 plus bent. Werkgevers schuiven je CV terzijde: Te zwaar voor de functie, te duur voor de functie, te oud, en weet ik veel wat nog meer.
    Dus besluit je om “ondernemer” te worden. Leuk hoor, dan mag je jezelf directeur noemen. Joepie, de vlag kan uit.
    Of toch niet? Oh nee, wacht even je hebt hier te maken met gezegende instellingen als de belastingophalers en het UWV, om maar te zwijgen van de KvK waar je als ondernemer al helemaal niets aan hebt. Je bent ook verplicht(!) om je te verzekeren voor alles wat god maar verzinnen kan. Dus voordat je ook maar 1 euro kan/mag gaan verdienen loop je al leeg.

    Vervolgens zie je overal “coaches” en trainers als paddenstoelen uit de grond schieten. En wat leveren die? Dikke rapporten met nietszeggende adviezen. Maar ja de 50 jarige wil toch een paar euros verdienen en gaat dan maar zichzelf verkopen ipv een serieuze dienst, of de blik verruimen en in de wereld kijken wat er te koop is.

    Enfin, wees lief voor jezelf en voor je dierbaren.

    mixemotion [8] reageerde op deze reactie.

  5. Ik ben het er mee eens dat iedereen, dus ook kleine kinderen, chronisch zieken, bejaarden en gehandicapten, wel in staat is iets te doen waar een ander geld voor over heeft. Je ziet dat idd in de ontwikkelingslanden waar er geen overheidsgesubsidieerd vangnet is.

    Het probleem is wel dat er een gezond evenwicht ontstaat tussen vraag en aanbod. Is er te veel aanbod van een bepaalde soort arbeid dan zijn de lonen (te) laag. De frictiewerkloosheid die Hugo noemt is geen probleem als het op een gegeven moment kleine aantallen individuen of enkele bedrijven betreft.

    Het wordt pas ernstig als een hele branche moet saneren (door de ‘varkenscyclus’ of door fundamentele innovaties). Er komen dan in korte tijd grote aantallen mensen op straat. Die vinden uiteraard elders wel weer werk, maar dat duurt veel langer dan normaal.

    Omdat het om veel mensen gaat heeft hun verlies aan koopkracht een nadelig effect op de totale economie. Een crisis met een domino-effect, waarbij het faillissement van het ene bedrijf het failliet van een ander uitlokt, ligt dan op de loer.

    Daarnaast is er het probleem van de kartelvorming. Als werkgevers prijsafspraken maken en de lonen kunstmatig laag houden hebben zij een kostenvoordeel tov concurrenten die niet bij het kartel zijn aangesloten. Het kartel kan die onafhankelijke werkgevers dan gemakkelijk wegconcurreren. Er zit voor die bedrijven dan niets anders op zich ook bij het kartel aan te sluiten. Dit zorgt uiteraard voor een ernstige verstoring van de arbeidsmarkt.
    .M [6] reageerde op deze reactie.

  6. @Peter de Jong [5]: Behoudens wellicht in een branche waarin slechts 2-3 dominante spelers zijn, komt zo’n kartel er gewoon niet. Werknemers zouden immers een baan zoeken bij de werkgevers die wel beter betalen en deze zouden dan de eerste keuze hebben en er met de meest productieve werknemers van door gaan. De kartelpartners moeten dan -aan hun lagere tarief weliswaar- genoegen nemen met de minder productieven, wat het prijsvoordeel tenietdoet. Het kartel zou geen lang leven beschoren zijn. Kartels die niet door overheidsgeweld gebacked worden, zijn in de praktijk overigens nooit een lang leven beschoren.

    Peter de Jong [7] reageerde op deze reactie.

  7. @.M [6]:

    Klinkt heel plausibel .M! 🙂

    Maar wat als de werknemers zich organiseren in een kartel, zoals bijv een vakbond? Kunnen zij dan niet de lonen kunstmatig hoog houden?

    Ik doel dan natuurlijk niet op stakingen en bedrijfsblokkades (we hebben het hier over de vrije markt) maar op het weigeren voor een laag loon te gaan werken.

  8. @Sybrand [4]:
    Dat is nog niet alles, als je als 50er een WW uitkering hebt. (deze is berekent over jou laatste 18 maanden gewerkte salaris) En als je kan beginnen via een uitzendbureau voor een (veel)lager salaris dan je gewent was en na een half jaar is deze baan voorbij en zit je weer thuis. Dan worden die 6 maanden verrekent met je oude salaris, dus 6 Mnd.uitzendbureau + 12Mnd.oude werkgever = samen weer 18 maanden. Dan wordt jou uitkering van de WW ook lager. Dan is het toch niet interessant om te gaan werken voor een uitzendbureau voor minder salaris dan je had. Dan ben je toch een dief van je eigen portemonnee. Tenzij jou WW-uitkering bijna overgaat in de bijstand, dan pas wordt het interessant om via een uitzendbureau te beginnen.
    En als je werkt via een uitzendbureau ben je de wel de eerste die eruit gaat als met het bedrijf minder gaat, dat is het risico.

    hugo van reijen [9] reageerde op deze reactie.

  9. @mixemotion [8]:
    Maar ieder mens kan toch beslissen om voor zichzelf te beginnen? De huisvrouw door cakes te gaan bakken of parfums te gaan verkopen.
    Haar man of zoon door zich te vestigen als mentale coach, verkoper van naaimachines, adviseur op welk gebied dan ook, verkoper van pepermuntrollen op zondag in het stadion, adviseur voor mensen die een baan zoeken, plus honderdduizend andere mogelijkheden die aan een ondernemersbrein kunnen ontspruiten.
    Hugo van Reijen

Comments are closed.