De Spiraal van de haat

In dit artikel schrijft Elisabeth Sabaditsch-Wolff haar laatste gedachten op, voor haar rechtszaak in Oostenrijk wegens haatpraat die op 18 januari  werd hervat. Ze beschrijft hier precies hoe het Linkse haatnarratief werkt.

De Linkse kerk – of preciezer, zij die graag over zichzelf denken als aardig, empatisch, en begaan met het lot van de minderbedeelde, zijn dat vaak alles behalve. Zij voelen grote vijandigheid jegens de oppositie, die er geen recht toe hebben zulke egoïstische, kleinzielige dingen te denken.

Projectie is a psychologisch gereedschap dat ervoor dient om de cognitieve dissonantie die door die contradictie is ontstaan, te neutraliseren. Als bij toverslag verandert de opponent in een demon: in dit proces wordt de zondebok aangewezen en wordt de oppositie zonder nader onderzoek, collectief schuldig bevonden.

Projecteerders zijn niet in staat met enige objectiviteit te kijken, of zich in te leven, in de mening van de ander. Ze denken überhaupt niet meer; ze kunnen alleen nog belasteren en veroordelen. Dit is een van de vele Linkse tegenstrijdigheden, die middels de dialectiek van Hegel onderdeel zijn geworden van hun logica: ‘moraal’ bestaat niet, maar ze spreken over een ieder, die het niet eens is met hun narratief, een morele veroordeling uit.

In het aangeharkte westen hebben we het prima voor elkaar (althans, dat dachten we): voor ieder denkbaar risico bestaat een verzekering en Europeanen hebben lui onderuit gelegen in hun verzorgingsstaten, waarin ze van wieg tot graf werden bediend. Wat kon er nou misgaan?

Het heeft een vals gevoel van veiligheid gecreëerd, waarin het concept van het Kwaad lijkt te zijn verdwenen. Geen oorlog, pestilentie of doem kan de burger van zo’n land nog treffen. Onder die omstandigheden kan het lijken of het Kwaad niet bestaat. Op deze manier heeft amoralisme zijn weg gevonden naar de hoofden van mensen: Goed en Kwaad worden plooibare, subjectieve, mentale constructies.

Moraal is dan niet langer een vrije keuze tussen objectief Goed en Kwaad, maar de gemiddelde mores van een gegeven cultuur. We zullen zo zien, hoe dat een rol speelt in het klimaat van de haat.

Daar komt bij, dat traditioneel, Kantiaans denken een drogreden in de westerse cultuur heeft geïntroduceerd, die beweert dat de externe werkelijkheid voor zijn bestaan afhankelijk is van menselijk bewustzijn: gedachte maakt realiteit.

Omdat in deze filosofische ruïne objectieve waarheid niet bestaat, zijn we nu nog maar een stap verwijderd van het veroordelen van mensen om hun mening. Persoonlijke smaak heeft de plaats van waarheid ingenomen, maar met een belangrijk verschil. Je kunt de waarheid niet kwalijk nemen dat hij waar is, maar je kunt mensen wel bekritiseren om hun slechte smaak.

Het is niet toevallig dat aan beide zijde van de Atlantische Oceaan Links Rechts de oren wast in termen van ‘slechte smaak’, ‘onfatsoen’ en ‘een kwalijke toon’. In zijn recente herdenkingstoespraak in Tucson benadrukte Barack “bring a gun” Obama de noodzaak voor ‘wellevendheid’ in het politieke debat. De Persistant Conservative heeft een aantal martiale uitspraken van Obama zelf op een rijtje gezet.

Op die manier werden Ayaan Hirsi Ali,  Elisabeth Sabaditsch en Geert Wilders, die waarschuwen voor de gevaarlijke invloed van islam en shariawetgeving, veroordeeld voor hun slechte smaak. In de optiek van de islam-apologeten zijn het provinciale, kleindenkende vreemdelingenhaters.

Robin of Berkeley, een dropout uit de Linkse kerk en psychotherapeut heeft een geweldig stuk gepost op American Thinker over de ethische kant van psychologische projectie en de relatie tussen amoralisme en haat; de stukjes vallen keurig op z’n plaats. Dit zegt hij over amoralisme, zondebokken en collectieve schuld:

“Collectieve schuld is niet zo maar een nare verdachtmaking, het is kwaadaardig. Het gaat uit van schuld zonder dat daar een greintje bewijs voor is.  In dit geval krijgen conservatieven de schuld van het bloedbad dat Loughner in Tucson heeft aangericht (ook al was hij een atheïstische bewonderaar van Karl Marx). Het waandenkbeeld van collectieve schuld zorgt ervoor dat mensen niet naar hun eigen slechte gedrag hoeven kijken”.

Maar zoals Ayn Rand heeft uitgelegd:
“Het duidelijkste symptoom waaraan je [de amoralist] kan herkennen is zijn totale onvermogen zichzelf en zijn acties, of zijn werk, naast een objectieve standaard te beoordelen”.

De afdaling in het Kwaad wordt een vicieuze spiraal: amoralisme, dat leidt tot het onvermogen om zichzelf objectief te beoordelen, leidt tot cognitieve dissonantie, waartegen psychologische projectie wordt ingezet, leidend tot het aanwijzen van zondebokken en collectieve schuld, hetgeen kwaadaardig is, maar niet als zodanig wordt herkend omdat men amoreel is, enzovoort, enzovoort. Een vicieuze spiraal is geboren.

Ingezonden door Cassandra Troy
http://plein2010.blogspot.com/2011/01/de-spiraal-van-haat.html