“Crisis is een mogelijkheid..”

Ontwikkel een globale crisis om tot een wereld regering te komen.

Deel 2 in een reeks van 3 delen.

Disclaimer: Dit artikel is een vrij vertaalde samenvatting van een nog te publiceren boek van Andrew Gavin Marshall getiteld ‘Global Government’.

Tussen de tekst verwijs ik naar Referenties als [Referentie #], gedetailleerde informatie en links over de referenties zijn terug te vinden onder het artikel.

Deel 1 is hier terug te vinden

The Great Global Debt Depression

Terwijl media en regeringen het ‘economisch herstel’ prezen, ging de wereld in een massale wereldwijde schuldencrisis, een echte ‘Great Global Debt Depression’ waarin de belangrijkste geïndustrialiseerde landen het op moesten nemen tegen buitensporige schulden als gevolg van reddingsoperaties, stimuleringspakketten, decennia van keizerlijke uitgaven en oorlogsgeweld. De ‘dept trap’, die gebruikt werd om het ‘zuiden (van deze wereld)’ tot slaaf te maken, kwam als een boomerang terug. De eerste fase van de ‘Great Global Debt Depressionbegon in Griekenland. Dit land had zoveel schulden, dat het hulp zocht bij het IMF ‘Noodfonds’ om eenvoudigweg de rente op schulden te kunnen betalen. Bijna een decennium lang spande de Griekse regering samen met prominente Wall Street bedrijven als Goldman Sachs en JP Morgan Chase om de ware schuld te verbergen in de derivatenmarkt, maar toen de nieuwe regering aan de macht kwam, in oktober 2009, erfde deze een schuld die twee keer zogroot was als verwacht. Een luttele 300 miljard euro [Referentie 01].

De ECB en het IMF stemden in april 2009 met de lening in. [Referentie 02] Griekenland werd zowel door de EU als het IMF onder druk gezet om, voor het verkrijgen van de lening, “fiscale bezuinigingsmaatregelen” te nemen om zijn tekort te verminderen en de “wereldmarkten” te overtuigen van de vermindering van haar tekorten. Griekenland had twee bezuinigingsplannen ingevoerd die enorme sociale bezuinigingen en verhogingen van de belastingen inhielden (Zoals vrijwel elke politieke oplossing). Toch bleek dit niet genoeg voor de EU, het IMF of de wereldmarkten [Referentie 03]. Naarmate Griekenland ‘fiscale bezuinigingen’ oplegde en internationale leningen zocht, keerden de ‘wereldmarkten’ zich juist tegen het land. Omdat derivaten – vooral Credit Default Swaps (CDS) – werden gebruikt om te wedden dat Griekenland in gebreke zou blijven bij de terugbetaling van zijn schuld, dus stortte het land dieper in crisis. Veel van de banken die deelnamen aan deze speculatieve aanval waren precies dezelfde als degenen die Griekenland in de eerste plaats geholpen hadden haar schuld te verbergen.

Als Griekenland dus in gebreke zou blijven, zouden de speculanten die ingezet hadden tegen Griekenland winst maken, en naargelang deze transacties populair worden, maakt dit het moeilijker voor Griekenland om geld te lenen dat het nodig heeft om haar rentes te betalen. Zoals een deskundige uitlegde, “Het is zoals het kopen van een brandverzekering op het huis van je buurman – je creëert een stimulans om het huis af te branden.” [Referentie 04]

JP Morgan Chase, Goldman Sachs, en verscheidene andere vooraanstaande banken hielpen de schuld te verbergen voor verschillende landen in Europa, die allemaal een schuldencrisis ingingen. [Referentie 05]

Interessant is dat de banken snel hun gebruik van de derivatenhandel uitbreidden naar niet alleen Griekenland, maar ook naar Spanje en Portugal, “terwijl de zorgen over schulden in die landen markten over heel de wereld in beweging brachten.” Vervolgens zijn “Europese banken waaronder de Zwitserse reuzen Credit Suisse en UBS, Frankrijk’s Societe Generale en BNP Paribas en Deutsche Bank in Duitsland de grootste kopers van swap verzekeringen.” De reden hiervoor: “deze landen zijn het meest blootgesteld. Franse banken hebben 75,4 miljard dollar aan Griekse schuld, gevolgd door de Zwitserse instellingen met 64 miljard dollar,” en “de blootstelling van de Duitse banken bedraagt 43,2 miljard dollar.”[Referentie 06]

JP Morgan Chase, Goldman Sachs, en andere Amerikaanse banken nemen ook deel aan de derivatenaanval tegen Griekenland, die “Griekenland richting financiële ineenstorting” kunnen duwen.”[Referentie 07].

Zo hebben we een situatie waarin, grote wereldwijde banken regeringen hielpen gigantische schulden te verwerven (en in hun balansen te verbergen), en vervolgens belanden de landen in een schuldencrisis.

Terwijl zij fiscale bezuinigingsmaatregelen opleggen om hun tekorten terug te dringen, en hulp zoeken bij de centrale banken en het IMF om hun rente te betalen, speculeren deze zelfde wereldbanken tegen de schulden, waardoor de landen dieper in de crisis worden geduwd, de sociale crisis verergert en verdere, meer grote ‘bezuinigingsmaatregelen’ worden opgedrongen.

De rente op schuld is als een toegevoegde belediging die betaald moet worden aan deze zelfde internationale banken die het merendeel van de schuld van deze landen in handen hebben. Kortom, de schuldencrisis komt neer op een vorm van financiële oorlogsvoering en sociale genocide, uitgevoerd door de belangrijkste wereldbanken, het centrale banksysteem (die zij besturen) en de internationale organisaties die hun belangen behartigen.

Een in maart 2010, door de Bank voor Internationale Betalingen (BIS), uitgegeven werkdocument verklaarde dat het Westen een enorme schuldencrisis te wachten staat, en dat het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, samen met andere landen zoals Spanje en Ierland, massale schulden op zich namen in de afgelopen drie jaar waardoor de schuldencrisis in Italië en Griekenland “relatief klein” leek. [Referentie 08]

Verder wordt er van beleggers verwacht dat ze “een hogere risicopremie vragen voor het vasthouden van obligaties die uitgegeven worden door een land met hoge schuldenlast.” [Referentie 09]

Met andere woorden de BIS waarschuwde ervoor dat speculanten mogelijk een ‘markt’ aanval zouden ondernemen tegen landen met schuldenlast, die de schuldencrisis verder zou verergeren en de druk zou verhogen om ‘fiscale bezuinigingsmaatregelen’ op te leggen of ‘sociale genocide’ te plegen.

In september 2009 was de derivatenmarkt teruggesprongen naar 426 biljoen dollar en bleven “belangrijke systeem aangelegen risico’s” zich voordoen voor het financiële systeem. [Referentie 10].

Nouriel Roubini, een econoom die de financiële crisis van 2008 had voorspeld, waarschuwde in maart 2010 dat “de recente problemen van Griekenland deel uitmaken van de ijsberg. Markten hebben zich al gericht op Griekenland, Spanje, Portugal, Groot-Brittannië, Ierland en IJsland. Ze kunnen te doen hebben met andere landen waaronder Japan en de Verenigde Staten.” [Referentie 11]

De beroemde econoom Kenneth Rogoff, wie ook de economische crisis in 2008 nauwkeurig voorspeld had, had ook gewaarschuwd dat de wereldwijde schuldencrisis in opkomst was, die de “trend zou zetten voor jaren van financiële problemen.”[Referentie 12]

In 2010 waarschuwde het Wereld Economisch Forum voor een potentieel “soevereine fiscale crisis op ware grootte” – een ‘Great Global Debt Depression – mogelijk vergezeld met een tweede belangrijke financiële crisis. [Referentie 13]

Jürgen Stark, een kaderlid bij de Europese Centrale Bank waarschuwde in april 2010: “We kunnen al in de volgende fase van de crisis beland zijn: een soevereine schuldcrisis,”.die zich kan verspreiden over de EU, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Japan. [Referentie 14] Economisch historicus en Bilderberg deelnemer, Niall Ferguson, waarschuwde voor een “Griekse crisis die naar Amerika komt,” en een “fiscale crisis van de westerse wereld,” die zich vanuit Griekenland, door Europa en naar de VS en Japan zal verspreiden. [Referentie 15]

Structurele aanpassing in het westen

Terwijl de Westerse-landen enorme schulden aangingen door de banken geld te geven, in feite de slechte schuld van de banken opkochten, en met decennia imperialisme die massale buitenlandse schulden opbouwden, gaan het Westen, en met name Amerika, een periode in van dezelfde, of soortgelijke vormen van ‘structurele aanpassing’ als diegene die ze hebben toegebracht aan de rest van de wereld. Met de G20 die “fiscale bezuinigingsmaatregelen” beloven op te leggen, zullen banen uit de publieke sector verloren gaan, staatsbezittingen en infrastructuur worden geprivatiseerd, belastingen worden verhoogd, rente op leningen (uiteindelijk) gaan stijgen, en de geliberaliseerde markten zullen worden uitgebreid en geïnstitutionaliseerd, totdat belangrijke wereldbanken minstens winst kunnen maken van de daaropvolgende instorting van naties middels het financiële wapen van speculatie.

Mensen kunnen niet meer aan geld komen door de toren hoge belastingen, zonder enige weder dienst, en rentes op leningen. De middenklasse zal verdwijnen en de armoede zal heersen, terwijl de rijken onmetelijk rijker en machtiger worden. Uiteraard zullen mensen opstaan,de straat op gaan, protesteren, demonstreren, oproerig worden, zelfs rebelleren en revolteren. Zodra de mensen weerstand zullen bieden, zal de staat ze onderdrukken met de politie, het leger en het ‘Binnenlandse Veiligheidstaat’ apparaat van toezicht en controle. Vergis u zelf niet: dit is de ‘Derdewereldisatie’ van het Westen: de ‘Post-Industriële Revolutie.’

Begin juni 2010 kwamen de G20 ministers van Financiën en centrale-bankpresidenten bijeen in Seoul, Zuid Korea, in een bijeenkomst met beduidend minder media-aandacht dan de latere G20 leiderstop in Toronto, en met significant meer gehecht belang aan de toestand van de wereldeconomie. De persmededeling uitgegeven door de minister van Financiën en centrale bankiers na afloop van de top verklaard dat G20-landen dringend vaart moesten zetten achter het proces van “fiscale consolidatie” (zie ‘fiscale bezuinigingen’). [Referentie 16].

Het IMF presenteerde op de bijeenkomst een verslag waarin de goedkeuring wordt aanbevolen om “aanpassingen in het beleid” te maken die waarschijnlijk de economische groei zullen steunen. [Referentie 17] Er werd echter geen melding gemaakt waarom gelijkaardige “aanpassingen in het beleid” in de afgelopen 30 jaar hebben gefaald in het leveren van groei aan de ontwikkelingslanden, en in plaats daarvan in feite de armoede en economische wanhoop hebben verspreid.

Na de bijeenkomst van de G20-leiders, eind juni 2010, kwamen de leiders van ’s werelds grootste economieën een tijdschema overeen om ‘fiscale bezuinigingen’ op te leggen om hun tekorten te verminderen en de groei van hun schulden een halt toe te roepen. Het plan behelsde het halveren van de tekorten tegen 2013.[Referentie 18]

In juni kondigde Duitsland massale uitgavenbezuinigingen aan, wat protesten in de straten aanspoorde. [Referentie 19]

Simon Johnson, voormalig Hoofdeconoom bij het IMF, verklaarde dat de fiscale bezuinigingen waarschijnlijk zouden resulteren in het “verergeren van de ontwikkelingsland achtige problemen in de Verenigde Staten – en de voorwaarden creëerde voor een nieuwe financiële crisis.” [Referentie 20]

De hoofdeconoom van de grote wereldbank HSBC verklaarde in mei 2010 dat, “regeringen minstens een meerjarige periode van fiscale bezuinigingen moeten nastreven,” en uiteindelijk, “fiscale posities politiek onhoudbaar zullen worden, zowel economisch als financieel.” [Referentie 21]

Fiscale bezuinigingen impliceren enorme bezuinigingen op sociale uitgaven, die bij de ontwikkelde wereld hetzelfde zal doen als het deed bij de wereld van de ontwikkelingslanden: gezondheid, onderwijs en sociale diensten zullen worden gesnoeid, met ontslagen van werknemers in de openbare sector en andere sectoren tot gevolg, waardoor een enorme nieuwe golf werklozen wordt gecreëerd. Tegelijkertijd zullen de belastingen drastisch worden verhoogd, met name op de midden- en lagere klassen, die dan meer dan ooit zullen verarmen.

Fiscale bezuinigingen zijn echter niet de enige voorwaarde voor “structurele aanpassingen”, vele andere maatregelen zullen worden genomen, vooruitlopend op de huidige trends, inclusief het verder uitbreiden en institutionaliseren van de handelsliberalisering en de verkoop van publieke middelen in belangrijke privatiseringsplannen. Aangezien het Westen, in de dageraad van het neoliberale tijdperk, alle staatsbedrijven grotendeels privatiseerde, liggen de resterende gebieden van privatisering hoofdzakelijk in infrastructurele projecten zoals wegen, vliegvelden en havens. In Amerika zal dit echter uitgevoerd worden door afzonderlijke staten en steden die wanhopig op zoek zijn naar cash en ‘investering’. Thomas Osborne, hoofd van de infrastructuur en de privatisering bij UBS bank, zei in mei 2009 dat “de privatisering uiteindelijk zal plaatsvinden,” maar het zal gebeuren op “een meer geleidelijke manier.” [Referentie 22]

In september 2010 bracht de Chicago Council on Global Affairs een rapport uit over de privatisering van de infrastructuur. De Raad wordt vertegenwoordigd en geleid door verschillende ambtenaren van JP Morgan Chase & Co, CME Group (’s werelds grootste derivatenbeurs), de Federal Reserve Bank of Chicago, Bank One Corporation, McKinsey & Company, Goldman Sachs, Boeing, Northern Trust, United Airlines, de Chicago Board of Trade, en tal van andere corporale financiële en bancaire belangen, en in de raad van bestuur is  zelfs de First Lady, Michelle Obama, aanwezig. [Referentie 23]

In het verslag dat gesponsord wordt door de Raad van Chicago, verklaarde zij dat, “de trend naar privatisering van de infrastructuur niet alleen plaatsvindt in de Verenigde Staten, maar wereldwijd. “[Referentie 24] Uiteindelijk besloot het rapport dat “de financiële realiteit betekent dat de privatisering van de infrastructuur zal blijven. “[Referentie 25]

Bij het definiëren van infrastructuur identificeerde het verslag wegen, bruggen, havenfaciliteiten, waterzuiveringsinstallaties, elektrische transmissielijnen en spoorwegen, evenals ziekenhuizen, gevangenissen, “en andere gemeentelijke bezittingen die het algemeen belang dienen.” [Referentie 26]

Na deze nota kochten staatsinvesteringsfondsen (Sovereign Wealth Funds -SWFs) uit de hele wereld de Amerikaanse infrastructuur op. Staatsinvesteringsfondsen zijn beleggingsfondsen van aandelen, obligaties, financiële activa, middelen en goederen die eigendom zijn van de staat. Een aantal van ’s werelds grootste staatsinvesteringsfondsen zijn die van de Verenigde Arabische Emiraten, Saoedi-Arabië, Noorwegen, China, Zuid-Korea, Koeweit en Rusland. Als “herstel” beperkingen in de vergetelheid door de ´Great Global Depresion`, kopen SWFs de Amerikaanse infrastructuur op, waaronder:

Een tolweg in Indiana. De Chicago Skyway. Een stuk van de snelweg in Florida. Parkeermeters in Nashville, Pittsburgh, Los Angeles en andere steden. Een haven in Virginia. En een hele schare van Californische publieke infrastructuurprojecten, die allemaal reeds 50 of 75 jaar ofwel verhuurd of bijna verhuurd worden, in het beste geval voor een eenmalige afkoopsom van een paar miljard dollar maar meestal gewoon om een gat of twee in een enkel begrotingsjaar te dichten.

Amerika staat letterlijk te koop tegen bodemprijzen, en de kopers zijn steeds dezelfde mensen die zwaar gescoord hebben in de olie-zeepbel. Met dank aan Goldman Sachs en Morgan Stanley en de andere investeringsbanken die in de loop van het afgelopen decennium kunstmatig de prijs van benzine opkrikte, staken Amerikanen veel van hun overtollige geld in schatkist van staatsinvesteringsfondsen zoals Qatar Investment Authority, de Libische Investment Authority, SAMA Foreign Holdings in Saudi Arabië en Abu Dhabi Investment Authority van de VAE. [Referentie 27]

Dit proces komt ook op in Canada toen de overheid van Ontario in 2009 overwoog om “alle of een deel van” zijn Crown corporaties te verkopen om het provinciale tekort terug te dringen, en ze huurde CIBC en Goldman Sachs in om een blauwdruk te schrijven voor mogelijke privatiseringen. [Referentie 28]

Verder zijn er, wereldwijd, meer oproepen tot het bevorderen van de agenda voor de privatisering van water, een plan dat de Wereldbank opdrong aan verschillende landen, wat resulteert in enorme kosten, op economisch, politiek en sociaal vlak, voor de armste mensen, en enorme winsten voor een handvol wereldwijde water giganten. Georganiseerd rond de International Water Association en de World Water Council, hebben de belangrijkste water corporaties, de Wereldbank en de VN waterprivatiseringsplannen bij de ‘ontwikkelde’ landen gepromoot, en in toenemende mate in het Westen, als een middel om de wereldwatercrisis ‘op te lossen’. Zoals we echter al gezien hebben bij de gevallen van waterprivatisering in plaatsen zoals Bolivië, Zuid-Afrika, El Salvador en vele anderen, zijn het de armen die het meest lijden, en dat zal hetzelfde zijn, of het nu in Angola is of in Europa en Amerika.

Schuldenslavernij

Terwijl Westerse landen fiscale bezuinigingen beginnen opleggen aan hun bevolking en sociale structuren, zullen de harde gevolgen komen met de tijd, omdat landen extreem lage rentes hebben gehandhaafd waardoor de ‘kosten’ van het geld goedkoop bleven. Zoals het verslag van juni 2010 van de Bank voor Internationale Betalingen (BIS) echter verklaarde, “zowel het fiscale als het monetaire beleid zouden moeten worden verscherpt op hetzelfde moment.” Dit betekent dat volgens de BIS de rente moet stijgen met fiscale bezuinigingsmaatregelen. Het waren, laten we niet vergeten, de extreem hoge rentes in de jaren ’70 en de vroege jaren ’80 die de schuldencrisis van de jaren 1980 veroorzaakte, toen landen met hoge buitenlandse schulden zich niet langer konden veroorloven om hun jaarlijkse rente afbetalingen te betalen en zich tot het IMF en de Wereldbank moesten wenden voor ‘bijstand’ in de vorm van ‘structurele aanpassingsprogramma’s’. De massale stimuleringsuitgaven en reddingsoperaties zullen leiden tot het vermoedelijke scenario van het veroorzaken van inflatie waardoor de prijzen sterk stijgen. Om inflatie te bestrijden kunnen landen de basis rente,dus zonder inflatie correctie, verhogen, waardoor de munteenheid duurder wordt en op die manier de inflatie verminderd. Maar niet in het geval van Europa.

Terwijl centrale banken over de hele wereld miljarden en miljarden dollars injecteerden in het financiële systeem, hielden zij de rente extreem laag om de stroom van geld aan te moedigen. In het jaarverslag van 2009 van de BIS, waarschuwde ze dat dit beleid een enorme inflatie kon creëren, zodat de rente uiteindelijk zal moeten worden verhoogd. De belangrijkste vraag is ‘wanneer’ deze zal stijgen, als het te laat is zou de inflatie uit de hand kunnen lopen, als het te vroeg is zou het het ‘herstel’ kunnen vernietigen. [Referentie 29].

Terwijl het jaarverslag van 2010 van de BIS dus aandringt op gelijktijdige fiscale en monetaire aanscherping, kan dit potentieel rampzalig aflopen en mogelijk de “wereldeconomie in een depressie duwen.” [Referentie 30]

Het effect van hoge rente samen met het potentieel verminderen van de inflatie, zullen de kosten van de jaarlijkse schuldaflossingen van landen verhogen en dus de ‘fiscale bezuinigingen’ die opgelegd werden om de uitgaven te verminderen, verergeren en voeden. Dit zou zijn weerslag hebben op de gemiddelde persoon mits de rente op alle schulden, inclusief hun persoonlijke schulden, zouden toenemen. Terwijl de fiscale bezuinigingen de belastingen zullen verhogen, zal de armoede toenemen en de middenklasse vernietigen, hoge rentes zullen ze doen droogbloeden. De inflatie zelf fungeert echter als een verborgen belasting waardoor de kosten van consumptiegoederen zoals voedsel en brandstof stijgen terwijl de munt in waarde daalt. Dit is ook een belangrijke kostenpost voor de verdwijnende middenklasse. Het lijkt er hoe dan ook op dat de gemiddelde persoon in het vizier staat van een economisch terrorismesysteem.

Het verhogen van de rente ten tijde van fiscale bezuinigingen is echter bijzonder destructief voor de gemiddelde persoon. Met name “de fiscale en monetaire verscherping werden in tandem uitgeprobeerd in de vroege jaren 1930 and werkte toen ook al niet.”[Referentie 31] Het hielp met andere woorden de wereld in de grote depressie te storten. Vandaag zou het echter aanzienlijk slechter zijn, omdat we nu hypotheken, creditcardschuld, derivaten, studieschulden, enz. hebben. Deze dingen bestonden nog niet bij aanvang van de Grote Depressie, dus het zou vandaag resulteren in de ‘Grootste Depressie’. Het is een schuldvalstrik, en iedereen zit erin. Als staten de rente niet verhogen, kan de ‘markt’ zich tegen hen keren omdat grote internationale banken, speculatiefondsen en muntspeculanten ‘het vertrouwen kunnen verliezen’ in de valuta van een land en de munt ontvluchten, waardoor de waarde dus instort en leidt tot een potentiële hyperinflatie (zoals werd ervaren in Weimar Duitsland en Zimbabwe), met het bijkomende effect van het verwoesten van een land en de plundering van de rijkdom van haar volk.

Terwijl de rente wordt verhoogd in de naam van versnelde schuldvermindering, heeft het uiteindelijk het tegenovergestelde effect. Het creëert in wezen een toestand van permanente schuld voor een land, en de cumulatieve schuld neemt jaarlijks toe. Dit gebeurt als gevolg van het worstelen van een land om zijn jaarlijkse rente op de schuld te betalen, en het zoekt dan de ‘bijstand’ van het IMF en de internationale schuldeisers om een snelle lening aan het land te verstrekken om de rente te betalen. Het IMF voorziet in een lening, die onmiddellijk wordt doorgestuurd om de crediteuren te betalen, en het geleende bedrag dat het IMF verstrekt wordt vervolgens toegevoegd aan de algemene nationale schuld. Zo verhogen stijgende rentes de jaarlijkse rentebetalingen omdat de schuld zelf is verhoogd. Het land zal de ‘bijstand’ van een nieuwe lening nodig hebben – meer schulden – om rente te betalen op zijn totale schuld, die vervolgens blijft stijgen. Dit is hoe de ‘Derde Wereld’ landen hun schuldenlast verkregen: het accumuleren van bijkomende schuld om de rente op oude schuld te betalen die vervolgens leidt tot nieuwe schulden die meer schulden vraagt om de rente op de geaccumuleerde schuld te betalen, en zo verder en zo verder.

Intussen werden de “structurele aanpassingsprogramma’s (SAP’s) uitgevoerd onder de ‘voorwaarden’ van IMF- en Wereldbank leningen en ‘bijstand’ om de sociale fundamenten van een land te deconstrueren, de middenklasse en toenemende armoede te elimineren, onder het mom van het helpen verminderen van het tekort. Dit lijkt nu het lot van de ‘Eerste Wereld’ geïndustrialiseerde landen te zijn. Terwijl het BIS jaarverslag opriep tot renteverhoging, waarschuwde een intern werkdocument, geschreven door de hoofdeconoom van de BIS in maart 2010, dat “het bestrijden van de stijgende inflatie door de aanscherping van het monetairebeleid niet zou werken vermits hogere rentevoeten zouden leiden tot hogere rentelasten op de overheidsschuld, wat leidt tot hogere schuld.”[Referentie 32]

Uiteindelijk is het praten over het wel of niet verhogen van de rente en hoe fiscale bezuinigingen op te leggen, misleidend. Dit komt omdat deze discussies werken op basis van het feit dat deze schulden legitiem zijn. De rechtsleer van de internationale wet ‘odious debt’ bepaald dat soevereine schuld opgelopen zonder de toestemming van de mensen en niet ten voordele van de mensen, uit den boze is en niet mag worden overgedragen aan een opvolgingsregering.

Met andere woorden, als een schuld de mensen niet ten goede komt, is het illegaal en mag het niet worden terugbetaald.

Als dit principe zou worden toegepast op de ‘Derde Wereld’, kan veilig gezegd worden dat het IMF, de Wereldbank, en de westerse landen hun controle op het ‘zuiden’ effectief zouden verliezen. Uiteraard zou de juiste economische koers voor een effectief herstel  – van de ‘Derde Wereld’ en de westerse wereld – zijn om al deze grote schulden onwettig te verklaren, omdat de westerse schulden werden gemaakt door financiering van buitenlandse imperialistische avonturen, en de schuld van de ‘rest’ het resultaat is van dat imperialisme.

Door de economische crisis werden de schulden grotendeels gemaakt door het opkopen van slechte schulden van banken die de crisis hebben gemaakt, dus zij zijn ook onwettig. Zelfs het ‘aansporing’ geld was verschuldigd met het oog op het oplossen van een financiële crisis die gecreëerd werd door een corrupte minderheid in de wereld. Creditcardschulden en studieschulden vergroten de armoede, en als er geen banen zijn voor studenten in een gebroken economie, is hun schuld onwettig. Vermits creditcardschulden werden opgelegd om de consumptie te financieren en mensen toeliet om boven hun stand te leven, is er een notie van verantwoordelijkheid voor de schuldenaar, maar omdat creditcardbedrijven zich echter richten op de schuldenaars en in wezen de middenklasse heeft ‘gevangen’ dat ze nu moeten betalen voor hun eigen verarming, zijn de mensen misleid en de schuld bate hen uiteindelijk niet, dus is dit ook onwettig. Als de regeringen, de banken, de bedrijven en alle schuldeisers hebben samengespannen om persoonlijke winst en gewin te zoeken, door ons en tegelijkertijd de rest van de wereld te verarmen, zijn alle wereldschulden aan deze instellingen en landen uit den boze en moeten deze niet worden terugbetaald. Het aannemen van dit standpunt is echter tabou in de economische en politieke wereld, omdat het pleit voor het einde van financieel, economisch, sociaal en politiek imperialisme en machtstructuren, geen bijzonder populair standpunt vanuit het perspectief van de machtigen…

Intussen woeden de debatten en discussies verder over wanneer de rente wordt verhoogd, hoe fiscale bezuinigingen worden opgelegd, hoe ‘herstel’ wordt gecreëerd, terwijl feitelijk alle wereldwijde politieke- en economische instellingen werken aan uw verarming..

Meer in deel 3.

Wat kunt u nog verwachten in het slot?

Deel 3: Amerika het nieuwe 3e wereld land? Sociale onrust, Genocide besluiten in Seoul en de Conclusie.

Voorgaand artikel: Deel 1: Het EU model als basis, Probleem, reactie, oplossing en De crisis als voorwendsel voor wereldbestuur.

Referenties:

[01]      Ambrose Evans-Pritchard, Greece defies Europe as EMU crisis turns deadly serious. The Telegraph: December 13, 2009:
http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/ambroseevans_pritchard/6804156/Greece-defies-Europe-as-EMU-crisis-turns-deadly-serious.html
; Elena Becatoros, Greece prepares economic crisis plan. The Globe and Mail: December 14, 2009:
http://www.theglobeandmail.com/report-on-business/greece-prepares-economic-crisis-plan/article1399496/; LOUISE STORY, LANDON THOMAS Jr.  and NELSON D. SCHWARTZ, Wall St. Helped to Mask Debt Fueling Europe’s Crisis. The New York Times: February 13, 2010:
http://www.nytimes.com/2010/02/14/business/global/14debt.html?adxnnl=1&adxnnlx=1266501631-XefUT62RSKhWj6xKSCX37Q

[02]      Richard Wray, EU ministers agree Greek bailout terms. The Guardian: April 11, 2010:
http://www.guardian.co.uk/world/2010/apr/11/eu-greece-bailout-terms

[03]      Economist, Now comes the pain. The Economist: March 4, 2010:
http://www.economist.com/world/europe/displaystory.cfm?story_id=15603267

[04]      Nelson D. Schwartz and Eric Dash, Banks Bet Greece Defaults on Debt They Helped Hide. The New York Times: February 24, 2010:
http://www.nytimes.com/2010/02/25/business/global/25swaps.html?ref=business

[05]      Louise Story, Wall St. was partner in Greece’s debt crisis. The Boston Globe: February 14, 2010:
http://www.boston.com/news/world/europe/articles/2010/02/14/wall_street_helped_greece_land_deeper_in_debt/

[06]      Nelson D. Schwartz and Eric Dash, Banks Bet Greece Defaults on Debt They Helped Hide. The New York Times: February 24, 2010:
http://www.nytimes.com/2010/02/25/business/global/25swaps.html?ref=business

[07]      Barrie McKenna and Joanna Slater, Role of banks eyed in Greek debt crisis. The Globe and Mail: February 25, 2010:
http://www.theglobeandmail.com/report-on-business/role-of-banks-eyed-in-greek-debt-crisis/article1481750/

[08]      Stephen G. Cecchetti, M.S. Mohanty and Fabrizio Zampolli, The Future of Public Debt: Prospects and Implications. BIS Working Papers, No 300, Monetary and Economic Department, March 2010: page 2

[09]          Ibid, page 12.

[10]      Ambrose Evans-Pritchard, Derivatives still pose huge risk, says BIS. The Telegraph: September 13, 2009:
http://www.telegraph.co.uk/finance/newsbysector/banksandfinance/6184496/Derivatives-still-pose-huge-risk-says-BIS.html

[11]      Report on Business, Is Japan hurtling toward a debt crisis? The Globe and Mail: April 14, 2010:
http://www.theglobeandmail.com/report-on-business/economy/is-japan-hurtling-toward-a-debt-crisis/article1534498/

[12]      Brett Arends, What a Sovereign-Debt Crisis Could Mean for You. The Wall Street Journal: December 18, 2009:
http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703323704574602030789251824.html

[13]      Edmund Conway, ‘Significant chance’ of second financial crisis, warns World Economic Forum. The Telegraph: January 14, 2010:
http://www.telegraph.co.uk/finance/financetopics/davos/6990433/Significant-chance-of-second-financial-crisis-warns-World-Economic-Forum.html

[14]      Nina Koeppen, ECB Official Warns of Potential Sovereign Debt Crisis. The Wall Street Journal: April 15, 2010:
http://blogs.wsj.com/economics/2010/04/15/ecb-official-warns-of-potential-sovereign-debt-crisis/

[15]      Niall Ferguson, A Greek crisis is coming to America. The Financial Times: February 10, 2010:
http://www.ft.com/cms/s/0/f90bca10-1679-11df-bf44-00144feab49a.html

[16]      G20 communique after meeting in South Korea, Reuters, 5 June 2010:
http://www.reuters.com/article/idUSTRE6540VN20100605

[17]      David Lawder, Global rebalancing policies need coordination-IMF, Reuters, 5 June 2010:
http://www.reuters.com/article/idUSN0514799020100605

[18]      Sewell Chan and Jackie Calmes, World Leaders Agree on Timetable for Cutting Deficits, The New York Times, 27 June 2010:
http://www.nytimes.com/2010/06/28/business/global/28summit.html

[19]      Toby Helm, Ian Traynor and Paul Harris, Europe embraces the cult of austerity – but at what cost? The Observer, 13 June 2010:
http://www.guardian.co.uk/business/2010/jun/13/europe-embraces-cult-of-austerity

[20]      Simon Johnson, Fiscal Austerity and America’s Future, The New York Times Economix Blog, 26 August 2010:
http://economix.blogs.nytimes.com/2010/08/26/fiscal-austerity-and-americas-future/

[21]      Izabella Kaminska, Bible code, finance edition, The Financial Times Blog, 18 May 2010:
http://ftalphaville.ft.com/blog/2009/05/18/55977/bible-code-finance-edition/

[22]      Joseph A. Giannone, UBS banker sees next U.S. privatizations smaller, Reuters, 6 May 2009:
http://www.reuters.com/article/idUSTRE54562G20090506

[23]      CCGA, Board of Directors, The Chicago Council on Global Affairs:
http://www.thechicagocouncil.org/dynamic_page.php?id=117

[24]      Emerging Leaders Perspectives, No Free Money: Is the Privatization of Infrastructure in the Public Interest? The Chicago Council on Global Affairs, September 2010: p. 4

[25]          Ibid, page 7.

[26]          Ibid, page 11.

[27]      Matt Taibbi, Exclusive Excerpt: America on Sale, From Matt Taibbi’s ‘Griftopia’, Rolling Stone, 18 October 2010:
http://www.rollingstone.com/politics/news/17390/222206?RS_show_page=0

[28]      Andrew Willis and Boyd Erman, Ontario ponders sale of Crown corporations to beat down deficit, The Globe and Mail, 15 December 2009:
http://www.theglobeandmail.com/report-on-business/ontario-ponders-sale-of-crown-corporations-to-beat-down-deficit/article1401807/

[29]      Simone Meier, BIS Sees Risk Central Banks Will Raise Interest Rates Too Late, Bloomberg, 29 June 2009:
http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=newsarchive&sid=aOnSy9jXFKaY

[30]      Ambrose Evans-Pritchard, BIS plays with fire, demands double-barrelled monetary and fiscal tightening, The Telegraph, 28 June 2010:
http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/ambroseevans_pritchard/7859800/BIS-plays-with-fire-demands-double-barrelled-monetary-and-fiscal-tightening.html

[31]          Ibid.

[32]      Stephen G. Cecchetti, M.S. Mohanty and Fabrizio Zampolli, The Future of Public Debt: Prospects and Implications. BIS Working Papers, No 300, Monetary and Economic Department, March 2010: page 14

4 REACTIES

  1. Leek aanvankelijk een goed artikel, tot ik pertinente onzin als dit tegenkwam: “Creditcardschulden en studieschulden vergroten de armoede, en als er geen banen zijn voor studenten in een gebroken economie, is hun schuld onwettig. Vermits creditcardschulden werden opgelegd om de consumptie te financieren en mensen toeliet om boven hun stand te leven, is er een notie van verantwoordelijkheid voor de schuldenaar, maar omdat creditcardbedrijven zich echter richten op de schuldenaars en in wezen de middenklasse heeft ‘gevangen’ dat ze nu moeten betalen voor hun eigen verarming, zijn de mensen misleid en de schuld bate hen uiteindelijk niet, dus is dit ook onwettig.”
    Wel eens van eigen verantwoordelijkheid gehoord? ’t Is nochthans een libertarisch basisprincipe…

    Doompie [2] reageerde op deze reactie.

  2. @Scrutinizer [1]:
    Eens, de schuldenaar draagt verantwoordelijkheid voor zijn gemaakte schulden, maar wat weegt zwaarder in dit geval: misleiding of misleid en gestimuleerd onverantwoordelijk geld uitgeven? Het is mijn inziens wel zo dat in libertarië anders zou worden omgegaan met studieschulden, studenten zijn namelijk commercieel interessant, en de kans op een betaalde studie in combinatie met een baan is een stuk groter. Tevens op basis van zelf onderhandelde afspraken, en niet tegen toren hogen rentes?

    Hub Jongen [3] reageerde op deze reactie.

  3. @Hub Jongen [3]:

    Het is ook een mogelijke interpretatie..

    Waarom kopen mensen woekerpolissen? Omdat ze misleid worden?

    Blijft gevaarlijk terrein, oplichting, misleiding.
    Zeker op het gebied van creditcards in de US die werken met “credit score” principes..

    Om dat toe te lichten:
    “A credit score is a three digit number that summarizes how well a person or business has handled debt. The higher the number, the better. Those with high scores can qualify for larger loans at better ratesThere are a variety of credit scores using different formulas; what they have in common is that they judge risk and try to predict future behavior. Factors such as employment, income, credit lines outstanding, debt to income ratio, past payment behavior factor in to a person’s credit score”

    Deze score kan dus ook misleiding zijn..

    Zie hier de ervaring van een Nederlandse student die in de USA ging studeren en tegen dit fenomeen aan liep:

    “Als je op een gegeven moment iets op afbetaling wilt kopen of voor zaken als mobiele telefoon abonnementen wordt er altijd naar je credit score gekeken. Laatst kwam ik zelfs een situatie tegen waar het voor een online traffic-test uitermate lastig was om de test online in te leveren als je geen credit score had. Dit laatste komt omdat de informatie bij het Credit Bureau ook voor identificatie doeleinden gebruikt kan worden.
    Om die reden ben ik laatst dus eens uit gaan zoeken hoe ik aan een goede credit score kom, en ik moet zeggen dat ik uitermate verbaasd was met mijn bevindingen! Het komt er op neer dat je haast verplicht bent geld te lenen om een credit score te krijgen – dat wil zeggen, op een of andere manier aan tonen dat je voldoende geld op je rekening hebt is niet voldoende. Het plaatje is dus ongeveer als volgt: begin met een credit card en zorg dat je die regelmatig gebruikt. Maar pas op: maak je elke maand je volle crediet op, dan is dat niet goed voor je score (ook al betaal je alles steeds netjes aan het eind van de maand). Het beste is schijnbaar om niet meer dan 30% van je max uit te geven. Mocht het moelijk zijn om een credit card te krijgen (om dat je bijvoorbeeld nog geen credit score hebt, of geen mensen in de VS kent die voor je borg kunnen staan) dan kun je een secured credit card nemen. Hiermee wordt het maximum limiet voor je credit card op je rekening vast gezet, zodat je gegarandeerd je schuld kunt afbetalen. Na een tijdje dit gedaan te hebben kun je over op een gewonen credit card.De volgende stap is om een lening af te sluiten, die je vervolgens netjes terug betaalt (!!). Dit vind ik persoonlijk dus erg raar: je moet dus lenen om te zorgen dat je later kunt lenen als je een hypotheek wilt, of bijvoorbeeld een huis op afbetaling wilt kopen. Het idee dat je dus vrijwel gedwongen moet lenen kan ik maar niet bij.”

Comments are closed.