China wordt vaak genoemd als de economische superster van de afgelopen jaren. Met dubbele groeicijfers is het inmiddels de ena-grootste economie van de wereld. Vaak wordt dit toegeschreven aan het ‘Chinese Kapitalisme’, waarin de overheid en haar bureaucraten veel van deze magie heeft veroorzaakt.
China’s success owes more to its entrepreneurs than its bureaucrats. Time to bring them out of the shadows.
Maar dit is alles behalve waar! China heeft een machtige motor achter de groei zitten: private ondernemers! Deze ondernemers werken vaak buiten de staatsbemoeienis om en worden daardoor in de statistieken niet opgemerkt.
Zo zij zijn verantwoordelijk voor 70% van het BBP en vertelde de minister van handel- en economische zaken afgelopen jaar dat 90% van de ondernemingen in China privaat eigendom zijn (hoewel dat te betwijfelen is).
Private beursgenoteerde bedrijven zijn ook dynamischer: hun winst is 10% hoger. In de periode 2000-09 groeide het aantal geregistreerde private ondernemingen met 30% op jaarbasis. De provinciale politici laten deze bedrijven vaak vrij van regels over eigendom, arbeidsrelaties, belasting en vergunningen, omdat de economische groei dan hoger uitvalt en hun beloning is afhankelijk van de groei.
Het ‘een oog open en het andere gesloten beleid’ maakt de bedrijven ook kwetsbaar, de bureaucraten kunnen op elk willekeurig moment hardhandig optreden.
Dit alles is tot nu toe goed gegaan, maar creëert wel een vijver voor corruptie. Op termijn zal het ‘anarchistisch opportunisme’ steeds meer tegenover de staat komen te staan, wat wrijving zal geven en waarbij de kans bestaat dat partij conservatieven het bamboekapitalisme aan banden leggen.
Het zal beter zijn om de ondernemingen meer legaliteit te geven. Nu is het een gevaarlijke structuur, omdat de financiering ervan moet komen vanuit onbekende bronnen, vaak tegen enorme rentes omdat er weinig opties zijn. De staat (en daarmee onder andere de banken) geeft het hen niet, omdat het niet staatsbedrijven zijn, en omdat ze het niet zelf beheren en de risico’s dus niet zelf in de hand hebben (en daarmee hun beloning). Ook is looptijd van de lening ongeveer twee jaar, in plaats van het vaak gedachte langtermijn plannen, hebben de ondernemingen slechts een landbouwseizoen om te zaaien en te oogsten.
Het bamboe kapitalisme moet dus veranderen, maar daarmee is het al bezig. Door concurrentie van private ondernemingen zijn de lonen en uitkeringen gestegen, meer dan welke wet ook deed en het kapitalisme creëert daarbij een nieuwe afzetmarkt: het binnenland. Het Westen kan leren van China: niet het overheidsgestuurde kapitalisme met veel politieke controle waren de motor achter de groei, maar echt kapitalisme.
Ingezonden door BV
Die “boom” in China gaat het jaar 2012 niet halen, net zo min als die in India en Australië.
En dan krijgen we 2008 in de herhaling en deze keer gaat ook Duitsland en dus Nederland mee in de val.
Dat lijkt me niet floor, China mag dan al jaren enorme groeicijfers tonen: de welvaart is er nog maar een peulenschil ten opzichte van het Westen. Dat China’s economie groot is komt door de enorme omvang van het land en de daarbij hebbende reserves van kapitaal en grondstoffen. Maar per inwoner is het allemaal nog heel beperkt.
Een goed voorbeeld is de auto-industrie. Echt zo’n industrie die een te grote capaciteit is en te afhankelijk is geworden van stimuleringsmaatregelen. Maar goed, in China rijd pas (na jaren van economische groei) 8% v/d bevolking een auto… China heeft nog veel potentie, omdat zij tot nu toe voor het Westen produceerde. Nu komt de binnenlandse consumptie op gang…
Maar zoals gezegd zijn er wel veel risico’s, zoals de genoemde factoren in het artikel, maar denk dan bijvoorbeeld ook aan de stijgende inflatie en de daarbij horende renteverhogingen (remmende economische groei).
Kortom: China heeft nog steeds een lange weg te gaan, maar zal deze weg met veel schommelingen berijden. En inderdaad we gaan een keer klappen, maar dat komt door ons financiële systeem, niet door economische groei…
Comments are closed.