Ideologische Archeologie: Hegel Gehekeld (IV)

Vervolg van deel III: “Contra Kant”

Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) was evenals Immanuel Kant (deel III) een groot fan van Jean Jacques Rousseau (deel II). Net zoals momenteel cosmologen de ratio verbuigen voor hun Heilige Graal, de ‘theorie van alles‘, zo deden ook de anti-filosofen van de contra-Verlichting hun uiterste best om rede en religie te verbinden.
Hegel wilde het Christendom rationeel verklaren. In zijn koortsachtige pogingen nam hij een irrationeel besluit: de dialectiek van Kant zou voortaan tegenstrijdigheden gaan gedogen.

Karl Marx, een volger van Hegel, vond dit echt helemaal fout en fabriceerde daarop zijn eigen dialectiek, die vandaag de dag nog bij ons is als een verdeel-en-heersmechanisme voor vooruitgang door klassenstrijd.

Hegels filosofie is een allegorie gebaseerd op de Judeo-Christelijke cosmologie: Een projectie van Gods, een geest genaamd het Absolute, verbeeldt de schepping die zoekt naar hereniging met God.  Zijn ontwikkeling door strijd en conflict waardoor het zichzelf leert kennen, is de geschiedenis van de wereld. Het verhaal eindigt wanneer het Absolute, herenigd met God, tot vol zelfbewustzijn komt.

Hegels thema was de staat. Zoals Roussseau de vader is van de totalitaire staat, zo is Hegel de uitvinder van de collectieve staat. De Orwelliaanse kreet “vrijheid door de staat” vat bondig samen waar Hegel voor staat.

Volgens Hegel is vrijheid niet een door God gegeven recht dat inherent is aan het wezen van de mens en daardoor onontvreemdbaar is, zoals de Verlichters leerden. Het is in tegendeel tijdelijk van aard en bovendien voorwaardelijk: het kan gegeven of ontnomen worden door de staat.

Onder het principe “beneden, zoals boven” is de staat het instrument van God. Het is het ‘ethische geheel’, de ‘belichaming van vrijheid’ en het zelfbewustzijn van het Absolute.

Als onderdeeltje, is het de plicht van het individu zich te onderwerpen aan de noden van de staat, en de staat te aanbidden als ware het een god. Het volgende citaat illustreert de idee:

”Otto Braun (19), vrijwillig militair die sneuvelde in de Eerste Wereldoorlog, schreef in een brief aan zijn ouders: “mijn innigste en puurste, meest geheime vlam, mijn diepste geloof en vurigste verlangen – ze zijn nooit veranderd, heeft slechts een naam: de staat. 

Om op een dag de staat te bouwen als een tempel, sterk en rijzig, puur en krachtig, rustend op zijn eigen gewicht, streng en subliem, maar ook sereen als de goden en de hel verlichte hallen, die schitteren in de dansende helderheid van de zon – dat, uiteindelijk, is de zin en het doel van mijn aspiraties.”

Hegels ideeen zijn een goed voorbeeld hoe de menselijke vrije wil, de essentie van moraliteit, verlegd wordt van de mens naar God. Zo kan menselijke verantwoordelijkheid over de heg bij God gekieperd worden. Gods wil heeft ’t gedaan!

‘Wereldhistorische figuren’ als instrumenteen van God kosten bergen mensenlevens, maar de collectieve, historische ontwikkeling is van een hogere orde dan de individuele moraal. Deze ethische hierarchie komt bekend voor.

De verdenking is gerechtvaardigd, dat de scheidslijn tussen Verlichting en contra-Verlichting, de Amerikaans-continentale breuklijn, Locke versus Rousseau, nog altijd zichtbaar is in de transatlantische verhoudingen tussen de VS de EU (zie deel I, de contra-Verlichting).

Amerikanen zijn de eigenaren van hun politeia. Dat wordt nog eens bekrachtigd door het Second Amendment (het recht op het dragen van wapens). Dit staat er pal voor, dat die eigendomsrechten beveiligd worden door sterkere argumenten dan roestige hooivorken en brandende barricaden.

Europeanen aan de andere kant, hebben nog altijd de mentaliteit van huurders. Ze hebben hun eigendomsrechten uitbesteed aan de staat. Hierin zijn ze nog altijd de plooibare pionnen van Hegels ‘wereldhistorische figuren’, de nieuwe instrumenten van Gods werk, die zichzelf een heldenrol hebben toebedeeld als wegbereiders van Kants wereldregering in de nieuwe wereldorde.

Toegegeven, Europeanen zijn vreselijk misleid door hun politiek leiders. Recentelijk flapte een artikel op de site van Der Spiegel ’t er ineens uit (zie post Der Spiegel: “Europe turns against Germany” van 20 december 2010, 2e alinea). Maar hoe kun je de passiviteit ten opzichte van de centralistische superstaat in wording anders verklaren? Is Hegels ethische hierarchie, de loop der ‘wereldhistorische gebeurtenissen’ die zwaarder wegen dan individuele rechten, nog springlevend in het derde millennium?

De EU verraadde recentelijk zijn Hegeliaanse aard in een zaak waarbij het seculiere Turkije van Kemal Ataturk, een golf van islamfundamentalisme over zich heen kreeg. Maar Ataturk kende zijn pappenheimers en wist het verschil tussen liberalen en Jong-turken. Daarom benoemde hij het leger tot waakhond van de seculiere staat.

Tijdens een recente crisis maakte de EU een onthullende keuze. Het leger moest in de barakken blijven! Dan maar shariawetgeving! Dit was geen keuze die werd ingegeven door de godsdienstvrijheid. Dit recht is al lang ondergeschikt gemaakt aan wetgeving die postmoderne moraal in wetboeken vangt.

Dit was een keuze waarbij de verdediging door het leger van de liberaal-democratie werd opgegeven ten behoeve van de loop van ‘wereldhistorische’ gebeurtenissen. Die zijn blijkbaar van een hogere ethische orde dan de liberaal-democratie. De macht der gewoonte heeft statisten erg sterk in zijn greep.

De filosoof Stephen Hicks, expert op het terrein van de contra-Verlichting, noemt vier bijdragen van Hegel aan de postmodernisme:

1. De realiteit is een subjectieve schepping (of, gedachte maakt realiteit), (of, de werkelijkheid is voor zijn bestaan afhankelijk van de subjectieve geest); een omdraaiing van de rede, die mogelijk is gemaakt door Kant, omdat hij de geest opsloot in de schedel, afgesloten van kennis van de externe werkelijkheid.

2. De Wet van Aristoteles kon op de mestvaalt. Tegenstrijdigheden werden voortaan onderdeel geacht van de realiteit en werden zo onderdeel gemaakt van de logica (vanaf dit moment werd letterlijk alles mogelijk).

3. Omdat volgens Hegel, de werkelijkheid door tegenstrijdigheden wordt gecreeerd, is waarheid niet absoluut, maar gerelateerd aan tijd, plaats en toeschouwer (het directe slachtoffer van deze logica is de moraal, de kennis van goed en kwaad).

4. De operationele eenheid werd het collectief, in plaats van het individu.

Al dit fluctuerende relativisme en gummi-subjectivisme is misschien een verrassing, maar in vergelijking met de latere denkers van de contra-Verlichting (de Irrationalisten, waaronder Schopenhauer) – gelovigen zowel als atheisten – lijken Kant en Hegel nog bijzonder rationeel.

Blogger en NASA-psychiater, Dr Sanity heeft veel geschreven over de contra-Verlichting en Hegel met betrekking tot onderwijs en educatie, vroege slachtoffers van de ‘nieuwe logica’. Hier is een voorbeeld:

“Ayers and his Cohorts are what’s Wrong with Education Today”

Hegel, die bouwde op Kant, Rousseau en Fichte (in het volgende deel), schreef: “Het is duidelijk dat alle waarde van een mens – al zijn spirituele verwezenlijking – hem gegeven wordt door de staat“. Hegels erfgenamen splitsen zich af in een linker en een rechter vleugel. De aanval van links werd geleid door mensen als Karl Marx, die Hegels “dialectiek van de geest” vertaalde in een economisch en sociaal systeem, bestaande uit een atheistische dialectiek van ‘onderdrukkers versus onderdrukten’. De rechter vleugel legde meer de nadruk op de staat en was minder welwillend om God op te geven. Meer dan honderd jaar zijn de twee kampen in oorlog geweest en beide wilden ze hun utopisch visioen aan de mensheid opleggen.

Beide takken maakten korte metten met de vrije wil en de liberteit, en beide zijn verantwoordelijk voor de filosofische abominatie die wij kennen als het postmodernisme. De 20e eeuw vormde het slagveld waarop de twee totalitaire rivalen met elkaar uitvochten wie de baas was over de geest en lichaam van de menselijkheid. Het heeft dood, destructie en ellende voortgebracht van een ongekende proporties.

In het midden van de 20e eeuw, was de rechter vleugel – de nationalistische Hegelianen en de Nationaal Socialisten (Nazis), verslagen door een alliantie van linkse Hegelianen en zij die stonden voor liberteit en democratie. Tegen het einde van de eeuw werd het linker stelsel ontmaskerd voor wat het was, een deceptie.

Maar in deze nieuwe eeuw krijgen beide systemen een nieuwe kans met de opkomst van een nieuwe potentiele bondgenoot, die het voorzien heeft op macht over de menselijke geest. Die bondgenoot is postmoderne filosofie en retorica. Het 18e eeuwse collectivisme vind nog altijd zijn uitwerking in de huidige cultuuroorlog.

Het belangrijkste slagveld in de huidige oorlog is het onderwijssysteem: van peuterklas tot academies en universiteiten doet men zijn uiterste best om de laatste overblijfselen van de collectivisten in stand te houden voor de volgende generatie. (…) >>>

In het volgende deel: “Foeteren op Fichte”: “Onderwijs moet erop gericht zijn de vrije wil te breken, zodat leerlingen gedurende de rest van het leven niet meer bij machte zijn anders te denken of te handelen, dan ze van het schoolmeesters geleerd hebben.”

Ingezonden door Cassndra Troy

Eerder in de serie “Ideologische Archeologie”

– “Contra Kant”
– “Rousseau’s Ravage”
– “De Contra-Verlichting”

Gerelateerde dossiers

Tags: contra-Verlichting, dialectiek, Hegel, Immanuel Kant, Marxisme, onderwijs, postmodernisme, Stephen Hicks, Turkije