Landgenoten spekken is sociaal?

Volgens De Telegraaf gaat Nederland de ontwikkelingshulprelatie met 15 landen stoppen. Op zich goed nieuws, ondanks dat er nog handenvol twijfelachtige landen wel aan ons hulpinfuus blijven liggen. Het nieuws is echter wel zeer opmerkelijk. De Nederlandse staat neemt meer dan de helft van uw inkomsten af, uiteraard onder zeer nobele voorwendselen. Eén voorwendsel is dat op deze manier onze minder bedeelde medeburgers wat meer te verteren hebben. Deze vorm van altruïsme heeft echter een beperkte reikwijdte, namelijk de Nederlandse staatsgrens. Wie buiten deze grenzen van de honger omkomt heeft het nakijken.

De PvdA schreeuwt moord en brand als er door de bezuinigingsplannen van het kabinet mensen op achteruit gaan. Confronterende affiches tonen berekeningen om dit standpunt te onderbouwen. Het afnemen van geld van hardwerkende mensen om het aan Nederlanders te geven – die immers op de PvdA kunnen stemmen – is geen enkel probleem, ik heb de PvdA tenminste nergens zien betogen dat de lieden die erop achteruit gaan dan maar een paar uur extra per week moeten werken om de achteruitgang te compenseren.

Niet alleen de PvdA is die mening toegedaan. Groeperingen die betogen dat wij tientallen procenten van ons inkomen moeten overmaken aan mensen die daadwerkelijk onder zware armoede gebukt gaan worden als ‘extremistisch’ aangeduid. Dit tekent hoe diep de overtuiging is dat socialisme bij staatsgrenzen moet ophouden. Het is dat de term nationaal-socialisme bevlekt is geraakt door toedoen van een doorgewinterde socialist, anders zou de huidige generatie socialisten deze misschien vrijwillig gebruiken. Zij zouden anders ten onrechte de indruk kunnen wekken dat socialisme niet alleen geld kost in een rijk land als Nederland, maar ook stemvee geld oplevert.

Nederland gebruikt ongeveer 0,8% van het BNP voor ontwikkelingshulp, hetgeen betekent dat 99,2% van de afgenomen euro’s aan Nederlanders wordt besteed. Elders in de werels sterven mensen aan overstromingen, aardbevingen, malaria, AIDS, lepra, ondervoeding, diarree, complicaties bij vrouwenbesnijdenissen en bevallingen, vervuild drinkwater en wat dies meer zij. In het ontwikkelde Nederland is deze narigheid goeddeels uitgebannen.

Het socialisme laat hiermee zijn ware gezicht zien. Socialisme is er niet op gericht om de lasten van de allerarmsten te laten verlichten door de allerrijksten. Het is erop gericht om zelf goede sier te maken door andermans geld rond te strooien en dan zijn daadwerkelijk arme mensen teveel een ver-van-mijn-bed show. Beter is het om luidkeels op te komen voor mensen in dit rijke land.

Een libertarier is niet principieel tegen ontwikkelingshulp. Het staat eenieder vrij om zijn eigen geld over te maken aan organisaties als Oxfam Novib, Artsen Zonder Grenzen of het Rode Kruis. Opmerkelijk genoeg maakt niemand ooit vrijwillig geld over aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken, dat inmiddels ontwikkelingssamenwerking herbergt. Het vertrouwen daarin lijkt maar matig te zijn. ALs iemand zijn eigen geld overmaakt naar een ontwikkelingsorganisatie zal hij in elk geval nog proberen dit zo doelmatig mogelijk te laten zijn, wellicht een reden dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken er nogal bekaaid vanaf komt. Of ontwikkelingshulp effectief is is dan een keuze van het individu, niet van de heren op het pluche die daarmee goede sier willen maken ter meerdere eer en glorie van henzelf (bovendien kost het ze geen cent).

Er zijn effectievere vormen van hulp dan het overmaken van geld naar landen op voorwaarde dat ze onderontwikkeld zijn. Landen als Japan en Zuid-Korea hebben vrij recentelijk verwoestende oorlogen doorgemaakt, maar hebben zich dusdanig snel hersteld dat beide landen nu welvarend zijn. Het verkopen van producten aan rijke westerlingen blijkt bijzonder effectief te zijn en wij zijn blij met hun auto’s, telefoons, MP3-spelers en andere producten. Een andere vorm van ‘hulp’ die effectief is bestaat uit de aanzienlijke sommen geld die mensen uit arme landen in het rijke westen verdienen en overmaken naar hun familie. Wat hier een miserabel bedrag is kan in een arm land het verschil tussen bittere armoede en relatieve welvaart betekenen. Het ligt voor de hand dat niemand een rijke familie zal ondersteunen, dit geld zal voor het overgrote deel direct bijdragen aan het verlichten van armoede. En er hoeft niemand voor beroofd te worden!

Ik daag de voorstanders van veel ontwikkelingshulp uit om mij het land te noemen dat er door ontwikkelingshulp bovenop is gekomen. Tevens wil ik de socialisten vragen waarom ruim 99% van onze belastingcenten aan relatief welvarende mensen moet worden besteed in plaats van aan mensen die op hun laatste benen lopen.

Welvaart wordt gecreëerd door productie, niet door herverdeling!