Voor toekomstige lezers, een dag uit het collectivistische tijdperk

Dit artikel is niet voor jullie, huidige Vrijsprekerlezers, maar voor de toekomst. Laten we hopen dat er ooit een libertarische maatschappij gevestigd wordt. Met verwondering en een zekere afschuw zal dan worden teruggezien op de primitieve samenlevingsvorm waar we ons nu nog aan onderwerpen. Dit stukje beschrijft een dag uit het leven van een libertarier in een collectivistische maatschappij anno 2011.

Terwijl ik naar het werk rijd passeer ik een controle post van de staatspolitie die controleert of ik niet te hard rijd op de snelweg. Ze zijn niet herkenbaar als politie en hebben de nodige moeite gedaan om zich te verstoppen. Dit is bijna dagelijkse kost, en ik bel hun locatie door naar een website die iedere dag enkele tientallen van deze controles meldt.

Vanwege een file op de Ring Zuid ga ik via de Vijzelgracht en kom ik langs een werkplaats van de nieuwe metro. Ik zie schitterende 17 de eeuwse panden afschuwelijk verzakt. De metro kost naar schatting 3 miljard en is eigenlijk alleen maar goed voor de 100 duizend inwoners van Amsterdam Noord. De metro wordt gefinancierd uit de publieke middelen! Dit betekent de facto een vermogensoverdracht van ongeveer 30 duizend euro naar iedere bewoner van Amsterdam noord.

Ik probeer een parkeerplek te vinden en rijd een kwartiertje rondjes door de binnenstad. Niet goed voor het milieu, maar ja. De Amsterdamse gemeenteraad heeft planmatig het aantal parkeerplaatsen in de binnenstad vastgesteld en voor een groot gedeelte middels parkeervergunningen onder het grachtengordel stemvee, de bewoners verdeeld. De weinig resterende vrije parkeerplaatsen worden door de gemeente te goedkoop aangeboden, 5 euro per uur, of een voordeel kaart van 30 euro voor een werkdag tot 7 uur ’s avonds. Het parkeerprobleem is een politieke keuze. Gelukkig is er een 5 sterren hotel in de buurt met een kleine parkeergarage. Hier parkeer ik soms.

Het was een tijd waarin burgers verdiensten moesten opgeven aan de staat. Ten bewijze moest men administraties voeren met allemaal bonnetjes. In het dure hotel verdwijnt mijn geld soms in een geldkistje en krijg ik een handgeschreven bonnetje. Dat is dan waarschijnlijk geld dat het hotel niet opgeeft aan de belasting. Soms verdwijnt mijn parkeergeld in een echte kassa en krijg ik een computeruitdraai mee.

Het is de eerste dag van een nieuwe maand. Ik ben een externe consultant en dien mijn urenbriefje van de vorige maand in bij de klant. Ik zorg meestal dat het aantal uren per maand minder is dan 200, en ook dit keer kwam ik net iets lager uit. De totale kosten voor de klant (mijn economische waarde) zijn dan toch nog bijna 20 duizend euro. Hiervan houd ik netto rond de 3 duizend euro over. Ik ben in loondienst en in het socialistische tijdperk is er geen enkele partij die voor mij en andere productieve burgers opkomt. We worden totaal uitgekleed. Dezelfde socialistische partijen verdelen vol ijver mijn belasting geld over zogenaamde zielige mensen. En roepen keihard dat ze tegen onrecht zijn terwijl ze druk bezig zijn om de van mij gestolen inkomsten aan de kiezers te herverdelen. En onderling ruzie voerend welke groepen stemvee nu het meeste moeten krijgen. Ik zou als zogenaamde zelfstandige me kunnen proberen te vestigen, maar gezien de marktstructuur in mijn bedrijfstak met allemaal regeltjes is dat lastig.

Het hotel geeft me vandaag een mooie computeruitdraai mee. Ik vertrek van het centrum van Amsterdam naar Rotterdam. In deze planeconomie vergeven van regeltjes heeft men zomaar een snelweg over het hoofd gezien, de twee grootste steden van het land worden niet door een directe snelweg verbonden. De A3 liggende tussen de A2 en de A4, is er nooit van gekomen. Ik heb de keuze om een flink stuk om te rijden via Utrecht en dan in de flessenhals te komen van de A20 tussen Gouda en Rotterdam. Met maar 2 rijstroken per richting. Of ik kan omrijden via Den Haag en dan vaststaan bij de flessenhals van 2 rijstroken bij Leiderdorp. Vandaag kies ik voor Leiderdorp.

De politie controle van vanmorgen is vertrokken, kennelijk is het quotum voor vandaag weer binnengesleept. Ik doe ruim 2 uur over dit stukje Randstad. De belastingbetalers brengen 17 miljard per jaar op aan auto gerelateerde belastingen. De overheid besteedt jaarlijks minder dan 3 miljard uit aan wegenaanleg. Files zijn een politieke keuze. Met name de file tussen Den Haag en Rotterdam is een lastige. De snelweg ten westen van Delft is al meer dan een halve eeuw in de planning. Probleem is dat deze door een zogenaamd natuurgebied gaat bestaande uit weilanden. Een groot deel van de bevolking is nog naïef en kan zich niet voorstellen dat privé snelwegen mogelijk zijn. Terwijl ze toch dagelijks geconfronteerd worden met de onmogelijkheid van collectieve snelwegen.

Bijna een uur te laat arriveer ik op mijn afspraak. Het is 7 uur, er is voldoende parkeerplek. Zittende op een terras kijk ik uit op de Erasmusbrug en verorber spare ribs die ik wegspoel met een paar biertjes. Het collectivisme vernietigt niet alleen welvaart, maar is ook initiatief dodend. Dit blijkt wederom uit de vergadering van vanavond, we proberen de jonge consultants van ons bedrijf een goede toekomst te geven maar teveel van hun hebben een te passieve houding. Ik betrap mezelf daar ook wel op. Hoe prettig zou een maatschappij zijn die de vervlakking voorbij is. Die kwaliteit weet te waarderen. Waar vakmanschap regeert. Ook ik ontkom niet aan de gevolgen van de collectivistische doctrine. Ik word soms moe, besef dat ik niet dat leven kan hebben dat ik wil, en vertoon soms kinderachtig gedrag.

Om half tien, een half uur van huis, is het dan tijd om dat kinderachtige gedrag te tonen. Wederom zo’n 80 km zone die op de snelweg in het belang van het leefmilieu is aangelegd. Iedereen rijdt keurig 83 want anders krijg je een bonnetje thuis. Ik geef het milieu en mijn tijdperk een denkbeeldige dubbele middelvinger door aan het einde van de 80 km zone vol gas te geven. Dat trekt mijn dieselmotor niet, met als gevolg altijd 2 schitterende rookpluimen fijnstof die uit mijn dubbele uitlaten hun zwarte middelvingers opsteken tegen deze verrotte maatschappij.