Afgedwongen regelingen, monopolies, zijn inefficiënt en daarom niet nastrevenswaardig. Een wijsheid die iedereen op Vrijspreker onderschrijft. Door de opgelegde dwang zijn deze regelingen ook nog eens immoreel. Maar er is nog een derde reden waarom afgedwongen regelingen niet nastrevenswaardig zijn: per definitie zal een afgedwongen regeling het nut doen afnemen.

Hoe zit dit? Wel, iedereen heeft andere preferenties. Ik heb geluk met een redelijk goede gezondheid en goede perspectieven op de arbeidsmarkt. Ik zal slechts heel weinig over hebben voor werkloosheidsverzekeringen en ziektekosten verzekeringen. Gewoon omdat het mij maar weinig nut brengt.

Iedere vorm van afgedwongen regelgeving die mij meer doet betalen dan het weinige dat ik voor deze dienstverlening over heb zal ten koste gaan van het nut dat ik met mijn inkomen zou kunnen realiseren. Want alternatieve bestedingen zullen mijn nut meer doen toenemen dan geld besteed aan dit soort verzekeringen.

De overheid heeft dit naar zich toegetrokken en levert middels deze werkloosheidsverzekering dienstverlening op een confectie niveau. Waar confectie nog voor iets simpels als T shirts ten minste 4 keuze niveaus kent (S-M-L-XL) geldt dit voor de door de overheid geleverde diensten voor werkloosheidsverzekeringen niet. One size fits all. Er is maar een polis. Die je verplicht bent af te nemen.

Dit betekent dat ik veel te veel moet betalen voor deze verzekering. Gezien mijn persoonlijke situatie wordt mijn optimale nut bereikt bij een minimale verzekering dan wel geen verzekering voor werkloosheid. Ik wordt echter gedwongen deze verzekering af te nemen, waardoor ik niet langer mijn maximale nut kan realiseren.

Voor mensen die minder dan de door de overheid geleverde diensten willen afnemen vernietigt dit dus nut. Hoe zit het nu met mensen die meer willen afnemen dan het dienstverleningsniveau van de overheid? Ook daar vernietigt het monopolie nut.

Iemand die heel veel waarde hecht aan een goede werkloosheidsverzekering zal juist significant meer nut kunnen genieten bij een hoger dienstverleningsniveau, maar dat wordt nu gefrustreerd doordat de overheid een monopolie heeft op deze verzekeringen. Dus ook deze persoon kan zijn maximale nut niet realiseren doordat de overheid ingrijpt.

Concluderend: slechts indien iedereen dezelfde nutscurve heeft en een afgedwongen monopolie geen negatieve effecten heeft mbt efficiency zal een afgedwongen collectieve regeling niet zorgen voor een verlies aan het theoretisch te behalen nut. Aangezien zowel de eerste als de tweede stelling volgens mij niet waar zijn is bewezen dat iedere afgedwongen regeling nut vernietigt. Een punt dat helaas niet voldoende onder het voetlicht wordt gebracht. Waardoor in deze maatschappij een enorme verspilling plaatsvindt. Niet alleen belastingen vernietigen een deel van onze welvaart, ook iedere collectieve regeling, en dat zijn er nogal wat, zorgen voor nutsvernietiging. Oostblok stijl.

NB: het gaat me niet om iets als maximaal maatschappelijk nut of hoe je het ook wil noemen. Maar om het feit dat ieder individu slechter af is indien collectieve regelingen worden doorgedrukt.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  1. En T-shirt uitkiezen is iets anders dan een verzekering tegen ziekte of werkloosheid, waar jij nu van lijkt te roepen: “Dat overkomt mij niet.” Ziekte en werkloosheid zijn evenals succes geen keuze. Als je lekker aan het werk bent, onmisbaar lijkt, gewaardeerd, dan kun je behept raken met de idee, dat er altijd werk voor je zal zijn, omdat je zulke goede specialistische en hoogwaardige kennis hebt, maar eenmaal op straat nemen zelfvertrouwen, kennis en vaardigheden in rap tempo af. Door potentiële nieuwe werkgevers wordt alles gebagatelliseerd. Je komt er dan achter, dat men alle interne bedrijfspeptalk, buiten je organisatie niet kent en je er dus vrij weinig aan hebt, wanneer je op kunt dreunen, wat het verhogen van de “interne klantbeleving” en de betekenis al die andere lulkoekbingowoorden zou zijn.

    Resumerend: omdat werknemers het risico en de gevolgen van werkloosheid onderschatten en (niet uitgewerkt) hun gezondheid voor vanzelfsprekend nemen, zijn de werknemersverzekeringen in het leven geroepen. Ja, ooit waren die er niet, bijvoorbeeld bij de Vikingen, maar dat was ook een veel simpelere samenleving dan onze huidige complexe samenleving. In de duizend jaar tussen toen en nu is de complexiteit toegenomen als gevolg van allerlei uitvindingen en voortschrijdend inzicht op het gebied van mensenrechten. De zegeningen van het stelsel overtreffen nog altijd de schaduwkanten.

    Igor [4] reageerde op deze reactie.

  3. Je idee (voorstel) doet me denken aan een verzekeraar die het verlies aan de roullettetafel wil verzekeren. Hij vergoedt alle verlies tegen een premie zo hoog als 40x de winst, elke keer zodra een winnend getal valt. Ik vraag me alleen af wat dat nog met ‘verzekeren’ te maken heeft?

  4. @Vilseledd [1]:
    “De zegeningen van het stelsel overtreffen nog altijd de schaduwkanten.”

    Vindt ik toch niet echt een goed argument om niet na te denken over een systeem dat nog beter werkt.

    Wat betreft de ziektekosten verzekering is het probleem naar mijn idee dat er twee verschillende systemen naast elkaar werken, aan de ene kant is er de socialistische “gedwongen solidariteit” (is dat niet tegenstrijdig?) van het verplicht verzekeren en de inkomsten afhankelijke bijdrage.
    En aan de andere kant zijn er de zorgverzekeraars en big pharma waar management en marketing de solidariteit absorbeert als een kapitalistische spons. Daarnaast is er nog de scheiding tussen de rekening en de klant waardoor medische instellingen makkelijk fraude kan plegen zonder de verhouding met de klant in het geding komt.

    Aan de andere kant is er de werkeloosheid uitkering,op zich een leuk idee voor een welvarende samenleving,
    Maar de structuur ervan is verkeert, als we in plaats van staatsschuld een staats reserve opbouwen zou iedere nederlander een eigen bedrag heben voor de moeilijke tijden, of misschien juist als start kapitaal voor een nieuw bedrijf, een ander idee wat ik wel meer hoor is een basis uitkering, ook dat zou een meer eerlijke verdeling zijn, moeilijk om tot een goed systeem te komen als je niet precies weet hoeveel geld er wordt verspilt in den haag en brussel en hoeveel ze erbij maken en ga zo maar door, wat mij wel duidelijk is dat er in het huidige systeem een erg klein verschil is tussen de uitkering van mensen die geen zin hebben,en het loon van mensen die lange dagen hard voor weinig, altijd moe, nooit sacherijnig aan het werk zijn. en hoewel dat op zich wel oneerlijk genoeg is zijn het ook nog eens de hardwerkende mensen die moeten afdragen, terwijl de rijkere maar ook hardwerkende heren daarboven ook klagen over de belastingdruk hebben zij wel vaak de mogelijkheid om het een en andere financieel te optimaliseren, maar dit gaat dan weer ten kosten van de productiviteit en het inversteringsklimaat.

    Kortom; een sociaal vangnet is een leuk idee, graag huidige versie opheffen en nadenken over de haalbaarheid van een rechtvaardig systeem dat niet ten koste gaat van een ander.

  5. “Vindt ik toch niet echt een goed argument om niet na te denken over een systeem dat nog beter werkt.”

    Ik ben zelf voorstander van een ZW van 70% zonder bovenwettelijke reparaties. 100% nu leidt ertoe, dat mensen zich heel makkelijk ziek melden. Krijg je de eerste twee dagen niets en daarna 70%, dan zul je zien, dat mensen komen, wanneer het enigszins gaat en verlofdagen gaan inzetten. Cru? Bij werkloosheid betalen we toch ook geen 100%.

    Libertariër [6] reageerde op deze reactie.

  7. @6 Die moet opgebracht worden uit premie. Belastingdiefstal? Dan zal die eerst opgespoord moeten worden.

  9. Het immorele heeft als daadwerkelijk effect dat mensen denken dat ze ergens recht op hebben, zonder dankjewel te zeggen tegen jou. Er is dus niks wat daadwerkelijk voor ook maar iets sociaals zorgt bij een opgelegd gesocialiseerd systeem. Geen positieve feedback voor de belastingbetaler, en bij de ontvanger van diensten ook geen enkel idee dat dat uit sociaalheid was (het was onder dwang, en de betaler is nog nooit ontmoet, het blijft een onpersoonlijke hoop geld die er voor het graaien ligt en daar gaat het om).

    Het rukt een maatschappij dus ook nog eens uit elkaar.

Comments are closed.