Mozart was een rooie

Een zedenspel in een bedrijf

door Murray N. Rothbard

 

Dit toneelstuk is geschreven in de vroege jaren ’60; Justin Raimondo schrijft zijn commentaar voor de Rothbard-Rockwell Report.

 

Inleiding door Justin Raimondo

 

“Mozart was een rooie” is, bij mijn weten, Murray N. Rothbard zijn enige toneelstuk. Het is een ongebruikelijke vorm voor hem, maar wel een die past bij het onderwerp: de cultus die groeide rondom romanschrijfster Ayn Rand en floreerde in de jaren ’60 en begin jaren ’70. Want de belangrijkste figuren van Rand haar kortstondige “Objectivistische” beweging waren werkelijk zoals personages uit een of andere klucht.

 

Met haar wapperende cape, indringende ogen en lang sigarettenpijpje, was Rand precies het evenbeeld van excentriciteit; soms droeg zij een driekantige steek en een keer een wandelstok met gouden knop. Haar zware Russische accent droeg bij aan haar uitheemsheid. Het is een maatstaf voor Rand haar krachtige persoonlijkheid – en de werkelijke sleutel tot het begrijpen van de Rand cultus – die, na verloop van tijd, veel van haar voornaamste volgelingen er toe bracht met een merkbaar accent  te gaan praten, hoewel iedereen van hen geboren was in Noord-Amerika.

 

Dit proces van russificatie was vooral uitgesproken bij Nathaniel Branden, haar voornaamste discipel. Branden gaf zijn lezingen over de “Basis Principes van het Objectivisme” met een sonore zangerige stem met een zeer duidelijke Slavische ondertoon. Pompeus, dogmatisch en volslagen zelfverdwaasd, was Branden de onderkoning en eerste stuurman van een cultus die totale gehoorzaamheid en instemming eiste omtrent elk denkbaar onderwerp – in de naam van individualisme. Elke afwijking van de randiaanse regel – en zij hadden met alles een regel – werd beschouwd als bewijs voor “slechte premissen”, en reden voor royement van de “inner circle”.

 

Murray’s eigen ervaringen met de randianen was een typisch geval. Eind jaren ’50 raakten Murray en zijn groep van libertarische vrienden in New York City geïnteresseerd in de ontluikende Objectivistische beweging, welke had aangevangen ten gevolge van het succes van Rands roman Atlas Shrugged.

 

Murray schreef Rand een brief, complimenten makend over de roman, en al gauw werden er gemeenschappelijke bijeenkomsten van het randiaanse “Senior Collective” en Rothbards “Circle Bastiat” gehouden. Als pleitbezorgers van laissez-faire kapitalisme, verklaard toegewijd aan de suprematie der rede, leek het er op dat de randianen waardevolle bondgenoten zouden zijn.

 

Maar de randianen begrepen het begrip “bondgenoten” niet: in hun universum was je het eens met al hun standpunten, en zo niet, dan was je overgeleverd aan de Uiterste Duisternis. (Curieus genoeg waren de randianen op het gebied van macro-politiek platte opportunisten)

 

De Randiaanse ideologie was niet zozeer meer een volledig filosofisch systeem dan een mythe, gebaseerd als het was op Rand haar romans. Helaas, naarmate zij ouder werd, dacht zij van zichzelf een filosoof te zijn, gaf zij het schrijven van fictie op om de leider te worden van een beweging.

 

In haar non-fictie tirades citeerde Rand voornamelijk uit eigen werk; dit was niet alleen vanwege haar opgeblazen eigendunk, maar ook vanwege een kolossale onontwikkeldheid. Zij las bijna niets anders dan detective romans, en haar volgelingen, gewoonlijk aanmerkelijk jonger, waren zelfs erger. Hoewel haar filosofie van rationeel eigenbelang een excentrieke moderne variant was van een oudere filosofische traditie was de enige voorganger die zij erkende Aristoteles.

 

Hoewel ze beweerde geen militante atheïst te zijn – “het zou het maken van een compliment aan religie zijn die zij niet verdient” – voer zij uit tegen conservatieven vanwege hun toewijding aan religie en traditie, hen afdoende als “versleten mystici”.

 

Religie was ook het voornaamste geschilpunt in de gebeurtenissen die tot Murray’s breuk met de Randianen zou leiden: hoewel Murray een agnost was, was (en is) zijn vrouw JoAnn presbyteriaanse. Hiervan in kennis gesteld onderwierp Rand Joey aan een ondervraging over de redenen van haar geloof en raadde haar aan een pamflet te lezen, uitgegeven door de Randianen, dat het bestaan van God zou “weerleggen”.

 

Toen Joey weigerde haar ketterij te herroepen, kreeg Murray te verstaan dat hij beter een meer “rationele” levensgezellin kon zoeken. Dat was de druppel voor Murray. De breuk werd bekrachtigd bij een formele “rechtszaak” gehouden door het randiaanse Senior Collective, waarbij Murray niet aanwezig was.

 

Murray’s waarlijke talent als satiricus komt tot uiting in zijn vaardige karakteriseringen: in Carson Sand, de heerszuchtige auteur van de Wenkbrauw van Zeus, heeft Murray Rand volledig getroffen. Met een goed geplaatste penseelstreek – “Jonathans neus was continue vooruitgestoken in een hoek van 45 graden van horizontaal” – schildert Murray een levend portret van sekteleider Nathaniel Branden. Zijn subtiele portrettering van Rands echtgenoot, de rustige, vriendelijke en nogal intelligente Frank O’ Connor, in het personage George heeft verbeeldingskracht en is structureel knap: bij sleutelmomenten in het drama is het George, die altijd rustig spreekt te midden van de grandioze theatraliteit van de anderen, die de belangrijke vragen aan Keith Hackley, de in de war gebrachte nieuweling, stelt en de vaart er in houdt.

 

Hier is nu “Mozart was een rooie”, hetgeen een lichtere kant van Murray Rothbard vertegenwoordigt. De kant die degenen onder ons die hem goed kenden altijd zullen koesteren en herinneren.

 

 

——————————————————————————–

 

 

Het toneelstuk

 

 

Eerste toneel

 

De woonkamer van een modern luxueus appartement in de ‘upper East Side’ van New York. De muren zijn weelderig tropisch groen. Sofa (c), verscheidene leuningstoelen en uit afzonderlijke delen bestaande zetels (r) zijn allemaal extra groot, zo ontworpen dat niemand er comfortabel op kan zitten. Naar achter gezeten tegen de rug van de zetels zou niemand met een lengte van onder de 2 meter 40 zijn voeten op de vloer kunnen zetten. Daarom zijn er voor iedereen in de kamer maar twee alternatieven: (a) onbestendig hoog zitten op de rand van de sofa of stoel, een van de leuningen vastklemmend als steun, of (b) er opgevouwen in zitten, voeten gedrukt tegen dij en bekleding.

 

Voor CARSON SAND, eigenaresse van dit appartement vormt de keuze hiervoor geen probleem. Zij is nu opgevouwen op een van de delen (lc), sigarettenpijpje in de hoogte. Dit is om spottende minachting, en vijandigheid, te symboliseren ten aanzien van mannen en derhalve rationaliteit en hoge romantische normen.

 

CARSON is een kleine vrouw met sluik haar dat aan een kant van haar gezicht wegsijpelt. Haar figuur kan alleen worden beschreven als protoplasmisch, amorf, haar leeftijd is ook ongedefinieerd, maar vermoedelijk in de vijftig. Ze draagt een vormloos kostuum met schoudervullingen, naar de laatste mode (Moskou, 1925). Haar ogen zijn kraalachtig en strak, en terwijl zij spreekt is zij onveranderlijk opgevouwen, klaar voor de aanval.

 

CARSON werd op slag beroemd als auteur op basis van één roman, geestdriftig gekocht vanwege zijn levendige verkrachtingspassage. Zij gelooft dat de populariteit van het boek de massale toewijding aan haar filosofische boodschap aantoont.

 

Gezeten aan de rechterkant, ook opgevouwen, zijn haar twee discipelen, JONATHAN en GRETA. Zij zijn in de twintig, maar reeds getekend met de arrogantie van hun beschermheilige. JONATHAN zijn neus is voortdurend geheven in een hoek van 45 graden ten opzichte van de horizon en zijn steile bruine haar is aan de voorzijde opgesmukt met een blonde bleking. GRETA is een knappe blondine, met donkere huid en een katachtig voorkomen. Hoewel zij in lichamelijk opzicht geen gelijkenis met CARSON vertoont, heeft zij hetzelfde sigarettenpijpje en hetzelfde merk kleine lucifers als de laatste. Zij hanteert nog niet het pijpje met dezelfde flair.

 

Op de bank aan de uiterst rechtse kant ligt GEORGE KELLY te slapen. GEORGE is lang en dun, zijn eens knappe gezicht voortdurend geplooid in een expressie van grote zachtaardigheid, loomheid en verveling. GEORGE is CARSON haar echtgenoot. Midden achter is een luxe radio-grammofoon-27 inch TV toestel. Opgevouwen voor het toestel ligt een luxueuze zwartgrijze kat, ALFONSO III.

 

Boven op de schoorsteenmantel (rc) naast het toestel staat een omlijste dubbele foto van JONATHAN en GRETA ondertekend voor CARSON.

 

GRETA heeft er onder geschreven: “Dank je, CARSON, voor dat je mij een rond heelal hebt gegeven.” JONATHAN schreef, schalks: “Voor de vrouw met de prachtige poes.”

 

Komt op: KEITH HACKLEY, een prettige, ernstige, goed geklede jonge man van 25. Hackley, een gepromoveerde student geschiedenis, loopt aarzelend vanaf de linkerkant. GEORGE, ontwakende, springt overeind en komt naderbij.

 

GEORGE: Hier, laat mij…alsjeblieft.

 

GEORGE leidt KEITH de kamer binnen.

 

GEORGE: Keith Hackley – Jonathan, Greta, en…Carson Sand.

Onmerkbaar knikken JONATHAN en GRETA het hoofd. CARSON strekt haar arm uit in een gebaar van welkom en wijst naar de sofa waar KEITH gaat zitten. GEORGE hervat zijn dutje, aan de rechterkant.

CARSON (spreekt met een sterk Russisch accent, bijvoorbeeld haar “t”’s klinken als essen): Wel, Meneer Hackley, ik ben blij dat u kon komen.

 

KEITH: Dank u, ah (twijfelend, is het mejuffrouw of mevrouw….?) …Miss Sand. (Na een stilte.) Ik wil u graag zeggen hoezeer het mij verheugd dat u mij wou zien.

 

CARSON: O, Keith hoe kon ik je vragen niet te komen na mij zo’n voortreffelijke brief te hebben gezonden over mijn roman?

 

CARSON: O, het was werkelijk niets.

 

CARSON (geërgerd): O?

 

KEITH (een beetje verlegen): Ik wil toch graag zeggen, mejuffrouw Sand, dat uw boek inspirerend was. De Wenkbrauw van Zeus was een van de mooiste romans die ik de afgelopen jaren gelezen heb.

 

(Uitingen van ontzetting en ongeloof van JONATHAN en GRETA. JONATHAN en GRETA spreken trouwens gewichtig zangerig met een vlaag van een Russisch-Canadees accent.)

 

GRETA (bits): Meneer Hackley, zei u nou één van de mooiste romans?

 

KEITH (verlegen): Hoezo…ja.

 

JONATHAN (met strak beheerste rancune): Zou u ons de naam willen verschaffen van een roman die u in de afgelopen jaren gelezen heeft die zelfs maar in de verte te vergelijken is met de Wenkbrauw van Zeus?

 

KEITH (aan het zweten): Wel – Ik – weet werkelijk…

 

JONATHAN: Als er een ding is dat we niet kunnen tolereren, Meneer Hackley, dan is het wel onnauwkeurig taalgebruik. U zei één van de mooiste romans – wat waren de anderen?

 

KEITH: Wel, Ik – Hemingway was nogal indrukw…

 

JONATHAN en GRETA (eenstemmig): Hemingway! Goede God! (daarna snel):

JONATHAN: (in een laag, snel bezwerend gemompel) Natuurlijk weet u als wij “God” zeggen dit niet betekent dat wij instemmen met het concept. We gebruiken de term zuiver als een krachtterm, een taaleigen metafoor.

 

CARSON (haar innerlijke woede sterk beteugelend): O, Keith, kun je niet inzien dat Hemingways dood in elke zin zit die de man schrijft?

 

KEITH: Wel, het gevecht van de man met de stier, het moment van…

 

JONATHAN: Hemingway is anti-leven, anti-geest, anti-werkelijkheid.

 

CARSON (teder kijkend naar JONATHAN): Jonathan, Greta. Kom, ik denk dat we meneer Hackley een kans moeten geven. Uiteindelijk is hij een liefhebber van de Wenkbrauw van Zeus en dat is een groot pluspunt.

 

GRETA: Ja, je hebt gelijk, Carson.

 

JONATHAN: Natuurlijk, Carson.

 

CARSON (zich wendend tot KEITH): Keith, wil je een sigaret? Hier, dit is een speciaal rationeel merk.

 

KEITH (een beetje in de war gebracht): “Rationeel…?” (een korte stilte) O, neem me niet kwalijk, dank u. Ik rook niet.

 

(Uitroepingen van afkeuring van JONATHAN en GRETA.)

 

GRETA (slaat achterover): Je rookt niet! Waarom niet?

KEITH (herneemt zich) : Wel, eh… omdat ik er niet van hou.

 

CARSON (in nauwelijks te beheersen woede): U houdt er niet van! U staat uw zuiver subjectieve grillen, uw gevoelens (dit woord uitgesproken met de grootste minachting) toe in de weg te staan van rede en realiteit?

 

KEITH (weer aan het zweten): Voorzeker, mejuffrouw Sand, welke andere mogelijke gronden kan men hebben om te roken dan er eenvoudigweg van te houden?

 

(Uitingen van woede, ontzetting van GRETA, JONATHAN en CARSON, “O!”, “Ah!”, etc.)

 

JONATHAN (opspringend): Meneer Hackley, Carson Sand doet nooit, nooit, iets vanwege haar subjectieve gevoelens: alleen vanwege de rede, wat inhoudt: de objectieve natuur der realiteit. U heeft deze grote vrouw, Carson Sand, grof beledigd, u heeft haar hoffelijkheid en gastvrijheid misbruikt. (gaat zitten)

KEITH: Maar. ..maar…welke mogelijke reden kan er zijn…?

 

CARSON: Meneer Hackley, waarom ontwijkt u een vanzelfsprekend feit? Roken is een symbool van het vuur in de geest, het vuur van ideeën. Hij die weigert te roken is derhalve een vijand van ideeën en van de geest.

 

KEITH: Symbool? Maar dan is een lucifer zelf nog meer een symbool…

 

(Verdere uitingen van woede, boosheid, ergernis.)

 

JONATHAN (opgesprongen, over KEITH buigend): Genoeg! Hoe durft u Carson Sand op zo’n manier, als van een straatschoffie, te bespotten? U zou God niet bespotten!

CARSON (weer met strakke beheersing): Wacht, Jonathan, laten we ermee wachten voordat we tot een eindoordeel komen. Misschien is zijn probleem op een dieper niveau.

 

JONATHAN: Natuurlijk, Carson. (JONATHAN gaat rechtop staan, gaat zitten)

 

CARSON (zich wendend tot de de door en door geërgerde KEITH): Nou, Keith, dit is erg belangrijk, ben jij een rationalist?

 

KEITH (weer verlegen): Wel, ik – ik, dat is een erg moeilijke…

 

CARSON: Kom, kom, houd jij de rede voor absoluut?

 

KEITH: Nou, ja, maar ik – dat hangt ervan af hoe je rationalisme definieert. Ik zou denken…

JONATHAN (opgesprongen, wapperend met zijn lange haar, en heen en weer aan het lopen): Een rationalist is een mens die uitsluitend leeft volgens zijn rede, wat betekent: volgens de kracht van zijn geest om de werkelijkheid te snappen, wat betekent: volgens de kracht van zijn geest te denken, wat betekent: volgens zijn eigen kracht te denken, wat betekent…

 

CARSON: Wacht, Jonathan. (Jonathan stopt met heen en weer lopen, gaat weer zitten.) Wel, Keith, ben jij een rationalist?

 

KEITH: Wel, ik vind de rede goed, en – en denken, natuurlijk, maar ik ben er niet zo zeker van wat…

 

CARSON (met stijgende boosheid): Meneer Hackley, wij zijn erg geduldig met u omdat wij elke hoffelijkheid en elke speelruimte verlenen aan een liefhebber van de Wenkbrauw van Zeus. Laat ik het zo zeggen: is u een mysticus? (Deze vraag komt er uit met vlammende ogen, haat in de stem.)

 

KEITH: Een mysticus? O, nee, ik geloof niet in dat Zen boeddhistische gedoe, of…

 

CARSON (kronkelend van verontwaardiging): O! Werkelijk, Keith, ik probeer een serieuze conversatie met jou te onderhouden.

 

KEITH: Wel. ja, maar…

 

CARSON: Wees alsjeblieft zo hoffelijk mij niet te interrumperen midden in een gedachte.

 

KEITH: Neem me niet kwalijk, Ik…

 

CARSON: Voorzeker, je moet je beseffen dat ik niet spreek van een gebochelde, leproze Aziatische schooier ergens op een kleedje, dat is de meest in het oog springende, de meest duidelijke soort mystiek.

 

KEITH: Ik weet het; Los Angeles is vol met rare…

 

JONATHAN: Meneer Hackley, waarom blijft u steeds maar weer volharden, in uw bewuste en weloverwogen ontwijken van mejuffrouw Sand haar openhartige vragen? We weten allebei dat je raast als een bezetene.

 

KEITH: Kijk eens aan, Ik weet niet waar u het over heeft…

 

CARSON: Keith, om het eenvoudig te stellen, is een mysticus iemand die toestaat dat iets anders tussen zijn rede en zijn realiteit komt, wie iets hoger plaatst dan zijn rede. Zie je dat in?

 

(Er valt een ongemakkelijke stilte.)

 

GEORGE (zacht, richt zijn hoofd een beetje op vanuit de sofa naar de rechterkant): Ben je religieus, Keith?

 

KEITH (werpt een dankbare blik in de richting van George): O, ben ik religieus? Ik begrijp het – wel, niet heel erg. Ik ga twee keer per jaar naar de kerk, Kerstmis en Pasen, weet u – maar religie speelt een zeer kleine rol in mijn leven.

 

De stilte is nu dieper, meer onheilspellend. Een sissend geluid komt uit de richting van GRETA.

 

GRETA: Alleen twee keer per jaar, zegt ie.

 

(GRETA richt zich tot JONATHAN)

 

GRETA: Weet je waar dat vandaan komt…

 

JONATHAN: Natuurlijk. Er is een passage op bladzijde 236, paragraaf 2 van Zeus dat dit syndroom perfect verklaart.

 

GRETA: Ja. En neem er notie van hoe hij in de gunst tracht te komen bij zowel ons als de mystici.

 

JONATHAN: Natuurlijk.

 

KEITH: Kijk eens aan, ik wist niet dat u zich zo vol bitterheid voelde ten aanzien van religie.

 

CARSON: Keith, onze gevoelens doen er in deze in het geheel niet toe. Onze rede vertelt ons dat religie een kwaad is.

JONATHAN (opspringend en heen en weer lopend): Religie is een kwaad, wat betekent anti-geest, wat betekent anti-leven, wat betekent anti-rede, wat betekent anti-werkelijkheid. (Hij gaat weer zitten.)

 

CARSON (kijkt liefdevol naar JONATHAN): goed gedaan, kameraad.

 

KEITH: Wel, kijk, ik zei u dat ik religie niet heel ernstig opneem.

 

(de stilte die zich nu nestelt in de kamer is dodelijk.)

 

CARSON (ontploft, geagiteerd. Ze springt op): Mijn God, we spreken over zaken van leven en dood hij neemt… O!! (CARSON zinkt weg in de stoel, haar hoofd bedekkend van woede.)

 

GRETA (met een lage dreigende stem): Meneer Hackley, neemt u ook maar iets serieus?

 

(Weer een lange stilte.)

 

(KEITH begint op te staan om te vertrekken. CARSON verzamelt haar laatste restje geduld en weerhoudt hem.)

 

CARSON: Wacht, Meneer Hackley, wellicht kunnen we uw probleem aanpakken door esthetiek. Van welke componisten houdt u bijvoorbeeld?

 

KEITH (gaat weer zitten, een beetje opgelucht, voelt zich ten onrechte op veiliger gebied): Wel, de gebruikelijke, weet je. Ik ben niet zo heel muzikaal…

CARSON (snel): Dat is in orde. Dat maakt niet uit. Uw smaak onthult uw muzikale premissen.

 

KEITH (verlegen): O? Nou, ik hou van Beethoven, Bach, Mozart, het standaard…

 

GRETA: O!

 

CARSON: Keith, hoe kun je? Ik, die de diepte van verdorvenheid kent waartoe een mens kan zinken, zelfs ik vraag mezelf af, hoe kan men zo diep  zinken? Beethoven, Mozart, die doortrokken zijn van naturalisme, wiens hele werk waarden met voeten treedt, waarvan elke noot een kwaadwillend universum premisse aan de dag legt.

 

KEITH (verbluft): Kwaadw…?

 

CARSON: O, Keith, kun je de haat ten aanzien van het leven niet merken in elke maat van hun muziek?

 

JONATHAN: Meneer Hackley, u vertelde Carson in uw brief dat u van de Wenkbrauw van Zeus hield omdat het zich verzette tegen collectivisme en totalitarisme.

 

KEITH (vlamt op): Ja, ja, exact. Ik…

JONATHAN: Wel, hoe is het mogelijk dat in de naam van de rede u niet kan inzien dat een componist als Mozart, wat betreft de kwaadaardige universum premisse dezelfde premisse heeft als de collectivisten waarvan u beweert afkering te zijn? Zij zijn allemaal een deel van de anti-geest, anti-leven Vijand.

 

KEITH (weer verbluft): Wil-wil u beweren dat Mo-Mozart een collectivist was?

 

CARSON: O, niet op dezelfde simpele wijze. Maar het systeem van premissen zijn onderling verbonden op een dieper, en daarom op een belangrijker, niveau. Zie je dat in?

(KEITH, meer en meer overtuigd dat hij snel hier vandaan moet, begint weer op te staan.)

 

(GEORGE KELLY gaat rechtop zitten, ondervangt hem met een vriendelijke toon.)

 

GEORGE: Keith, we vragen altijd aan elke nieuwe persoon die we ontmoeten wie zijn favoriete personage is de Wenkbrauw van Zeus. Wie was de jouwe?

 

KEITH: O, ik vond Joey Fontana goed.

 

CARSON, GRETA, JONATHAN (eenstemmig): Joey Fontana!!!

 

KEITH: Ja, hoezo…?

CARSON (met strakke beheersing): Waarom geef je de voorkeur aan hem, Keith?

 

KEITH: Wel, hij stond aan de goede kant, voor vrijheid, en hij was een aardige, snuggere, goedmoedige, beminnelijke kerel.

 

CARSON: Ohhhh!! (Niet in staat de gebeurtenissen langer te verdragen springt CARSON op en rent aan de rechterkant het podium af.)

 

GRETA (op een dodelijk dreigende toon): Joey Fontana! Het toonbeeld van de aardige, derderangs, gewone man. En je verkiest hem boven een held als Kyle Crane of Sebastian del Rey!

 

KEITH: Wel, zij waren wel goed; zij kwamen mij alleen zo houterig en eendimensionaal voor. Zij…

JONATHAN(komt in de benen, komt naar het midden en declameert naar KEITH toe): Genoeg! Keith Hackley, je hebt het zeldzame voorrecht gehad een avond door te mogen brengen met de grootste geesten waarvan je ooit mocht hopen ze te ontmoeten: Carson Sand, Greta Landsdowne, en ikzelf. Maar bovenal heb je Carson Sand ontmoet, de grootste, de meest oorspronkelijke geest van onze tijd en van alle tijden, de grootste mens die ooit geleefd heeft en geleefd zal hebben. En hoe ben je om gegaan met dit voorrecht? Bovenal, hoe ben je om gegaan met Carson Sand? Ik heb hier een tijd gezeten terwijl je een reeks irrationele, onvergeeflijke zonden beging tegen Carson Sand. Je onderbrak haar continue, gaf haar nauwelijks een kans te spreken; je ontweek openlijk elke vraag die Carson of ik stelde. Je hebt geprobeerd een wit voetje te halen bij zowel ons als de mystici, bij ons en bij Mozart, bij ons en bij verdorvenheden van onze maatschappij.

 

Je leverde kritiek, in plaats van vragen te stellen. Je spotte als een straatschoffie, in plaats van de gepaste eerbied te betonen. En ten overstaan van wie? Van deze vrouw, die de wereld de kennis bracht dat A = A en dat 2 plus 2 gelijk staat aan 4. En uiteindelijk, nadat jouw onbeschoftheid deze vrouw met een jobsgeduld uit de kamer had verdreven, was de maat van jouw misdaden vol door te zeggen dat jouw favoriete personage Joey Fontana is, de middelmatige, de aardige vent (met absolute minachting), een tweedehands man. Daarbij, Keith Hackley, heb je jezelf voor altijd verdoemd. Je hebt je keuze gemaakt, Keith Hackley, en daarom geef je mij slechts één alternatief: te eisen dat je dit huis verlaat om nooit meer terug te keren.

 

(KEITH staat op, wankelend, bleek, trillend. Gaat naar de deur. Daar staat GEORGE KELLY om zijn hoed en jas aan te reiken.)

 

KEITH: Meneer Kelly, vergeef me, maar u lijkt me een aardige vent. Hoe kan u al deze dingen verdragen?

 

GEORGE(zachtjes): O, dit soort dingen gebeuren bijna elke nacht. Je raakt er aan gewend.

KEITH: Maar hoe kan u…?

 

GEORGE: O, na een paar jaar kijk je er doorheen. Je blijft op je gemak, je slaapt op de bank, zegt af en toe “Ja”. Donders, wat een leven.

 

Doek valt.

EINDE

Vertaling:  Oscar

Hier kan u het toneelstuk zien, toen het werd opgevoerd ter gelegenheid van Murray Rothbard zijn 60ste verjaardag in 1986.  Jonathan wordt gespeeld door Jeffrey Tucker.

http://video.google.com/videoplay?docid=-5404826610265339909

<embed id=VideoPlayback src=http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-5404826610265339909&hl=nl&fs=true style=width:400px;height:326px allowFullScreen=true allowScriptAccess=always type=application/x-shockwave-flash> </embed>

Hier een recentere – maar naar mijn opvatting mindere – opvoering:

http://www.youtube.com/watch?v=6tk-OkeKxq8