Dit artikel geschreven door  Llewellyn H. Rockwell Jr verscheen vorige week op de daily mises en gaat over de huidige rechtspraak in de VS. Bij deze een vrije vertaling.

Het is een aantal jaren geleden, de politie valt het kantoor van een jonge professor aan een vooraanstaande universiteit binnen en arresteert hem voor computercriminaliteit. Ze namen de professor mee, zetten hem in een cel en gaven hem een schikkingsvoorstel: erken schuld en de straf zal laag zijn. De professor zei tegen de weinigen tegen wie hij nog mocht spreken dat een schikking te gek voor woorden zou zijn omdat hij onschuldig was.

Zijn advocaat waarschuwde hem, ga naar de rechtbank en je kan levenslang krijgen, erken schuld en je krijgt een voorwaardelijke straf. Hij accepteerde de deal. Het was een val. Nu zit hij de gevangenis, zijn leven tot ver in de toekomst verpest.

Dit gebeurt toch niet in de VS? Jazeker, het gebeurt. En het gebeurt in toenemende mate. De Courtroom TV station volgers hebben vertrouwen in de werking van de rechtspraak. Dit is een totaal naief standpunt. Federale strafzaken komen zelden voor de rechter. De grote meerderheid wordt geschikt buiten de rechter om. Slechts 3 procent komt voor de rechter. En van degenen die de gang naar de rechter wagen wint de verdediging slechts 1 van de 212 gevallen.

Dit betekent dat een aangeklaagde weinig hoop heeft. De aanklager heeft alle macht. Zelfs de rechter heeft geen macht om het verschil te maken, omdat de wetgevers deze vrijheid heeft afgenomen in naam van misdaadbestrijding. Dit gebeurde in de tachtiger en negentiger jaren. Sinds 2001 heeft de dictatuur van de aanklager zich als de norm gesteld. De afgelopen 10 jaar heeft de politie staat de vrije hand gehad.

Het zijn niet de liberalen of de conservatieven die dit over ons brachten. Beide partijen, ondersteund door de publieke opinie, hebben als likkebaardende tyrannen dit over ons uitgestort. Dit is het resultaat van beveiligingsverdwazing, en thans maakt niemand zich druk om het resultaat.

Heden ten dage is iedere burger, hoe vrij hij zich ook kan voelen, een potentieel doelwit. Je kan verdwijnen. Er is geen enkele realistische manier om te ontsnappen als de federale diensten je eenmaal in het vizier hebben. Er is geen rechtvaardigheid. De totalitaire staten uit het verleden deden tenminste nog de moeite om met showprocessen mensen op te bergen. De huidige totalitaire staat maakt zich daar niet eens druk over. Je wordt in een busje gestopt en afgevoerd.

Wat zijn de volgende stappen? Je naasten huilen, en proberen je te volgen, meestal enkele staten verder. Ze gaan bankroet en hun toekomst is in duigen. Je vrienden en je collega’s willen je misschien wel helpen. Ze voelen met je mee. Maar uiteindelijk ben jij wel degene die schuld heeft erkend. En je hebt geen kans om jouw kant van het verhaal te vertellen. Hoe ze er ook over denken, je krijgt eigenlijk wat je verdient. Dus doen ze het logische, ze vergeten je.

En daar zit je dan totdat het systeem je uitpoept. Misschien na 10 jaar, misschien na 20 jaar. Op een gegeven moment draait de poort open en ben je vrij. Maar je bent gebroken, verbitterd, zonder kansen op de arbeidsmarkt, emotioneel bechadigd, en als je jong en slank bent, verkrachtingsslachtoffer. Het is zinloos je voormalige vrienden op te zoeken. Je familie is verder getrokken, ze hebben hun leven te leven. Je bent een bajesklant die tevergeefs een baantje zoekt.

De VS heeft de meeste gevangenen ter wereld, 2,3 miljoen man. Bijna 1 procent van de bevolking. Dat is meer dan de bevolking van Litouwen of Slovenie. Bijna de hele bevolking van Nevada. Het is Wyoming, DC, Noord Dakota en Vermont samen. Indien vertegenwoordigd in het congres zouden ze 4 zetels bezetten.

Deze mensen zijn politiek, sociaal, cultureel en economisch onzichtbaar. Hoeveel zijn daadwerkelijk schuldig. We weten het niet. Hoeveel kunnen als ze vandaag worden vrijgelaten een bijdrage leveren aan de maatschappij? We weten het niet. Hoevelen zijn niet aggressief, niet schuldig volgens normale rechtsregelen, maar alleen maar schuldig vanwege de huidige dictatuur? Waarschijnlijk de meerderheid. Wellicht een grote meerderheid.

De opkomst en inburgering van de Amerikaanse politiestaat worden slechts zelden ter discussie gesteld. De publieke opinie staat er grotendeels achter. Er kan niet genoeg macht zijn voor de aanklager, voor de politie, niet genoeg gevangenissen en geen gevangenisstraf is te lang. Niemand die stelt, we moeten niet zo hard zijn. Het hele circus gaat de andere kant op. Het is slechts zelden dat een artikel als deze onlangs in de New York Times verschijnt, te weinig om iemand wakker te maken.

Hoe zijn we zover gekomen? Wel. Achteraf bekeken komt dit allemaal door een enkele fout, het geloof dat het geweldsmonopolie bij de staat thuis hoort. De grootste kampioenen der vrijheid hebben deze consessie willen maken. En het is deze concessie, die nu de bron is van de de teloorgang van ons vrije volk.

We kunnen hervormen. Geen schikkingen meer in federale rechtszaken, basale mensenrechten in ere herstellen. Rechters en juries moeten iedere zaak op zich beoordelen, en het recht hebben om naar de aard van de regelgeving te beoordelen. Een terugkeer naar basale grondwettelijke bescherming zou een goede eerste stap zijn.

Echter, wat echt gewenst is, is de fundamentele vraag of een staat het geweldmonopolie dient te hebben en dus of rechtspraak en veiligheid staatsdomein zijn. Dit is de fatale dwaling. De staat zal iedere macht misbruiken. Deze macht, zou wel eens de belangrijkste macht kunnen zijn die we dienen terug te veroveren op de staat.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

7 REACTIES

  1. Ja, Corina Peeze was er in de negentiger jaren het slachtoffer van. Met verbazing heb ik zitten kijken, hoe Charles Groenhuijsen met droge ogen uitlegde, dat een “bargain plea” een normale gang van zaken was. Het strafrecht is verworden tot een soort belastingrecht. Geef je inkomsten op en we berekenen je belasting; geef ze niet op en we zetten je onder het hoogste tarief. Ik begrijp overigens niet, hoe een land met zoveel universiteiten, een land, dat in de jaren zestig en zeventig eigenlijk een groot Nederland of Zweden was, zo heeft kunnen afglijden. Het lijken de “lettres de cachet” van het ancien regime wel.

    “Heden ten dage is iedere burger, hoe vrij hij zich ook kan voelen, een potentieel doelwit. Je kan verdwijnen.”

    Het is gevaarlijk om ernaar toe te reizen, omdat iedere ingezetene gevaar loopt. Het is zelfs gevaarlijk met Amerikanen te handelen. Als een Amerikaan zegt: “Hij bood me drugs aan,” dan zal Nederland niet veel doen om je uitlevering aan “onze Amerikaanse vrienden”, zoals ze dat noemen, vlekkeloos af te handelen. Dat heeft Wesam B. mogen ervaren.

    Mocht je toch ernaar toe reizen – wat ik afraad – scheld dan nooit een buschauffeur uit; dat kan je op zeven tot tien jaar gevangenisstraf komen te staan.

    “Wat zijn de volgende stappen? Je naasten huilen, en proberen je te volgen, meestal enkele staten verder.”

    Misschien een idee om elk vonnis met de spreuk van Midnight Express te beëindigen: “Dat het maar gauw voorbij is.” Veel Amerikanen hebben destijds ongetwijfeld gedacht: “Gelukkig kan dit bij ons niet.”

    “Achteraf bekeken komt dit allemaal door een enkele fout, het geloof dat het geweldsmonopolie bij de staat thuis hoort.”

    Nou, dat is nog steeds zo; het gaat niet aan, dat we middels geweld even onderling met elkaar gaan afrekenen. De toepassing van geweld door de uitvoerende macht dient, buiten noodsituaties wel door de rechterlijke getoetst te worden.

  4. ook hier

    -zondag morgen, schaot op het marktplein
    – enfin het hele ritueel heb ik al eens uitgelegd.

    Proost

  5. Zelf heb ik jaren geleden al besloten om nooit naar de VS te gaan. Het is een fascistenland. Het nare is dat de PVV, de VVD en het CDA dit land vaak als voorbeeld zien. Terwijl iedereen weet hoe onmenselijk het huidige Hitler-VS is, is er nauwelijks kritiek op dat land. Daarom is haat naar de massamedia en naar de politici in alle westerse landen een uiting van humanisme.

  6. Trouwens, dit bekennen en anders krijg je meer straf is ingevoerd met pedozaken. Zoals bijna alles! In oude Nambla Bulletins (uitgifte: Amerikaanse pedovereniging Nambla) waarschuwden ze al dat als je deze wet goedkeurt het uitgebreid zal worden voor andere strafzaken. Hitler had de Joden. De huidige fascisten hebben de ‘pedo’s’.

    Citaatje dat ik vond (zocht eigenlijk een andere maar deze voldoet ook aardig):

    De wetten tegen kinderseks maakten een einde aan het duidelijke onderscheid tussen het strafrecht en het burgerlijk recht in het rechtsstelsel van de Verenigde Staten. Rechtbanken hadden in de loop van de tijd degelijke beschermingsmechanismen in beide soorten recht ingebouwd om te voorkomen dat de overheid burgers willekeurig hun vrijheid zou ontnemen. Deze beschermingsclausules waren afgestemd op het specifieke soort recht waar ze voor bedoeld waren. Hun werking hing af van het voortbestaan van de scheiding tussen de wetten. Tegenwoordig zijn deze beschermingsclausules afgezwakt of afwezig waar het seksuele misdaden tegen kinderen betreft. De beschuldigde heeft niet langer het recht op een proces met een jury of het recht om met de aanklager geconfronteerd te worden. De staat hoeft niet langer schuld boven alle redelijke twijfel te bewijzen. Weg is het verbod op ‘dubbel risico’ (herhaalde straf voor dezelfde misdaad) en op ex post facto (een straf die ingesteld is nadat de misdaad is gepleegd). Daar komt bij dat de grondgedachten achter de nieuwe wetten nu theorieën zijn uit de grensgebieden van de psychologie in plaats van concreet bewijs van schade. Dit heeft de werking van deze wetten immens uitgebreid. Het heeft ze in staat gesteld om steeds strenger te worden, in een opwaartse spiraal van radicalisering. Het gevolg hiervan is dat er mensen in de gevangenis komen wegens het bezit van een afbeelding van iemand die alleen maar lijkt op een kind dat seks zou willen hebben. Mensen worden levenslang opgesloten voor het boven de kleding aanraken van een tienerjongen.

    Artikel ‘Strenge antiseksuele wetten onder vuur – Amerikaanse Hooggerechtshof bindt roofdierwetten in’ door Mark McHarry; KOINOS # 34; 2002

    Vilseledd [7] reageerde op deze reactie.

  7. @Marthijn Uittenbogaard [6]:

    Ik heb vandaag een discussie gevoerd op Nujij naar aanleiding van een kindermisbruiker, die zich in Maleisië zou hebben schuilgehouden en op Schiphol is aangekomen. Mijn vermoeden – naar mijn idee bewust weggelaten uit het bericht – is, dat de man de feiten in Maleisië begaan heeft. Mijn stelling op Nujij is, dat een belangrijk rechtsprincipe is, dat rechtspraak zich beperkt tot het gebied, waarover de rechter benoemd is, in ons geval dus Nederland en en wat logische uitbreidingen en beperkingen. Mijn vermoeden is, dat het dus gaat om extraterritoriale jurisdictie en die man dus in Nederland op vrije voeten hoort te komen. Maleisië laat hem lopen, dus dat land is het aan te rekenen, dat die man vrij rond loopt.

    Nou, je had reacties moeten lezen, dat voor kindermisbruik ALLES geoorloofd is, “alles” inderdaad in hoofdletters. Regeltjes zijn maar lastig en anderen, niet ik, kregen naar hun hoofd dan zelf wel een “pedo” te zijn, anders verdedig je dat niet. Ik gaf aan, dat het begint met de rechten van pedo’s op te schorten, maar dat het straks eindigt met rechtsprincipes opzij te zetten voor bijvoorbeeld de belediging van een ‘bevriend’ staatshoofd. Hoe ik het in mijn hoofd haalde het te vergelijken. Ook gaf ik aan, dat het met pedosexualiteit en terrorisme begint, maar dat het misschien ook wel makkelijk is om belastingontduiking wereldwijd aan te pakken.

    Kortom: waakzaam blijven en inderdaad leren vanuit dat voorbeeld uit Amerika. Hoe verwerpelijk daden ook zijn: ga niet tornen aan rechtsprincipes. Megan en haar vriend oud-prins Carnaval Clinton zullen niet blij zijn hiermee, nadat ze eind jaren negentig gestreden hadden voor de “Wet op de Sexmonsters”. Maar waarover moet je je nog verwonderen in een land, dat de neger ooit voor 3/5 mens heeft verklaard.

Comments are closed.