Misdaad loont: Alleen al loze beloftes van politici doen aandelen stijgen!
Nadat politici de burgers wekenlang bedrogen hebben door maar steeds te vertellen dat een faillissement van Grienland uitgesloten was, begint de waarheid nu toch door te dringen. Je kunt niet alle mensen voor altijd bedriegen.
In het geval Griekenland is dat nogal eenvoudig. Griekenland IS failliet. Al maanden! (En een stelletje andere landen ook!). Iemand, of een land die zijn schulden niet kan betalen, is failliet. Welke andere mooie namen je er ook aan geeft!
Ook kan iedereen zien dat de schulden van Griekenland (net als ook van Nederland) nog steeds groeien. Iedereen die jarenlang dagelijks meer geld uitgeeft dan hij binnenkrijgt, heeft groeiende schulden.
Natuurlijk kan een land, in tegenstelling tot een huishouden, dit jarenlang volhouden. Mede door de mogelijkheid om zelf geld te maken!!! Maar het is zeker dat dit niet eindeloos kan doorgaan; eens moeten de schulden betaald worden. Baill-outs zijn een kunstmatig immoreel middel dat de patiënt nog even langer kan laten ademen. Maar ook dat help op de langere termijn niet.
Een artikel van Carl Watner in de VOLUNTARYIST voorjaar 2010 licht dit uitstekend toe, “Het uitgeven van andermans geld is slecht”. En dat zowel technisch-economisch als moreel. Watner noemt een aantal feiten:
1.-Het is verkeerd, zowel praktisch als economisch omdat overheidsbemoeienis dit niet kan oplossen. Er zijn altijd onbedoelde consequenties.
2.-Het is verkeerd omdat het steeds weer meer nieuw (vals) geld in de economie pompt.
3.-Het is fout in het kader van ieders verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden. Wie zijn gat brandt, moet op zijn eigen bladen zitten. Nooit hoort iemands anders gedwongen te worden om daar voor te betalen.
4.-Een bail-out geeft overheid het excuus geld van burgers uit te geven die zelf mogelijk een andere bestemming voor dat geld gewild hadden.
5.-Het uitgeven van dergelijk grote sommen (andermans) geld zal gegarandeerd leiden tot meer corruptie.
6.-Het geeft de overheid weer meer macht om zich te bemoeien met de economie.
7.-Het betreft het uitgeven van gestolen geld. En het is toch duidelijk: “Gij zult niet stelen”!!
Maar op dit ogenblik is ook duidelijk dat de politici een kaart in de mouw hebben: Zij gebruiken de baillout van Griekenland en andere voor het vergroten van de (hun) EU-macht.
Let bvb op plannen als: economisch dictator, enorme vergroting van Noodfonds, Banken-Tax.
Je zou toch stilaan verwachten dat die leugenaars onder de politici eens ter verantwoording zouden worden geroepen. Daarnaast zou toch iemand eens kunnen onderzoeken wie nu de helers zijn van al dat gestolen geld? Die helers dan ook meteen ter verantwoording roepen.
Mijn gevoel is een beetje, dat wanneer we de mensen zien die dit onder elkaar regelen, we net als #Occupy Wall Street de straat op zullen gaan en meedelen dat we alle vertrouwen in de regering en het systeem dat ze aanhangen hebben verloren…..
Als iemand een ander uit wil kopen, hij doet zijn best maar. Maar niet met andermans geld. Zieke bedrijven behoren ten onder te gaan zodat de gezonde bedrijven hun plek in kunnen nemen.
@Hub, denk je niet dat Nederland de facto ook allang failliet is? Hoe wil je het anders noemen als je per dag 50 miljoen EYPO bij moet lenen om de zaak draaiende te houden. Het is toch ongelooflijk? Maar KanJees is er trots op!
En oh ja, die plannen aan het eind van je stukje, daar kun je dat EMS verdrag ook nog wel bijzetten.
Bron: zonnewind.be
@ redactie
Indien U mocht bezwaren hebben wegens de omvang van dit artikel, hou ik mij aan in de toekomst, om enkel de link te plaatsen. Mijn excuses op voorhand.
Alle eer aan de schrijver Mijnheer A. Platinga
“Geef mij de wereld plus 5%”
Crisis, crash, oorlog!
29 september 2011
Door Arjan Plantinga
Het absurde, perfide rente- en rente-op-rente-mechanisme dat ten grondslag ligt aan onze steeds maar groeiende schuldenberg en het feit dat wij alsmaar armer worden, en het woeker en groei genererende monetaire en economische systeem zijn de oorzaken van alle economische, sociale en politieke problemen van onze moderne tijd. De enige reden dat niet heel de denkende mensheid roept om een totaal nieuw systeem is dat het grootste deel van die mensen niet begrijpt hoe ze worden uitgekleed door de parasieten van het kapitaal, juist ja: door de banken en de eigenaren van die banken, door ‘mensen’ als Evelyn de Rothschild, Lloyd Blankfein, George Soros en Warren Buffett, en wie heb je niet nog.
Gestudeerde economen, een volledig gehersenspoeld en zelden autonoom denkend volkje, noemen rente “de prijs van geld”.
Dat klopt niet.
Rente is niet de prijs van geld, maar de (onrechtvaardige) prijs van het vrijgeven van geld, of wellicht van het niet oppotten van het geld, zoals John Maynard Keynes in 1936 schreef in zijn standaardwerk General Theory of Employment, Interest, and Money.
Helmut Creutz, een tijdgenoot van Keynes, merkte daarnaast op dat rente alleen betaald kon worden door het leveren van arbeid (de opbrengst daarvan). Een andere manier is er niet. Door het onttrekken van een deel van de opbrengsten van geleverde arbeid om de rente op leningen te voldoen verdwijnt er dus geld uit de economische kringloop, en dat brengt twee verstrekkende gevolgen met zich mee (de gevolgen waaraan nu de hele wereldeconomie dreigt te bezwijken, en nauwelijks iemand die het lijkt te willen snappen).
Het eerste gevolg
De onderbreking van de economische kringloop door het onttrekken (sparen, oppotten) van geld wordt niet één keer, maar oneindig veel keren gevoeld, en dat telkens wanneer de verantwoordelijken voor deze onderbreking (mensen met teveel geld) hun geld weer terugbrengen in de kringloop ze daar en vergoeding voor eisen: rente.
Maar elke onderbreking van de kringloop zorgt voor een vernietigende kettingreactie: onverkochte goederen, afnemende productie, arbeidstijdverkorting, loonsverlaging, faillissementen, vijandelijke overnames en werkloosheid.
Werkloosheid is dus het gevolg van de vernietigende werking van rente en rente-op-rente (ook wel ‘samengestelde interest’ genoemd) en van niets anders.
Werkloosheid is het mechanisme dat de aanspraken van arbeiders en beleggers (mensen die kapitaal bezitten) met elkaar in evenwicht brengt. Alleen wanneer de verloning van arbeiders in overeenstemming is met de opbrengsten uit kapitaal zal de inflatie stabiel blijven. Dat is echter zelden of nooit het geval aangezien de kapitaalverstrekkers altijd als eerste aan bod komen bij het verdelen van de opbrengsten van een economisch systeem. Wat er overblijft wordt verdeeld onder de loontrekkenden in de vorm van een salaris.
Daarmee begint de enige reden dat uw nettosalaris cq. uw kopkracht de afgelopen tien jaar, twintig jaar niet gestegen, en zelfs gedaald is, u hopelijk al een klein beetje te dagen.
Maar het gaat verder.
“Men kan een taart immers maar één keer verdelen,” schreef Helmut Creutz. “En dat geldt ook voor de verdeling van het brutonationaalproduct (BNP), ofwel de opbrengsten van de volledige economische activiteit van een land. Bij het verdelen van deze taart komen eerst de kapitaalverstrekkers aan bod, en bepalen zij zelf – zonder overleg met de arbeiders/loontrekkenden – hoe groot hun aandeel van de taart is. Wanneer de arbeiders/loontrekkenden het niet eens zijn met wat er voor hen van de taart (die zij en zij alleen met hun arbeid hebben gecreëerd) overblijft (kruimels), moeten ze ofwel meer werken om de taart groter te maken (en waarvan dan weer het allergrootste deel in handen van de kapitaalverstrekkers terecht komt) of loonsverlaging, faillissementen en ontslagen accepteren. Wanneer de arbeiders bij de onderhandelingen over hun aandeel van de taart (nogmaals: dat zijn dan nog slechts kruimels, nadat de kapitaalverstrekkers bijna de hele taart hebben ingepikt) meer willen dan er aan kruimels is overgebleven, dan is de centrale bank genoodzaakt extra ’taart’ (geld) te drukken. Dit leidt via inflatie dan weer tot een vermindering van de koopkracht, tot meer rentelasten en dus meer werkloosheid (nog minder kruimels bij de volgende taart).”
Aangezien niemand minder kruimels wil dan vorig jaar moet er elk jaar meer gewerkt worden en moeten er ook meer jaren gewerkt worden (verhoging van de pensioensleeftijd).
De consequentie van dit verhaal is dat werkloosheid alleen vermeden kan worden wanneer of de economische groei (de taart) gelijke tred houdt met de vermeerdering van het kapitaal en de toenemende rente daarop, of wanneer de loontrekkenden minder loon accepteren. Ter illustratie: momenteel zijn in het Westen de opbrengsten uit kapitaal drie keer groter (in papiergeld uitgedrukt) dan de opbrengsten uit reële arbeid. Dat wil zeggen dat driekwart van de arbeid van ons allemaal verdwijnt in de zakken van parasieten die voor hun verdiende centen helemaal niets doen! Wie dit weet zou nooit meer mogen klagen over de restjes van kruimels die uitkeringsgerechtigden als aalmoes krijgen.
Maar ook wanneer de arbeiders lagere lonen accepteren zal de economie uit balans geraken, omdat ze met hun lagere inkomsten steeds minder van hun zelfgemaakte producten kunnen kopen, daarmee daalt het BNP verder (minder productie) en van dat steeds kleinere taartje willen de kapitaalverstrekkers wel een steeds groter stuk. Een laatste lapmiddel is dan wat we in de VS al ruimschoots zien gebeuren: de uitbreiding van de dienstensector, die vervolgens steeds meer op een ‘dienstbodensector’ gaat lijken. Steeds rijker wordende kapitaalverstrekkers bieden tegen steeds lagere lonen, steeds armer wordende arbeiders een job als bediende in een van hun kastelen.
Het tweede gevolg
Het tweede vernietigende gevolg van ons monetair systeem is eigenlijk het eerste , en de oorzaak van het hierbovenstaande: de rente kan op bovenstaande manier worden misbruikt vanwege de mogelijkheid om de geldhoeveelheid in de kringloop te beperken en daardoor te profiteren van steeds hogere rente, terwijl er in werkelijkheid meer dan genoeg geld in de kringloop aanwezig zou moeten zijn.
Daarmee zien we nog duidelijker het parasitaire karakter van het kapitalisme en de kapitaalverstrekkers. Hoewel er genoeg is om het hele systeem te onderhouden, slokken de parasieten (de kapitaalverstrekkers) steeds meer op, en blijft er steeds minder over voor de gastheer (de arbeiders), waardoor uiteindelijk het hele systeem ten onder gaat.
Zoals een kwaadaardige tumor groeit in een levend wezen zorgt de rente voor een onophoudelijk en steeds sneller groeiend vermogen aan de ene kant en steeds meer schuld aan de andere kant, en zo voor een proportionele herverdeling van de inkomsten uit arbeid: van de arbeiders naar de parasieten. Rente zal, als een tumor die niet bestreden wordt, voortwoekeren, en uiteindelijk elk economisch systeem op de knieën dwingen. Ons perfide rentemechanisme is een onzichtbare kanker in onze zogenaamde ‘vrije markteconomie’, een kanker die exponentieel toeneemt. Met exponentieel bedoelen we dat het uit zichzelf in tempo toeneemt en in gelijkmatige intervals verdubbelt (1 > 2 > 4 > 8 > 16, enz.). Vermogens vermeerderen zich bij een gelijkblijvende rente in vaste periodes, en hoe hoger de rente des te korter die periodes. Bij een rente van 4% verdubbelt een kapitaal binnen 18 jaar, bij een rente van 8% elke 9 jaar, bij een rente van 12% elke 6 jaar. De vuistregel is hier: 72 gedeeld door de rentevoet).
Deze wetmatigheid is niets nieuws, en al duizenden jaren bekend. En het is daarom des te onbegrijpelijker dat moderne economieën steeds maar weer het principe van rente, kapitaal en economische groei toestaan binnen hun organisatie. Het geheugen van de doorsnee mens is kort, en dat van politici nog korter.
Europa kende in de middeleeuwen nauwelijks inflatie. Als geld gebruikte men goud, zilver of kerfstokken, een gewoon huis kostte vijf jaarsalarissen, een zeeman was arm en een boer was rijk. Geld verdienen kon men in de tijd voor 1500 alleen door er iets voor te doen en/of risico’s te nemen; risico’s waardoor men schathelrijk kon worden, maar ook aan de bedelstaf geraken. Geen ‘bailouts’ en garanties van de overheid in die dagen. Rente en woekeren was bij wet verboden, al was de wetgever (de kerk) wel creatief: met de verkoop van aflaten creëerde men, net als de centrale banken dat nu doen, geld uit het niets.
De opkomst van het bankensysteem enerzijds en omschakeling van een economie van handwerkslieden naar een industriële economie maakten daaraan een einde. Goudsmeden begonnen goud van handelaren en particulieren te bewaren, in ruil voor een simpele kwitantie. Na verloop van tijd kwamen de goudsmeden erachter dat die kwitanties door hun klanten onderling direct werden geruild tegen goederen en dat het meeste goud nooit meer werd afgehaald. De slimsten onder hen schreven al snel meer kwitanties uit dan ze werkelijk aan goud bewaarden en het papiergeld was geboren – en de inflatie.
Zolang het economisch goed ging en de economie bleef groeien was het geen probleem, en na veel vallen en opstaan ontstonden er banken wiens ‘kwitanties’ (papiergeld) het officiële ruilmiddel werden binnen een economisch systeem.
Het toverwoord was economische groei, en die was sindsdien enorm, aangezien men niet meer afhankelijk was van de aanvoer van goud en zilver om de economie te doen groeien. Maar die groei moest wel gelijke tred houden met de groei van de geldhoeveelheid, en dat ging een aantal keren gruwelijk de mist in.
“Exponentiële groei eindigt gewoonlijk met de dood van de gastheer/het organisme waar hij van afhangt,” schreef Margrit Kennedy. “En daarom is onbegrip over de werking van deze exponentiële groei met betrekking tot ons geld en het mechanisme van rente en rente-op-rente zo’n rampzalig waanbeeld. De rente gedraagt zich inderdaad als een kankergezwel binnen een sociaaleconomische structuur.”
De dood van een op eindeloze economische groei gebaseerd systeem komt daarbij zeer snel, schijnbaar “plotseling en onverwacht” voor degenen die het principe niet (willen) begrijpen.
Onze moderne economie is niet ingesteld op een stagnerende economische groei. Wanneer de taart niet jaarlijks groter wordt blijven er te weinig kruimels over voor de werkende bevolking, en aangezien de kapitaalverstrekkers nooit genoegen zullen nemen met een kleiner aandeel – integendeel: ze willen alsmaar meer – betekent een niet groeiende economie werkloosheid en verval.
Aan dat systeem komt een keer een einde, en dat einde is inmiddels in zicht. Wanneer aan het eind van het jaar de taart (de volledige jaarproductie, het BNP) verdeeld moet worden blijkt tegenwoordig dat er zelfs niet genoeg taart is om de parasieten tevreden te stellen. Zij eisen de hele taart plus vijf procent. Dat doen ze al een tijdje. Overheden bedachten echter een oplossing: ze sneden alvast een stukje af van de taart van volgend jaar. Daarin zijn sommige (de meeste) Westerse landen echter zover gegaan dat ze inmiddels al een hele taart achterlopen. De taart van het volgende jaar is ook al verdeeld, en van kruimels voor de arbeiders (voor hen die de taart hebben gebakken) is al helemaal geen sprake meer. Ja, de kapitaalverstrekkers zijn dan wel zo vriendelijk om elk jaar weer de ingrediënten te leveren voor het bakken van een nieuwe taart, maar inruil daarvoor vragen ze dat wij, de arbeiders hem bakken, die hele taart aan hen terug geven plus ‘ 5%’.
Dat gaat niet.
Welke oplossing hebben de politieke leiders van de arbeiders nu bedacht om de 25 taarten die ze inmiddels aan de geldverstrekkers – de werkeloze parasieten in hun perverse kastelen en met hun kasten vol met taart – schuldig zijn te leveren? Ze hebben de parasieten een leven lang taart belooft als ze hen toch in ieder geval de bestanddelen willen geven voor de taart die ze dit jaar gaan bakken. Daarvoor krijgen ze dan de taart, plus een stuk van de taart van volgend jaar (waar men de ingrediënten nog niet voor heeft) en om het leveren van een paar taarten af te kopen geven onze leiders er ook heel wat ‘keukenmaterieel’ bij. Keukenmaterieel dat de arbeiders hebben betaald met hun eigen kruimels. Natuurlijk mogen de arbeiders dat keukenmaterieel tegen betaling van enkele stevige, nog te bakken taartpunten, blijven gebruiken.
Maar goed, genoeg taart.
Toch, net als met het bakken van de taarten, zorgt de disproportionele toename van de uitstaande schulden en de rente daarop voor het steeds maar weer opnieuw aangaan van nieuwe schulden, en het onttrekken van steeds meer geld uit de economische kringloop. En denk nu niet dat dit een gevolg is van de dwangmatige economische groei. Het is precies andersom: de economische groei is noodzakelijk om de rente-op-rente te kunnen bijhouden.
Crisis, crash, oorlog!
De op lange termijn aanhoudende betaling van rente-op-rente is – bewezen – wiskundig gezien onmogelijk, en daarmee stuiten we op een paradox van economische noodzakelijkheid en wiskundige onmogelijkheid. Een paradox die uiteraard niet op te lossen is. Hij leidt – net als vroeger – tot steeds meer rijkdom in de handen van steeds minder mensen, en dientengevolge steeds minder voor steeds meer. Die ontwikkeling kent maar een uitkomst: verval, oorlog, revolutie.
Een steeds groter deel van wat de bevolking middels zijn arbeid produceert moet afgestaan worden aan de woekeraars – banken, investeerders – die dan ook nog eens het lef hebben om de groeiende onzekerheid over het terugbetalen van hun ‘huurgeld’ te vertalen in obscene rentevoeten. Dat bijvoorbeeld een overheid als die van Griekenland akkoord is met rentevoeten van meer dan 100% is ronduit misdadig te noemen, en is een duidelijke illustratie van het feit dat de politici niet aan de kant van de bevolking staan, maar ook van het psychopathische, harteloze karakter van bankiers en beleggers. Het is een ontkenning van de eigen menselijkheid.
De Grieken zijn zo – samen met de Roemenen – de eerste Europeanen die zijn vervallen tot de positie van een Derde Wereldland, waar het BNP zelfs niet toereikend zal zijn om de rente op de rente te betalen, en men al begonnen is met de verkoop van door de burgers/arbeiders gecreëerde en betaalde infrastructuur: bruggen, wegen, parkeergarages, zelfs hele eilanden ineens, waar de Grieken en de Roemenen (en in een later stadium ook de Britten, de Duitsers, de Belgen en de Nederlanders) in de komende decennia dan nog eens tweede keer voor mogen werken en betalen. Het is onbegrijpelijk dat de Grieken het pikken, en schandalig dat de meerderheid van de Vlamingen en de Nederlanders dit goedkeuren en zelfs toejuichen.
Het economisch systeem is verworden tot een mondiale versie van het piramidespel van Bernie Maddoff – de enige financiële terrorist die in de bak zit omdat hij van zijn soortgenoten pikte, en niet van de arbeiders. Het is als een kettingbrief: wanneer de schuldenberg niet groter wordt, wanneer niet ergens iemand nieuwe schulden maakt zakt het systeem in elkaar, dan breekt de ketting en leidt de vluchtweg maar één kant op: naar beneden.
Sinds de opkomst van het kapitalisme zien we steeds weer crises. Ze horen bij het systeem als het geld dat de crises veroorzaakt. Wie dus niet nadenkt over de aard van ons geldsysteem zal de crisis nooit het hoofd kunnen bieden.
De meeste politieke leiders waar we vandaag de dag toe veroordeeld zijn denken niet na over de aard van ons geldsysteem. Ze laten hun oren volledig hangen naar de door de banken aangestelde experts – experts die politici precies dat aanraden wat ze niet moeten doen. Hen wordt verteld dat wanneer ze geen nieuwe schulden maken, het systeem in elkaar zakt. En dat is op zich juist, maar ook exact wat er zou moeten gebeuren. De huidige generatie politici is echter te laf, te lui en te corrupt om de enige juiste maatregel te nemen: de banken de deur te wijzen, zichzelf failliet te verklaren, en de schuldeisers eens goed hard uit te lachen. Liever blijven ze zitten waar ze zitten, veilig en beschermd tegen de slachtpartij die ze om hen heen veroorzaken, God zegene de greep en na mij de zondvloed. Ze vergroten de geldhoeveelheid, hebben nog een paar laatste lapmiddelen op stal staan en denken dat wanneer de hel losbreekt, en het systeem daverend in elkaar stort, zij hun schaapjes op het droge zullen hebben.
Dat denken ze wellicht verkeerd, net als teveel arbeiders denken dat het zo’n vaart niet zal lopen. “Door de enorme economische groei die volgt op de exponentiële groei van de geldhoeveelheid blijven de sociale gevolgen nog enige tijd onzichtbaar,” schrijft Margrit Kennedy. Toch zijn de gevolgen van de crash van 2008 nu overal zicht- en voelbaar. Het meest recente bericht in België was dat van de afgelopen dagen over de grote tekorten waar de Vlaamse steden en gemeenten in 2012 mee te maken krijgen. Maar in heel Europa wordt geschrapt in de staatsuitgaven, stijgen de zorgpremies, de belastingen, dalen de pensioenen en wordt er gelogen over de werkloosheidscijfers.
Hoewel de staatsmedia en overheden de laatste twee jaar doen alsof de crisis voorbij is, is niets minder waar. De crisis duurt nu al drie jaar (of eigenlijk al veel langer, maar allez) onophoudelijk en is inmiddels alomtegenwoordig. Een zich verdiepende crisis zal tal van bedrijven en overheidsactiviteiten de nek omdraaien, werkloosheidscijfers zullen tegen 2015 tussen de 30 en 40% betreffen en na enkele misselijkmakende privatiseringsrondes zullen de inwoners van Europa ontwaken in een land dat niet meer van hen is, in een systeem dat tegen hen is, met leiders die zij niet hebben gekozen.
De parasieten zullen het systeem volledig hebben overgenomen, en ons kapitalistische systeem zal zich als een terminale patiënt naar een pijnlijk einde slepen. Hoe lang nog? Nog vijf jaar? Tien jaar? Vijftig jaar? Hoe ver zullen we in de tussentijd terugvallen? Gaan we terug naar de levenstandaard van 1950? Of nog erger? Gaan we weer 19e eeuwse toestanden meemaken? Dagloners? Kinderarbeid? Wie zal het zeggen?
Leuk gaat het niet zin, behalve voor die tienden van een procent van de wereldbevolking die 99% van alle rijkdom in handen zullen hebben. Het milieu zal geruïneerd worden, want een ondergaande samenleving heeft geen oog voor groene oplossingen.
Langer werken, harder werken, voor minder geld. Maar ook aan die ontwikkeling komt een einde.
En dan?
En dan het ultieme einde van een zichzelf vernietigend economisch systeem als het kapitalisme: de totale vernietiging en opnieuw beginnen. Opnieuw beginnen om uiteindelijk binnen een mensenleven weer uit te komen op het punt waar we nu zijn aangeland, tegen beter weten in hopend dat de mens zal hebben geleerd van zijn fouten, zal hebben geleerd dat rente en een systeem van centrale banken leidt tot de ondergang, zal hebben geleerd dat er psychopaten onder ons zijn, die zonder blikken of blozen hele landen en continenten aan de bedelstaf brengen om zelf in hallucinante rijkdom en weelde te kunnen leven?
Of iets beters…?
Verandering is lang niet altijd verandering ten goede. Na de relatieve stabiliteit van het Romeinse Rijk volgden de vroege middeleeuwen. Geen verbetering, drie eeuwen chaos, dood en verderf. De verlichte 18e eeuw, met zijn nobele ideeën over filosofie, staatsinrichting en het verspreiden van kennis naar alle uithoeken van de wereld werd gevolgd door de brute, bekrompen 19e eeuw met de opkomst van de Rothschilds en hun Britse Rijk. Na de Tweede Wereldoorlog zou er nooit meer oorlog komen, maar zie de wereld nu en je weet dat we van de regen in de drup beland zijn. Vieze drup. Radioactieve drup. Dodelijke drup in de vorm van clusterbommen op kinderen en een eindeloze stroom bizarre leugens van onze media en ‘gekozen’ politici.
Schulden en schuldeisers. Schuldeisers die de naam ‘mens’ niet verdienen.
Geestelijk gestoorden, misdadigers, uitzuigers.
Jakhalzen en ratten.
Wormen.
Parasieten.
Parasieten zijn hardnekkig. Ze passen zich gemakkelijk aan aan veranderingen.
Maar komt die verandering er überhaupt wel? Van wie moet hij komen? Van onze zogenaamde intellectuelen die hun ziel al lang geleden hebben verkocht en een nieuwe generatie intellectuelen hebben voortgebracht die denken dat wetenschap ook maar gewoon een businessmodel is? Kan het zijn dat de trend gezet is, en dat we zijn overgeleverd aan tientallen, honderden jaren van dit?
De inflatie is al jaren groter dan de hoogste rentevoeten, en hoewel we jaar na jaar meer en beter produceren wordt de arbeider steeds armer. We hebben dan wel meer rommel in huis, gaan vaker met het vliegtuig en hebben via het internet toegang tot de hele wereld, maar het zijn slechts broodkruimels & spelen vergeleken bij de onmetelijke rijkdom van onze schuldeisers. Het zin schaduwen van wat we allemaal, alle zeven miljard aan werkelijke waarde en rijkdom zouden kunnen hebben wanneer we onze wereldeconomie zouden inrichten naar een waarachtig systeem zonder rente, zonder woekeraars en zonder psychopaten. Wanneer de menselijke potentie wordt gestimuleerd in plaats van onderdrukt. Wanneer kinderen worden onderwezen in plaats van gehersenspoeld, en wanneer we de planeet zouden verzorgen in plaats van opgebruiken en verminken.
Noem mij een zwartkijker, een azijnzeiker, een nihilist. En inderdaad – om maar eens met een Antwerpse zanger te spreken: “Met je kop in het zand is er niets aan de hand”. Of zelfs met Zaplog-reaguurder Tzolkin: “We staan aan de rand van de afgrond en de meesten wensen alleen te genieten van het uitzicht”. Uw schrijvelaar heeft niet veel vertrouwen meer in de mensheid. Er zijn nog veel individuen die het etiket ‘mens’ met vlag en wimpel verdienen, maar de meerderheid heeft zich overgegeven, heeft zijn diepste innerlijke wezen verloochend en wenst alleen nog angstig van schuilplaats naar schuilplaats te kruipen, hopend dat de bui wel zal overwaaien of in ieder geval hem of haar niet zal treffen.
Maar de bui zal niet overwaaien.
De cyclus van opbouw en vernietiging is eeuwigdurend, en de laatste fase van de opbouw ligt verscholen in een ver verleden, zonder dat iemand zich nog echt schijnt te realiseren hoe de fase daarvoor is geëindigd en waarom. Deze cycli kosten al onnodig miljoenen mensenlevens, en ook deze keer zullen miljoenen, misschien zelfs miljarden het niet kunnen navertellen.
Is er dan echt geen hoop meer?
Hoop is er altijd. Maar zolang de dictatuur van de haute finance niet gebroken wordt is die hoop ijdel. Het herkennen van het probleem is 50% van de oplossing, zo zegt men. We zijn dus nog lang niet halverwege…
Hub Jongen [5] reageerde op deze reactie.
@leo [4]:
Inderdaad erg lang voor een “reactie”. Het zou beter passen als “ingezonden artikel”.
Er staan veel belangrijke punten en waarschuwingen over de ontwikkeling is.
Maar ook diverse volkomen fouten / onjuistheden.
Hij baseert zich wel erg op Keynes, en het lijkt alsof niets weet van de Oostenrijkse Economie van von Mises en Hayek en Hoppe.
Wat bedoelt hij met “misselijk makende privatiseringen”?
Misselijk omdat ze allemaal geen echte privatiseringen zijn?
Terecht en juist is dat “de inwoners van Europa ontwaken in een land dat niet meer van hen is, in een systeem dat tegen hen is, met leiders die zij niet hebben gekozen.”
Verder legt hij de schuld bij bankiers en “kapitalisten”. Terwijl de hoofdschuldigen: Politici, niet genoemd worden. En dat zijn net degenen die de macht verstrekken om de misdaden te begaan en mogelijk te maken.
Zo”staat er: ” ………en ons kapitalistische systeem zal zich als een terminale patiënt naar een pijnlijk einde slepen.” waarmee hij doet alsof we nu een kapitalistisch systeem hebben. Niets is minder waar. We zitten in een “corporatistiesch” systeem.
Het slot: “Is er dan echt geen hoop meer?
Hoop is er altijd. Maar zolang de dictatuur van de haute finance niet gebroken wordt is die hoop ijdel. Het herkennen van het probleem is 50% van de oplossing, zo zegt men. We zijn dus nog lang niet halverwege…”
Inderdaad is het herkennen van het probleem essentieel.
Maar dan moet die herkenning wel juist zijn. En het zal toch niet zo moeilijk zijn om het echte probleem te leren kennen?
Het probleem is de politiek die de maatschappij bestuurt op basis van geweld en dwang.
Bailouts zijn inderdaad fout omdat ze het systeem en de moraal corrumperen: “ach we kunnen doen wat we willen want uiteindelijk schiet het collectief ons wel te hulp”.
Maar de echte reden waarom het zo ver heeft kunnen komen is dat de samenleving chantabel werd gemaakt door die grote concentraties ueberhaupt toe te laten.
Wat er na de komende crash dient te gebeuren is een radikale anti-trust wetgeving door te voeren en strikte beperkingen aan te brengen mbt maximale personeelsaantallen en balanstotalen van bedrijven. Dit moet uiteraard op europese, liever nog op mondiale schaal gebeuren, anders heeft het geen zin en lever je je industrie uit aan dat land dat mega-concentraties wel toe laat. Het moet weer normaal worden dat er af en toe een bedrijf kapot gaat.
Comments are closed.