Van staatsschulden naar staatsgulden 2/4

We ontvingen een uitgebreid artikel van Rudo de Ruijter over de toestand van het huidige geldsysteem, de zwendel met de euro en een oplossing om uit de euro te gaan. Vanwege de lengte publiceren we het op vier achtereenvolgende dagen. De oplossing op zich , in deel 4, is geen libertarische oplossing. Voor een echte oplossing zien we liever een gouddekking en vrijheid van valuta. Maar ze geeft wel aan dat het helemaal niet zo moeilijk is om de euro vaarwel te zeggen. [vandaag deel 2/4]

Bedragen verhuizen van rekening naar rekening
Terug naar het verkochte huis. De verkoper van het huis beschikt nu dus over 250.000 euro aan gebakken lucht, die hij op zijn beurt weer uitgeeft. Zo gaat dit zogenaamde geld van de ene rekening naar de volgende. Dus zelfs als je nog nooit een lening hebt afgesloten, dan staat er op jouw rekening alleen maar gebakken lucht, die je ontvangen hebt voor je arbeid of voor goederen die je verkocht hebt. Ben je bijvoorbeeld bij de ING, dan heeft deze bank maar 3 cent echt geld voor elke euro die je als tegoed op je rekening hebt staan.

Steeds minder contant geld op zak
In feite hebben ze met gebakken lucht de 3 cent met 33 vermenigvuldigd. Als je dus 100 euro contant bij de ING deponeert, lenen ze 3300 euro uit. Anders gezegd, voor elke euro die wij niet op zak houden innen de banken een veelvoud aan rente.

Misschien dat je nu ook begrijpt, waarom de banken ons verleiden zo veel mogelijk elektronisch te betalen. Credit cards, bankpasjes, tankpasjes, prepaid, chipknips, OV-chipkaarten, het dient allemaal slechts één doel: zorgen dat we zo weinig mogelijk contant geld nodig hebben.

Dat heeft echter wel een keerzijde. De kasreserves (de bankbiljetten plus het omwisselbare tegoed bij de centrale bank) dienen niet alleen om klanten van contant geld te voorzien en de kleine verschillen tussen inkomende en uitgaande betalingen te vereffenen. Het is ook de eerste buffer om verliezen op te vangen. Maar omdat de inkomsten bij een lagere kasreserve disproportioneel stijgen, is de verleiding groot om dan maar meer risico’s te nemen. Zo dragen we met ons moderne plastic geld bij aan het roekeloze uitleen-gedrag van onze bankiers.

Laten we eens bekijken wat er gebeurt als we een briefje van 100 naar de bank brengen en op onze rekening storten. Bij 3% kasreserve heeft de bank dus maar 3 cent voor elke euro op je rekening.

.

In de rechter kolom zie je dat de inkomsten disproportioneel toenemen naarmate het percentage kasreserve lager wordt. En – omgekeerd – als je met eenzelfde bedrag aan kasreserve terug zou willen van 3% naar 4%, dat je dan 1/4 van de uitstaande leningen af moet bouwen…

Alle bedragen zijn tijdelijk
Op afgesproken tijdstippen moet je het tegoed, dat je van bankier Blut hebt gekregen weer aan hem terugbetalen. Uit de poel van al het “geld” in omloop, moet je voldoende zien te verdienen om de aflossingen te betalen. Bankier Blut schrijft dan in zijn boekhouding, dat het bedrag dat hij van jou tegoed heeft wordt verminderd en hij vermindert het bedrag dat jij van hem tegoed hebt. Je ziet dat bedrag van je bankrekening verdwijnen. Zo verdwijnen de gecreëerde tegoeden dus weer uit de omloop. Dat is dus een vermindering van het “geld” in het land.

Rente
De rente die je betaalt verdwijnt niet uit omloop. Daarmee betaalt de bankier al zijn kosten (zoals rente, verzekeringen, personeelskosten, onderhoudskosten, facturen van de bedrijven die het elektronisch bankieren regelen etc) en wordt het eigen vermogen opgekrikt, zodat hij de volgende keer nog meer uit kan lenen.

“Geldmassa” moet groeien

Het klassieke risico voor de bankier is dat leners hun leningen niet of niet geheel terugbetalen. En als het onderpand niet voldoende blijkt, dan blijft hij met gebakken peren in zijn boekhouding zitten, dat wil zeggen, met bedragen die hij vroeg of laat als verlies moet boeken.

Om het risico van wanbetalingen te verminderen zorgen de banken ervoor, dat er steeds meer leningen in omloop worden gebracht. Want hoe meer “geld” er in omloop komt, hoe minder het waard wordt. Dat is de welbekende inflatie. Het bedrag dat een lener moet terugbetalen ligt vast. En omdat dit bedrag tijdens de looptijd minder waard wordt, kan hij dat makkelijker verdienen. Als hij 6% rente moet betalen en de inflatie is 2%, dan is de rentelast 1/3 minder. [grafiek]. Zo wordt het aantal wanbetalers aanzienlijk beperkt.

Dit voordeel voor de leners komt trouwens precies overéén met de waardevermindering die de gebruikers van het geld ondervinden. In feite betalen zij als gebruiker dus ook een deel van de rente.

Steeds harder werken
Het is dezelfde inflatie die maakt dat we steeds harder moeten werken. Telkens als er meer “geld” in omloop wordt gebracht, moeten we proberen meer te verdienen, als we niet willen verarmen.

Natuurlijk zal een centrale bank nooit vertellen, dat de geldgroei een noodzaak is voor de bankiers. Het officiële voorwendsel is dat inflatie leidt tot meer economische activiteit.

En daar komt dan weer het wijdverbreide geloof vandaan, dat een economie moet groeien om gezond te zijn. Een uiterst gevaarlijk fabeltje. Eeuwige economische groei is immers onmogelijk op een eindige aarde. En hoe langer we er mee doorgaan, hoe meer we kapot maken. Wat we kunnen stellen is dat een geldsysteem, dat een groeiende geldmassa nodig heeft om te kunnen functioneren, ongeschikt is voor een duurzame maatschappij.

Staatsschuld
Onze overheid beschikt over “geld” door het heffen van belastingen. Daarmee kunnen allerlei zaken gefinancierd worden die voor ons gezamenlijk van belang zijn, zoals bijv. dijken, wegen, bruggen, scholen, ziekenhuizen, politie, leger enz. Regelmatig komt het voor, dat de overheid uitgaven doet nog voor de overeenkomstige belasting geheven is. In het huidige systeem moet de overheid dan geld lenen en daar rente over betalen. Dat is de welbekende staatsschuld. We zijn hier misschien gewend aan geraakt, maar eigenlijk is dit een raar iets. In de gemeenschap voeren mensen taken uit voor de gemeenschap, iedereen wordt voor zijn bijdrage betaald en vervolgens blijft er nog een schuld over. En daar betalen we met z’n allen – via extra belastingen – dan weer rente over.

Geldschepping door privé-geleide banken
Dit wordt uitsluitend veroorzaakt door het feit, dat parlementariërs in het verleden de geldschepping aan privé-bankiers hebben overgelaten. Dat was in de tijd, dat er veel waarde werd gehecht aan het sprookje, dat alleen bankiers de geldhuishouding op orde konden houden. Als de overheid geld in omloop zou brengen, zou dat beslist tot een puinhoop leiden!

Democratie zonder eigen geld
Het resultaat is dat we nu nog steeds beweren in een democratie te leven, terwijl één van de belangrijkste attributen van onze maatschappij, de geldschepping, in handen is van privé-bankiers. De Nederlandse Bank N.V.  wordt bestuurd door privé-personen en is onafhankelijk van de overheid. Voorheen bepaalde zij ook zelfstandig de rentevoet, zoals dat heette “in het belang van de economie”. Nu wordt dat gedaan door de Europese Centrale Bank (ECB), waar de 17 onafhankelijke centrale banken van de eurozone eigenaar en uitbater van zijn.

Eén rentevoet voor allen
De ECB is de onmogelijke uitdaging aangegaan één rentevoet te bepalen voor de 17 verschillende landen, met totaal verschillende economieën, die zeer uitéénlopende mogelijkheden voor productiviteit hebben. Het is uiteraard schier onmogelijk een rentevoet te bepalen, die voor alle landen het optimale effect heeft. Een rentewijziging kan slechts voor één of enkele landen gunstig uitpakken. En de andere landen dragen daar de gevolgen van.
——————————- [Deel 3/4 verschijnt morgen]
Ingezonden door Rudo de Ruijter