Gisteren ontving ik een rouwkaart. Iemand die ik van vakanties kende, wij stonden op de camping in het bos op P6, zij stond op P10. Tussen ons stonden Tiny en Toon met hun redwood cedar caravan. Na het opzeggen van de camping verwaterde de relatie tot weinig meer dan een kerstkaarten verbintenis. En nu is ze dus dood.
Ik wil geen necrologie schrijven en ik wil ook niet op exhibitionistische wijze mijn leed delen met het Vrijsprekers publiek voor zover mijn leed nog leed is. Ik werd getroffen door de gedachte hoeveel meer deze dame uit haar leven had kunnen halen als we in een libertarische gemeenschap hadden vertoefd. En dan heb ik het niet alleen over economische potentie.
Onze anonieme heersers, laat ik ze zo maar benoemen, ondanks het feit dat ze gezichten en namen hebben, schijnen ze toch zo onderling vervangbaar en uitwisselbaar te zijn. Rutte of Pechtold of Balkenende, ze komen uit dezelfde marxistische matrijs en willen de burgers door dezelfde hoepels laten springen. Het politbureau der Tweede Kamer met schijn keuzes. Ze vervullen na hun politieke leiderschap dezelfde functies in dezelfde kringen voor uitgerangeerde politici. Blue pill or red pill.
Ik heb ooit een spreekster bij de libertarische partij heel uitgesproken horen zeggen “ik haat de overheid”. Een tere dame die dat riep. Maakte indruk.
Want is het terecht om hun te haten? Hoeveel wordt ons door de overheid en onze onderling uitwisselbare heersers onthouden? Heel veel. Door ons generaties lang als kleuters te behandelen stijgen we nauwelijks boven het pre-puberaal niveau uit. Onze culturele uitingen zijn niet langer hoogstaand te noemen. Als rap muziek de boventoon voert dan is de smartlap al bijna een vocale prestatie van buitengewone proporties. Onze literaire parel is “komt een vrouw bij een dokter”. Cineastisch zijn er sinds Flodder 1, 2 en 3 maar weinig hoogtepunten geweest.
De verstikkende deken van collectivisme en egalitarisme maakt de burger tot klasseloze en ongeïnspireerde wezens. Met beperkte culturele en andere ambities. Het is tijd voor het weer toestaan van een elite. Bloemen hebben stelen om boven de rest uit te steken. We hebben geen incidentele madeliefjes nodig die de grasmaaimachine overleven. We hebben tulpen, anjers, rozen en zonnebloemen nodig die ons aller leven verrijken. En nog belangrijker, we moeten zelf weer kunnen en willen groeien. Waar we maar willen. Onze ambitie moet niet worden beknopt door regels en belastingen. We horen niet thuis in een maatschappij die bestaat uit een grijze dan wel groene massa. Een door belastingwetgeving en regelgeving kortgeschoren green waar eenieder gelijk is. Het verstikkende stinkende marxistische moeras van gelijke kansen die iedere succesvolle burger afstraft omdat hij door zijn succes het sprookje van gelijkheid doorprikt is helaas nog steeds richtinggevend. Het enige dat ons daarvan kan verlossen is thans de dood.
Ik hoop op meer medestanders die dit niet accepteren. Die een middelvinger tijdens hun leven willen opsteken naar de staat. Die willen meewerken aan een betere toekomst. Die inzien dat dit een doodlopende weg is. Een weg die tegengesteld is aan de natuur van de mens. Mensen die opkomen voor hun rechten. Die eenieder het zijne gunnen en die niet onder de dekmantel van democratie dictatuur willen bedrijven. Die zelf als bloem willen groeien voor zover en zo mooi als ze zelf willen. Zonder dat de tuinman / fiscus hun ambities doodt. Geen dictatuur van de helft plus 1 maar echte vrijheid.
sssst niet teveel zeggen de kanst is groot dat verhagen de aivd naar je toe stuurt sssst
Prachtig artikel en een mooie gelijkenis. Creativiteit is de essentie in een mensenleven en het stopt niet bij de dood.
En inderdaad de democratische dictatuur wil dit graag in de kiem smoren, al zeggen zij natuurlijk dat dat niet zo is.
Hoewel we bij verkiezingen niet echt de gelegenheid hebben om een keuze te maken op iets wat onze creativiteit echt ten goede komt, is het misschien toch zinvol om ons wat meer te verdiepen op wat die of diegene werkelijk te bieden hebben. En dan heb ik het niet over charismatische figuren die lekker gebekt zijn, maar mensen die spreken waar hun hart is.
Neem bijvoorbeeld de mensen van NIburu, die momenteel bezig zijn met het ontwikkelen van een watergas systeem voor in de auto. De eerste testen zijn al gedaan en ze zijn lovend.
Zij zijn hiermee bezig omdat zij vanuit hun hart denken en de mooiste creaties hieruit voortkomen. En we weten allemaal, dat je hart volgen altijd het meest zinvolle is.
Dat zij hierin succesvol zijn, daar zullen ze in het Haagsche niet blij mee zijn. Want oh jeetje, we moeten weer gauw wat wet en regelgeving verzinnen om hier een stokje voor te steken. Anders worden de aandeelhouders van shelletje weer zenuwachtig. En ondertussen maar lekker stoken over broeikaseffect. Er is een oud gezegde wat zegt, “Een huis wat tegen zichzelf verdeeld is, zal uiteindelijk vallen”. Het is wel belangrijk dat iedereen hier notie van neemt, want de tijd om lekker achterover te leunen en er vanuit gaan dat de (democratisch) gekozen leiders het beste met ons voor hebben, is niets meer van terug zien, waarvan akte!
Mooi gesproken, bedankt. In West-Europa is de mens inderdaad al enorm genivelleerd en marxistisch geïndoctrineerd. Steek je kop boven het maaiveld uit en hij wordt in NL afgehakt. Ik denk dan ook niet dat grootschalige verandering op de korte termijn realistisch is. Als jongere (22) die iets van zijn toekomst wil maken heb ik daarom zoiets van: laat ze er maar in stikken, ik ben weg.
Mooi stuk schrijven! Ik kan me geheel vinden in de beschrijving van onze postmoderne ‘cultuur’. Des te langer ik er mee in aanraking ben, des te onappetijtelijk-er het wordt. Onze samenleving hangt voor een groot gedeelte van zieligheid aan elkaar. De mensen zijn bang, en kijken in feite uit naar de dood. Ze klampen zich toch vast aan hun miezerige leventje, aangezien ze de moed niet hebben zich te suïcideren.
Oké, ik ga weer verder om boven het maaiveld uit te groeien!
“Hoeveel wordt ons door de overheid en onze onderling uitwisselbare heersers onthouden? Heel veel.”
“Ons” wordt niets onthouden. “Wij” onthouden “ons” zelf. Besef dat je een eigen vrije wil hebt. Aan jou de keuze.
Aldus kom ik tot de volgende geherformuleerde vraag: “In hoeverre staan wij het de overheid en onze onderling uitwisselbare heersers toe om ons (im)materiele zaken te onthouden ?” Heel veel, inderdaad. Te veel. Veel te veel. We zijn immers baas over ons eigen lichaam en gedachtengoed. Helaas zit diefstal en geweld verankerd in de harten van velen.
Ik zou een andere ‘necrologie’ geschreven hebben, namelijk, dat bij persoonlijk leed al dat soort dingen volstrekt irrelevant zijn.
Comments are closed.