Intellectueel monopolie

In het voorgaande artikel heb ik mijn visie beschreven omtrent octrooien. In dit vervolg zal ik een visie geven omtrent copyrights, ofwel “Intellectueel eigendom”. Op diverse vrijdenkende websites en bladen komen artikelen voor waarin “copyright” in twijfel wordt getrokken. Een artikel welke erg de moeite waard is, is hier terug te lezen.

Ik zal trachten het idee omtrent copyright te weerleggen middels wat voorbeelden, en mogelijk interessante invalshoeken..

Een voorbeeld: Het idee van de zwaartekracht. Stel jij hebt dit net ontdekt. Op dat moment bestaat er een uitvoeringvorm van deze abstracte wet in je hoofd. Deze uitvoeringsvorm heeft economische waarde: Je kunt het gebruiken om een anti-zwaartekracht machine te bouwen. Of je kunt het aan andere mensen gaan leren die daar mogelijk interesse in hebben. Ook is de uitvoeringsvorm rivaliserend: Jij alleen kan deze gebruiken omdat jij weet hoe deze werkt, dus daarom komen mensen naar jou om het te leren. Ook is het uitsluitbaar: Als jij kiest het niet te onthullen, kan niemand anders iets met de abstracte wet. Vanuit economisch oogpunt is het dus een eigen goed, niet anders als de stoel waar je op zit. In feite is het zelfs meer rivaliserend en uitsluitbaar als de stoel dat is. Als je nu zou sterven, zonder het idee eerst op te schrijven, zal het verloren gaan. Terwijl de stoel je waarschijnlijk overleeft. Andersom is het zo als je jouw idee aan mij vertelt, heb ik een kopie van jouw idee gekregen. Deze kopie is compleet onafhankelijk van jou eigen idee.

Dat je mij de wet hebt geleerd, is in feite een productieproces waarbij privaat, rivaliserend, en uitsluitbaarheid de inputs zijn (jouw idee, jouw tijd, en mijn tijd) en deze genereren een eigen,  private, rivaliserende en uitsluitbare output. Namelijk: mijn kennis van de wet van de zwaartekracht. Als je nu zou sterven, zou mijn exemplaar van het idee van de wet van de zwaartekracht blijven bestaan??. Mijn exemplaar van de wet van de zwaartekracht bezit dus ook economische waarde. Ook jouw exemplaar van de wet van de zwaartekracht bezit nog altijd economische waarde. Daarentegen hebben abstracte onstoffelijke ideeën (nog) geen waarde.

Zodra we erkennen dat de relevante economische entiteiten kopieën zijn van ideeën, verandert het perspectief op “intellectueel eigendom”. Wanneer je jouw idee vertelt aan mij, is dat een daad van de productie, een nieuwe entiteit, mijn kopie van jouw idee, is gemaakt. Zodra je jouw idee overgebracht hebt naar mij, kan ik dit idee gebruiken zonder dat het zich ook maar een beetje bemoeit met jouw gebruik van de originele kopie van jouw idee. Dat is natuurlijk een verwarrende abstract met ideeën.. Sommige economen en juristen zouden zeggen dat dit betekent dat ideeën “niet-rivaliseerend” of een “publiek goed” zijn. Maar zoals we hebben gezien, is dit niet waar voor “belichaamde” of uitgevoerde ideeën, dat zijn de zaken welke wel degelijk een economische waarde hebben. Jouw exemplaar van jouw idee en mijn kopie van uw idee zijn twee te onderscheiden economische entiteiten, en zijn zeker geen publieke goederen.

Het is zo dat er een wettelijke bescherming is voor kopjes koffie namelijk: Als je mijn kopje koffie leeg drinkt, zonder mijn toestemming, zou dit diefstal te zijn, en dan zou je worden onderworpen aan diverse civiele en strafrechtelijke sancties. Opmerkelijk dus dat er in feite minder wettelijke bescherming nodig is om je idee te beschermen dan je kopje koffie. Iemand zou uw kopje koffie kunnen stelen met wat dreigen bijvoorbeeld, maar jouw idee niet zonder je medewerking. En dat is precies het punt waar ik heen wil:

Jij bepaalt aan wie, onder welke voorwaarden en tegen welke prijs je jouw idee doorkopieert.

Intellectuele eigendomsrechten gaan dus niet over jouw recht om jouw exemplaar van uw idee te controleren, maar jouw recht om mijn exemplaar van jouw idee te controleren.

Dit is niet een natuurlijk recht wat automatisch toegekend wordt aan de eigenaar, maar in principe het omvormen van eigendom. Als ik een kop koffie produceer, heb ik het recht om te kiezen om dit wel of niet te verkopen, of ik drink het zelf op. Maar mijn eigendomsrecht is niet ook nog een automatisch recht om het kopje koffie te verkopen en erbij te dwingen hoe het te drinken.

Maar wat is dan de contractuele overeenkomst in de Intellectuele eigendomsrechten?

Het belangrijkste kenmerk in de overeenkomst  is om kopieën van het idee niet te verkopen in concurrentie met de persoon waarvan het idee is gekocht. Buiten “intellectueel eigendom” zou een dergelijke overeenkomst anti-competitief worden genoemd, en een schending zijn van de europese competitie wetgeving. Als je bij een overeenkomst met iemand anders aangeeft dat diegene niet mag concurreren, zal de rechtbank niet alleen weigeren een dergelijk contract af te dwingen, maar je zou worden onderworpen aan aanzienlijke civiele en strafrechtelijke sancties. “Intellectueel eigendom” met andere woorden, is puur en alleen een wettelijk monopolie.

Net zoals je arbeid is gebonden aan je persoon, is je kennis van ideeën dat ook. Of je deze nu zelf hebt verzonnen of geleerd hebt van iemand anders. Zodra de ideeën vrijwillig zijn overgedragen, en de overeengekomen marktprijs ervoor is betaald, zijn deze ideeën verbonden aan de persoon net zoals arbeid dat is. Iemand voorkomen vrij gebruik te maken van deze ideeën is logischerwijs equivalent met je geest tot slaaf forceren.

Zelfs in het geval van objecten welke je vrijwillig hebt gekocht op de markt tegen de vraagprijs, zoals boeken en CD’s, welke meestal op een plek zijn welke ook van jou is (huis, auto..) zijn jou eigendommen. Ze zijn evenveel je eigendom als die kop koffie welke je thuis hebt gedronken. Om een intellectuele monopolie restrictie op het gebruik van deze objecten toe te passen vereist ingrijpende, kostbare en immorele maatregelen.

Het is dus geen toeval dat het intellectuele eigendomsrecht de vijand is van privacy en vrijheid!

In tegenstelling tot de retoriek van degenen die pleiten voor de huidige wet is het geen diefstal om kopieën van een legaal verkregen boek te maken. Daarentegen zijn de maatregelen die worden gebruikt en voorgesteld om te voorkomen dat de eigenaren van die boeken kopieën maken, direct verwant aan inbraak. Om “piraterij” te voorkomen wil de media-industrie min of meer volledige controle over je persoonlijke computer. Om “piraterij” te voorkomen voeren software-producenten “audits” uit bij de licentiehouders – snuffelen rond in hun computers om data te bekijken of er misschien sprake is van “ongeoorloofde” software. Wat erger is, niet alleen is het duur om dit soort contracten af te dwingen, maar de “intellectuele eigendom industrie” heeft het met verrassend succes voor elkaar gekregen om mensen te dwingen ook de handhavingskosten te betalen..

Dus in FBI-onderzoek naar de “piraterij” is het de belastingbetaler die de rekening betaalt. In het geval van het internet, is het de provider voor wiens rekening de kosten van de politie komen voor het onderzoeken van het netwerk naar ‘illegaal materiaal. ” In het geval van computer hardware is het de computer producten die de kosten van de “Fritz chip”  betalen..*(en uiteindelijk altijd weer de consument)

Een idee is als het ware een fabriek in de zin dat ze kunnen worden gebruikt om zinvolle zaken te produceren. Het economische probleem met intellectueel eigendom zit hem in het feit dat ideeën economisch niet zijn zoals fabrieken. Twee kleine fabrieken zijn evenredig aan een grote, maar twee halve ideeën zijn vaak niet één compleet idee.

Tot slot wil ik een ieder geïnteresseerd in dit onderwerp aanraden dit boek (gratis) te downloaden.(22mb)

Happy copying!