DE REDDING VAN DE EURO….Deel VII.

LEUGENS VAN INCOMPETENTE POLITICI.

Wat op dit moment het meest opvalt, is de oorverdovende stilte van onze regeringsleiders die al twee jaar lang onvermoeibaar worstelen om de euromunt en de eurozone te redden.
Die stilte staat in schril contrast met alle leugens die de burgers in de EU op talloze persconferenties voorgeschoteld hebben gekregen.

Een kleine bloemlezing: “Griekenland heeft geen steun nodig…Griekenland is een op zichzelf staand geval, er is geen gevaar voor het overslaan van de crisis naar andere EU-landen…..Griekenland is gered met de eerste bailout…De Grieken redden het wel na de tweede bailout…..Nederland krijgt iedere uitgeleende euro met rente terug…..we krijgen ons geld terug, ik stel harde eisen (aldus zwetser De Jager)……We krijgen bijna alles terug……..We krijgen het grootste deel terug……”

Dezelfde onzin werd opgedreund over Portugal, Ierland, Italië en Spanje.

De waarheid is dat we gewoon keer op keer voorgelogen worden door zich belangrijk voelende politieke leiders die de naam ‘leider’ niet waard zijn.
We zijn ons geld kwijt omdat de politici niet willen of kunnen begrijpen dat we geen eurocrisis hebben, maar een schuldencrisis.

Achtereenvolgende regeringen hebben met geld gesmeten zonder echt te investeren en nu zijn de schulden zo groot dat terugbetaling onmogelijk is geworden.
En dat geldt niet alleen voor Griekenland, Portugal, Italië en Spanje, maar ook voor Nederland.

In 2006 heb ik al in mijn boek geschreven dat ons land 13 miljard per jaar aan rente moest betalen, maar 30 miljard per jaar moest bijlenen om de begroting sluitend te maken. De conclusie was toen al dat wij in feite de rente op onze schulden niet meer konden betalen en dat is in 2012 nog steeds zo.

De ‘top’ van EU-leiders afgelopen 9 december was de 15^e in twee jaar tijd en leverde exact het voorspelde resultaat op. Veel mooie woorden, de geldkraan van de Europese Centrale Bank openzetten en de belofte dat er strengere regels zouden komen die in feite niets meer inhielden dan er al in het Verdrag van Maastricht stond. Feitelijk niets nieuws dus, terwijl de belofte om via het IMF 200 miljard in Zuid-Europa te steken niet eens waargemaakt kon worden!

De waarheid die de laffe politici u niet willen of durven te vertellen is de volgende:

-Door de gemeenschappelijke euromunt kunnen zwakke landen hun munt niet meer devalueren en om die reden moeten wij vele miljarden in die landen pompen.

-Omdat de economie niet meer groeit komt er minder geld binnen en loopt de staatsschuld steeds verder op.

-De politiek is radeloos en weet niets beters te bedenken dan rücksichtslos te bezuinigen waardoor de burgers steeds minder te besteden hebben en de consumentenuitgaven nog verder teruglopen.

-Ons land is zo ver verstrikt in de Brusselse dictatuur dat het geld wat hier door bezuinigingen binnenkomt naar het buitenland gepompt wordt in plaats van het in de eigen economie te steken.

-De schulden van de Overheid zo verstikkend op de echte economie werken dat bedrijven geen of onvoldoende krediet van de banken krijgen omdat Overheden de markt voortdurend leegtrekken.

-Dat banken zoveel waardeloze spookbezittingen op hun balansen hebben dat ze elkaar geen geld meer uitlenen en een zwaardere herhaling van het Lehman Brothers drama uit 2008 dreigt.

Het aanzetten van de geldpersen en het maken van nog meer schulden om de schuldencrisis te bestrijden levert alleen wat meer tijd op, maar is slechts uitstel van executie.

Er moeten harde oplossingen gezocht worden zoals zwakke landen uit de eurozone gooien, schulden herstructureren samen met het opsplitsen van banken in zaken- en spaarbanken, herinvoering van nationale munten of het aangaan van een kleinere muntunie met Duitsland, Oostenrijk en Luxemburg, de geldcreatie bij de banken weghalen en naar de Staat terugbrengen maar dan zodanig dat de politiek er niet met zijn vingers aan kan komen.

Schuld is momenteel het enige wapen dat de Zuid-Europese landen tegen ons in stelling kunnen brengen en hoe meer geld wij in de Zuid-Europese landen pompen, hoe erger het wordt.
Die landen hoeven alleen maar te dreigen met een faillissement om meer geld te krijgen en onze politici betalen met andermans belastinggeld om te voorkomen dat onze banken onderuit gaan en daarmee het euro-kaartenhuis in elkaar stort.

Dat debacle en dat gezichtsverlies wil de op macht beluste politiek koste wat het kost voorkomen en daarom wordt de bevolking bedrogen en voorgelogen.

Om die reden wordt ons geld in miljardenbedragen in bodemloze buitenlandse putten gegooid, zonder dat het ook maar iets oplost of oplevert. En de Tweede Kamer keurt dat wanbeleid als een stel marionetten iedere keer weer goed. Democratie is niet bestand tegen zoveel domheid!

De in juni voorspelde problemen in Spanje groeien met de dag en zullen zoals voorspeld de val van de eurozone inluiden.

Maar de politiek zal zelfs zover gaan om mee te doen in de grote oorlog die dreigt in het Midden-Oosten als dat nodig is om de aandacht van de eigen problemen af te leiden. En die oorlog komt er!
Het is niet voor niets dat de NATO in alle stilte werd omgevormd van een verdedigingsorganisatie tot een interventie strijdmacht die overal ter wereld mag ingrijpen.

Dezelfde NATO die in Libië een ‘humanitaire oorlog’ voerde ten koste van vele 10.000den doden omdat de leiders daar 1.600 mensen hadden gedood die tegen het regime in opstand waren gekomen. Het begrip ‘humanitaire oorlog’ kan alleen door een volslagen idioot bedacht zijn.

Het waren de EU-landen die deze oorlog hoofdzakelijk gevoerd hebben, terwijl diezelfde EU-landen in de toelichting op het Verdrag van Lissabon hebben vastgelegd dat het doden van EU-burgers geen overtreding van artikel 2 paragraaf 2 van het Handvest is als dit gebeurt om een opstand of oproer rechtmatig neer te slaan, mits het in de wetgeving is opgenomen.

Zo wordt Europa een richting uitgeduwd die de politiek te veel macht toekent en waar de burgers nooit mee akkoord mogen gaan.Het verschil tussen Barroso en Khadaffi is misschien minder groot dan u denkt en daarmee wordt niet bedoeld dat beiden niet democratisch gekozen zijn.
Maar democratisch gekozen zijn is in de EU toch al niet meer in de mode. De regeringen van Griekenland en Italië zijn daar de eerste voorbeelden van, maar vermoedelijk niet de laatste.

Berlusconi was als politieke blindganger onbetrouwbaar en Papandreou deed iets wat de andere EU-leiders onvergeeflijk vonden……hij stelde een democratisch referendum voor. Daarom moest hij verdwijnen.

 Ingezonden door S.R.L. Lancee
(schrijver/politiek analist, die in 2006 in zijn boek het einde van de EU al voorspelde).
3 januari 2012.