Ik ben gek op voetbal. Zo zul je me vaak in het sfeervak vinden bij de thuiswedstrijden van Oranje: kan ik ongegeneerd schreeuwen, zingen en juichen. Als rasechte importkaaskop ben ik ook altijd fan van AZ geweest. De sympathieke club doet het de laatste jaren aardig, maar dat is niet altijd zo geweest. Als ik terugdenk aan de zwarte periode in de Eerste Divisie, herken ik veel gedragsovereenkomsten met de gemiddelde socialist.
Tegen beter weten in zullen de fans van een slecht presterende club hun ogen sluiten voor de prestaties van hun idolen. Net als socialisten zullen zij op zoek gaan naar excuses voor de wanprestaties. Het veld (de vrije markt) was niet goed verzorgd, de tegenstanders speelden vals (de graaiers), de trainer was niet goed genoeg (een nieuwe minister-president doet het beter), sommige spelers waren niet goed (de kamerleden moeten vervangen worden), etcetera. Een aanhanger zal ook niet schrikken van een miljoenenschuld (staatsschuld), want om ZIJN cluppie er boven op te helpen, zijn alle middelen geheiligd.
Zo kan de supporter van een verliezende club wel honderden redenen bedenken waarom zijn club faalde. En honderden manieren om het beter te laten gaan. Het zal echter nooit in hem opkomen om fan te worden van een betere club, want dat staat gelijk aan emigreren naar een beter land: hoogverraad dus. Een faillissement van zijn club zal hij ontkennen tot de laatste snik en zelfs dan zal hij anderen, buiten de club, de schuld geven: Waarom greep de gemeente niet in (de Centrale Bank)?
Dat de niet-voetballiefhebbers in zijn stad wél begrijpen waarom de club geen miljoenen-injectie mag krijgen, maakt hem alleen kwader: hoewel hij niets tegen de argumenten in kan brengen, wordt hij bozer en bozer, want het druist recht tegen zijn rechtvaardigheidsgevoel in. Van de suggestie dat hij ook zelf aan kan bieden om voortaan 2.000 euro voor zijn seizoenskaart te betalen wordt hij woest! Anderen mogen best wel ook een extra duit in het zakje doen, opdat zijn club blijft bestaan.
De analogie van dit verhaal is natuurlijk duidelijk. De pest is dat een voetballiefhebber (lees: socialist) slechts andere voetbalclubs (socialistische systemen) als vergelijkingsmateriaal heeft. Want de liefde voor voetbal is hem met de paplepel in gegoten. Om die reden zal hij dus niet zo maar aannemen dat handbal een betere sport is voor hem. En daarom hebben wij zoveel moeite om socialisten van ons gelijk te overtuigen.
Bedankt. Ik sla dit artikel op en gebruik hem bij het geven van mijn economielessen.
Dit soort analogien doen het altijd goed bij leerlingen.
Mooie vergelijking die heel ook duidelijk klopt betreffende de fans die alleen maar schreeuwen, zingen en juichen, en mopperen. Maar niets doen!
Zé [3] reageerde op deze reactie.
@Hub Jongen [2]: Aja, is dat niet dat spel waar 22 volwassenen achter een bal aanrennen, en als ze deze eenmaal in hun bezit hebben deze weer wegschoppen onder toeziend oog van een elitekorps van 3 die de regels bepalen?
En waar het volk toekijkt en schreeuwd maar niets aan het spel kunnen veranderen?
Vreemd dat ADO Den Haag nog nooit wereldkampioen is geweest….
Zé.
Comments are closed.