Op 13 maart 1964 werd Catherine Genovese vermoord in de wijk Queens van New York
City. Ze stond op het punt naar haar appartement gebouw binnen te gaan om ongeveer 3 uur toen ze werd gestoken en later verkracht door Winston Moseley. Moseley nam $ 50 uit de portemonnee van Genovese weg en liet haar stervend in de gang in de steek.
Hoe schokkend deze gegevens zeker zijn, de blijvende impact van het verhaal kan elders liggen. Want naar verluid waren veel mensen getuige van de overval, maar niemand deed er iets aan. Niet een van de bijna 40 buren die naar werd gezegd op de hoogte zijn geweest van het incident verliet zijn appartement om Genovese te redden.
Niet verrassend, het geval Genovese kreeg de belangstelling van sociaal-psychologen, die de theorie van de “bystander effect” ontwikkelden. Deze beweerde te laten zien, hoe de apathie van de massa’s de redding van een slachtoffer kan verhinderen. Psychologen concludeerden, dat om verschillende redenen hoe groter het aantal observerende omstanders, hoe lager de kans dat het misdrijf kan worden afgewend.
We zijn zojuist getuige geweest van een vergelijkbaar fenomeen in de financiële markten. Er is een misdaad gepleegd. Jawel, wij dringen erop aan, een misdaad. Er is een slachtoffer (de hulpeloze gepensioneerden, belastingbetalers die verliezen financieren, misschien zelfs het kapitalisme en de vrije samenleving). Er waren plenty omstanders. En er gebeurde een overval (overgecompenseerde bankiers die vette bonussen kregen terwijl ze de risico’s verborgen hielden; teveel betaalde kwantitatieve risico-managers, patent valse methoden verkopend).
Laten we beginnen met de omstander. Bijna iedereen in risk management wist, dat kwantitatieve
methoden – zoals die gebruikt worden voor het meten en voorspellen van risico’s, waarderen van complexe derivaten en toewijzen van credit ratings – niet werkte en onnodige comfort kon bieden door het verbergen van risico’s. Weinig mensen zouden het erover eens zijn, dat de illusie van kennis een goede zaak is. Bijna iedereen zou accepteren dat de mislukking in 1998 van Long Term Capital Management de kwantitatieve methoden van de Nobelprijswinnaars voor de economie die daarbij betrokken waren (Robert Merton en Myron Scholes) en hun school van denken “moderne finance” genaamd, in diskrediet brachten. LTCM was slechts een van honderden van dergelijke episodes.
Nog een werkwijze sterk gegrond op dezelfde kwantitatieve en principes, genaamd Value at Risk, bleef op grote schaal gebruikt. Het was deze dat was de schuld van de crisis.
Als men naar ons zou luisteren, dan zouden risicobeheerders uit de praktijk het vaak eens zijn over elk punt. Maar zij verkozen deel te nemen aan het systeem en voor omstander te spelen. Ze probeerden hun beslissing om deel te nemen aan het enorme afschuiven van verantwoordelijkheid weg te poetsen: “Lehman Brothers en Morgan Stanley gebruik maken van het model “of” het is op het CFA examen “, of, het krachtigste argument,”modern financiën en portfolio theorie kreeg de Nobelprijs”. Inderdaad, dezelfde Nobelprijseconomen die hebben geholpen het systeem ten minste een keer op te blazen, Hoogleraren Scholes en Merton, kon men zien college aan ons te geven over risicomanagement, wat de toorn van een van de auteurs van dit artikel opwekt. Het meest schrijnend is, dat de politie zelf kan hebben deelgenomen aan de moord. De toezichthouders gebruikten dezelfde argumenten. Ook zij waren verantwoordelijk.
Dus hoe kunnen we een fraude verdringen? Niet door te preken, noch met rationele argumenten (geloof ons, we hebben het geprobeerd). Niet door bewijs. Risico methoden die dramatisch gefaald hebben in de echte wereld blijven gedoceerd worden aan studenten in business schools, waar professoren nooit hun ambtstermijn verliezen voor de onjuiste toepassing van deze methoden. Als we deze regels schrijven, zijn bijna 100.000 MBA’s nog portfolio theorie aan het leren – het programma voor het volgende semester blijft hetzelfde. Een luchtvaartmaatschappij zou het vliegtuig aan de grond houden en het na de crash onderzoeken – universiteiten zouden meer vliegtuigen de lucht insturen, crash na crash. De fraude kan worden verplaatst alleen door mensen te beschamen, door het boycotten van het orthodoxe financiële economisch establishment en van de instellingen die toestonden, dat dit gebeurt.
Omstanders zijn niet ongevaarlijk. Ze veroorzaken dat anderen omstander worden. Dus als je een
kwantitatieve “expert” ziet, schreeuw om hulp, maak hem te schande, maak hem verantwoordelijk. Geef hem niet de kans zich te verschuilen achter het afschuiven van verantwoordelijkheid. Vraag om de drastische revisie van business schools (en stop met het geven van financiering). Vraag om de Nobelprijs voor de Economie te onttrekken aan de auteurs van deze theorieën, omdat het geloof in de Nobelprijs zeer schadelijk kan zijn. Boycot professionele verenigingen die certificaten in financiële analyse uitgeven die deze methoden bevorderden. Verwijder Value-at-Risk boeken uit de schappen – snel. Wees niet bang voor je reputatie. Alstublieft, handel nu. Loop niet door. Vergeet niet de Schriften: “Gij zult een menigte niet volgen in het kwaad.”
——————————————————————————-
Nassim Nicholas Taleb is een professor in de risico-engineering aan de Universiteit van New York Polytechnic Institute. Hij is de auteur van ‘The Black Swan: The Impact van het hoogst onwaarschijnlijke’ (2007).
Pablo Triana is een derivaten consultant en auteur. Zijn nieuwe boek, ‘Lecturing birds on Flying’, wordt uitgebracht in het voorjaar van 2009.
Door Nassim Nicholas Taleb en Pablo Triana, vertaald door Harry J.A.M. Stulemeijer
Gepubliceerd op: 7 december 2008 | Laatste update: 7 december 2008
http://www.fooledbyrandomness.com/Ft-Bystanders.pdf
Als ik het goed begrijp verwerpen de auteurs onder meer de portfolio theorie en het optieprijs model van Fischer-Black. Kennelijk verwerpen ze ook credit rating agencies. En wellicht nog wat andere methodieken.
De parallel wordt getrokken met een misdaad. Een van de punten waar het in dit artikel fout gaat is volgens mij dat het middel, de wetenschappelijke inzichten in de financieringstheorie, als dader worden gepresenteerd. Een zelfde redenatie lijkt me niet valide en wordt ook gebruikt om wapens te verbieden.
Er is niets mis met een theoretisch kader om een optieprijs te berekenen. Willen we de beleggers gaan verbieden bepaalde prijsberekeningen te maken? Willen we scholen verbieden bepaalde gedachtes over te brengen? Dat is toch aan de beleggers zelf ter bepaling? Als we die vaststelling maken dan is er een tweede argument om kritisch naar dit artikel te kijken. Het hoort eenieder vrij te staan beleggingsbeslissingen op bepaalde grondslagen te baseren, of dit nu een kristallen bol is of een meer wetenschappelijke basis heeft is niet aan een wetgever om te bepalen.
Mensen die grote intellectuele prestaties hebben verricht worden in dit artikel als dader gepresenteerd. Het portfolio model is en prima model voor lange termijn beleggingen en reduceert daarmee tegen zeer geringe kosten risico. Heeft hierdoor veel bijgedragen aan de welvaart. Krediet beoordelaars verlagen over het algemeen ook het risico. En scheppen ook daarmee welvaart. Swaps verlagen het risico voor contract partijen. Verminderen risico en verhogen dus welvaart.
Ik zie dit dus niet alleen als een niet geheel juist artikel maar ook als een artikel dat een aantal waardevolle inzichten in de financieringstheorie ongefundeerd onderuit haalt.
De problemen die aangehaald worden mbt LTCM en andere hedge fondsen zijn vooral gebaseerd op leverage. Extreme risico’s nemen dus. Een prima model in stijgende markten waar je met andermans geld grote risico’s neemt. Maar veel meer dan gokken is dat niet. Daarnaast is het zo dat de problemen waar we mee geconfronteerd zijn vooral te wijten zijn aan de grote geldscheppingsoperatie waar centrale banken samen met geldscheppende banken mee bezig zijn. Door de enorme geldschepping is er helaas geen deflatie en vloeien de voordelen van de wereldhandel en technologische verbeteringen voor een groter deel dan in een goudgebaseerde economie toe naar de financiele instellingen. Door te werken met fiat valuta’s neemt het risico toe. Hetgeen nog verder de misallocatie in de hand werkt. Als er een misdaad is, dan is dit de oorzaak.
the red pill [2] reageerde op deze reactie.
@Ratio [1]:
uitstekende reactie. ik zou er graag aan toe willen voegen dat bailouts door de overheid (ipv vrije markt faillissement) een moral hazard veroorzaakt en dit soort gedrag aanmoedigt (winsten pakken als het goed gaat en als het fout gaat de rekening naar de belastingbetaler schuiven) en slecht functionerende instanties in leven houdt.
in een echt vrije markt zal het hanteren van falende modellen altijd afgestraft worden en wordt risico nemen (greed) altijd vergezeld van het risico (fear) op verlies (van je eigen geld!)
Antwoord op kritiek Ratio en red pill. Red pill geeft echter precies aan waar hier de crux zit: het eenzijdig afschuiven van risico’s op de zwakste partij: moral hazard.
Taleb legt in zijn bestseller “The Black Swan, The Impact of the Highly Improbable” hilarisch uit, waarom de statistische modellen en de daarop gebaseerde technieken onder bepaalde omstandigheden tot een catastrofe leiden en hoe -kort gezegd- de instituties via modellen inspelen op de tekortkomingen van het menselijk brein.
Hij laat zien, wat er mis is met die modellen en waarom. Hij geeft daarvan hilarische voorbeelden. Wij kunnen de toekomst niet voorspellen want we kennen niet alle omstandigheden, die tot de huidige situatie hebben geleid. Men moet dus altijd een voorbehoud maken bij het extrapoleren van data uit het verleden. De risico’s die aan die extrapolatie kleven zijn nauwelijk of niet te quantificeren en nemen in de tijd en door de enorme leverage in de instrumenten grootteordes toe zonder dat de betrokkenen dat in de gaten hebben.
Het is tegenwoordig zelfs zo, dat de grootste spelers op de markten ook de regels bepalen. M.a.w. deze spelers (banken als Goldman Sachs en JPMorgan Chase, Bank of America) treden feitelijk op als marktmeester en gebruiken de rekeningen van hun clienten om risicoloos grootschalig te speculeren, waarbij de verliezen te allen tijde bij de klant terecht komen. Via machtige lobbies beïnvloeden ze het Congres om de wetten zo te veranderen, dat hun criminele praktijken gewettigd worden.
Ditzelfde beeld wordt aan de kaak gesteld door Max Keiser, Warren Pollock en steeds meer anderen die het spel in de gaten hebben.
Als omstanders in de zin van dit artikel worden vooral de toezichthouders gezien, die niet optreden tegen grootschalige fraude en corruptie, en door de schijn wekken, dat het allemaal wel goed zit, medeverantwoordelijkheid dragen voor de misdaad.
Uit eigen ervaring kunnen ex-klanten van de DSB en Icesave getuigen, wat het toezicht van DNB voorstelt.
Ratio [4] reageerde op deze reactie.
@SpyNose [3]: Ik heb het boek gedownload en een stukje van het tweede deel gelezen. Ik zie veel aandacht op het niet kunnen voorspellen van de toekomst. Ik neem aan dat hij verderop een casus maakt, ook van wat ik op wiki heb gelezen dat het belangrijk is je juist niet vast te leggen met lange termijn planning. Omdat de waarde van een dergelijke planning beperkt is.
Met mijn periodieke halfjaar en jaar gesprekken in de detacheringsorganisatie waar ik werk heb ik ze zover dat ze klassieke vragen als, waar sta jij over 5 jaar, in mijn nabijheid niet echt meer gaan stellen. Ik heb ze uitgelegd dat de omgeving niet planbaar is en ik me dus niet kan vastleggen. Maar dat ik wel zal gaan voor kansen. Kansen op ontwikkeling, intellectuele uitdaging en geld verdienen. Tot op zekere hoogte is wat gesteld wordt common sense.
Ik besef echter dat er wel algemene vaardigheden zijn die me verder helpen. Ook al is de toekomst niet planbaar.
Om terug te keren naar de financieringstheorie. De niet of zeer beperkte planbaarheid van de toekomst laat onder meer onverlet de wijsheid van balansanalyse, portfolio theorie, het nut van swaps en risico beperkende maatregelen. Zaken die in het artikel in ieder geval deels verworpen worden.
Deze kennis is op zich niet verwerpelijk, en moet volgens mij niet op niet rationele argumenten met wortel en tak worden uitgeroeid, als ik een deel van het artikel zo mag samenvatten.
Wat Red Pill prima weergeeft is inderdaad de moral hazard. En het feit dat het een corporatistische bende is geworden. De grote financiers kunnen zich door geldschepping en te profiteren van de risico’s van een fiat geld maatschappij niet alleen vruchten van vooruitgang toe-eigenen die in een goudstandaard niet mogelijk waren. Ze weten inderdaad door wetgeving vaak ook nog verliezen elders te parkeren.
Dat staatstoezicht en regelgeving niet werkt moge geen geheim zijn.
SpyNose [5] reageerde op deze reactie.
@Ratio [4]: Ik ben eens, dat de waarde van planning beperkt is, vooral op lange termijn, hoewel we binnen bepaalde grenzen niet helemaal zonder kunnen. Jij noemt daarbij bepaalde vaardigheden. Akkoord, maar planbaarheid is toch weer iets anders dan (on)voorspelbaarheid. Bij de vraag wat de waarde van planning is, ligt het accent op acteur (of bedrijf of groep), en (inter)actie en/of het scenario; het geeft een (schijnbaar) houvast. Het is een (gebrekkig) richtsnoer.
(On)voorspelbaarheid daarentegen valt in de categorie modellering. Ik bang, dat je voorbijgaat aan de essentie van het probleem van onvoorspelbaarheid. Er worden statistische methoden gebruikt om correlaties op te scharrelen in een sterk gecorelleerd systeem. Maar correlaties bewijzen nog lang geen causaliteit. Bovendien wordt in de meeste gevallen volstaan met gemiddelden zonder daarbij de spreiding en de vorm van de verdeling te vermelden. En als men al een verdeling postuleert neemt men uit gemakzucht zonder bewijs een normale curve (Bell curve) aan.
Taleb noemt dit gebied Mediocristan. Maar de meeste risico’s zijn helemaal niet normaal verdeeld. De kanswaarde van een put- of een calloptie lijkt helemaal niet op een normaalverdeling.
Hij wijst erop, dat wij geneigd zijn te zoeken naar bevestiging (confirmation bias). Welnu bepaalde correlaties worden door mainstream economen, econometristen in veel gevallen verkeerd geïnterpreteerd en toegepast, zoals blijkt uit het voorbeeld van de 100.000 MBA’s in het artikel. Portfoliotheorie die gebaseerd is op een verkeerde risico-analyse is onverantwoord en kan de toets van een wetenschappelijke kritiek niet doorstaan, ook al wordt hij door zelfbenoemde wetenschappers bedreven en gepropageerd.
Taleb maakt zijn punt overtuigend aan de hand van vele praktijkvoorbeelden en voorbeelden uit de literatuur. Hij noemt zichzelf dan ook een skeptisch empiricus. Ikzelf zou economie, zoals door mainstream economen bedreven “junk science” of pseudo-wetenschap willen noemen: er worden mathematische modellen ontworpen, die bewezen hebben niet te werken en een schijnzekerheid geven. Maar precies diezelfde modellen zijn N.B. bedoeld om policy en politiek te bedrijven door particuliere en overheidsinstellingen.
Maar zolang de mainstream economen deze obsolete theorieën en methoden blijven toepassen en propageren gebeuren er gegarandeerd ongelukken. En dat is precies wat Taleb aan de kaak stelt.
Ik acht The Black Swan een must-read voor elke libertarier, voor elke econoom en voor elke policymaker.
Ik heb de link naar het boek niet gevonden. Heb je hem toevallig bij de hand?
Ratio [6] reageerde op deze reactie.
@SpyNose [5]:
Deze link deed het bij mij: http://search.4shared.com/postDownload/eHe8I-nC/the_black_swan_-_the_impact_of.html
De schijnzekerheid die bijvoorbeeld het CPB meent te claimen met haar modellen is natuurlijk lachwekkend. De gedachte dat je de hele economie in een mathematisch model kan vatten en voorspellingen kan doen heeft ons al veel ellende gebracht. De hoeveelheid variabelen en onderlinge relaties zijn enorm. Laat staan dat er inderdaad causaliteit kan worden aangetoond tussen schijnbaar gecorrelleerde bewegingen. Daar ben ik het helemaal met je eens.
Dit alles doet me echter goed uitgevoerde portfolio benaderingen niet als bron van kwaad zien zoals de auteur betoogt. Op basis van logische uitgangspunten kan je tot inzicht in de economie komen zonder dat je meteen alles moet willen kwantificeren. Ik neem aan dat je het daar ook mee eens bent.
Wat ik jammer vind is dat dit artikel alles als onvoorspelbaar ziet en methodieken die zich toch praktisch bewezen hebben, waaronder bepaalde derivaten, de schuld krijgen van alle ellende.
De schuld van de ellende zit deels bij corporatistisch gemotiveerd staatsingrijpen. Daarnaast. Beheers je het door staatswege afgedwongen ruilmiddel (geld, het toegestane wettige betaalmiddel) en heb je grote invloed op de prijs daarvan in de tijd (interest) dan beheers je als staat en de daarmee verbonden financiele instellingen de economie in veel sterkere mate dan nuttig is.
Hub Jongen [7] reageerde op deze reactie.
SpyNose [8] reageerde op deze reactie.
@Ratio [6]:
Mijn adviesbureau was 30 jaar geleden veel betrokken bij Lange Termijn Planningen bij bedrijven
In het begin maakten we een globaal 10 jaren en een gedetailleerder 5 jarenplan waaruit dan het jaarlijkse budget groeide.
Al vlug was duidelijk dat dat niet goed werkte, en werden de plannen respectievelijk 5 en 3 jaar, en die werden jaarlijks aangepast.
Het grootste voordeel was dat door deze plannen de hele staf beter communiceerde en betere “dagelijkse” besluiten nam.
@Ratio [6]:
Hartelijk dank voor de link. Ik heb nogal wat vrienden en kennissen in mijn netwerk, die daarin geïnteresseerd zullen zijn. Toch prefereer ikzelf het boek.
Ik ben ongeveer eens met de eerste alinea.
Maar let wel, we hebben het hier over een paradigma shift
Derivaten zijn kostbare instrumenten en au fond niet eens nodig om die risico’s af te dekken, mits je het economisch mechanisme maar goed begrijpt.
Verreweg de meeste mainstream economen zijn Keynesianen; die komen daar niet eens aan toe, evenmin als aan een kritische beschouwing van hun statistische modellen, omdat ze van hun politiek geïndoctrineerde leermeesters een tunnelvisie aangepraat hebben gekregen.
Daar houden ze aan vast, omdat ze op hun beurt met de bias van een gerenommerde leerfabriek zoals de Erasmus Universiteit of Harvard School, you name it, zijn geïndoctrineerd en waarmee ze hun omgeving besmetten, want Erasmus en Harvard etc. kunnen het toch niet mis hebben, zeker?
En als ze afwijkende maning hebben zullen ze alleen maar problemen verwachten. Daar heeft een vader van een standaardgezin met twee kinderen begrijpelijkerwijs geen zin in.
Vraag hen maar of ze ooit gehoord hebben van de Oostenrijkse School en of ze weten, wat die inhoudt.
Maar Erasmus zal zich al ontelbare malen in zijn graf hebben omgedraaid wegens flagrante misbruik van zijn naam.
Dit soort lieden bedrijft zijn leven lang pseudo-wetenschap, meestal zonder het zelf ook maar in de gaten te hebben.
Hun attitude is vergelijkbaar met die van medische professionals die zweren bij klassieke anti-kankertherapie en de gedachte aan een behandeling met cannabinoiden als anti-proliferative agentia en analgesie verafschuwen.
De medicus practicus is geen wetenschapper en wordt niet geacht wetenschap in zijn praktijk te bedrijven. Voor de econoom geldt mutatis mutandis hetzelfde.
Comments are closed.