Libertariërs hebben een duidelijke opvatting over hoe de samenleving moreel in elkaar hoort te zitten. Kortom het NAP, het Niet Agressie Principe. De werkelijke bestaande situatie is daar echter nog heel ver van af. En om de ideale toestand te bereiken moeten grote weerstanden overwonnen worden Over hoe dit moet of kan, bestaan een aantal verschillende opvattingen. Zelfs al gaat het allemaal om het NAP geaccepteerd te krijgen. (Update aangevuld NL-vertaling)
Over dit onderwerp zagen we een goed artikel van Trevor Burrus in Libertarianism.
What Should Libertarians do About Politics?
Daarin komt onder andere ter sprake de houding ten opzichte van politici. Hoe met hen om te gaan? Is het verstandig om compromissen te accepteren omdat een bepaalde politicus “minder slecht” is dan een andere?
“Laten we maar stemmen op de VVD met al zijn foutieve plannen, want de PvdA is nog erger.”
Dit zijn compromissen waarin veel mensen geneigd zijn in te trappen. Ze merken dan dat ze hun vrijheid verliezen. Bij voorbeeld in een Eu gestopt worden en van daaruit door de eigen politici in een ongelooflijke ESM-situatie terecht komen.
Probeer altijd je principes vast te houden. Bij compromissen verliest altijd het goede ten koste van het kwade!!
Jammer dat we geen tijd hadden het hele artikel te vertalen/bewerken.
Als iemand mogelijkheden heeft om het te vertalen, dan laat het graag weten!
—————————————————————————-
Hier het Engelse origineel: (met update NL-vertaling met dank aan Igor)
What Should Libertarians do About Politics?
By Trevor Burrus on Mar 06, 2012 06:53 pm
Authors: Trevor Burrus
Recent momentous events at Cato have drudged up some age-old questions about libertarianism and politics: how should libertarians interact with politics and political candidates? Should libertarians compromise “full freedom” by promoting half-measures in the form of less-than-perfect candidates who are better than the alternatives on some matters but perhaps worse on others?
Many of the most long-standing divisions within libertarianism are partially a result of different answers to these questions. Some regard all interactions with politics and politicians as inherently corrupting and a tacit endorsement of governmental oppression.
Others feel that a refusal to engage in politics is a one-way-ticket to irrelevancy that ultimately guarantees a less-free society. They claim that while utopian dreams of a political discourse built on ideas and bereft of partisanship are fine, political change happens through politics and politicians, and to deny this is to be obstinate.
I believe both methodologies are needed. In an age of increasing politicization it becomes more and more necessary to “win” libertarian goals through politics. It is crucial, however, that concessions to politics do not compromise the libertarian message that political choice must be limited in its reach. If we only focus on the next election, this message may be lost and politics will take over, perhaps forever.
“Liberty” is not the ideology of an interest group; it is the baseline of the human experience. But encroachments on liberty will inevitably manufacture interest groups that seek out compromises in order to preserve liberty in limited areas. Thus, a city considering licensing cab drivers creates an interest group that fights to maintain a free market in taxis. After licensing is instilled, the interest group lives on, fighting new regulations, passing their own regulations, and defending certain interests of cab drivers.
As more and more areas of life are politicized, this type of politically oriented behavior becomes increasingly necessary. We move so far away from the baseline of liberty that political mobilization is required in nearly every area of our lives: to marry who we want to marry, to get the medical treatment that may save our life or relieve our constant pain, to choose a health-care plan that does not violate our conscience, or even to drink raw milk. In the process, the struggle to preserve the baseline of the human dignity—human liberty—are sub-divided into battles over the mundane—such as the freedom for children to start a lemonade stand. This is how the fight for human dignity is trivialized and advocates for liberty are balkanized. This is how politics takes over the fight for liberty.
I do not blame anyone who fights for liberty through politics. In fact, I encourage it when it is needed. If your honest business is threatened with extinction due to a new prohibition or regulation, then any politicians pushing the rule should be opposed in the political arena.
But while such fights are perhaps the frontline of the fight for liberty, they are not the baseline. Those fighting for the baseline should constantly remind us that political squabbles over taxi licenses are second-best solutions to a problem that is far more pervasive than licensing: the increasing politicization of human life and the compromising of human dignity that results from that politicization. When there are no more zones where political control is forbidden—your mind, your body, your family, your property, etc.—then there will be no liberty.
The fight for liberty has both a short and a long game and, just like football, both should be part of the strategy. But, unlike other political persuasions, focusing too much on the short game actually undermines some of our core principles: that there should be little or no political involvement in certain areas of life.
Above all else, libertarians should have long memories that can point out how political concessions of the past paved the way for crises in the present, and we should also be able to show that we made this argument in the past, but no one listened to us. Otherwise, if our past is filled with political concessions, then our message will be substantially weakened, if not totally lost.
—————————————————————————-
Vertaling Igor:
Wat kunnen libertariers met politiek?
Recente belangwekkende gebeurtenissen bij het Cato instituut hebben de eeuwen oude vragen over libertariers en de politiek opnieuw in de schijnwerpers gezet; Hoe zouden libertariers om moeten gaan met politiek en de politici? Zouden libertariers een compromis moeten maken ten op zichte van “volledige vrijheid” door halve maatregels te ondersteunen in de vorm van politici die wellicht een stap in de goede richting wat betreft “een” kwestie maar wellicht weer een stap terug doen betreffende een andere kwestie?
Veel van de oudste kwesties waarover verdeeldheid heerst binnen het libertarisme zijn deels een resultaat van deze vragen. Sommige zijn van mening dat iedere interactie met de politiek en de politici als van nature corrupt makend, en een tactische bijval van de oppressie van de overheid.
Anderen zijn van mening dat een weigering om te participeren in het politieke proces een enkele reis naar “niet relevant” inhoud, en daarmee garantie biedt voor een minder vrije samenleving. Hun claim is dat hoewel het prima is om een politieke voordracht en droom te hebben op basis van bepaalde ideeën en een afkeer van partijpolitiek, de politieke verandering enkel plaatsvinden binnen de politieke arena, en het ontkennen hiervan is obstinaat gedrag.
Ik geloof dat beide methodes nodig zijn. In een tijd van toenemende politieke gewaarwording is het steeds meer noodzakelijk om libertartische overwinningen te behalen doormiddel van de politiek. Het is daarbij cruciaal de er geen concessies worden gedaan aan de libertarische boodschap dat politieke keuzes begrensd moeten zijn in hun macht. Als we ons alleen richten op de volgende verkiezingen gaat onze boodschap misschien verloren en neemt de politiek het over, wellicht voor altijd.
“Vrijheid” is niet de ideologie van een specifieke groep; het is de basis voor wat het betekent om een mens te zijn. Maar bij het dichterbij komen van de vrijheid zullen er ongetwijfeld specifieke belangengroepjes opstaan en die zullen bereid zijn om concessies te doen om hun beperkte vrijheden te beschermen. Een stad die overweegt vergunningen in te stellen voor taxi chauffeurs creëert een belangengroep van vrije-markt taxi chauffeurs, nadat de vergunningen ingevoerd zijn blijft de belangen groep bestaan, om te strijden tegen nieuwe wetgeving, om hun eigen regels uit te vaardigen of andere belangen van de taxi chauffeurs.
Nu steeds meer zaken in het leven beheerst worden door de politiek is het steeds meer noodzakelijk om dit soort politiek georiënteerd gedrag te vertonen. We zijn zo ver verwijderd van de basis van de vrijheid dat we de overheid moeten betrekken moet bij vrijwel alle aspecten van ons leven; om te kunnen trouwen, wie we willen trouwen, om medische hulp te kunnen krijgen die mogelijk ons leven kan redden of om de pijn te verzachten, om een zorgverzekering te kiezen, zelfs voor het drinken van koe-verse melk. In het proces, de worsteling om de menselijke waardigheid te beschermen – menselijke vrijheid -is er een onderscheid in de gevechten over de simpele zaken – bijvoorbeeld de vrijheid van kinderen om een limonade kraampje te beginnen. Dit is hoe de strijd voor menselijke waardigheid gedegradeerd is tot iets triviaals, en hoe voorstanders van vrijheid worden gebalkaniseerd*. Dit is hoe politiek het gevecht voor vrijheid beheerst.
*balkaniseeren; geopolitieke term gebruikt voor het proces van het fragmenteren http://en.wikipedia.org/wiki/Balkanization
Ik verwijt niemand die vecht voor vrijheid door middel van politiek. Sterker nog, ik moedig het aan als het nodig is. Als jouw eerlijke bedrijf/handel wordt bedreigd met uitsterven door nieuwe wetten of regels dan moeten politieke voorstanders daarvan in de politieke arena worden bestreden.
Zulke strijd is misschien wel het front in de gevecht voor vrijheid van maar het is niet de basis voor vrijheid. Zij die vechten voor de basis zouden ons constant moeten herinneren dat het politiek geneuzel over taxi-vergunningen 2e rangs oplossingen zijn voor een probleem dat veel verder gaat als vergunningen; toenemende allesoverheersende overheid over alle aspecten van menselijk leven en afbraak van de menselijke waardigheid als resultaat van die toenemende overheid. Als er geen gebieden meer zijn waar de overheids bemoeienis uit den boze is- Je geest,lichaam,familie, eigendom, ect – dan is er geen vrijheid.
Het gevecht voor de vrijheid heeft een kort spel en een lang spel, net zoals een football spel, beiden zijn onderdeel van de strategie. Maar in tegenstelling tot andere politiek overtuigingen, een te grote focus op het korte termijn spel ondermijnt sommige van onze basis principes; er moet weinig of geen overheids invloed zijn in sommige aspecten van het leven.
Boven alles zouden libertariers een goed geheugen moeten hebben dat hun voorziet van een overzicht van politieke concessies in het verleden die een pad hebben gebaand voor de crisis van het heden, maar niemand luisterde naar ons. Anders, als ons verleden is gevuld met politieke concessies, zal ons bericht substantieel verzwakt zijn, als deze al niet helemaal verloren gaat.
Het eenvoudigste middel om met politiek om te gaan is wat ik vaak doe;dwarsliggen en kenbaar maken dat je veranderigen wilt.
Geen enkele politieke partij vertegenwoordigd al mijn ideeen, dus logischerwijs zou ik kiezen voor de partij die mijn meeste ideeen vertegenwoordigd.
Die partij krijgt geen meederheid, er volgen formatieonderhandelingen waarbij een deel, wellicht alle van mijn ideeen weg worden onderhandeld .. Ik koos voor een partij om bepaalde redenen, niet voor een bepaalde formatie.
Stem ik niet, dan wordt mijn stem alsnog meegeteld bij zetelverdeling.
Een blanco stem is dan mijn beste optie.
Hub Jongen [3] reageerde op deze reactie.
@Libertariër [2]:
“Stem ik niet, dan wordt mijn stem alsnog meegeteld bij zetelverdeling.”
Dat is niet waar.
Niet stemmers worden helemaal niet meegeteld!
Niet stemmers houden hun recht om kritiek te uiten!
“Een blanco stem is dan mijn beste optie.”
Ook dit is onjuist.
Die stem wordt meegeteld bij de “opkomst” en die helpt de politici met het aantonen hoe groot de belangstelling van het volgende volk is; waarmee ze dan ook verkondigen hoeveel mensen wel achter hun systeem staan.
Nog eens goed nadenken!
PJMan [9] reageerde op deze reactie.
Je politieke visie moet je met simpele zinnen, korte verhalen en voorbeelden duidelijk maken.
Dus zeker geen lange (Engelstalige) teksten kopiëren en plakken wil je een een groter deel van de bevolking overtuigen.
Een goede tussenstap:
Streven naar een parallel maatschappij.
1 Laat onderwijs en zorg wel via de belasting betalen, maar het geld hoeft niet perse aan staats-zorg en onderwijs uitgegeven worden. (b.v vanaf lagere school)
M.a.w laat staatsinstellingen concurreren met particuliere bedrijven.
Laat de mensen zelf kiezen.
Mensen zijn anders bang dat het niet meer voor iedereen beschikbaar blijft. (dus nog wel verplichte solidariteit)
2 Ontslagrecht niet afschaffen, maar ook niet verplichten.
Mensen die zonder willen werken ook de vrijheid geven, om van dit recht af te zien.
Mensen met een vaste baan behouden hun rechten, mensen zonder, die anders toch niet aan een vaste baan komen hebben nu veel meer kansen. Het recht zit niet alleen werkgevers in de weg, maar ook veel werknemers.
(weg met de dure schakel als detachering, uitzendbureau’s etc,..)
De beste optie, blijft vanzelf over.
Voorkom halve marktwerking. (belemmering concurrentie)
-Ontslagrecht speelt hier een grote rol bij het opstarten van concurrentie.
-Schaf patenten en octrooien af omdat ze vaak in de koelkast komen ter voorkoming van nieuwe ontwikkelingen en concurrentie.
Evt alleen voor het binnenland en met uitzondering van medisch.
Je krijgt een overgangsperiode, maar het gaat wel de juiste richting op zonder drastische veranderingen.
Schaf (oude) rechten NIET af, maar verplicht ze ook niet.
Veel rechten zijn helemaal niet meer gunstig voor je en worden je opgedrongen.
Je moet nog wel belasting betalen, maar hebt zelf meer zeggenschap over de besteding.
Het zal geleidelijk overgaan in een kleiner overheid.
Geef je rechten op en je verplichtingen verdwijnen vanzelf.
-Het recht op “ontslagrecht” resulteert nl. in verplicht uitzend/detachtering of /zzp.
-Het recht op zorg en onderwijs hoeft niet perse van de staat te zijn.
De kansen blijven gelijk.
Vrijheid krijg je, door het te geven.
——
Verder,
Schaf alle wetten en regels af niet totaal niets hebben te doen met een bedreiging of overlast voor iemand anders.
Veel hebben alleen te maken met een smaak van een ambtenaar.
Sommige regels veroorzaken meer overlast en bedreiging, dan het wil voorkomen.
Het streven naar een maatschappij zonder overheid is een illusie. Zeker als het in één keer zou moeten.
Het streven naar een maatschappij met een veel kleinere overheid (infra & recht) is veel realistischer.
John [6] reageerde op deze reactie.
—-onder voorbehoud van vertaal & interpretatie fouten.—-
Wat kunnen libertariers met politiek?
Recente belangwekkende gebeurtenissen bij het Cata instituut hebben de eeuwen ouden vragen over libertariers en de politiek opnieuw in de schijnwerpers gezet; Hoe zouden libertariers om moeten gaan met politiek en de politici? Zouden libertariers een compromis moeten maken ten op zichte van
“volledige vrijheid” door halve maatregels te ondersteunen in de vorm van politici die wellicht een stap in de goede richting wat betreft “een” kwestie maar wellicht weer een stap terug doen betreffende een andere kwestie?
Veel van de oudste kwesties waarover verdeeldheid heerst binnen het libertarisme zijn deels een resultaat van deze vragen. Sommige zijn van mening dat iedere interactie met de politiek en de politici als van nature corrupt makend, en een tactische bijval van de oppressie van de overheid.
Anderen zijn van mening dat een weigering om te participeren in het politieke proces een enkele reis naar “niet relevant” inhoud, en daarmee garantie bied voor een minder vrije samenleving. Hun claim is dat hoewel het prima is om een politieke voordracht en droom te hebben op basis van bepaalde ideeën en een afkeer van partijpolitiek, de politieke verandering enkel plaatsvinden binnen de politieke arena, en het ontkennen hiervan is obstinaat gedrag.
Ik geloof dat beide methodes nodig zijn. In een tijd van toenemende politieke gewaarwording is het steeds meer noodzakelijk om libertartische overwinningen te behalen doormiddel van de politiek. Het is daarbij cruciaal de er geen concessies worden gedaan aan de libertarische boodschap dat politieke keuzes begrenst moeten zijn in hun macht. Als we ons alleen richten op de volgende verkiezingen gaat onze boodschap misschien verloren en neemt de politiek het over, wellicht voor altijd.
“Vrijheid” is niet de ideologie van een specifieke groep; het is de basis voor wat het betekend om een mens te zijn. Maar bij het dichterbij komen van de vrijheid zullen er ongetwijfeld specifieke belangen groepjes opstaan en die zullen bereid zijn om concessies te doen om hun beperkte vrijheden te beschermen. Een stad die overweegt vergunningen in te stellen voor taxi chauffeurs creëert een belangengroep van vrije-markt taxi chauffeurs, nadat de vergunningen ingevoerd zijn blijft de belangen groep bestaan, om te strijden tegen nieuwe wetgeving, om hun eigen regels uit te vaardigen of andere belangen van de taxi chauffeurs.
Nu steeds meer zaken in het leven beheerst worden door de politiek is het steeds meer noodzakelijk om dit soort politiek georiënteerd gedrag te vertonen. We zijn zo ver verwijderd van de basis van de vrijheid dat we de overheid moeten betrekken moet bij vrijwel alle aspecten van ons leven; om te kunnen trouwen wie we willen trouwen, om medische hulp te kunnen krijgen die mogelijk ons leven kan reden of om de pijn te verzachten, om een zorgverzekering te kiezen, zelfs voor het drinken van koe-verse melk. In het proces, de worsteling om de menselijke waardigheid te beschermen – menselijke vrijheid -is er een onderscheid in de gevechten over de simpele zaken – bijvoorbeeld de vrijheid van kinderen om een limonade kraampje te beginnen. Dit is hoe de strijd voor menselijke waardigheid gedegradeerd is tot iets triviaals, en hoe voorstanders van vrijheid worden gebalkaniseert*. Dit is hoe politiek het gevecht voor vrijheid beheerst.
*balkaniseeren; geopolitieke term gebruikt voor het proces van het fragmenteren http://en.wikipedia.org/wiki/Balkanization
Ik verwijt niemand die vecht voor vrijheid door middel van politiek. Sterker nog, ik moedig het aan als het nodig is. Als jouw eerlijke bedrijf/handel wordt bedreigd met uitsterven door nieuwe wetten of regels dan moeten politieke voorstanders daarvan in de politieke arena worden bestreden.
Zulke strijd is misschien wel het front in de gevecht voor vrijheid van maar het is niet de basis voor vrijheid. Zij die vechten voor de basis zouden ons constant moeten herinneren dat het politiek geneuzel over taxi-vergunningen 2e rangs oplossingen zijn voor een probleem dat veel verder gaat als vergunningen; toenemende allesoverheersende overheid over alle aspecten van menselijk leven en afbraak van de menselijke waardigheid als resultaat van die toenemende overheid. Als er geen gebieden meer zijn waar de overheids bemoeienis uit den boze is- Je geest,lichaam,familie, eigendom, ect – dan is er geen vrijheid.
Het gevecht voor de vrijheid heeft een kort spel en een lang spel, net zoals een football spel, beiden zijn onderdeel van de strategie. Maar in tegenstelling tot andere politiek overtuigingen, een te grote focus op het korte termijn spel ondermijnd sommige van onze basis principes; er moet weinig of geen overheids invloed zijn in sommige aspecten van het leven.
Boven alles zouden libertariers een goed geheugen moeten hebben dat hun voorziet van een overzicht van politieke concessies in het verleden die een pad hebben gebaand voor de crisis van het heden, maar niemand luisterde naar ons. Anders, als ons verleden is gevuld met politieke concessies, zal ons bericht substantieel verzwakt zij, als deze niet helemaal verloren gaat.
—–
Ik heb mijn best gedaan het zo scherp mogelijk te vertalen en alleen interpretatie toegepast waar ik geen andere mogelijk zag, leest wellicht niet zo lekker weg als de samenvatting in het artikel zelf.
Hub Jongen [10] reageerde op deze reactie.
@Romee [4]:
“Laat onderwijs en zorg wel via de belasting betalen, maar het geld hoeft niet perse aan staats-zorg en onderwijs uitgegeven worden. (b.v vanaf lagere school)”
Wat is dan het verschil?
Als belastinggeld aan particuliere scholen of ziekenhuizen uitgegeven wordt, worden het gewoon staatsbedrijven die uit de belastingruif graaien.
“M.a.w laat staatsinstellingen concurreren met particuliere bedrijven.
Laat de mensen zelf kiezen.
Mensen zijn anders bang dat het niet meer voor iedereen beschikbaar blijft. (dus nog wel verplichte solidariteit)”
Als ik via belasting de staatsinstellingen betaal, en ook nog mijn zelfgekozen particuliere instelling, betaal ik 2 keer.
Een keer maak ik er geen gebruik van.
Zo gaat dat ook met dat privatiseren van tegenwoordig.
Vroeger werd het via de belasting betaald, en was het verder gratis.
Nu is een instelling geprivatiseerd, en de belasting betaal je evengoed, maar de privé instelling moet je nog eens betalen.
Als solidariteit verplicht wordt, wordt deze automatisch duurder.
Je komt er toch niet onderuit.
Ik heb wel keuze, maar het is wel verplicht?
Romee [7] reageerde op deze reactie.
@John [6]:
“Wat is dan het verschil?” > Concurrentie
Bedrijven concurreren met elkaar en zijn hierdoor efficiënter.
Riante bonussen, bureaucratie, inefficiëntie mensen zijn
kostenposten.
Een concurrent zonder dit gedoe zal goedkoper zijn.
Bij een staatsbedrijf is geen concurrentie en kan dit oneindig doorgaan.
“Dan betaal ik twee keer.” > Geld kun je maar 1 keer uitgeven.
Nee, het geld wordt besteed aan een staatsschool of aan
particulier onderwijs.
Als voorgezet onderwijs 10.000 euro /p/j kost bij de overheid, kun je dit geld toch ook besteden aan particulier onderwijs?
Waar je terecht bang voor bent, is het feit dat alle belastinggeld in één pot wordt gedaan. Potjes worden vaak geruild en verschoven bij de overheid. Het overzicht is dan weg.
Een absolute voorwaarde is, dat belastingschoolgeld ook voor onderwijs wordt gebruikt. Wegenbelasting voor wegen etc.
Waarvoor het geïnd is, moet het ook besteed worden. Lekker simpel.
Voor politici is deze voorwaarde niet zo handig. Ze doen vaak (verkiezings)beloftes van minder betalen, terwijl ze het tekort weer uit een ander potje halen.
Dit is dan onmogelijk.
Deze voorgestelde parallel systeem in natuurlijk als overgangssysteem bedoeld.
John [12] reageerde op deze reactie.
Slechte ontwikkelingen in de VS.
http://www.shtfplan.com/headline-news/executive-doomsday-order-obama-authorizes-gov-to-seize-farms-food-processing-plants-energy-resources-transportation-skilled-laborers-during-national-emergency_03182012
Ook de youtube soundfile (2u) is de moeite waard.
@Hub Jongen [3]: Een blanco stem is ’n stem voor de oppositie.
Hub Jongen [11] reageerde op deze reactie.
@Igor [5]:
Mooi, dank je wel.
Het is aan artikel als Update toegevoegd.
@PJMan [9]:
“Een blanco stem is ‘n stem voor de oppositie.”
Verklaar u nader. Waarom is een stem die NIET meetelt, een stem voor de oppositie.
Los daarvan: WIE is de oppositie?
Als gestemd wordt voor A, of B of Blanco, dan komt blanco niet bij A en niet bij B
@Romee [7]:
““Wat is dan het verschil?” > Concurrentie”
Met bedrijven die door de overheid betaald worden kan niemand concurreren.
Overheidsbedrijven gaan ook nooit failliet, omdat de overheid een (bijna) onuitputtelijke geldbron schijnt te hebben.
Overheidsbedrijven hoeven nooit op de kosten te letten, omdat alle geld gratis is.
““Dan betaal ik twee keer.” > Geld kun je maar 1 keer uitgeven.
Nee, het geld wordt besteed aan een staatsschool of aan
particulier onderwijs.”
Een particuliere school betaald met belastinggeld IS gewoon een staatsschool.
Alleen als ik zelf het geld overmaak aan de school is het een particuliere school.
Ik betaal (heel veel) belasting, waar de staatsscholen onder andere van betaald worden.
Dan gaan we privatiseren. Ik kan nog net zoveel belasting betalen, maar ik krijg er nu niks meer voor terug.
De staatsschool is er niet meer als deze is geprivatiseerd.
Dus ik kan die school nog een keer betalen*.
“Als voorgezet onderwijs 10.000 euro /p/j kost bij de overheid, kun je dit geld toch ook besteden aan particulier onderwijs?
Waar je terecht bang voor bent, is het feit dat alle belastinggeld in één pot wordt gedaan. Potjes worden vaak geruild en verschoven bij de overheid. Het overzicht is dan weg.”
Het maakt niet uit uit welk potje het komt.
Feit is dat ik aan alle potjes betaal.
Het is een pot nat.
Het maakt niet uit of ze alles op een hoop gooien, of zo’n spaarkistje hebben zoals ze vroeger hadden met de verschillende uitgaven erop.
“Een absolute voorwaarde is, dat belastingschoolgeld ook voor onderwijs wordt gebruikt. Wegenbelasting voor wegen etc.
Waarvoor het geïnd is, moet het ook besteed worden. Lekker simpel.”
Hoe komt het toch dat onderwijs steeds duurder wordt, maar de leerlingen als ze van school komen amper kunnen lezen, schrijven en rekenen?
Wie ziet toe welk geld waarvoor gebruikt wordt?
“Voor politici is deze voorwaarde niet zo handig. Ze doen vaak (verkiezings)beloftes van minder betalen, terwijl ze het tekort weer uit een ander potje halen.
Dit is dan onmogelijk.”
Een politicus die doet wat hij belooft, of zichzelf beperkingen oplegt? Dream on.
“Deze voorgestelde parallel systeem in natuurlijk als overgangssysteem bedoeld.”
Overgang waarheen?
Er is geen eerlijker systeem dan dat iedereen zijn eigen rekeningen betaalt.
*Onder andere in Griekenland wordt veel geprivatiseerd om meer belastinginkomsten te genereren.
In tegenstelling tot wat de meesten denken, is de truc niet alleen de inkomsten te rekenen uit de verkoop van de instelling, maar doordat wel de belasting geïnd wordt, maar er geen tegenprestatie meer voor wordt geleverd kan de overheid die kosten ook in zijn zak steken.
En dan betaal je nog, behalve de normale kosten, een keer belasting over de betaling aan de particuliere instelling.
Zo betaal je dus bijna 3 keer.
@John [12]:
Bedrijven die opdracht krijgen van de overheid, zijn niet automatisch overheidsbedrijven.
Dit is altijd goedkoper, dan wanneer de overheid het zelf doet.
Bovendien kiest de burger welk bedrijf en niet de overheid.
(soort vouchersysteem)
Een potjes systeem is veel overzichtelijker en eerlijker.
Als het wegenbelasting en brandstofaccijnzen ook echt aan het wegennet werd besteed, waren er geen files, waren de kosten van vervoer een stuk lager voor het bedrijfsleven.
Hiermee waren div. producten voor export en eigen gebruik stukken goedkoper.
Nu wordt het geld aan andere dingen besteed en is het overzicht weg.
Dat iedereen zijn eigen rekening betaald is het eerlijkst.
Mee eens, maar,..
Voor zorg en onderwijs is dit juist het struikelblok waardoor socialisme is ontstaan. Arme mensen kregen geen kans.
Met dit voorstel is de overheid een stuk kleiner en krijgt iedereen gelijke kansen.
Een compromis, omdat je anders nooit verder komt.
John [14] reageerde op deze reactie.
John [19] reageerde op deze reactie.
@Romee [13]:
Het klopt dat er veel arme mensen zijn.
En iedere keer dat je met je ogen knippert, komen er 10 bij, dankzij de overheid.
Mede door het miniumloon, waar zij dan weer een deel van opeisen, is alles onbetaalbaar geworden.
Ik heb genoeg werk te doen voor een werkloze.
Maar onder hun voorwaarden kan ik niemand betalen.
Dan maar geen werk.
Politici bedoelen het soms (zelden) goed.
In ieder geval is alles wat ze doen ingrijpen in de vrijwillige interactie tussen personen.
Kijk om je heen. Lees de kranten. En zie hoe politici ons aan de rand van de afgrond hebben gebracht, alle goede bedoelingen ten spijt.
Als er weer iemand anders komt, die alweer andere ideeën heeft hoe hij het land, en de economie zal redden, en de bejaarden van hun dagelijkse poepluiers zal bevrijden, wordt ik er strontmisselijk van.
Vuile ratten zijn het. Allemaal.
Het is niet dat ze per ongeluk een foutje hebben gemaakt.
Ze hebben ons tientallen jaren verraden, verkocht aan de hoogste bieder.
De NSB-ers van vroeger zijn er schooljongetjes bij.
Romee [15] reageerde op deze reactie.
@John [14]:
Wil je van de ene dag op de andere dag veranderen?
Hoe zou jij het willen doen?
Alex [16] reageerde op deze reactie.
John [18] reageerde op deze reactie.
@Romee [15]:
Schrappen van overheidstaken totdat er geen overblijft.
Je kan niet alles in één keer schrappen, maar sommige dingen horen ook bij elkaar.
Bv : Als je ontslagrecht afschaft zonder geheimhouding en concurrentiebeding, dan zit de werknemer met handen en voeten gebonden.
etc,..
@Romee [15]:
Je kunt afschaffen wat je wilt, als de mensen daarna de vrije keuze hebben, en ze zich bewust zijn van hun eigen verantwoordelijkheid, en dat deel van de belastingen dat anders daarvoor gebruikt zou worden ook afgeschaft wordt.
Een van de problemen is dan de gigantische schuldenberg die de Nederlandsche staat heeft.
Die wordt dan niet kleiner, maar nu ook niet.
@Romee [13]:
“Bedrijven die opdracht krijgen van de overheid, zijn niet automatisch overheidsbedrijven.
Dit is altijd goedkoper, dan wanneer de overheid het zelf doet.”
Ok. Ik heb een reklamebureau of iets dergelijks, en de overheid wil graag een nieuw logo.
Ze vragen mij om een offerte, en ik denk, laat ik eens gek doen, en vraag 60.000 €.
(http://www.makaske.nl/weblog/index.php?itemid=1376)
Voor dat geld wissel ik alleen de kleuren om.
De overheid is bereid om mij die 60.000€ te betalen omdat het hun geen zak interesseert hoeveel het kost.
Het is toch niet hun geld.
Of de overheid gaat besparen, en ontslaat ambtenaren.
Waarna deze de volgende dag als ZZP-er, of via een externe organisatie op hun oude werkplek aan de slag gaan voor meer geld.
Zo kun je niet een voorbeeld opnoemen maar honderden.
Google maar even, en je bent een weekend zoet.
http://www.geldverspilling.org/
Bovendien kan de overheid helemaal niks zelf.
Ze kunnen geen wegen aanleggen (Zie je Rutte al langs de weg staan met een gele werkjas aan?)
Ze kunnen niet onderwijzen (Wilders voor de schoolklas?)
@John [19]:
Ik ben het volkomen met je eens, maar van de ene dag op de andere kun je dat niet veranderen. Je zult het in fasen moet doen, om een kleinere overheid te krijgen.
“De overheid is bereid om mij die 60.000€ te betalen omdat het hun geen zak interesseert hoeveel het kost.”
Bij een vouchersysteem kiest niet de overheid/ambtenaar, maar de burger.
Die wil zoveel mogelijk voor zijn “voucher”
Dit een hele verbetering.
Hoeveel stemmen denk je te krijgen als je van de ene dag op de andere van de overheid af wil?
Op die manier kom je geen steek verder en op de andere manier ga je een goede stap in de juiste richting.
De discussie is niet “hoe onefficient de overheid is”.
Hier zijn we het ongetwijfeld over eens.
De discussie is “moet je compromis doen”, om verder te komen.(artikel)
Comments are closed.