Huisje, Boompje, Bestuurdertje

Ik heb een klusje voor alle lezers die dit artikel nu lezen. Nee, ik ga je niet voor het karretje spannen en massaal een oproep doen om mee te helpen mijn huis te verbouwen, hoewel de hulp welkom is. Ik heb iets voor jullie om dit weekend over na te denken en/of zelf te proberen.

In de meeste huwelijken zit wel eens een kink in de kabel.  Een bezoekje naar de Ikea alleen al, bij het uitzoeken van het interieur, is in sommige gevallen al gelijk een reden om te scheiden en het huis te verkopen.  Wat eten we vandaag.  Denkt u er eens over na hoeveel compromissen u per dag sluit voor elkaar en dit vrijwillig doet, simpelweg omdat u gezellig met uw partner wil leven in een huis wat jullie beiden mooi vinden, of je het waardeert om niet iedere dag apart te eten.

Schrijf eens op wat je per dag voor jezelf doet zonder bemoeienis en wat je samen besluit. Mooier zou zijn, een situatie waarin geen besluit mogelijk lijkt te zijn, en ieder zijn eigen weg kiest. Het kan om de kleinste dingen gaan.

Waarom zou iemand dit doen?

De progressie test.

De toetsteen van alle principes, is een test van progressie.  En hiervoor heb ik een scenario nodig om dit te illustreren.

In een huis van een man en vrouw loopt het soms niet lekker. Nou ja, zelf vinden ze wel dat er ruimte voor verbetering is maar vaak komen ze er niet uit met elkaar en daarom stellen ze de moeder van haar kant aan om voortaan beslissingen voor hen te maken.  De stiefmoeder beloofd de man en vrouw dat ze hun belangen zo goed mogelijk zal behartigen en tegelijk conflict zal voorkomen. Hiervoor heeft ze volledige macht gekregen over alles wat in het huis gebeurt en dragen de man en vrouw een groot deel van hun inkomen aan haar af om dat te kunnen doen.

Na een maand zien de man en vrouw dat inderdaad de koelkast netjes gevuld is, maar wat moeten we in hemelsnaam met zoveel spruiten, denkt de man.  En de vrouw vindt de nieuwe gordijnen die er ineens hangen allerminst passen bij de rest van het interieur.
Ook zien zij ineens beiden dat het geld dat naar de stiefmoeder ging, niet terug te zien is in wat veranderd is in het huis.

Ja de stiefmoeder moet immers nu leven van de inkomsten van de man en vrouw.  Hadden ze zelf keuzes gemaakt, dan hadden ze nu genoeg inkomen gehad om die spruiten weg te gooien en een lekkere biefstuk te halen, of nieuwe gordijnen. Maar het geld is al weg.

Vele jaren later krijgen de man en vrouw kinderen, 2 stuks. Een tweeling nog wel en oma rekent zich direct rijk, want die kinderen moeten ook betalen aan haar wanneer ze een klein centje bij verdienen.  De kinderkamer wordt natuurlijk door oma gedecoreerd zoals zij dat zelf wil.  Moeder vindt het schattig maar de man is laaiend. Vreselijk verouderd behang met een modern wiegje, geen gezicht. De vrouw is van mening dat het een artistiek kunstje is om zo oud en nieuw bij elkaar te brengen.  Daarbij heeft het hen een fortuin gekost.
Het is zo erg dat de nieuwe opa het niet meer aan kan zien en zegt. Jullie kunnen kiezen.. ik of de stiefmoeder ( inmiddels oma) maken voortaan de dienst uit.  “ Ja ho eens even” zegt de man van het gezin, ik wil ook beslissingen maken.

En dus kiest de vrouw haar man. Omdat de oma zelf ook op zichzelf heeft gestemd en opa ook, de kinderen hun eerste woordje uit volledig onbenul toch oma is.. komt er een samenwerking van man en oma.
Wat zal het leven prachtig worden voor de nu inmiddels zes inzittende.
Allen dragen zij een groot deel van hun inkomen af. En nu mag er dit niet en dat weer wel in huis.
Niemand eet echt wat ze zelf lekker vinden maar wat de man gekozen heeft, ondanks dat hij beloofde hun behoeftes te verzorgen.  Wat ze niet zagen is dat de man zelf ook een eigen willetje heeft en eigen verlangens die hij waargemaakt wil zien. En daar heeft hij nu alle gelegenheid voor.

Wanneer een van de gezinsleden wenst niet meer aan deze onzin mee te doen en niet meer betaald zal man of opa, die inmiddels ook van de ruif mee at, ze het geld gewoon afnemen. Want zo is het nu eenmaal besloten. Zelfs de kinderen, die hier nooit voor gekozen hebben zullen moeten luisteren naar wat Oma en Man zeggen.

 [HTML1]

Moraal van dit verhaal.

Het is een fictief scenario maar stel je eens voor dat ieder onvrijwillig in een huishouden zijn geld moet geven aan 1 of 2 gezinsleden die iedere 4 jaar een programma samenstellen over wat er gegeten moet worden of iets dergelijks. In het ieder geval het overgrote deel beslissen van wat er in huis gebeurd.

Hoe lang zal het zijn voordat iedereen er gewoon mee stopt en het ze de strot uit komt?

Als in een groep van een klein aantal personen een zesde deel al niet kan zorgen voor een betere uitgaven en bevrediging van behoeftes in het leven kan zorgen als de persoon zelf, maar wel toevoegt aan een grotere ergernis.  Hoe denk je dat dit zal zijn in een groep van 100 man, 1000 man… 16.5 miljoen mensen door  150?

Niemand kan zo goed voor zichzelf zorgen, als de persoon zelf. Er hoeft niet over mensen geregeerd te worden.  Mensen kiezen zelf altijd de meest aangename situatie voor zichzelf naar wat hun waardes zijn en waar deze liggen. 1 persoon kan dat nooit voor een ander persoon doen. Waarom denken anderen in hemelsnaam dat 150 man het wel kan voor 16.5 miljoen?