Socialist op bezoek

Op de salontafel ligt het programma van de Libertarische Partij. Een vriend die op bezoek is pakt het op en bladert het door, ‘O……ja, hmm, die gaan vrij ver hè, behoorlijk extreem’ mompelt hij. Ik ben even uit het veld geslagen, ‘Ja’  zeg ik, ‘maar er is ook een hele hoop mis.’
Voordat het gesprek uitmondt in een verhit politiek debat, mijn vriend is namelijk socialistisch, brengt mijn vriendin de discussie op koetjes en kalfjes.

 

Als hij weer weg is overdenk ik onze woordenwisseling, hoe extremistisch is de LP eigenlijk? Hoeveel wil de LP veranderen? Is het libertarisme niet mijlenver verwijderd van het Nederland van vandaag? De onvermijdbare conclusie lijkt dat dit inderdaad het geval is. De LP is extremistisch, de ideeën zijn wereldvreemd of op zijn minst totaal afwijkend van de praktijk van alle dag. Een oud Hollands gezegde luidt: ‘onbekend maakt onbemind’ en ik ben ook bang dat de ideeën van de LP heel erg vreemd zullen klinken in de oren van de kiezers waardoor ze zich er op 12 september van zullen afwenden, net als mijn socialistische vriend.

Extremisme

Maar hoeveel verandert er in het leven van niet-libertariërs als het land libertarisch is? Hoe bang moeten ze zijn dat hun leventje totaal op de kop komt te staan in een libertarisch Nederland? Eigenlijk is die angst ongegrond, de LP is geweldloos, er is geen dwang om mee te doen. Als zij willen dat er ‘openbaar’ vervoer moet zijn, dan kan dat. Als zij willen dat er een ‘publieke’ omroep moet zijn, dan kan dat. Als zij vinden dat er ontwikkelingshulp moet zijn, dan kan dat. Feitelijk is het enige dat de libertariërs willen dat ze niet gedwongen worden om mee te doen of er aan mee te betalen. ‘Laat ons vrij!’ is de kreet die libertariërs in de richting van socialisten roepen. ‘Zet de kooi open’, maar je bent zelf natuurlijk vrij om er in te blijven zitten, je zult het alleen moeten stellen zonder ons, want wij vliegen eruit.

Het omgekeerde is veel beangstigender, hoe bang moeten libertariërs zijn voor socialisten?
Heel bang! Socialisten, dwingen ons wel om aan hun idealen mee te werken. Wij, die voor eigen verantwoordelijkheid zijn, worden gedwongen om alles, maar dan ook werkelijk alles, collectief te doen en aan collectieve regels te onderwerpen. Wij worden geplukt door een overheid die we verwerpen, die met het geld dat ze ons afneemt nog meer onrecht aanricht.
Hoe extreem is het als je op de radio hoort dat een noodfonds van 500 miljard Euro ‘natúúrlijk veel te klein is’? Hoe extreem is het dat het verbouwen, verhandelen en gebruiken van verdovende middelen illegaal is? Hoe extreem is het dat in Nederland, het land dat is ontstaan uit verzet tegen de tiende penning, 50% van je inkomen afgenomen wordt? Nederland is ook het land van Spinoza die hier als vluchteling voor religieus geweld een veilige haven vond, hoe extreem is het dan dat een hedendaagse vluchteling geen werkvergunning krijgt en jaren moet verblijven in een centrum op kosten van de autochtone bevolking om vervolgens teruggestuurd te worden naar land met een moorddadig regime?

Angst voor het onbekende

Nederlanders zullen vreemd opkijken van het programma van de LP. We leven in een land met een vrije traditie dat langzaam maar zeker afgegleden is tot een extreem dwingende staat met een extreem betuttelende regelgeving. Een land waarin een alomtegenwoordige overheid als de gewoonste zaak van de wereld wordt beschouwd. Een land waarin de belangrijkste vraag van ‘kritische’ journalisten is: ‘… en wat doet de overheid hieraan?’ Natuurlijk zullen Nederlanders bang worden van de vrijheid die het programma van de LP voorspiegelt.

 Dus om een succesvolle verkiezingsuitslag te realiseren moeten we die angst wegnemen. Dat kan het beste door de mensen uit te leggen dat ze niets kwijtraken wat ze niet kwijt willen raken. Dat ze alles in stand mogen houden zolang ze het maar op eigen kracht in stand kunnen houden. Dat ze zichzelf aan hun eigen waarden en normen mogen onderwerpen zolang ze anderen maar de vrijheid geven om zich aan hun waarden en normen te houden. Dit is zo vanzelfsprekend, dat zelfs de meest geïndoctrineerde kiezer moet inzien dat een land waarin je gedwongen wordt je eigen idealen op te geven en andermans idealen moet volgen, een extremistisch land is. Ze zullen moeten inzien dat een partij die vrijheid wil herstellen niet een extremistische partij is maar een doodgewone partij.

 Ingezonden door Frans Wijgergangs
De auteur is voor de LP verkiesbaar bij de komende Tweede Kamerverkiezingen.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

12 REACTIES

  1. ‘extreem’ is een rare ‘beschuldiging’. Molyneux wees daar al eens op. Je zou kunnen vragen of hij ook een extreem goed werkend medicijn van de hand zou wijzen, ten gunste van een medicijn dat zozo is. Zeg maar die veilige middenweg tussen een medicijn dat het helemaal niet doet en een medicijn dat extreem goed werkt.
    Gallileo was extreem, Einstein was extreem. extreem juist. extreem correct.
    Extreem moreel, extreem liefdevol, wat is er mis mee?
    Heeft hij zijn partner ook niet al te extreem lief/mooi/aantrekkelijk gekozen? Beetje middle of the road tussen een leprapatient en een fotomodel, tussen een oorlogsmisdadiger en een gewaardeerd lid van de maatschappij?
    Bange mensen zijn het, ze formuleren hun meningen om niet uit de boot te vallen, om niet verstoten te worden. Waardheid, consistentie, integriteit komen op het tweede plan.

    YeremYNL [9] reageerde op deze reactie.

  2. Toevallig dat op 1 dag 2 artikelen op VS, Spinoza noemen 😉
    Een moedig mens, die niet bang was extreem juiste standpunten in te nemen, zelfs als hij daarom verstoten werd uit de joodse gemeenschap.

  3. Nederland zit inmiddels vol met parasieten die hun luie leventje zullen kwijtraken als men niet meer via de staat productieve mensen kan plukken. Als de LP aan de macht is zal dat extreem vervelend zijn voor hen omdat ze dan wat nuttigs moeten gaan doen.

  5. @Rien [4]:
    “Kan een LP’er een vriend hebben die socialist is? ”

    Ik denk niet dat die socialistische kennissen ook “vrienden” zijn.
    Wel is de grens kennis/vriend vaag.
    Als er geen andere band is, is mijn ervaring dat die socialisten ook uit je kring verdwijnen. Wel zijn er andere, soms heel moeilijke verhoudingen zoals bvb de partner van je zus of je broer die socialist is.
    Een socialist is iemand die jou wil dwingen om geld van jouw prestaties af te geven. Dat kan nooit een “vriend” zijn

    IJzervreter [7] reageerde op deze reactie.

  7. @Hub Jongen [5]: Het is slechts een kwestie van tijd tot het daar uiteindelijk toch mis mee loopt. Althans dit is mijn ervaring altijd geweest en ultiem zelfs met de dichtste der intimi.

    Sinds vorig jaar is er bv. een onherstelbare breuk tussen een ambetantenaar-neef (+ diens ouders) en de rest van onze kleine familie d.w.z. mijzelf + ouders + een “3e tante” (+ aanhang) die ook in “ons kamp” zat.
    Het typische daarbij was zelfs dat e.e.a. ooit begon na afloop van een feestje toen hij ineens agresief en onbeschoft begon te mailen wat ie niet openlijk in ons gezicht had durven te zeggen.
    Grappig daarbij was dat ie van meet af aan wild begon te schelden en ik/wij anderzijds zorgvuldig elk scheldwoord meden en gewoon inhoudelijk reageerden. Aanvankelijk nog zeer sussend en vergevingsgezind (ondanks alles wat ie ons in zijn openingsmail al naar de oren slingerde), later duidelijk harder van toon doch steeds zakelijk en stevig onderbouwd (i.t.t. zijn uit de lucht gegerepen kretologie die kant nog wal raakte en die ie ook helemaal niet KON onderbouwen).
    Het merkwaardige was bovendien dat hij niet na initieel stoom afblazen, geleidelijk aan kalmeerde toen wij aanvankelijk erg sussend reageerden doch dat zijn scheldpartijen zelfs crescendo gingen. Maar misschien was dat wel uit frustratie omwille van de onmacht om zich met argumenten te kunnen verdedigen. Misschien was het wel omdat ook hem almaar duidelijker werd dat ie ongelijk had doch dit niet wou toegeven dat ie bij gebrek aan argumenten maar wild begon te schelden en dit dan steeds heftiger naarmate hij inhoudelijk steeds verder in het nauw kwam?
    Enfin hoe dan ook: sinds een jaar kwam een familieband na bijna 40 jaar definitief tot een eind. Merk op dat we beiden enig kind waren en (bij gebrek aan “beter”?) mekaar van kindsbeen af als de facto broers beschouwden. Ik zeg dit maar voor de lezers die zelf wel broers of zussen hebben en wier neven of nichtjes dat ook hebben. Voor hen zullen neven en nichten wellicht niet zoveel betekenen, maar wie als enig kind opgroeit en een neef heeft met wie het klikt (als kind) die ook enig kind is, wel, daar is die band dus veel sterker (m.i. eerder als tussen 2 broers al kan ik dat niet met stelligheid zeggen wegens gebrek aan 1e hands vergelijkingsmateriaal).

    Maar goed, het punt is: we groeiden de facto samen op en op een bepaald moment kwam er een onherstelbare breuk. Nochtans was hij destijds na zijn studies als Ing aanvankelijk in het bedrijfsleven aan de slag gegaan. Sinds 10 jaar echter was ie gedeserteerd naar de overheid. Aanvankelijk schaamde hij zich daarvoor en stelde hij dat dit maar tijdelijk was in afwachting van een betere opportunity maar de tijd verstreek en het tijdelijke werd permanent en zijn hele mentaliteit en houding gleden almaar meer af naar het collectivisme en erger naar het post modernisme. Zo beweeerde hij in discussies uiteindelijk dat feiten niet bestonden en logica geen criterium voor moraliteit was etc.
    Enfin als ik erop terug kijk dan waren m.n. de laatste 2 jaar voorafgaande aan de breuk tekenen aan de wand van wat onvermijdelijk stond te gebeuren. De kroniek van een aangekondigde breuk, zeg maar.

    Gezien de hechte band die we z.g.a. ons hele leven lang hadden gehad (we schelen amper 1 jaar in leeftijd), was ik er aanvankelijk niet goed van. Maar uiteindelijk wint de ratio en beinvloedt die -bij een rationeel mens althans- hoe ie zich “dus” voelt. Dus terwijl ik wist dat ik gelijk had, kende ik gedurende een tweetal weken een soort emotionele pijn, maar inmiddels al ca. een jaar niet meer. Sterker nog, het laat me thans volslagen koud. Er is geen enkel contact meer. Ik neem aan dat ie nog leeft en zijn ouders ook maar zeker weten doe ik dat niet eens.
    Ik koester evenwel geen wrok en wens hem zeker niets slechts (*) toe. In tegendeel: ik hoop van harte dat ie gelukkig mag worden, mits op een etische manier.

    (*) d.w.z. uiteraard hoop ik wel dat -naast 95% andere ambtenarenbanen- ook zijn job sneuvelt. Ja, ik wens hem dus ontslag toe maar geen ellende of armoede. Ik hoop dat hij vervolgens snel opnieuw emplooi vindt in de vrije markt en op een eerlijke manier zijn brood kan verdienen. En wie weet leidt dit ooit tot een ethisch reveil?

    pcrs [8] reageerde op deze reactie.

  8. @IJzervreter [7]: Het is best wel triest als iemand denkt dat hij eigenlijk niets waard is op vrijwillige basis en allen kan overleven dankzij een pistool op het hoofd van zijn medemens. Iemand heeft hem waarschijnlijk ooit wijs gemaakt dat hij voor niets goed is. Ik verwacht dat dit van onderwijs of ouders kwam.

  9. @pcrs [1]: Dus we moeten vooral heel erg bang zijn voor `Links` volgens Frans Wijgergangs
    en daarom op de LP stemmen.

    Pff Bang voor de Joden
    Pff Bang voor de Moslims
    Pff Bang voor de Islam
    pff Bang voor de Europa.

    Ik ben helemaal niet Bang ik ga weer Links stemmen

  11. “Dus om een succesvolle verkiezingsuitslag te realiseren moeten we die angst wegnemen” Goede conclusie, naar mijn idee. Dit is ook wat we in de USA wel zien: Geloof in eigen kunnen is daar maatschappelijk geaccepteerd. Wat je ook doet, ook al is het zoiets als krokodillen en kikkers vangen in een moeras…

  12. @Aryan [6]:

    De video klopt niet helemaal. Anarchie wordt in verband gebracht met een gebrek aan orde en veiligheid. Het libertarisme is echter NIET tegen het beveiligen van gebieden. Alleen tegen dwang! Dat is iets wezenlijk anders. Onroerend goed eigenaren kunnen samenwerken om hun gebied te beveiligen of wegeigenaren kunnen beveiliging inhuren. Geen probleem allemaal als het vrijwillige tot stand komt en mensen er vrijwillig voor tekenen!

Comments are closed.