De Kandidaten, nr 23, Henderikus de Poel

Op zoek naar een betere wereld en een betere formule. Na een jaar gestudeerd te hebben aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding (ALO) in Groningen (1974), vroeg ik me af of ik überhaupt de juiste persoon was om mijn leven door te brengen met kinderen of leerlingen in een gymlokaal? Terwijl elders ter wereld kinderen en mensen van allerlei leeftijden niet eens kunnen beschikken over de broodnodigste dingen van ons menselijk bestaan. En dan praten we nog niet eens over het verschrikkelijke geweld dat mensen word aangedaan door uitbuiting, geweld of oorlog. Nee, ik moest iets anders doen met mijn leven; meer dan met een bal spelen, maar wat? 

Ik wou mensen helpen, waar dan ook, wie dan ook, hoe dan ook en wilde nu beginnen. Maar ik was nog niet gediplomeerd, ik was geen psycholoog, econoom of ander deskundige die alle papieren en diploma’s op zak had. Dat was dus een probleem; althans dat dacht ik, dat was de redenering en gang van zaken in de gevestigde orde. Wat nu?

Als een Swiebertje ben ik letterlijk mijn dorp uitgelopen en de wereld doorgelift om uit te vinden wat ik dan überhaupt wel kon doen, waar ik wel aan de slag kon, waar ik wel de kwaliteiten voor bezat om iets te mogen betekenen in onze samenleving. Vandaag is niet het moment en dit is niet de juiste plek om hier in detail op in te gaan. Wel vind ik het fijn u te vertellen dat ik bijna overal welkom was om mijn handen uit de mouwen te steken en mee te mogen werken aan projecten, instellingen en organisaties die hun deel van de wereld een betere plek wilden maken. Ik was diepgeraakt bij de doelstelling van sommige vrijwilligers, met wie ik heb samen gewerkt, die met een motto als: “je naaste liefhebben als jezelf” niet louter aan zichzelf dachten, maar wel altijd aanwezig waren anderen te helpen. Ik wou zelf ook zulke kwaliteiten bezitten en heb mij toen gestort op het Christelijke gedachtegoed en heb er veel van geleerd. Toch duurde het niet lang voordat ik een grote afkeer kreeg van wat men kerkgeschiedenis noemde, of de geschiedenis van het Christendom; van kruistochten tot ketters, het was net alsof de ene bladzijde nog zwarter was dan de andere. Een diep verzet tegen alles wat zich aanbood als kerkelijke of Christelijke overheid wortelde zich in mijn leven. Toch kon ik die Palestijnse timmerman moeilijk vergeten; ook hij had een diepe indruk op mij gemaakt.

Mijn zoektocht ging door en bracht mij naar Frankrijk, Italië, Griekenland, Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan India, Srilanka, Nepal en Syrië. In deze landen heb ik de laatste 35 jaar gewoond, ben twee keer getrouwd en heb 7 kinderen. Ik heb mogen meewerken aan vele projecten; van drugs rehabilitatie tot vluchtelingenwerk  onder Irakezen, Libanezen en Palestijnen. Heb gevangenissen bezocht in India, Srilanka en Afghanistan om daar het leven leefbaarder te maken. Heb gewerkt met doven, geld ingezameld voor blinden, weeshuizen opgeknapt, les gegeven in tuchthuizen, activiteiten georganiseerd voor gehandicapten, onderwijs materiaal beschikbaar gesteld voor arme scholen, geholpen aan projecten voor mensen getroffen door aardbevingen, fondsen geworven voor getroffenen van de Tsunami in 2004 en cliniclowns georganiseerd voor kanker patiënten.

“So much to do and so few to do it. There must be a better way!”

Terug kijkende op veel van mijn activiteiten en werk was ik toch niet tevreden. Voor velen was het gemakkelijk te zien dat ik socialist was; althans iemand die geloofde in de herverdeling van de welvaart, niet door een overheid perse,  maar door goede bewegingen en doelstellingen, door NGO’s en altruïstische instanties, door vrijwilligers en liefdadigheidsinstellingen. Toch scheen er iets niet te kloppen. Maar wat???

Twaalf jaar geleden begon ik een nieuwe zoektocht; het zoeken naar een betere formule voor het delen in de welvaart van onze toch wel prachtige wereld. Het was net alsof er een onzichtbare hand steeds weer de goede dingen in het leven, trachtte te verstoren. Op het internet las ik als eerste boek: “Economische Verkrachting” (Economic Rape), wat nog nooit in print is verschenen, met vele citaten van de vader van Peter Schiff, die belasting diefstal vond en daar nu nog voor in de gevangenis zit. Vandaar ging mijn bewustwording van een leien dakje. “The Creature from Jekyll Island” by G.E. Griffin, “Gold Wars” by Ferdinand Lipps, The Mises Institute; Rothbard, Hayek, Bastiat, Henri Hazlit, Ludwig von Mises en vele hedendaagse schrijvers van de Oostenrijkse School en de Libertarische beweging.

Ik ben er nu van overtuigd dat de beste formule om de welvaart te delen; die de wereld ons biedt, de vrije markt zelf is. De vrije markt; die met die andere onzichtbare hand, mensen aanmoedigt om samen dingen te maken, samen je lot in het leven te verbeteren, samen de taken verdelen onder elkaar en dingen met elkaar te delen en ruilen, contracten maken, afspraken maken en beloftes nakomen, ieder voor zich met wie hij/zij maar wil, een vrije samenleving, een vrijere wereld zonder politieke, economische, religieuze of educatieve overheden en regelgevingen van bovenaf. Zelf beslissen, zelf doen, zelf verantwoordelijk, zelf de winst, zelf het verlies!

Jaren geleden had ik mijn rug al gekeerd tegen kerkelijke overheden, ook tegen educatieve overheden en instellingen heb ik mij uiterst moeten verzetten. Sujatha en ik hebben namelijk zelf onze 5 kinderen onderwezen tot HBO toe. (homeschooling) Nu ben ik druk bezig om ook de economische en politieke overheden definitief de rug toe te keren en andere mensen te laten zien dat onze samenleving niet hoeft te zijn wat het nu is. Wij  mogen echt dingen gaan bedenken die er nu nog niet zijn, net zoals alle uitvinders en ontdekkers dat deden. Ook wij mogen dromen van een betere wereld, een coöperatieve samenleving, zonder dwang of geweld. Om duidelijk te maken dat deze nieuwe wereld die wij als Libertariers voor ogen hebben daadwerkelijk verwezenlijkt kan worden, heb ik een artikel geschreven; “De Uitdaging van de Alien”.

Voor hen die deze samenleving die wij op ons hersenvlies hebben staan, een hersenspinsel vinden wil ik graag dit zeggen. Ooit werd er gelachen toen iemand suggereerde te willen vliegen, nu vliegen we allemaal en niemand lacht. Toen de eerste telefoon werd gepresenteerd aan potentiële investeerders, dacht men dat het een grappige uitvinding was; “maar wie zou zoiets nou ooit gebruiken?” We kunnen nu bijna niet meer zonder een mobieltje, laat staan de smartphone; met zijn tienduizenden “apps” die een decennium geleden nog niet bestonden. Zo zullen wij met onze kinderen en kleinkinderen, nieuwe educatieve, economische en politieke “apps” bedenken en uitvinden die een antwoord bieden op de duizenden vragen die een vrije samenleving op zal werpen. De dingen die mensen vandaag nog niet zien zitten of in geloven, kunnen morgen zomaar een vanzelfsprekende realiteit worden. Wij geven de moed dus niet op, wij vechten door tot het bittere; of liever gezegd het betere einde.

Ik geloof dat ook die Palestijnse timmerman een betere wereld op het oog had en waarschijnlijk ook een Libertarier was. Voor diegenen die hem een warm hart toedragen, zeg ik dit. Stem niet automatisch op een Christelijke Partij. Waarom? Dat kunt u hier lezen; “Ik geloof en daarom stem ik”. Denk goed na en stem op de Libertarische partij(LP)

Groetjes Riekus

Henderikus de Poel: Activist, homeschooler en schrijver. Studeert “Politics & International Relations” aan de “London School of Economics”, en is Kandidaat Tweede Kamer voor de Libertarische Partij (LP)