De Kandidaten, nr 32, Otto Vrijhof

Hoe sneller de samenleving libertarisch wordt hoe beter. Als het betrokken zijn bij een libertarische Partij daarbij van wezenlijke invloed kan zijn om dat te bereiken, wil ik hieruit de consequentie trekken, en dat is de reden waarom ik mij kandidaat heb gesteld.

Mijn twijfel aan het huidige bestel is ontstaan door het geregeld luisteren naar de Tweede Kamerlijn, het radiokanaal via welke de bijeenkomsten van de Tweede Kamer integraal worden weergegeven. Hier hoorde ik hoe de Tweede Kamer werkelijk klonk, onbespied als men zich waande  door het Grote Publiek. Voordat ik naar de Kamerlijn luisterde uitte ik mijn betrokkenheid slechts als kritisch lid van D66. Ik had al in 1967, bij de eerste verkiezingen waaraan D66 meedeed, willen stemmen, maar jongeren van 18 jaar werden destijds nog niet rijp genoeg geacht voor actief stemrecht. Ik voelde mij vooral aangetrokken door het inderdaad door de partij uitdrukkelijk beleden pragmatisme. Daarom hoorde ik met afschuw via de Kamerlijn het gekonkel in de Kamer aan van vooral de kleinere partijen.

Op vrijdag 26 september 1980 had ik echter mijn epifanie. Ik las in de Wall Street Journal op de voorpagina in de categorie ‘Grappige & Opmerkelijke zaken’ het artikel “Libertarian Ed Clark Has One Main Idea: Cut Big Government”, over de Amerikaanse libertarische kandidaat voor de presidentsverkiezingen. Ik was meteen overtuigd van de waarheid van het libertarisme. Hoe ik daar concreet een gevolg aan kon geven wist ik echter niet totdat ik in juni 1982 een advertentie in de NRC las met een oproep in Schiedam de maandelijkse libertarische kringbijeenkomst bij te wonen. Daarna ben ik steeds bij die bijeenkomsten geweest, later ook in Amsterdam waar Andreas Kinneging een leergang hield over het libertarisme. Hij heeft rond 1989 de VVD flink opgeschud – helaas tijdelijk-  met zijn actie tot herijking van de liberale beginselen binnen de partij.

In 1993 werd de Libertarische Partij opgericht. Ik volgde de Partij eerst van enige afstand. Toen de verkiezingscampagne in 1994 begon vond ik het een goede aanleiding meer betrokken te raken bij de Partij waarvoor ik onder andere een periodiek campagnebericht ging maken. Ook  heb ik de loop van de jaren artikelen voor de voorloper van de Vrijspreker, de Vrijbrief, geschreven. Een aantal daarvan vormden in 1997 een reeks over privatisering. Daarin stelde ik ondermeer dat privatisering in feite het opdringen is door de staat van staatsactiviteiten aan de vrije markt, wat daarmee niet met het libertarisme in overeenstemming is. Die vrije markt is namelijk heel goed in staat zelf uit te zoeken welke activiteiten bij haar passen. In plaats van privatiseren zou het gewoon afzien van de staat van het verrichten van activiteiten, of met een ander woord ‘abandonneren’, beter met de libertarische filosofie in overeenstemming zijn.

Ik ben bij de Libertarische Partij betrokken gebleven; ik werd ondermeer bestuurslid. Verder heb ik de website van de Partij ‘weer tot leven gewekt’ nadat deze door het vertrek van de vorige webmaster was stilgevallen, en heb de functionaliteitvan de site in de loop van de jaren uitgebreid. Vorig jaar is deze door Harry van Dijken, IT- en webexpert, gerenoveerd, en hij levert nu een belangrijke bijdrage in het aantrekken van leden en vrijwilligers in de verkiezingscampagne.

Waar ik vooral nu mijn taak in zie is het uitwerken van hoe libertarische ideeën in de praktijk gebracht kunnen worden. Rothbard heeft hier in zijn boeken een belangrijke aanzet toe gegeven. Wat nog niet duidelijk is hoe we van HIER naar DAAR kunnen komen. Ik heb daar echter vele ideeën over die nog verdere uitwerking moeten krijgen; een taak die vooral binnen het Wetenschappelijk Bureau van de Partij past.