De Kandidaten, nr 3, Kim Winkelaar

Mijn naam is Kim Winkelaar, nummer drie op de lijst van de Libertarische Partij, lijst 14. Ervaren Vrijspreker-bezoekers kennen mij als één van de vroegere schrijvers op dit platform, mijn eerste artikel werd geplaatst vlak na de dood van Theo van Gogh in 2004.

Mijn schrijfsels teruglezen kan hier: https://www.vrijspreker.nl/wp/author/Kim/

Politiek was al van jongs af aan één van mijn vele interessegebieden. Bijna met de paplepel ingegoten zou ik haast zeggen, als klein kind was het eerste liedje dat ik kon meezingen ‘den Uyl is in den olie’ van Boer Koekoek en vader Abraham. http://www.youtube.com/watch?v=T8nmWuBFX9Q Dat was in 1974, ik was dus drie jaar jong.

Na het VWO wist ik totaal niet wat ik zou moeten gaan doen, en heb besloten om politicologie en bestuurskunde te gaan studeren in Leiden. Het leek me leuk om die politieke interesse eens goed aan te wakkeren, en het klonk als een interessante studie. Wat een deceptie. Opleiding tot middelmatig ambtenaar was een betere omschrijving geweest.

De studie heb ik al snel voor gezien gehouden, en ik ben in het bedrijfsleven gegaan. Ik heb bij diverse ICT bedrijven gewerkt, voornamelijk als account-manager, en kwam er al snel achter dat de beste plek om je targets te halen de overheid was. Niets zo makkelijk verkopen als aan een gemeente, provincie of andere gesubsidieerde instelling. Als je relatie een beetje goed was dan werd je zo rond november gebeld met de opmerking dat er nog zoveel ton aan budget over was, en of ik kon helpen met het vinden van een besteding. Over prijzen werd niet onderhandeld, het budget moest op. Het erge is dat dit nog steeds gebruikelijk is in die wereld.

Eén van mijn speerpunten is dan ook dat er wat mij betreft zo snel mogelijk een wet komt die elke vorm van misbruik van overheidsgeld strafbaar stelt. Beter is natuurlijk om de overheid als geheel af te schaffen, maar zo lang dat nog niet gelukt is lijkt me zo’n wet tegen onzinnige overheidsuitgaven een prima stap.

Maar goed, als account-manager zat ik veel en lang op de weg. Reden genoeg om het gaspedaal behoorlijk in te drukken op zijn tijd, en dat bleek dan zo af en toe weer reden te zijn voor de overheid om mij een accept-giro te sturen vanuit Leeuwarden. Die ergerlijke snelheidsbelasting was voor mij reden om hier eens goed in te duiken, en wat ik tegenkwam opende mijn ogen volledig. Hier was sprake van een organisatie die door middel van list en bedrog miljoenen boetes oplegde aan automobilisten.

De maximum snelheid was op de snelweg in 1974 ingevoerd in verband met de oliecrisis, en ingesteld op 100 kilometer per uur. Een snelheid die voor de meeste auto’s in die tijd gelijk stond aan de feitelijke topsnelheid. Een VW Kever, Renault 4 of Trabant kon niet veel sneller dan 100. In de loop der jaren was er heel wat veranderd, vooral qua autotechniek en veiligheid, maar de maximum snelheid was slechts op enkele plekken verhoogd naar 120. Terwijl onze oosterburen zonder enig probleem alle vrijheid hadden om hun eigen favoriete snelheid aan te houden moesten wij, op onze betere en veiligere wegen het met 100 of 120 doen.

Dat niet alleen, onder minister Kroes werd het ‘flitsen’ tot beleid verheven. Kreeg je voor 1988 nog wel eens een vermanend vingertje te zien vanuit een rijkspolitie-Porsche als je iets te hard reed, na de verhoging werd het beleid keihard tegen de automobilist. Elke kilometer te snel moest beboet worden.

Het probleem met die stortvloed aan boetes is dat ze geen enkele relatie hadden met de gevaarzetting. Snelheid op de snelweg is geen probleem. De weg is er voor ingericht, mensen letten dankzij een hogere snelheid vaak beter op, de marges tot uitwijken zijn groot. Bovendien: de maximum snelheid is slechts een getalletje op een bord. Meestal veel te laag ingesteld, soms juist weer te hoog. 100 op een door slagregens geteisterde A2 op een drukke vrijdagmiddag kan veel te snel zijn, dezelfde snelheid op dezelfde weg, maar dan op een zomerse avond is absurd laag.

Maar de miljoenen aan snelheidsboetes bleven wel binnenstromen, en om dit graaigedrag goed te praten subsidieerde de overheid de SWOV (stichting wetenschappelijk onderzoek verkeersveiligheid) om door middel van ‘wetenschappelijk’ onderzoek te bewijzen dat hard rijden gevaarlijk is, en de boeteregen dus terecht. Dat SWOV sloot op haar beurt weer een convenant af met het de flitsafdeling van justitie, het BVOM (Bureau Verkeershandhaving Openbaar Ministerie), en zo was de cirkel rond. Er kon ongegeneerd geflitst worden op de meest veilige wegen van Europa, de opbrengsten waren gigantisch, en de excuses waren gesubsidieerd wetenschappelijk verantwoord.

Van het één kwam het ander, en ik sloot me aan bij de Tuf-Tuf club, de website en later organisatie die het flits(wan-)beleid aan de kaak ging stellen. Tot grote ergernis van Koos Spee en consorten, die zich te kijk gezet voelden, en tot in den treuren juridische procedures gingen voeren om maar niet ontmaskerd te hoeven worden.

Al snel was het voor mij duidelijk dat de overheid niet alleen op dit terrein, maar eigenlijk op alle terreinen vooral voor zichzelf bezig was. Dat zette me aan tot het lezen van veel, héél veel Libertarische literatuur. Von Mises, Hayek, Ayn Rand maar ook Frank Karstens en tal van anderen gaven me de handvatten die ik kon gebruiken. Het voelde als een soort van ‘thuis komen’, ik was niet gek, tal van intelligente mensen met mij zagen de overheid als de roversbende die ook nog eens het wetboek mocht schrijven.

Ik begon niet alleen te lezen, ook te schrijven. Op MeerVrijheid.nl werden mijn eerste stukken gepubliceerd, daarna volgde de Vrijspreker. Het was inmiddels 2005, en de EU begon steeds dictatorialere vormen aan te nemen. Maar, we kregen de kans om ons in een referendum uit te spreken over ‘de grondwet die geen grondwet was’. Met een groep enthousiastelingen hebben we het idee opgevat om campagne te voeren tegen dit grondwettelijk gedrocht. De overheid had subsidie beschikbaar voor zo’n campagne, en totaal tegen onze principes in zijn we dit gaan aanvragen. Het geld was er, als wij het niet zouden krijgen dan zou het naar extreem-linkse partijen gaan zoals de kraakbeweging.

Die campagne, simpelweg ‘EU-nee!’ geheten werd een enorm succes. Met misschien wel de mooiste reclamespot ooit, ik kan de tekst nog dromen. ‘De Euro zou het leven niet duurder maken, en met de Europese grondwet blijven we baas in eigen huis. Gelooft u het nog? Stem tegen de Europese grondwet.’

De uitslag van het referendum werd een monsterscore voor zinnig Nederland, de bevolking stemde massaal tegen. Waarna de politiek, inclusief ‘referendum-partij’ D66, schaamteloos exact dezelfde grondwet maar dan in een iets ander jasje goedkeurde als het ‘verdrag van Lissabon’. De gevolgen zien we nu om ons heen.

Inmiddels had ik, met een partner, een aantal E-commerce websites opgezet met behoorlijk succes, maar het bloed kruip natuurlijk waar het niet gaan kan, en dus kon ik het niet laten om actief te gaan actievoeren tegen de kilometerheffing. Een tolheffing op infrastructuur die al veelvuldig is betaald door de automobilist, in combinatie met een compleet volgsysteem vond ik dusdanig schandalig dat er harde maatregelen tegen moesten worden genomen.

Een aantal artikelen omtrent de kilometerheffing zorgde ervoor dat ik werd uitgenodigd in de tweede kamer om tijdens een hoorzitting mijn visie uit de doeken te doen. Helaas werd er niet naar argumenten geluisterd, men had vlak voor mij Roel Pieper horen roeptoeteren dat een satellietkastje in elke auto geen enkel probleem was, en hooguit tien euro zou kosten. Over de gevolgen (laat staan over de moraliteit) van zo’n systeem weigerden de heren en dames verder na te denken, het moest en zou er gewoon komen, zeker de linkse partijen hadden de dollartekens in hun ogen.

Inmiddels staan de plannen in de ijskast, maar het staat nog steeds op het verlanglijstje van ‘links’, reden te meer om een krachtig geluid in de kamer te kunnen laten horen. En wie zou dat beter kunnen dan de LP?

Tussen alle bedrijven door (letterlijk en figuurlijk) heb ik ook nog eens drie kinderen mogen verwekken, Jennifer, Nick en Charlotte. Het vaderschap heeft me nog meer bewust gemaakt van het belang van vrijheid. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor hen. Zij hebben de staatsschuld niet gemaakt, maar mogen hem wel afbetalen. Zij zijn vrij geboren, maar worden straks gezien als belastingvee. Ze zijn mijn dagelijkse inspiratiebron om zo goed mogelijk mijn best te doen om ze in een zo vrij mogelijke samenleving te laten leven.

Na de val van het gedoogkabinet leek het mij het ideale moment om met de LP weer eens mee te doen aan de verkiezingen. Overal om mij heen hoorde ik Libertarisch getinte geluiden. Iedereen leek het er wel over eens te zijn dat de huidige politici geen oplossingen meer hadden. Nooit gehad ook, maar goed. Met het succes van Ron Paul in mijn achterhoofd leek het me nu het juiste moment. Gelukkig dacht de LP er exact zo over, en zijn we dit avontuur aangegaan. Campagne voeren, spotjes maken, flyeren, teksten schrijven, debatten voeren, er komt een hoop op je af. Vermoeiend, naast een gezin en fulltime baan, maar vooral iets dat je ook heel veel energie kan geven.

Wat er ook gaat gebeuren op 12 september, het is geweldig wat een enthousiasme er is ontstaan binnen en rondom de LP. Deze campagne zal niet de laatste zijn, er zullen meer verkiezingen komen, dus we zien het ook als leermoment. Maar het lijkt er toch op dat we in ieder geval een behoorlijke kans maken op één of zelfs meer zetels. En terecht. Alleen de LP heeft het unieke geluid van een keihard doortimmerde filosofische basis in combinatie met een enthousiast team van mensen.