De dode stompen van Amelisweerd

Hoe moeten we in dit land omgaan met de natuur? Deze vraag stellen heeft iets weg van: wat zijn de omgangsnormen met marsvrouwtjes? Natuur is er nauwelijks meer in dit land. Het laatste oerbos is reeds lang geleden geveld. De rivieren en de zee zijn getemd. Er zijn slechts cultuurlandschappen met beperkte natuurwaardes. In het kader van programma’s als natura 2000 probeert men deze “natuur” verder uit te bouwen. Dit artikel bevat een foto verslag van de gevolgen van deze ecologische beheersmaatregelen. Alle foto’s zijn genomen in een strook vlak langs de snelweg A27 en de betroffen boomstompen zullen allen plaats moeten maken voor de geplande uitbreiding van deze snelweg.

Ecologische beheersmaatregelen om natuur te scheppen zijn volgens mij uit den boze omdat dit een verdere maakbaarheid van de natuur voorstaat en er geen natuur ontstaat maar een product dat het gevolg is van menselijk ingrijpen (ik noem dat soms natuurtuinieren).

Ecologisch beheer bij het landgoed Amelisweerd betreft volgens een rapport van ecologisch adviesbureau Maes (pag 70) onder meer “Dode stammen (alleen dik hout) in het bos laten liggen” en “Takken en dunne stammen verwijderen uit het bos – ophoping van klein takhout werkt verrijkend, maar ook hier geldt ‘maatwerk’.” en “Levende en dode bomen met holten waar mogelijk bevoordelen”. Hoezo natuur? Men is aan het tuinieren.

Het voornaamste effect is een ontsiering van het landgoed met dode boomstammen en stompen. De stompen die ik heb gefotografeerd zullen allemaal verdwijnen als de A27 wordt verbreed. Voorwaar een groot verlies! Ik kan het moeilijk bevatten dat men een landgoed, een duurzaam prettige plek om te vertoeven, een cultuurlandschap, gaat ombouwen tot iets dat ontsierd wordt door dood en rottend hout. We maken ons niet druk om het bacteriele leven op een schilderij van Rembrandt, maar we proberen wel soms in dezelfde tijd gestichte landgoederen, die net zo goed culturele uitingen zijn, van meer natuurwaardes als schimmels en paddenstoelen te voorzien. Door ze te ontsieren met dood hout.

Gelijk het ingrijpen in de lonen met minimum lonen contra productief is, is het betitelen van de meest populaire toeristische trekpleister van de provincie Utrecht, het landgoed Amelisweerd, als natuurgebied contra productief. Wil dit natuur worden dan dienen de meer dan 1 miljoen menselijke bezoekers die dit gebied jaarlijks bezoeken te worden geweerd, dienen de bomen te worden gekapt, dienen de zaden uit de toplaag te worden verwijderd, dienen de eeuwenoude gebouwen steen voor steen te worden afgebroken, en dient dit stuk grond een paar eeuwen met rust gelaten te worden, slechts dan daarna zou het mogelijk als natuurgebied betiteld kunnen worden.

Er zijn inconsistenties in de basisuitgangspunten (Ayn Rand, there are no inconsistencies!). Er wordt uitgegaan dat dit cultuurlandschap natuur is, en dat dat samen gaat met meer dan 1 miljoen menselijke bezoekers per jaar. De tegenstrijdigheden moeten eenieder opvallen. De lapmiddelen van het niet afvoeren van dood hout maken dit niet tot een natuurgebied. Van een tractor als basis maak je geen sportauto, de basis hier is cultuurlandschap. Dit kan nooit worden omgebouwd tot natuur met lapmiddelen als rottend hout. Slechts gelovigen in de maakbaarheid van de samenleving, kunnen de stap maken naar maakbaarheid van de natuur middels natuurtuinieren naar maakbaarheid van het klimaat middels de co2 leugen.

Deze stompen zijn volgens velen beschermingswaardig. Er is al weer een boomhut gebouwd door actievoerders. Een comfortabele  spiraal bedbodem voorzien van een niet geheel natuurvriendelijk stukje oranje plastic om de regen tegen te houden. Vormen sinds maart 2011 een comfortabel linksmensch boomnestje.

Dit is waar inconsistente uitgangspunten mensen toe kunnen voeren. Het slachtoffer van al deze inconsistenties is uiteindelijk de echte natuur die niet van menselijk ingrijpen afhankelijk is. En alle burgers die gedwongen worden aan deze verdwazing te betalen. Begrijp me goed, ik ben niet tegen de natuur, ik wil er met artikelen als dit juist voor opkomen. Ik weiger echter de Amelisweerd als natuurgebied te erkennen. Ik hoop dat de redenen in dit artikel min of meer duidelijk zijn geworden. Er komt wellicht nog een volgend artikel, cynisch, over the top, waarin ik de teloorgang van Amelisweerd ga beschrijven.