De Griekse Geluidsbelasting

“Veel zon, witte stranden, een blauwe zee, Raki, heerlijk eten! Dames en heren, dàt is Silentos,” zei de geestdriftige gids van Griekse Avontuurtjes, een blond meisje van achter in de twintig met sproeten in haar gezicht.  Ze kon zó in een tandpastareclame meedoen.  “Maar voordat we naar uw hotel gaan, hebt u een Soundtrax nodig.”

De jonge vrouw deelde iedereen een apparaat uit dat enige gelijkenis had met een hoofdtelefoon, maar dat kleiner was en de oordoppen hadden de vorm van kleine hartjes.  “U bent verplicht ze te dragen zodra we de gebouwen van de luchthaven verlaten,” zei ze.  “U plaatst de kleine hartjes op uw stembanden, zó …” Ze deed voor hoe ze moesten worden gedragen.

“Waarom is dit apparaat nodig?” vroeg één van de toeristen, een man van voor in de zestig die een gebloemd shirt aanhad.

“U hebt misschien over de nieuwste Griekse tragedie gehoord, hun toenemende schuldenlast, en de bezuinigingsmaatregelen die zij moeten nemen,” zei de gids.  “Nou, dit apparaatje is onderdeel van hun nieuwe belastingwet.”

Het gezelschap keek verbaasd.

“Het is een geluidsmeetinstrument.  Het meet de geproduceerde decibels en registreert de hoogste waarde gedurende de periode dat u hier bent.  Wanneer u het eiland verlaat, dient u een euro te betalen voor elke decibel, op basis van de opgenomen hoogste waarde, voor elke dag van uw verblijf.  Dus, bij wijze van voorbeeld, als de hoogst geregistreerde decibelwaarde vijfenvijftig is, dan betaalt u vijfenvijftig euro per dag, maar als deze tachtig is, is de belasting tachtig euro per dag, enzovoort.”

De toeristen keken elkaar aan, niet wetende wat ze hiervan moesten denken.

“Wat een dwaze maatregel,” zei een dame met een woeste blik.  “Waarom is dat me niet verteld toen ik de reis boekte?”

“Het is niet zo idioot als het lijkt,” antwoordde de gids, het tweede deel van de opmerking van de dame negerend.  “Het is een aanmoediging voor mensen om geen lawaai te maken.  In het verleden waren lawaaierige kinderen een plaag op het eiland, in het bijzonder op de stranden.  Tieners en studenten misdroegen zich vaker wel dan niet, en vielen iedereen lastig met harde muziek tot vaak midden in de nacht.  Nu is Silentos een oase van rust.  “Bovendien,” zei ze, “is de lokale bevolking ook verplicht om ze te dragen, zij het met een aangepaste belastingschaal.”

“Ha,” snoof een snobistische man spottend, “Dat is een hele geruststelling.”

“Hoe weten we dat de autoriteiten onze gesprekken niet afluisteren?” vroeg Linda, een bevallig meisje van een jaar of achttien, hand in hand met een knul van haar leeftijd.  Ze had een blos op haar wangen.  “Ik bedoel, hoe kunnen ze weten dat we ze de hele tijd dragen?”

“Het apparaat neemt geen gesprekken op, maar registreert alleen de intensiteit van geluiden, gemeten in decibels,” zei de gids.  “En om je tweede vraag te beantwoorden: er is mij verteld dat het apparaat een ingebouwde GPS-sensor heeft.  Wacht even …  Ik moet ergens een beschrijving hebben.”
Ze bladerde door haar handboek.  “Ah, hier is het.  ‘De autoriteiten vergelijken de signalen van meerdere Soundtraxen binnen het bereik van de beoogde Soundtrax met behulp van statistisch bewezen protocollen en als het resultaat niet binnen de toegestane afwijking kan worden bepaald, zullen de autoriteiten een boete opleggen, in overeenstemming met de geluidsbelastingwet en in verhouding tot de veronderstelde niveau van overtreding, tot een maximum van 140 euro per dag.  “

“Dat is abacadabra voor mij: “zei Adriaan, Linda’s vriend, met een diepe zucht.  “Is dat−−”

“Ha,” brieste de snobistische man, “is wat mij betreft prima!” Hij propte de Soundtrax in zijn zak.

Die avond hadden Linda en Adriaan een romantisch diner in Papa’s pizzeria.  Een jongen, niet ouder dan een jaar of twaalf, kwam naar hun tafel met een emmer vol rozen.  Adriaan, gedreven door een onbedwingbaar verlangen om Linda in de juiste stemming te brengen, kocht twee rode rozen voor de prijs van drie glazen bier.  De jongen gaf hem ook twee kleine hartjes gemaakt van schuimrubber.

Adriaan trok zijn wenkbrauwen op.  De jongen zei niets, maar gaf hem een kaartje, waarin stond uitgelegd dat je bij elke roos een geluidsdemper cadeau kreeg.  De jongen tikte met zijn wijsvinger op de zijkant van zijn keel.

“Ahhh,” Adriaan zei zacht met een glimlach.  “Doe me nog maar een paar rozen.”

Tien minuten later kwam Stavros Papadopoulos, de gezette eigenaar van de pizzeria die onder toeristen bekend stond als ‘Papa’, naar hun tafeltje en vroeg met lage zachte stem of alles in orde was.  Toen hij de dempers aan de Soundtraxen zag, grijnsde hij en fluisterde: “Ha, ik zie dat u de Griekse manier van belastingontwijking hebt ontdekt.”

Linda en Adriaan genoten van het eten en de rustige atmosfeer.  Ze bestelden nog een kruik lokale wijn.  Toen Papa de wijn bracht was er juist een bandje met spelen begonnen  maar zonder geluid te maken.  “Het is voor de sfeer,” verontschuldigde Papa zich met zachte stem, “Sorry, maar wij arme Grieken kunnen ons de geluidsbealsting niet veroorloven.”

Ingezonden  door Leonardo Pisano