Hoe de Amerikaanse economische oorlogsvoering Pearl Harbor uitlokte

Dit artikel is een vertaling en deels een samenvatting van de Arthur M. Krolman Lecture op de dertigste Supporters Summit van het Ludwig von Mises Instituut, Callaway Gardens, Georgia, 26 oktober, 2012 gegeven door Robert Higgs. Het verscheen vrijdag 7 december op Mises.org.

Veel mensen laten zich door formaliteiten misleiden. Ze nemen bijvoorbeeld aan dat de VS pas na de oorlogsverklaringen in december 1941 aan Duitsland en Japan tegen deze landen ten strijde trok. De waarheid is dat de VS al een lange tijd voor deze verklaringen oorlogshandelingen verrichte. De Amerikaanse vloot schoot bijvoorbeeld, soms samen met de Britten, op Duitse schepen als die voor het vizier kwamen. Dit gebeurde in de Noord Atlantische Oceaan langs het grootste deel van de scheepsroute van de VS naar Groot Brittannië, ondanks dat de Duitse onderzeeboten orders hadden (en daar ook gehoor aan gaven) om af te zien van aanvallen op Amerikaanse schepen. De VS en Groot Brittannië hadden overeenkomsten om samen te werken bij inlichtingen, gemeenschappelijke ontwikkeling van wapens, testen van militaire uitrusting, en om andere vormen van oorlogs gerelateerde samenwerking vorm te geven.

De VS werkten actief samen met de Britten tijdens gevechtsoperaties tegen de Duitsers door bijvoorbeeld de Britten de waarnemingen van onderzeeboten door te geven die vervolgens dan door de Britten werden aangevallen. Op tal van manieren heeft de Amerikaanse regering militaire en andere voorraden en vormen van assistentie gegeven aan de Britten, de Fransen en de Russen. De Amerikaanse overheid heeft ook militaire en andere voorraden en assistentie gegeven, zelfs oorlogsvliegtuigen en piloten, aan de Chinezen, die toen in oorlog waren met Japan.

Het Amerikaanse leger werkte actief samen met de Britten, de Britste Commonwealth en Nederlands Indië in de planning van toekomstige gezamenlijke oorlogsoperaties tegen Japan. Het belangrijkste was wel dat de Amerikaanse regering een aantal steeds striktere economische oorlogsmaatregelen nam tegen Japan. Welke de Japanners welbewust in een dermate lastige situatie plaatsten dat ze waarschijnlijk geprovoceerd werden om de Amerikaanse troepen in de Grote Oceaan aan te vallen teneinde de essentiële ruwe grondstoffen te verkrijgen die de Amerikaanse, Britste en Nederlandse (ballingschapsregering) hun ontzegden.

(video van de lezing)

Ter overweging deze delen uit het slotwoord van George Victor, zeker geen anti Roosevelt auteur, in zijn goed gedocumenteerde boek: The Pearl Harbor Myth”.

Roosevelt had reeds de VS in een oorlogssituatie gebracht met Duitsland in het voorjaar van 1941, in de vorm van een bescheiden uitwisseling van schoten. Vanaf dat moment heeft hij steeds de Amerikaanse militaire deelname vergroot. De aanval van Japan op 7 december heeft hem in staat gesteld om de oorlog verder uit te breiden en een oorlogsverklaring te verkrijgen. Pearl Harbor moet worden gezien als het einde van een lange serie van gebeurtenissen, waarbij de Amerikaanse inbreng de strategie reflecteerde die na de val van Frankrijk was opgesteld. …. Volgens Roosevelt en zijn adviseurs rechtvaardigden de maatregelen genomen begin 1941 een Duitse oorlogsverklaring aan de VS, een verklaring welke tot hun teleurstelling niet kwam……Roosevelt vertelde zijn ambassadeur in Frankrijk. William Bullit, dat de deelname van de VS aan de oorlog met Duitsland zeker was, maar dat het wachten was op een “incident”, waar hij “vol vertrouwen was dat de Duitsers dat zouden verschaffen”………Bewijs krijgen dat de vijand een eerste schot vuurde was een centraal thema in de tactiek van Roosevelt…..Hij heeft kennelijk geconcludeerd – correct zoals de geschiedenis bewijst- dat Japan gemakkelijker geprovoceerd kon worden in een grootschalige aanval op de VS dan de Duitsers.

De stelling dat Japan de VS zonder provocatie aanvielen was ….. pure retoriek. Het werkte omdat het publiek niet wist dat de regering verwachtte dat Japan met oorlog zou reageren op de anti Japanse maatregelen die het in juli 1941 had genomen. …… Verwachtende dat een oorlog met de VS negatief zou uitpakken – en tot een catastrofaal verlies zou leiden – probeerden de Japanse leiders met toenemende wanhoop te onderhandelen. Dit is een punt waar de meeste historici het met elkaar eens waren. Ondertussen komt bewijs naar voren dat Roosevelt en Hull hardnekkig weigerden te onderhandelen…….Japan bood compromissen en concessies aan, op welke de VS reageerden met toegenomen eisen…… Na vernomen te hebben dat Japan besloten had met de VS oorlog te gaan voeren als de besprekingen op niets uitliepen, besloot Roosevelt de besprekingen af te breken. Volgens procureur generaal Francis Bidle, verklaarde Roosevelt dat hij hoopte op een “incident” in de Pacific om de VS te betrekken bij de Europese oorlog.

Deze en tal van andere feiten wijzen in dezelfde richting en zijn zeker niet nieuw; veel is al beschikbaar voor het publiek sinds de jaren veertig. Reeds in 1953 verscheen een verzameling goed gedocumenteerde essays over de Amerikaanse buitenlandse politiek in de jaren 30 en 40 verzameld door Harry Elmer Barnes. Dit toonde de diverse wegen aan waarop de Amerikaanse overheid verantwoordelijkheid droeg voor de uiteindelijke betrokkenheid bij WO2, het liet in het kort zien dat de Roosevelt regering het land in de oorlog wou storten en kundig op diverse manieren dit heeft verzekerd zodat ooit, het bij de oorlog betrokken zou worden, bij voorkeur op een manier welke de publieke opinie zou verenigen en de oorlog zou ondersteunen door de Amerikanen het slachtoffer te laten lijken van een ongeprovoceerde aanval ener agressor. Zoals de defensie minister Henry Stimson na de oorlog verklaarde, we hadden het nodig dat de Japanners de eerste openlijke aanval uitvoerden.

Tegenwoordig, 70 jaar na deze gebeurtenissen, heeft waarschijnlijk niet 1 Amerikaan op de duizend, nee, niet een op de tienduizend, enige notie van deze geschiedenis. Zo effectief is de pro Roosevelt, het pro-Amerika, het pro WO2 kamp dat in dit land de scholing en de literatuur totaal gedomineerd worden mbt de betrokkenheid van de VS bij de “goede oorlog”.

>>>In de hierna volgende paragrafen wordt door Robert Higgs een beeld geschetst van de Roosevelt administratie, met name achtergronden en de houding van sleutelfiguren. Daarnaast wordt gekeken naar hoe Duitsland en Japan zich verder ontwikkelden en hoe de VS reageerde op de toegenomen welvaart en militaire macht in deze landen. Japan werd economisch afgeknepen. En wel op zo’n manier dat Japan ofwel ten onder zou gaan op economisch gebied ofwel er een oorlog zou moeten komen. De laatste paragrafen worden weer uitputtender behandeld door mij<<<<

Roosevelt en zijn ondergeschikten wisten dat ze Japan in een onhoudbare positie plaatsen en dat de Japanse overheid de verstikkende maatregelen waarschijnlijk zouden proberen te ontlopen door een oorlog te beginnen. Doordat ze de Japanse diplomatieke code hadden gebroken wisten de Amerikaanse leiders onder meer wat de minister van buitenlandse zaken Teijiro Toyoda had gecommuniceerd op 31 juli 1941met Ambassadeur Kichisaburo Nomura: “Commerciële en economische relaties tussen Japan en derde landen, aangevoerd door Engeland en de VS, worden langzamerhand zo afschuwelijk onder druk gezet dat we het niet veel langer kunnen verdragen. Vandaar dat ons Rijk, om te blijven bestaan, maatregelen dient te nemen om de ruwe grondstoffen uit de Zuidelijke zeeën veilig te stellen.”

Aangezien de Amerikaanse cryptografie ook de Japanse marine code hadden gebroken wisten de leiders in Washington dat de Japanse “maatregelen” ook een aanval op Pearl Harbor in zouden houden. Ze hebben dit kritieke stuk informatie achtergehouden voor de bevelhebbers te Hawaii, die wellicht de aanval zouden kunnen afslaan of zich daartegen te verdedigen. Dat Roosevelt en zijn chefs de alarmbel niet luidden is logisch, tenslotte was de op handen zijnde aanval precies waar ze al lange tijd naar op zoek waren. Zoals Stimson na een vergadering met het oorlogs kabinet op 25 november verwoordde, “De vraag was hoe we hun [de Japanners] zover moesten krijgen om het eerste schot af te vuren zonder al teveel gevaar voor onszelf.” Na de aanval heeft Stimson opgebiecht dat “mijn eerste reactie was er een van opluchting….. dat de crisis was gekomen zodanig dat het al onze mensen zou verenigen”.