Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf hen de volgende opdracht. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen.
Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei ze de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden.
Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen.
Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen Verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven.
Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit. Hoe wil jij later herinnerd worden, als die rotzak die altijd anderen pestte? Of als een goede vriend of vriendin die altijd klaarstond om te helpen? Wat je nu doet zal men zich nog heel lang herinneren. Zal je straks, als je zelf al lang opa of oma bent, nog steeds gezien worden als die rotzak van toen? Het is jouw keuze en die keuze maak je vandaag! De gezichten van de kinderen in de klas vertelden haar dat haar boodschap was overgekomen. Kopieer en deel dit bericht als je tegen pesten bent, want het is zo bepalend en het brengt veel meer schade aan dan je denkt…. vanwege een van die vele papiertjes.”
Ingezonden door Reiny
————————
RED: Pesten staat op dit moment wel hoog op de hitparade. Je kunt geen krant of nieuwsdienst pakken, of de artikelen vliegen om je oren. Het is duidelijk dat pesten gemeen, niet netjes, onfatsoenlijk, niet meelevend, niet solidair, niet eerlijk, irrationeel, etc, is . . . . .
Wat is nu een juiste libertarische rationele houding t.o.v. Pesten? Vooral in verband met NAP ?
–Initieert de pester “geweld of dwang”?
–Is er een parallel met beledigen? Er is alleen maar sprake van een belediging als de beledigde zich beledigd VOELT.
Ik zou me beledigd, of gepest, kunnen voelen als iemand mij een “politicus” noemt. Erger kan toch niet? Of is “socialist” erger?
Maar ik denk dat geen enkele rechter mijn schadeclaim zal honoreren.
Wees gerust, ik zou alleen mijn schouders ophalen!
–En speelt datzelfde ook niet bij pesten? Ook daar zou het direct ophouden als de pesters merken dat ze geen” succes” hebben.
Ik merk niet dat er objectief in die richting ook naar oplossingen wordt gezocht. Door alleen maar over streng straffen te praten, zou het probleem ook wel eens kunnen verergeren.
“Wat is nu een juiste libertarische rationele houding t.o.v. Pesten?”
Interessante vraag waar ik ook al vaker over heb nagedacht.
Enkele pistes die door mij heen gingen :
1. Misschien is gepest worden enorm belangrijk voor een mens. Stel dat je nooit zou gepest geweest zijn. Dat je nooit echt diep hebt gezeten. Zou je dan als volwassene tegenslagen even goed kunnen verwerken ? Je hebt dan immers geen referentie van diep zitten. Als je ooit gepest geweest bent, kan je altijd denken dat het toen slechter was dan op het moment dat je als volwassene een bepaalde tegenslag moet verwerken.
2. Als volwassene word ik niet meer gepest. Dat komt omdat :
1. ik als volwassen mijn sterktes en zwaktes onder controle heb. Mijn zwakke kanten laat ik niet meer zien zodat ik daarop ook niet kan gepest worden. Kinderen moeten dat inzicht nog ontwikkelen.
2. ik mijn vrienden nu zelf kan kiezen. Mensen die mij niet interesseren, mijd ik gewoon. Op school kan je niet weg.
De schoolplicht zorgt ervoor dat kinderen met verschillende interesses en vaardigheden bij elkaar gezet worden, zonder dat ze weg kunnen. De “markt” van potentiele gelijkaardige vriendjes wordt dus grondig verstoord. Daar een goed vriendje vinden, is gewoon een kwestie van geluk. Een school dat winst nastreeft echter, heeft er alle baat bij dat haar klanten (leerlingen) zich goed voelen, en zal er dus alles aan doen om kinderen die niet bij elkaar passen , niet bij elkaar te zetten. Als je nu als ouder naar een publieke school gaat met een pestklacht, haalt men de schouders op. Bij een prive school die gericht op een bepaald niveau van kinderen mikt en zich daar ook in specialiseert, zal dat echter wel een ander verhaal zijn.
Volgens mij is het moeilijk om pesten niet als een kwestie van vrije meningsuiting te zien. Het probleem is niet de vrije meningsuiting, maar de combinatie schoolplicht / publieke scholen, die het voor individuen onmogelijk maakt om vriendjes te maken die bij het kind passen, met alle gevolgen van dien. Dit varieert van middelmatig niveau van leerstof tot pestgedrag van leerlingen onderling.
Goed artikel, maar het is wel iets overdreven. Ook ik ben wel eens gepest en dat gaf in eerste instantie m’n zelfvertrouwen een knauw. Maar nu, 20 jaar later, heb ik niet het gevoel dat er littekens zijn. Ik denk dat ik een te groot ego heb 😀
De relatie met het NAP? Pesters oefenen macht uit over hun slachtoffers, tegen de zin van die laatsten natuurlijk.
Nu kom je echter in een schemergebied.
Een zelfverzekerde libertariër zal zeggen: Dan moet je voor je rechten opkomen en jezelf verdedigen.
Een PvdA’er zal zeggen: De zwakkeren in de samenleving kunnen niet voor zichzelf opkomen. Dus is er een overheid nodig.
Ik denk dat beiden een kern van waarheid bevatten, maar niet als de ultieme waarheid kunnen worden beschouwd. Wat is dan de oplossing? Moeilijk!
Volgens mij zijn er verschillende soorten pestgedrag en kan je ze niet allemaal op 1 hoop gooien.
Ik zal proberen ze stuk voor stuk te behandelen.
Enerzijds is er het verbale en dat valt dan weer uiteen in ongefundeerde cretologie, pijnlijke waarheden en leugens. Anderzijds is er het fysieke, uiteenvallend in geweld/vandalisme enerzijds en practical “jokes”/sabotage anderzijds.
Cretologie: iemand noemt me belachelijke onozelaar. Tja, da is maar een opinie en gezien ik toch altijd de beste van de klas was (en IQ scores haalde die me in de top 1% plaatsten), is het dan ook een loze kreet waarvoor ik slechts minachtig kan koesteren: kon mijn opponent nu echt niks beters verzinnen? Dus, neen, het raakt me niet.
Pijnlijke waarheden + schijwaarheden: als motorisch gehandicapte steevast uitgelachen worden bij gym en niet alleen omdat je iets niet kan maar ook omdat je iets niet durft wat samenhangt met zelfkennis en WETEN dat je niet over die bok KAN springen – als ik wist dat ik het kon, zoals elk “normaal” kind, had ik het heus wel gedurfd, duh! Maar ja, dat inzicht hadden mijn opponenten niet, dus behalve uitgelachen worden voor stunteligheid, was een term als “mietje” natuurlijk nooit ver weg. Ja, dat was pijnlijk behalve dat ik een bepaalde redenering ontwikkelde, nl. dat als iemand me uitlacht het DUS geen vriend was en als het toch geen vriend was, waarom me dan opwinden over zijn opinie? M.a.w. ook dit droop van mij af, als ware ik van teflon.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat er helaas wel een neveneffect was nl. dat “derden” het hoorden en zelfs als ze niet expliciet met mijn opponent meeheulden, dan werden ze wellicht toch beinvloed in hun perceptie. Dus als bv. Pietje iets vervelends zei, zou me dat an sich weliswaar worst wezen, maar dat daardoor Stephanie me wellicht ook als mietje beschouwde (terwijl ik stapel op haar was!), was natuurlijk hartstikke vervelend. Dus ja, ik kon Pietje’s bloed wel drinken.
Leugens tenslotte zijn heel vervelend: ik heb er geen ervaring mee. Het beste lijkt me ze overtuigend te ontkrachten waardoor de leugenaar zelf reputatieschade lijdt. Ik was destijds nogal verlegen naar de andere sexe toe en er werd wel eens geinsinueerd dat ik homo zou zijn, wat ik uiteraard ontkende maar er was dus nooit een expliciete leugen. Nooit heeft iemand iets verkondigd als “ik heb hem gisteren met Karel zien zoenen in het fietsenhok” o.i.d.
Dus ik heb er -gelukkig- geen ervaring mee.
Practical “jokes” of eerder sabotage was vaak mijn deel op de middelbare school toen mijn boekentas werd verstopt en ik dus op zoek moest en daardoor een les miste. Vervelender was het een toets te missen. Ergers is me nooit overkomen. Het gebrek aan creativiteit van almaar hetzelfde “grapje” deed mijn minachting voor de daders almaar verder toenemen. Het was gewoon vervelend (net als overige tijdverspilling in het leven zoals aanschuiven aan een of ander overheidsloket of veiligheidscontrole op een luchthaven) maar verder deerde het me niet.
Geweld is een categorie appart.
Ik was geen vechtersbaas en initieerde geen geweld maar nog voor ik voor het eerst -geviseerd- slachtoffer werd op de lagere school, nam ik voorbereidingen.
De overgang van kleuterschool naar lagere school was nl. nogal schokkend in die zin dat er op de lagere school dagelijks flink gevochten werd en ik vreesde vroeg of laat zelf de klos te zijn. Wat nu te doen? Ik keek gefascineerd toe toen anderen vochten en probeerde de zaak te analyseren. En ineens ontdekte ik iets. En ontwikkelde ik een move die erop neer kwam een aanval van de tegenpartij d.m.v. een beweging op het juiste moment tegen hem te gebruiken waardoor hijzelf slachtoffer wordt van zijn eigen aanval(*). Ik probeerde het even uit bij het “spelevechten” met neefjes in het park in het weekeinde en jawel, het werkte! Hiermee had ik goud in handen.
Ik was zelf geen bully en initieerde geen geweld maar toen ik aangevallen werd, bleek ik steeds tot eenieders verbazing te winnen, door binnen de korste keren mijn aanvaller tegen de grond te werken (zoals hij het met mij bedoeld had, alleen waren de rollen dus “plots” omgedraaid) en vervolgens mijn dominante positie te gebruiken om de ander er flink van langs te geven, waarbij ik bovendien het voordeel genoot van de verassing. Want i.t.t. wanneer diezelfde door een ander aangevallen werd en hij wist wat hem te wachten stond en zich dus kon voorbereiden op het vervolg, was het in een gevecht met mij anders: mijn belager dacht te weten waaraan ie begon en hoe hij op me zou kunnen inbeuken eenmaal ie op me zou zitten maar als ie dan plots in een fractie van een seconde waarvan hij zelfs jaren later nog steeds niet begrijpt wat er nou precies gebeurde merkt dat ie zelf onderaan ligt, dan weet ie niet wat hem overkomt en voor ie zich verder kan verdedigen heeft hij al een reeks klappen mogen incasseren.
En steeds gebeurde hetzelfde: ik leek wel onoverwinnelijk. Zelfs kerels van 8-9 kwakte ik als 6 jarige neer, voor ze er erg in hadden. En vervolgens waren ze mijn prooi.
Dus wat gebeurde na enkele maanden? Juist ja: het collectivisme liet zijn gezicht zien: op een dag werd ik door 5 klasgenoten aangepakt en uiteraard liep het slecht af. Ik heb er nu ruim 30 jaar later nog steeds een litteken van in mijn gezicht al ziet bijna niemand het. 2 jaar geleden ontdekte mijn echtgenote het ineens (na 2 jaar huwelijk en 5 jaar samenzijn). Maar ja, als je weet waar, dan kan je het nog steeds zien.
Maar de daarop volgende dagen heb ik wraak genomen.
Samen waren ze sterk maar alleen niet. Om het hen af te leren, moest ik ze stuk voor stuk individueel aanpakken.
Tot op dat moment had ik nooit geweld geinitieerd doch alleen (enthousiast) mezelf verdedigd maar nu had ik een rekening te verheffen.
Ik wist dat ik -niet door kracht doch door intelligentie (met mijn zelfontwikkelde techniek)- van elk afzonderlijk kon winnen, inclusief de sterkste en ik had besloten om bottom up te werken maar ze steeds zwaarder aan te pakken. Immers eenmaal je je prooi tegen de grond hebt gewerkt en je “on top” bent, heb je min of meer vrij spel dus ongeacht wie het slachtoffer is, kan je besluiten hoe hard je slaat en hoe lang je ermee doorgaat. Cruciaal is de eerste fase, daarna is het in wezen een keuze.
Op dag 1 was Erik aan de beurt. Die kwam ervan af met een bloedneus.
Op dag 2 Tom met een gebroken rib. En toen moest ik natuurlijk naar de directeur en kreeg ik een forse waarschuwing.
Op dag 3 Olivier. Zelfs na ruim 30 jaar beschrijf ik liever niet hoe “grensverleggend” dit was maar ik werd ei zo na van school gestuurd.
Maar ondertussen was het voor eenieder duidelijk: ik ging achter al maar sterkere kerels maar … niettemin takelde ik ze al maar erger toe: dat kon ik simpelweg en dat de zwakste van de drie het er met slechts een bloedneus had van afgebracht was dus duidelijk een keuze van iemand die in staat is om zelf te kiezen, niet van iemand die op enigerlei wijze belemmerd was in de uitoefening van zijn wraakactie. Beangstigend, niet? Dit was ook de bedoeling: pure psychologische oorlog.
Toen ik -na net niet van school te zijn weggestuurd- de klas binnenkwam, keek ik indringend naar Dave en wees naar hem en zei “morgenmiddag is het jouw beurt”. Dave, tot dan toe bekend als de 2e stoerste kerel van de klas, barste toen in tranen uit en maakte zich alzo voor de hele groep belachelijk. Had Dave zo’n schrik van “een mietje dat in de turnles niet eens over een bok durfde te springen”? Ja dus :-]
Bovendien begon ie als een laffaard te liegen “neen, neen, ik heb niks gedaan. Ik stond er alleen maar bij maandag, het waren Erik en Tom en Olivier en Jamie die je schopten en sloegen, ik stond er alleen maar bij…”. Dat was een leugen en dat wist iedereen, maar zo verloor Dave in 1 klap dus zijn heldenstatus. Iedereen zag nu wat een laffaard en een verrader ie was. Maar Dave’s paniekreactie is ook Jamie niet ontgaan en dan vooral toen hij hoorde dat Dave de schuld in zijn schoenen wilde schuiven. Dus toen begon zij spontaan te ontkennen “Wat, Dave, jij vuile leugenaar. JIJ was het, IK heb niks gedaan. IK stond er alleen maar bij”…
Enfin, doel bereikt.
Ik wilde niet echt van school gestuurd worden en heb verder geweld dus gestaakt maar geen een van hen heeft me ooit nog durven aanraken en kerels van hogere klassen evenmin overigens.
Terugkomend op wat een libertarier ervan moet vinden.
Wel, cretologie, hoe onaangenaam ook, valt m.i. onder vrije meningsuiting. Ik word dus weliswaar niet graag “belachelijke onozelaar” genoemd, maar ik vind wel dat iemand het recht heeft dit te roepen als hij dat kennelijk van me vindt.
Pijnlijke waarheden: wel, … als het waar is, dan is het misschien vervelend maar hoe kan je iemand verbieden de waarheid te zeggen? En dan valt dit natuurlijk uiteen in 2 aspecten: het was een feit dat ik niet over een bok durfde te springen. Misschien niet iets waar ik trots op was, maar wel een feit, dus hoe kan ik het nou verbieden? Mij op basis daarvan vervolgens tot mietje bestempelen was het tweede luik maar dat valt an sich onder de eerder besproken “cretologie”, dus, neen, leuk was dat niet, maar het mag wel.
Uiteraard is dit wederzijds, dus zou het mij dan hebben vrijgestaan om deze persoon voor debiel of mongool uit te schelden (eveneens gebaseerd op een feit, nl. een lager IQ, ook al was het geen echte mongool en was het luik “mening” dus wel ietwat overtrokken).
Leugens: hangt ervan af hoe ze gebracht worden. Als opinie moet het kunnen: “volgens mij is ie homo” is niet leuk maar kan dus wel. Maar ECHTE leugens die als feit gbracht worden, kunnen dan weer niet. Een verzinsel als “ik zag hem gisteren met Jan in de bosjes staan zoenen” kan dus niet. Dat is geen opinie doch bewuste leugenachtige laster en smaad en beschouw ik als een delict. Gelukkig overkwam het me nooit en ik weet eerlijk gezegd niet of ik het als een vorm van agressie gezien zou hebben die tegenmaatregelen zouden hebben verantwoord.
Bij “practical jokes” is het moeilijk omdat de vraag is of iets al of niet grappig is, zeg maar onschuldige “banana split humor”, dan wel of er sprake is van pure sabotage. In elk geval: indien een “grap” steeds weer herhaald wordt, dan is het komische element al lang verdampt, dus dan kan “grappig zijn” niet meer als excuus ingeroepen worden en dan is er dus sprake van sabotage, ofte schade berokkenen. Uiteraard kan dit libertarisch gezien niet. De vraag is of wanneer iets voor het eerst gedaan wordt, nou wel of niet grappig is en dus wel of niet onder sabotage valt. Ik denk dat naar de gevolgen gekeken moet worden: zelfs al is iets leuk bedacht, als het lijdend voorwerp van de “grap” schade ondervindt, is het onacceptabel. Alleen … wanneer is er sprake van schade? Telt een onaangenaam gevoel ook? Als ergernis schade is, dan moet ik de overheid aanklagen alleen al o.b.v. het loutere feit dat ze bestaat, immers dat past niet in mijn AK-ideaal.
Tot slot geweld: tja, da’s duidelijk: hier geldt het NAP.
(Maar uiteraard was mijn wraakactie slechts een kwestie van de rekening vereffenen en dus m.i. volkomen gerechtvaardigd) 😉
(*) jammer dat ik het niet kan voordoen want het verbaal beschrijven is wat lastig, maar ik doe mijn best:
in wezen begon elk schoolpleingevecht ermee dat de aanvaller de ander tegen de grond probeert te werken en dat gebeurde steevast op een soortgelijke manier, nl. (een of andere variant op) wat in de volksmond heet “pootje lichten” waarbij de belager zijn eigen rechter been achter het jouwe plaatst en je dan duwt waardoor je je evenwicht verliest en ten val komt. Maar … wat hem hierbij ontgaat, is dat op het moment vlak voor de duw, de situatie symetrisch is: immers als zijn been achter het jouwe staat, staat het jouwe ook achter het zijne en dit zonder dat jij daarvoor zelf een beweging hebt gedaan, dus eigenlijk sta je in dezelfde positie terwijl je daarvoor helemaal niets deed, alsof jij “onzichtbaar” deze move gemaakt hebt. Dus waar het vervolgens op aankomt, is simpelweg om hem een duw te geven een fractie van een seconde voor hij jou duwt. Want op dat eigenste moment staat hij wankel, immers jouw been bevindt zich dan achter het zijne (omdat hijzelf die opstelling zo gemaakt heeft!). Dus anders gezegd: wat hij doet is stap 1) “pootje zetten” en dan stap 2) je een duw geven waardoor je ten val komt. Welnu, a.g.v. de symmetrie is zijn stap 1) tezelfder tijd jouw stap 1 maar … dat beseft een domkop niet, dus hij weet niet eens “waar je mee bezig bent” (of beter: dat hij jouw stap 1 zelf opgebouwd heeft), het enige waar het op aankomt, is om als eerste een duw te geven nadat ie zelf zijn/jouw eerste stap gezet heeft. Het verassingseffect speelt in je voordeel omdat hij ziet en jij ziet wat hij doet, maar hij ziet niet wat jij bezig bent te doen, simpelweg omdat je helemaal niks deed tot voor die duw. Dus hij heeft niet in de gaten dat hij jouw eigen stap 1 gezet heeft en begrijpt ook achteraf helemaal niet wat hem plots overkwam terwijl hij je helemaal niets zag doen. Ben jij razendsnel in je bewegingen, sneller dan de beste goochelaar ? Neen, je eerste beweging deed je ook helemaal niet zelf…
OK, de meest lezers hier zitten niet meer op school en zullen op straat wel niet met zo’n situatie geconfronteerd worden (buiten de schoolmuren is het nu eerder een kwestie van wapens vrees ik), maar als je kinderen hebt en je kan bovenstaande visualiseren, leer het hen dan want ik was helemaal niet sterk en toch was dit inzicht goud waard.
Sinds de wraakactie heb ik nooit meer geweld geinitieerd maar niemand durfde het nog aan om mij aan te vallen. Verbale pesterijen bleven wel maar niet zoveel meer en zoals gezegd was ik daar immuun voor. Van fysieke agressie heb ik nooit meer last gehad.
Que Sera Sera [4] reageerde op deze reactie.
@Scrutinizer [3]:
Als ik het kort samenvat… pesten is goed
Als pesten al onder het NAP valt, hoe zit het dan met de vrijheid van meningsuiting?
Ouders hebben meer tijd nodig om hun kinderen communicatief vaardiger op te voeden, echter, ouders zijn erg veel tijd kwijt aan werken, ofwel belasting betalen.
Pesten zou niet aan de hand van libertarische of sociaal-democratische principes beredeneerd moeten worden (het mag altijd). Essentieel is de vraag wie we zijn als mens en hoe we tot elkaar staan.
Hoe sneu ook, pesten hoort erbij en is zo oud als de mens zelf. Zelfs apen pesten onderling. Het gaat erom hoe je ermee om gaat. Weerstand in de vorm van een pestactie sterkt je. Al zijn het vrienden die mij uitlachen voor een blauwtje die ik ooit liep en mij er eens in de zoveel tijd even leuk aan herinneren.
Pesten wordt pas echt fout als het de vorm van een ‘pikactie’ krijgt. Bij vogeltjes zie je dat het kleinste vogeltje dat niet echt wilt groeien uiteindelijk gepikt wordt met de dood als gevolg. Dat is een puur gedragsbiologische overlevingsmechanisme. Bij de mens is er een parellel, en dat is dat de allerzwakste ook echt daadwerkelijk gepest wordt met als doel die persoon echt te beschadigen. Hier is het de taak van volwassenen in te grijpen op twee manieren:
1) Het pesten hardhandig af te kappen en de desbetreffende persoon in bescherming te nemen.
2) Het bijbrengen van overlevingsstrategieën aan de gepeste persoon.
Vaak zijn succesvolle mensen in een later levensstadium ook de mensen die weerstand hebben ondervonden.
Aan iedereen die het horen wil:
Als mensen zo gekwetst worden dat ze zichzelf voor de trein gooien dan moet je toch eens goed nadenken of er niet wat mis is in de maatschappij, laten we dit echt toe? geven we dan echt niets meer om de andere? Los van het NAP of welke overtuiging dan ook als je iemand willens en wetend het levn zuur maakt en daarmee blijft doorgaan tot de dood er op volgt ben je in mijn ogen strafbaar, nee zelfs meer dan dat, voor mij ben je de gelijk aan de dader die zijn slachtoffer heeft vermoord en verminkt en het daarna achterlaat voor de raven om te worden opgevreten.
Ik heb er geen goed woord voor over, een kind van 15 jaar is gvd voor de trein gesprongen omdat de school en de mensen die er iets aan hadden kunnen en moeten doen het hebben nagelaten.
Ik kén de school, ik kén de manier waarop er daar me wordt omgegaan, mijn beste vriend zijn dochter is ook dood ongelukkig omdat ze op die school elke dag weer gepest en getreiterd word, en wat doet de school, wat doet de mentor ? juist ze stuurt het bureau jeugdzorg op de ouders af die nu inmiddels al een half jaar onder toezicht staan en er weer een jaar hebben bijgekregen van de rechter onlangs.
Die ouders zijn doodongelukkig en weten niet meer wat ze moeten, ja een advocaat in de arm nemen hebben ze al gedaan en zelfs al hebben ze geen cent, vader werkeloos en absoluut graag aan het werk maar uitgekotst door de bedrijven omdat hij van Duitse afkomst is en onze taal niet zo goed beheerst (leren gaat wat moeilijk want de man is bijna zo doof als een kwartel 🙂 ) zo’n man met zijn iets minder begaafde vrouw en een paar lieve kinderen die er ook niets aan kunnen doen, zulke mensen LAAT je niet vallen.
Die kinderen die de afgelopen jaren voor de trein zijn gesprongen of wat dan ook zijn het slachtoffer van de steeds maar harder wordende maatschappij waarin alleen IK nog belangrijk is.
Maandag moet dat kind wer naar school (dat meisje van mij vriend bedoel ik) wat moet je dat kind voor advies meegeven ? wat moet je doen om te voorkomen dat ook zij niet de snelle uitweg kiest, erger nog, hoe vertelt U het UW kind ?
Weet u wel zeker of ook niet hij of zij slachtoffer is van pesten op school ? praat er wel eens iemand ECHT met zijn kind ?
Het is vrij simpel, lijkt me:
Op school stelt het schoolbestuur de omgangsregels. Leerlingen die zich daar niet aan houden kunnen dan sancties worden opgelegd incl. boetes en verwijdering van school.
Ouders moeten hun kind niet op een school doen die geen goede huisregels heeft en hun kind van school halen als het bestuur de regels niet handhaaft en niet voor een veilige en productieve leeromgeving zorgt.
Als het pesten zich buiten de school voordoet is het niet de verantwoordelijkheid van de school. Wel van de politie, want die zorgt voor veiligheid op straat.
Uiteindelijk zijn en blijven de ouders verantwoordelijk voor het gedrag van hun (minderjarige) kinderen. Als je zoon of dochter iemand door pesten schade heeft berokkend dan zal het slachtoffer die altijd op jou moeten kunnen verhalen.
Overigens valt daar de schade door schelden of leugens verspreiden en iemands goede naam verpesten uitdrukkelijk NIET onder. Dat is immers gewoon vrijheid van meningsuiting en het recht van anderen om al dan niet om te gaan of zaken te doen met wie zij zelf kiezen.
Zie ook:
http://en.wikipedia.org/wiki/Non-aggression_principle#Non-physical_violence
J. Snijder [18] reageerde op deze reactie.
Dank je wel Scrutiniser voor deze verhelderende reactie.
Het geeft veel verheldering en ook nog veel aanleiding om verder over te denken.
Om het meer aandacht te geven, en mogelijk nog meer gegevens te krijgen stel ik voor dit stuk als Artikel op de Voorpagina te plaatsen,
Ik kan dat zo doen of zou je het zelf als artikel liever nog wat willen redigeren? Niet nodig m.i.
Laat even weten via hub@vrijspreker.nl
Scrutinizer [15] reageerde op deze reactie.
Pesten is een vorm van agressie en zeker niet hetzelfde als ‘gewoon’ een belediging. Maar net als in een eerder artikel over dwang, zie je ook hier het probleem met definities. De vrijheid van meningsuiting wordt nogal eens geïnterpreteerd als het recht om alles te mogen zeggen. Dat zou betekenen dat iemand een ander mag beledigen, vernederen, uitschelden, enz. zolang er geen sprake is van fysiek contact. Ik vind dat echter kortzichtig. Het is duidelijk dat een mens schade ondervindt van pesten, ook al is er geen fysiek contact. Het NAP schiet in die zin te kort.
Maar dat is niet het enige manco aan het NAP. Stel dat je ziet dat iemand wordt gepest, dan mag je volgens het NAP in principe niet ingrijpen (tenzij dat ingrijpen voort komt uit een met de pester gesloten overeenkomst). De gepeste moet zichzelf verdedigen, maar de werkelijkheid leert ons dat deze persoon daar vaak niet toe in staat is. In een libertarische samenleving zouden pesters dus aan hun lot worden overgelaten. Heel kort door de bocht zou je kunnen stellen dat in een libertarische samenleving het recht van de sterkste geldt.
Ik zie binnen het libertarisme geen oplossingen om pestgedrag aan te pakken. Daarvoor zou je het NAP los moeten laten of anders (ruimer) moeten interpreteren, iets waar de gemiddelde (dogmatische) libertariër niets van wil weten. Maar het instellen van maatregelen van hogerhand (bijvoorbeeld een overheid) is ook geen goede oplossing. Natuurlijk kan een school allerlei regels opstellen om pestgedrag aan te pakken, maar dan verplaatst het pesten zich gewoon naar buiten de school. Misschien is het wel tijd voor een nieuwe anarchistische stroming die zich richt op de werkelijke mens en de wereld waarin wij leven, in plaats van uit te gaan van hoe de mens zich idealiter gedraagt in een utopische wereld.
Hub Jongen [11] reageerde op deze reactie.
J. Snijder [17] reageerde op deze reactie.
@Patrick [10]:
“Het is duidelijk dat een mens schade ondervindt van pesten, ook al is er geen fysiek contact. Het NAP schiet in die zin te kort.”
“Schade ondervinden” is geen argument om iets “strafbaar” te stellen, ook al is het niet leuk.
Moet ik Jantje voor de rechter brengen omdat hij mij schade berokkende door er met mijn verloofde vandoor te gaan?
Berokken ik mijn locale kruidenier schade door spullen bij Albert Hein te kopen? Kan hij mij voor de rechter sleuren?
OOK:
“Stel dat je ziet dat iemand wordt gepest, dan mag je volgens het NAP in principe niet ingrijpen ”
Zolang er geen fysiek geweld is, kun je gerust je gang gaan.
OOK:
“Misschien is het wel tijd voor een nieuwe anarchistische stroming die zich richt op de werkelijke mens en de wereld waarin wij leven, . . .”
“De Knijp!) 🙂 Ik zie je artikel met opzet van deze stroming met veel belangstelling tegemoet!
Stuur naar hub@vrijspreker.nl
Patrick [12] reageerde op deze reactie.
@Hub Jongen [11]:
Ik zie een interpretatieprobleem. Jantje gaat er niet met jouw verloofde vandoor, maar jouw verloofde begint een relatie met Jantje en verbreekt de relatie met jou. Een verloofde is geen eigendom. Het verbreken van een relatie is een risico dat je neemt bij het aangaan van die relatie. Die ‘schade’ zou je moeten incalculeren.
Als je geen contract hebt met de lokale kruidenier, dan kan er dus ook geen schade ontstaan uit het niet nakomen van dat contract.
Met de schade die een mens ondervindt van pesten bedoel ik de aantasting van iemands integriteit. Dat kan zowel door fysiek geweld als niet-fysiek geweld ontstaan. Het probleem hierbij is wat je onder het begrip ‘mens’ verstaat. Over het algemeen beschouwt men ‘mens’ en ‘lichaam’ als hetzelfde, maar dat is onzinnig. Een lichaam verandert in de loop van de tijd, het transformeert van baby tot bejaarde, terwijl de mens – de eigenaar of bewoner van dat lichaam – nog steeds dezelfde entiteit is. Fysiek geweld moet dan ook niet gezien worden als alleen maar een aantasting van de lichamelijke onschendbaarheid, maar vooral als een aantasting van de onschendbaarheid van de mens. Aangezien niet-fysiek geweld hetzelfde effect op de mens (niet het lichaam) heeft als fysiek geweld, zou je het ook op dezelfde manier moeten behandelen. Uiteraard roept dat een hele hoop vragen op van wat nou wel en wat niet ‘mag’. Heel algemeen zou je de Gulden Regel (Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet.) als richtlijn kunnen toepassen.
Dat is onlogisch gezien wat ik hiervoor heb geschreven. Maar zelfs al zou je alleen fysiek geweld uitsluiten, hoe moet je dan omgaan met de situatie waarbij iemand wordt overvallen, verkracht, vermoord, enz.? Dan zou je als derde dus niet mogen optreden, althans niet met fysiek geweld. Dat lijkt me niet alleen onwenselijk, maar ook onrealistisch.
Ik zal er eens over nadenken. Het zou best kunnen zijn dat zo’n stroming al bestaat. Ik zal niet de eerste zijn die met dit idee komt.
Het is en blijft roedelgedrag!
Mooie opdracht van dat stuk papier.
Ik denk dat je voorafgaand aan de vraag over wat het libertarische standpunt over pesten is, de verplichting van school en onderwijs door ambtenaren niet kunt overslaan. Het eerste bullying gebeurt al als de ouders verplicht moeten betalen en kinderen verplicht naar hun school moeten sturen.
Het is een algemeen probleem met te weinig respect in de samenleving. Respect dat ook ontbreekt als de kinderen met een enorme schuld worden opgezadeld en vaak door ouders geslagen worden (dat heet dat ’tik op de vingers’ of ‘pak slaag’)
Als iedereen er vanaf het begin van zijn leven van doordrongen is dat relaties vrijwillig zijn, zal hun eerste reactie bij de ontmoeting van een ander kind dat ze niet aardig vinden is: dan ga ik met iemand anders spelen. Maar niet:ik moet met deze persoon omgaan die ik niet aardig vindt en ga deze dan maar pesten.
@Hub Jongen [9]: OK, maar geef me wat tijd om e.e.a. te redigeren.
Het laatste wat ik wil is dat er een verkeerd beeld zou ontstaan: ik was geen bully en geen macho. Wel psychologisch sterk in de zin dat ik me simpelweg nagenoeg overal boven stelde (wat het verbale betrof) maar wel degelijk bang voor geweld. Het was uitgerekend die angst in de eerste weken (toen ik 5 was) die me naarstig naar een oplossing deed zoeken. En ook al bleek ik weldra succesvol in 1:1, sinds ik door 5 kerels was aangepakt, had ik wel schrik dat zich dit kon herhalen. Mijn wraakactie bleek weliswaar succesvol (ik bedoel niet slechts dat ik ze er toen flink van langs heb gegeven maar dat ze vervolgens niets meer tegen me durfden ondernemen) maar dat weten we pas achteraf. Ofschoon de actie dus kennelijk het beoogde succes had, kon ik dat toen niet met zekerheid weten. En eerlijk gezegd vreesde ik wel dat Olivier me ooit zou terugpakken. Niet in zijn eentje, want dat zou hem niet lukken maar misschien opnieuw in groep. Dus ofschoon ik achteraf opgelucht kan vaststellen dat dat niet gebeurd is, heb ik daar toch wel jaren voor gevreesd. Op school voelde ik me dan ook nooit op mijn gemak. Voortdurend was ik op mijn hoede.
Overigens ben ik later, na een verhuizing omwille van vader’s beroep, elders naar school gegaan en daar had ik de pech dat 1 van de bullies (die het gelukkig meestal op anderen gemunt had) helaas ongelooflijk dik en zwaar was. Die papzak omver duwen, was simpelweg onbegonnen werk. Het was een domkop en puur in termen van spierkracht stelde ie niet veel voor maar als hij simpelweg zijn gewicht in de schaal wierp, dan kon niemand daar tegen op, ook ik niet. Een paar keer heeft ie me te grazen genomen. Tegen zoveel kilo’s was mijn techniek niet opgewassen. Maar gelukkig werd hij op een bepaald moment van school gestuurd en was daarmee het probleem Kristof weg.
Overigens ook weer typisch: dat was nadat hij van de leraar een horloge had gestolen tijdens zwemles. Dus dat ie aanhoudende klasgenoten molesteerde, was geen reden om hem weg te sturen, dat ie van hen stal evenmin, maar pas toen ie van een leraar stal, dan vonden “de autoriteiten” dat het niet kon.
Stelletje lafaards met dubbele standaarden.
Geweldig, Scrutinizer, take your time.
Het is een belangrijk onderwerp en speelt al jaren.
Al op de eerste libertarische wereldconventie in Zurich werd gediscussieerd over:
“When is a thread a thread?
En enkele jaren geleden speelde op de Vrijspreker weer :
“Wanneer is een bedreiging een bedreiging
Als ik overigens ergens mee kan helpen, laat het dan weten:
E-mail: hub@vrijspreker.nl
@Patrick [10]:
” is het wel tijd voor een nieuwe anarchistische stroming die zich richt op de werkelijke mens en de wereld waarin wij leven, ”
Hurrah, Hurrah.
Alhoewel de libertariër me nu zal gaan afbranden wil ik hier toch driewerf hoera voor roepen.
Een vrij wereld in de zin van het Libertarisch principe valt in het niets bij zo een treffende opmerking en ik mag alleen maar hopen dat beide samen kunnen gaan, n et de utopische wereld maar een wereld waarin we als mens naaste elkaar kunnen leven en tóch die regels accepteren die er op gericht zijn de zwakkere te beschermen.
Dat is pas een sociale samenleving, maar hé was daar al inderdaad niet een stroming die daarnaar streefde ? U hebt gelijk en ik mag hopen dat u ons snel kunt laten zien welke dat is en hoe deze te verenigen is met net NAP én echte vrijheid zoals de mens dat verdient.
Succes met uw zoektocht en laten we pesten nu eens echt gaan aanpakken, laten we onze kinderen nu eens gaan opvoeden, misschien helpt dat.
@THX-1138 [8]:
De school zegt in haar prospectus dat ze een goede school is en dat zal best maar toen er onlangs werd gevraagd of er een pestprotocol was stonden ze met de oren te klapperen, mijn vriend moet nu van zijn advocaat de dochter naar een kinderpsycholoog sturen die een praatgroep heeft ergens buiten de stad (20 kilometer verder) en doet hij dat niet dan loopt hij de kans dat de dochter uit huis geplaatst wordt, het kind is werkelijk echt helemaal van haar stuk, en wat doe de school ? u raadt het al…..
Opvoeden is de enige manier om dit te voorkomen en opvoeden begint achter de voordeur, in uw eigen huis.
Helaas is het zo dat de pesters vaak uit een gezinssituatie komen die verre van ideaal is voor het kind en het kind reageert zijn frustraties af op de zwakkere, met de bril met dikke glazen of het overgewicht of het pokdalige gezicht en heel vaak helaas van allochtone afkomst.
In ieder geval heeft het meisje uit Staphorst gelukkig nog wel het besef gehad om haar pestkoppen te straffen door hun namen op te schrijven, wist u dat al ? alleen de school die doet…… ? zich afvragen of het wel zo ernstig is en of de pestkoppen waarvan de namen op papier wel de echte pestkoppen zijn, ze willen een onderzoek starten maar wanneer is de vraag.
Het lijkt me een overduidelijk geval van onkundig bestuur en daar is maar een oplossing voor, vervangen.
Tegen bureau jeugdzorg is er ook maar één opmerking, kijk verder dan uw neus lang is en pak de pestkoppen aan en niet de slachtoffers en haar/zijn ouders, ik heb er geen goed woord voor.
Overigens heb ikzelf bureau jeugdzorg van hun vergissing op de hoogte gesteld destijds en het enige antwoord dat ik kreeg kwam via de mail: of de toezichthouder ook telefonisch contact met MIJ kon opnemen, met MIJ ???? het was beter geweest als bureau jeugdzorg Drenthe eens in zijn eigen stront had geroerd en deze zaak eens beter had bekeken dan was dit gezin niet de dupe geworden van een onkundige mentor en een onkundig schoolbestuur.
Mijn vriend en zijn vrouw hebben er niets meer aan en ook hun dochters zullen ermee moeten leren leven dat jeugdzorg Drenthe voorlopig hun leven bepaald, tenzij hun advocaat meeleest en zich hierin herkent en de zaak nu in een ander perspectief bekijkt maar die hoop heb ik niet echt.
Pesten stop je THUIS in de opvoeding en nergens anders.
THX-1138 [19] reageerde op deze reactie.
@J. Snijder [18]:
Het is helemaal niet nodig om op te roepen tot een goede opvoeding van kinderen. Op het moment dat slecht opgevoede kinderen voor een stroom aan claims in de richting van hun ouders zorgen, zijn die vanzelf wel genoodzaakt hun opvoedkundige taak serieus te nemen. Vergelijk het maar met een agressieve hond die voortdurend de kleding van andere mensen beschadigd. De eigenaar zal dan op een gegeven moment maatregelen moeten nemen om de hoge kosten die zijn hond veroorzaakt te stoppen. Daar is geen morele oproep voor nodig.
Ik begrijp, dat jullie wel een poging in die richting hebben gedaan maar zijn vastgelopen in het moeras dat de collectivisten in hun newspeak een ‘rechtsstaat’ plegen te noemen nu eenmaal is. Het is eerlijk gezegd ook erg naïef dat je zoveel vertrouwen in het collectivistische systeem stelt. Dat is er immers speciaal op ontworpen dat de verantwoordelijke personen hun aansprakelijkheid kunnen ontlopen en de slachtoffers met de schade blijven zitten. Dat is de dagelijkse praktijk in NL.
De enige oplossing is je er zoveel mogelijk aan te onttrekken. Doe je kinderen iig op een privéschool. Die scholen kan je tenminste rechtstreeks aanspreken op hun verantwoordelijkheid. In een vrije markt financieren ouders, leerlingen, bedrijven en andere maatschappelijke organisaties de school. Die hebben er allemaal belang bij dat de school goed functioneert. Maakt het bestuur er een rommeltje van dan trekt men hun geld er uit en gaat de school failliet. Zo is er een directe terugkoppeling tussen scholen en de belanghebbende partijen. Dat zorgt voor kwaliteitsborging.
De vrije markt is zelfreinigend. Goede scholen trekken meer leerlingen, krijgen meer geld en leveren betere kwaliteit, slechte scholen kwijnen weg en verdwijnen. Hetzelfde geldt overigens voor de veiligheid op straat. Nu levert de politie allerbelabberst werk af, maar ze komt er mee weg. Ze staat immers geen particuliere concurrentie toe. Als dat wel zo was hadden we een veel veiliger leefomgeving tegen veel lagere kosten. Opvallend is dat de school in Newtown (Connnecticut, US) wél hermetisch kon worden beveiligd ná de shooting … 🙁
Zowel de pestende als de gepeste kinderen lijden beide aan een gebrek aan zelfvertrouwen. Alle goedbedoelde acties ten spijt, het is nutteloos.
Door beide kinderen meer zelfvertrouwen te geven lost het probleem vanzelf op…
Comments are closed.