Nadat ik gisteren met mijn autootje Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu, uitgereden was, stopte ik na 33 minuten bij een zich langs de weg bevindend museum, waarin de terecht trotse  bezitter, een  gepensioneerde bootkapitein, een ongelofelijk groot  aantal objecten uit de tweede wereldoorlog die hij met veel moeite en vlijt verzameld heeft, benevens een aantal  zeer grote schelpen, die miljoenen jaren oud zijn, tentoonstelt.

Ook beschikt hij  over een van de grootste  verzamelingen van Coca- Colaflesjes ter wereld, allemaal vervaardigd in  verschillende fabrieken. Van deze flesjes zijn er gedurende  de oorlog  tientallen miljoenen  op het eiland achtergelaten  door het Amerikaanse leger.

Deze keer  trof ik de eigenaar van het museum aan in staat van grote woede. Wat was er gebeurd?

Tijdens  mijn vorige bezoek, circa een jaar geleden, had ik hem geschonken een bankbiljet van 200 miljoen dollar van Zimbabwe. Zoals altijd in dergelijke gevallen, had ik er bij verteld, dat het om een verzamelobject gaat  zonder monetaire waarde.

Dit   echter was aan dovemansoren gezegd, want de kapitein  had zich na mijn vertrek naar de Centrale Bank van het land begeven in de hoop het in de kunnen wisselen voor het equivalent van  200 miljoen Amerikaanse dollars:  een net bedrag waarmee  hij  enkele onderdelen van de  economie van zijn land doeltreffend had kunnen ontwrichten.

Groot was zijn verontwaardiging, toen hem aan het loket medegedeeld werd, dat  hij het biljet slechts in  kon  wisselen tegen een bedrag van  vijf vatu (ongeveer 5  dollarcents.)

Ik  werd  getrakteerd op een enorme scheldpartij en een klaagzang, dat ik  wel  frequent zijn land bezocht, maar er nog niet toe gekomen was, elke maand  tenminste  vijf procent van mijn inkomen in zijn richting te sturen.

Hoe  kwam ik er toe, mij te vermeten ongehinderd de wereld door te reizen,  maar hem iedere keer achter te laten met een gammel museum, zonder hem de middelen te verschaffen dit te converteren in een solide gebouw?

De  amusante  ervaring, die mij aanvankelijk deed schrikken, is  illustratief  voor  de wijze waarop miljarden in deze wereld anderen zowel verantwoordelijk houden als aansprakelijk stellen  voor het feit dat zij minder welvaart menen te genieten dan zij  bij  sommige anderen waar menen  te nemen.

Voor   politici  en personen uit de branche van moeder Teresa zijn  deze  miljarden een godsgeschenk.  Geen krot  waarin deze mensen wonen mag onbezocht blijven. In geen  juichende,  respectievelijk protesterende massa   mogen zij ontbreken. Geen stem die zij uit kunnen brengen  mag verloren gaan  en geen ziel die  zij bezitten, mag onbekeerd naar hel of hemel vertrekken,  alvorens het gereedstaande oliestel  zijn diensten bewezen heeft.

Hugo van Reijen

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

8 REACTIES

  2. Mij heb je ooit ook eens zo’n biljet gegeven, ik heb het nog steeds en voel me een stuk rijker. Ook nog bedankt voor de kalender trouwens, hij ligt hier naast me, klaar voor het nieuwe jaar.

  4. @hugo van reijen [3]: als hij ondertussen 1 van de meest welvarende inwoners van het dorp is, deelt hij zijn rijkdom dan met zijn dorpsgenoten zoals hij van jou verwachte dat jij uw rijkdom met hem zou delen?

  5. Beste Hugo,

    Ik zou graag meer lezen over in hoeverre jij bekent bent met de cultuur van de ni-vanuatu, bij het lezen van dit artikel heb ik het idee dat je hele concept van delen niet goed vindt en min of meer automatisch bestempelt als “links”

    Het gaat er toch om dat het NAP niet geschonden wordt?

    hugo van reijen [6] reageerde op deze reactie.

  7. @hugo van reijen [6]:
    Ik ben er nog nooit geweest dus hoopte ik dat jij jouw kennis van de locale cultuur wou delen om zodoende niet zelf onnodige of incorrecte assumpties te doen.

    Maar goed, ik verdiep mij al enige tijd in de south pacific met de hoop om mij daar te vestigen, dit zijn enkele van de dingen die ik over vanuatu heb geleerd.

    Er is geen inkomsten belasting.
    Er is bankgeheim, en in tegenstelling tot sommige andere landen die dit bieden is het gewoon toegankelijk voor normale mensen met een zeer bescheiden kapitaal.
    De overige wetgevingen en belastingen hebben 2 functies; #handelsbalans een klein beetje stabiliseren.
    #uitbuiting van locale bevolking tegengaan.

    De regel en belastingdruk geld vaak niet voor de locale bevolking.

    Daarnaast heb ik het een en andere gelezen over de locale cultuur, een cultuur waarbij de sociale status afhankelijk is van hoeveel je deelt ipv hoeveel jij zelf bezit – wellicht dat de boosheid van de kapitein te wijten is aan een verandering in jouw status, een gast wordt beleeft behandeld maar een vriend of een buurman daar kan je toch best wel een al dan niet terecht boos op zijn?

    Het locale rituele financiële systeem vind ik ook bijzonder interessant, het is primitief natuurlijk maar in de essentie wel vele malen beter dan het corrupte westerse centrale bank stelsel.
    Het is de-centraal, waarde creatie is op basis van ofwel productiviteit ofwel sociale status. Als je dus volgens de aldaar geldende normen en waarden het verdiend hebt kan je als individu het sociale recht verwerven om geld te maken, zonder dat er iemand wordt verplicht om dit geld te accepteren, zonder dat er een schuld ontstaat die nooit kan woorden betaald, zonder belasting te heffen.

    Aan de oppervlakte is het natuurlijk een primitieve cultuur maar economie is geen technologische kwestie dus wellicht dat ze tijd hadden om hierover na te denken.

    Maar goed, ik ben er nog niet geweest dus ik hoop er spoedig op bezoek te gaan.

    hugo van reijen [8] reageerde op deze reactie.

  8. @Igor [7]:
    Als je daar binnenkort bent, breng dan ook een bezoek aan de Nederlandse restauranteigenaar die reeds tientallen jaren aan de kust woont op een afstand van circa 30/45 minuten van het genoemde museum. ( heeft eerst in Australie gewoond)
    Wat hij te vertellen heeft over de locale cultuur is interessant.
    Het restaurant is gemakkelijk te vinden, want het is het enige restaurant dat je tegenkomt langs de kust op je tour rond het eiland.
    Een stop vooral bij het museumpje dat je na 33 minuten links van de weg vindt na de stad uitgereden te zijn.
    Rijd op je tocht rond het eiland in de richting van de klok.
    Ben heel benieuwd.
    Hugo van Reijen

Comments are closed.