Nieuwjaars overwegingen

Luisterend naar de interviews op Omroep Zeeland op 21 december met de nieuwe staatssecretaris Sharon Dijksma en op 22 december met Marc Van Peel kwamen de volgende gedachten in mij op:

Naar goede politieke traditie draagt de kersverse staatssecretaris het besluit van de ministerraad op haar voorstel voor de vernietiging van de Hedwigepolder uit in het Kerstreces en voor dat de Tweede Kamer daarop heeft kunnen reageren heeft ze dit voorgenomen besluit alvast medegedeeld van de Vlaamse minister-president. De bevolking en de eigenaar zien zich voor een voldongen feit geplaatst en de Tweede Kamer kan alleen achteraf nog iets zeggen.

Zonder de zo belangrijke brede achtergrond kennis is zij een gewillige verteller van wat haar natuurambtenaren wensen, namelijk dat de Hedwigepolder zo bijzonder belangrijk zou zijn voor de natuur van de Westerschelde en daarom vernietigd moet worden. Verhelderend is dat zij in het verdere vervolg goede contacten wil onderhouden, niet met de bevolking, maar met het provinciaal bestuur en met de Vlaamse minister-president. Ze zegt de emotionele gevoelens van de bevolking wel te begrijpen, maar heeft er geen boodschap aan. Zo wil ze voorkomen enige hoofdpijn aan dit dossier te krijgen. Het gaat dan ook niet om de locale bevolking, maar om de emotie van de natuurbeweging en het eigen belang van de natuurorganisaties. De procedures, die nu nog in gang gezet worden zijn een wassen neus, waaraan adviesbureaus nog veel geld mogen verdienen.

Zo gaat voor het Zeeuwse Landschap een lang gekoesterde wens in vervulling ten koste van goede landbouwgrond, van beschermde natuur (20 ha.) en een voor de streek belangrijk stukje landbouweconomie. Ook de recreatie zal er afnemen. Het is zo jammer dat de staatssecretaris niet weet dat de nieuwe natuur in de vergraven Hedwigepolder geen enkele bijdrage zal leveren aan de verschuiving in estuariene natuur van de Westerschelde. Aan de Westerschelde wordt niets gedaan en raakt verder uit balans. De vernielde Hedwigepolder is geen Westerschelde. Deze zal alleen steeds met water vanuit de Westerschelde worden gevuld en geleegd. Dit nieuw ontworpen natuurgebied zal continu belast worden met verontreinigd slib vanuit de Westerschelde (benedenstrooms Antwerpen wordt een piek in de verontreinigingen geconstateerd) en een verhoogd zoutgehalte. De natuurwaarde moet nog maar worden afgewacht. Jammer, dat de natuurbeweging niet weet welke natuurwaarden ze daar vernietigen en inmiddels deels al vernietigd zijn (1500 bomen op Vlaamse bodem van de 6000 bomen zijn gekapt; onze inheemse vogels worden niet beschermd.), omdat het ze het niet interesseert.

Havenschepen Marc Van Peel zegt blij te zijn nu het er op lijkt dat de Hedwigepolder nu echt gaat verdwijnen. Hij wijst er terecht op dat het Nederland was dat ook de natuur onderdeel wilde laten uitmaken van de verdragen. Het is daarom des te opmerkelijker, dat waar de natuurorganisaties op Vogelbescherming Nederland na zich de laatste tijd rustig hielden, het juist de haven van Antwerpen en de Vlaamse regering waren, die fel van leer trokken tegen Nederland en met een ingebrekestelling dreigden. Zo bemoeiden zij zich met hoe Nederland op eigen bodem de natuuropdracht nader zou invullen. Het zijn dan ook de niet uitgesproken belangen van de haven, die de drijfveer zijn. De expliciet genoemde Hedwigepolder als onderdeel van een areaal aan natuurcompensatie in de verdragen was op zich een oneigenlijke eend in de bijt. Dat vond onze Eerste Kamer ook. Vlaanderen was op de hoogte van de op dat moment niet te realiseren wens van het Zeeuwse Landschap. De Hedwigepolder was een koekje voor de Nederlandse natuurorganisaties in ruil voor het geen bezwaar aantekenen tegen de derde verdieping, die een hoog status gehalte had. Later werden drie van de vier natuurorganisaties bedeeld met het onzinnige kierbesluit Haringvlietsluizen, als men niet meer te hoop zou lopen tegen het behoud van de Hedwigepolder. Had de Antwerpse haven eerder de Hedwigepolder vanwege onze natuurbeweging zo maar in de schoot geworpen gekregen zonder tegenprestatie, nu moest de Antwerpse haven zelf aan de bak voor haar belangen.

Het grootste directe belang van Antwerpen is de Hedwigepolder als slibvang. Daarnaast is er het belang van kleiwinning en de realisatie van een natuurbufferzone op Nederlands grondgebied, zodat de haven maximaal tot aan de grens kan uitbreiden. De Vlaamse Prosperpolder is bestemd als tijdelijke natuur. Nederland verliest ten koste van de Westerschelde (dat is overigens tegennatuurlijk) 1miljoen m³ sediment per jaar in de vorm slib aan de Zeeschelde. De getijdenhaven Deurganckdok slibt elke dag enige cm’s op. Bij realisatie van de getijdenhaven het Saaftinghedok ten koste van het dorp Doel zal men in het nieuwe dok daar meer last van krijgen. Wat is er dan mooier dan dat de afgegraven en dijkloze grond van de Hedwigepolder het meeste van dat slib kan afvangen. Daarmee is een stukje onderhoud van de Vlaamse getijdenhavens verschoven naar Nederland. Stilletjes zal dan verder gedacht worden aan een bochtafsnijding Bath, die beter mogelijk wordt, hoewel dat extra negatieve waterloopkundige consequenties zal hebben.

Het blijft onbegrijpelijk dat men dit blinde machtsvertoon van poldervernietiging (polders, die boven de zeespiegel liggen) accepteert, terwijl het niet leidt tot een natuurlijker balans van ontwikkeling van de Westerschelde en het puur zelf ondermijnend gedrag is.

 Ingezonden door Ir W.B.P.M. Lases