De gelabelliseerde samenleving.

Vanuit mijn appartement op de 3de etage heb ik zicht op het kleine maar relatief drukke stadsleven. Ik zie de auto’s voorbij gaan, de jeugd een balletje trappen en de consumenten het geen doen waar ze goed in zijn. Zo zie ik een jong gezin in een oude Volkswagens, twee jongens een Jeep proberen te temmen en een nette man in pak in een glimmende Mercedes.

Ik zie de jongens voetballen, één doet zich voor als Messi, de ander als Ronaldo, terwijl de ander zich voor doet als onze Nederlandse held van Persie.

Een oude man zie ik lopen met een bepaalde trots om zich heen. Ik zie dat hij een Lacoste shirt draagt met bijpassende schoenen. Een jong stel zie ik de kou trotseren met een dikke gevoerde winterjas waar een grote bonte kraag aan hangt. Ook hier is het merk voor mij niet onbekend en vraag mezelf af hoeveel dagen ik voor zo een jas zou moeten werken.

Ik zie ook een oud echtpaar met een jong ventje. Ze gaan van winkel naar winkel en pronken met hun tassen. De tassen waar met koeienletters op staat waar het gekocht is. Ik zie het ventje aandachtig kijken naar de letters en de afbeeldingen. Er staat een beeldschone jonge dame op met blond haar. Ze vertegenwoordigd het merk en het lijkt net alsof je ook een stukje van haar hebt gekocht. Vijf jaar schat ik het ventje. Redelijk verlegen en heeft denk ik nog grote vraagtekens over wat er om hem heen allemaal gebeurd.

Ik vraag me ineens af, hoe zou het zijn als het ventje ineens de denkwijze zou hebben van een volwassen belezen man, maar dan zonder alle prikkels die op hem af zijn gevuurd in zijn voorgaande jaren. Een volwassen man die niet oordeelt met zijn voorafgaande ervaringen en niet op een apathische manier door het leven gaat.

Zou hij dan zien aan de tas ,,die zijn moeder vol trots laat zien,, dat ze niet het product heeft gekocht wat in de tas zit, maar zich meer heeft laten identificeren met het label? Zou hij zonder een goed beeld van de bestuurder in de strakke aerodynamische Mercedes een beschrijving kunnen geven over de persoonlijkheid van de gene die achter het stuur zit? Zou hij weten dat hij voor het uitgegeven geld tientallen andere auto’s zou kunnen kopen met ongeveer het zelfde comfort? Zou hij ook hier aan de bestuurder kunnen zien dat ook hij niet een auto heeft gekocht maar een Mercedes?

De auto gaat op een fluwele manier langs hem heen en hij hoort de jongens een balletje trappen. “Ik ben Messi! Niet jij! Hoe kan jij nou Messi zijn als ik dat al ben!?” Zou het kleine ventje ,, met inmiddels het brein van een volwassenen,, inzien dat het jongetje die claimt Messi te zijn ,,en niet begrijpt dat de ander Messi wilt zijn omdat hij dat al is,, dat hij ook geen Messi kan zijn omdat er al een Messi rondloopt in Barcelona?

Hij stopt even… Ik denk dat hij een muntje op de grond heeft gevonden. Het muntje dat hij nu beet heeft is een één euro muntje. Ik vraag me af of ook hij zou kunnen weten wat dit muntje allemaal met ons doet. Een muntje dat allesbepalend is in deze samenleving en een hoop dromen zou kunnen verwezenlijken. Zou hij kunnen bevatten dat we niet zozeer verslaafd zijn aan dit muntje, maar meer wat er met het muntje bereikt zou kunnen worden. Ook hier wordt er een label geplakt. Een groot label waarop staat; “gelukkig zijn” “een geslaagd leven” “intelligent” “geëmancipeerd”. Als hij dat label eraf zou halen, zou hij dan kunnen begrijpen dat het muntje totaal niets waard is?

…Ik schuld mezelf even wakker. Ik zie nog steeds het gezinnetje lopen met het ventje naast zijn moeder. “ kom maar schat! Hier heb je een Ipad! Nu ben je het leukste kindje van de klas en zal je heel veel vriendjes krijgen!”

Welkom in deze wereld ventje…

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Ingezonden door Blen

Naschrift Ratio: Blen toont onder meer de leegheid van consumentisme aan. Libertarisme is voor mij juist niet het lege consumentisme. Het is ook geen hedonisme. Het staat voor mij voor zelfverwezenlijking, groei, productie en ontplooiing. Een leven zonder de sprookjes en leugens van religie of staat. Het besef dat je het zelf kan en moet doen en niet zelfverzonnen vrienden of zelfbenoemde heersers moet dulden die voor je denken. Dat je als je een nuttig leven wenst je je beter ook niet moet onderdompelen in een roes van consumentisme of genotsmiddelen.