Wat is een ambtseed waard?

Blijkbaar wordt er in de ambtelijke wereld nogal wat waarde gehecht aan het uitspreken van een eed. Heeft te maken met loyaliteit en integriteit, denk ik. Dat men dan daarna de boel bedriegt blijkt minder erg te zijn, het is de ceremonie die er toe doet.

Hoe kom ik hier nu op?

Welnu, in Zeeland probeerde men onlangs (25 januari j.l.) een stel mensen te beëdigen, waaronder gedeputeerde Carla Schönknecht. En die ceremonie zat vol foutjes.

Ten eerste verbaasde ik mij over het feit, dat ze vlak voor het “moment supreme” een of ander jong in de arm geduwd kreeg. Zeker haar kleinkind? Wat is dat nu weer voor een aandachtstrekkerij van die oma of de moeder? Laat zo’n jong toch thuis, regel een oppas, of zo.

Verder was er een provinciegriffier die de slaap nog in de ogen had, want die had het verkeerde formuliertje gereed gelegd. Dat bedoeld was voor een ander soort beëdiging. En die “vreselijk competente” commissaris van de koningin dreunt die tekst er gewoon uit, alsof het zou lijken dat ze niet inhoudelijk oplet of begrijpt wát ze nu aan het lezen is. Dat denk ik tenminste, maar dat zal niet zo zijn. Om commissaris van de koningin te worden heb je vreselijk veel talenten nodig, dat word je niet zomaar, daarvoor dien je te beschikken over een flinke stapel competenties. En begrijpend lezen is er daar natuurlijk wel eentje van. Hoe kun je anders allerlei belangrijke stukken lezen en daar beslissingen over nemen?

Omdat de kersverse gedeputeerde dat jong in haar handen gedrukt kreeg, stak zij tijdens de eed niet haar rechterhand op, maar haar linker. Ook dat is blijkbaar fout. Waarmee ik die hele poppenkast meteen van discriminatie kan beschuldigen, omdat iemand die door een handicap zijn rechterarm niet meer heeft, dus nooit zo’n hooggeachte functie, inclusief beëdiging, zou kunnen bekleden.

En de uitsmijter in deze waargebeurde klucht is wel de uitspraak van Carla Schönknecht, wanneer “zo waarlijk helpe mij god almachtig” er gezegd dient te worden en de kersverse gedeputeerde er uitflapt: “zo waarlijk helpe mij god. ALLEmachtig”.

Echt gebeurd, ik verzin het niet.

Natuurlijk is die hele poppenkast een irrationele en door rituelen aanbiddende machtswellustelingen verzonnen schertsvertoning, zéker als je ziet hoe dergelijk volk zich ná een beëdiging gedraagt in zijn/haar functie.

Wat ik u alleen maar wil meegeven is: dit het niveau mensen bestuurt een provincie en beslist over honderdduizenden mensen. Schandalig gewoon.

Oh ja, op 15 maart doen ze het toneelstukje nog een keer opnieuw. Want zonder die eed zou ze haar werk als gedeputeerde niet uit kunnen voeren (niet rechtsgeldig, of zo?) en schijnt ze niet eens salaris te mogen ontvangen. En dát kunnen we niet hebben, natuurlijk, binnen dit clubje zichzelf benoemde elite.