De meest redelijke

Er gebeurt iets aparts bij discussies tussen een vredelievende anarchist en een etatist of tussen een wetenschapper en een religieuze, een stabiel persoon en een psychopaat.

Vrijspreker: Als er ergens een conflict dreigt te ontstaan tussen 2 mensen, is er vaak wel iemand die daar tussen springt en de zaak tot bedaren probeert te brengen. Mooi toch?

Opperdienaar: Prachtig, je moet eens opletten met wie de tussenspringer dan meestal het gesprek aangaat. Als je een krankzinnige idioot hebt die met een mes staat te zwaaien die een conflict heeft met een keurige meneer met een aktetas. Negen van de tien keer gaat de tussenspringer proberen de man met de aktetas tot bedaren te brengen. Eerst wordt de aktetas mijnheer op andere gedachten gebracht op een positieve manier:

Kom, wees de grootste, de verstandigste, geef toe om te laten zien dat jij beter bent.

Als dat niet werkt de negatieve manier:

Je bent onredelijk, veeleisend en egoïstisch. De krankzinnige idioot met het mes heeft best wel een punt.

Vrijspreker: Dat lijkt vreemd op het eerste gezicht.

Opperdienaar: Maar dat is het niet als je er wat langer over nadenkt. Je gaat namelijk niet redeneren met iemand die onredelijk is. Dat zou pas vreemd zijn.

Vrijspreker: Het vreemde aan de situatie is misschien niet met wie de tussenspringer gaat redeneren, maar dat hij probeert deze persoon van zijn ongelijk te overtuigen.

Opperdienaar: Om een bedreigende situatie te wijzigen, moet er iemand van gedachten veranderd worden. Dat is dan of de idioot met het mes, of de man met de aktetas. Wat je precies tegen een idioot met een mes moet zeggen om hem van gedachten te doen veranderen, is heel moeilijk te bepalen en bovendien gevaarlijk. Een nette mijnheer met aktetas daarentegen is veel voorspelbaarder in zijn gedrag. Redeneren is de beste manier om een redelijk persoon van gedachten te doen veranderen. Je weet dat een redelijk persoon luistert en niet met contradicties kan leven. Je kunt hem ook proberen lichtjes te intimideren, door te zeggen dat zijn standpunten asociaal zijn of buiten de norm vallen.

Vrijspreker: In welke zin is dat intimideren?

Opperdienaar: Als je aangeeft dat iemand alleen staat in zijn denken, dan is dat voor iedereen een beetje beangstigend. Volledige isolatie betekent een snelle dood. Iedereen heeft andere mensen nodig. De hint dat iemand denkbeelden heeft, die sterk afgekeurd worden door de mensen om hem heen, wekt altijd angst in hem op. Die angst maakt hem ontvankelijk voor verandering van gedachten.

Vrijspreker: Dus de tussenspringer maakt snel een afweging om het conflict zo snel mogelijk te sussen: ga op de meest rationele persoon af, diens hersenen vertonen het meeste aanpassingsvermogen. Daarna, appeleer aan de rationele persoon zijn drang naar consistentie, integriteit en moraliteit.

Opperdienaar: Zo wordt degene die gelijk heeft door zijn omgeving van zijn ongelijk overtuigd, met verholen dreigementen. Maar daar blijft het niet bij. Zelfs de discussie zonder tussenspringer loopt volgens deze lijnen. Dus een religieuze persoon zal een wetenschapper proberen te overtuigen dat de evolutietheorie niet klopt, omdat er ergens een fossiel ontbreekt. De religieuze persoon gebruikt vreemd genoeg logische argumenten om de meest logische persoon van de onjuistheid van zijn logische argumenten te overtuigen. Dat zijn eigen denkbeelden absoluut niet aan deze standaarden voldoen, maakt helemaal niet uit. Hij gelooft in pratende slangen en vermenigvuldigende broden en vissen en water dat in wijn verandert. Toch zal hij proberen een logische fout te vinden in de evolutietheorie, omdat dit de manier is om zijn tegenstander van gedachten te veranderen. Het doel van de gek is niet de waarheid te vinden maar de ander ook gek te maken, om zich beter te voelen, lekker samen gek zijn. De wetenschapper zal moeten proberen de religieuze te overtuigen van rationaliteit dmv verhalen over pratende slangen die hem vertelden dat je rationeel moet nadenken.

Op dezelfde manier zullen etatisten proberen anarchisten te overtuigen. De socialist doet een moralistisch appel op de productieve mens, gelardeerd met verholen dreigementen. Dit omdat hij weet dat de produktieve mens te overtuigen is met morele argumenten. Dit betekent niet dat hij dit soort argumenten zelf accepteert. Als hij zelf een morele tegenaanval krijgt door een anarchist, zal hij gelijk op utilitaire argumenten overgaan en beweren dat vrijheid niet kan werken. Hij beweert dat als je hem uit kon leggen hoe iets werkte, dit hem zou kunnen overtuigen. Dit is een geniaal dwaalspoor, het leidt nergens toe. De productieve mens denkt met een integer persoon te maken te hebben (projectie) en zal zoals gevraagd op utilitaire argumenten overgaan die nergens toe leiden. Hij bedient de markt met de argumenten waar deze naar vraagt. Het is echter als een kat die zou zeggen te stoppen met aan het bankstel krabben als hij een broccoli schotel krijgt. De eigenaar doet een hoop moeite voor een broccoli schotel en merkt dat het geen enkel effect heeft op het gedrag van de kat.

Ideeën die niet rationeel bij mensen naar binnen zijn gegaan, kunnen er ook niet uitgeredeneerd worden. De vroege injectie met inconsistente ideeën heeft de onderdaan zijn hele epistomologie veranderd. Daarna kunnen zijn gedachten alleen nog maar met intimidatie veranderd worden. Leren ging middels pijn en gaat middels pijn. Alleen de harde realiteit zal hem nog van gedachten doen veranderen.