Een andere interessante historische misvatting is Max Havelaar.
In Nederlands Indië werden plantage-arbeiders uitgebuit en gedwongen hun opbrengst voor een hele lage prijs af te staan.
De bedoeling van ‘Max Havelaar’ was dat ze gewoon de marktprijs kregen.
Voor de moderne Max Havelaar (het keurmerk) is de marktprijs echter uitbuiting.
In de Middeleeuwen moest de horige zijn meerproduct afstaan aan zijn heer (herendienst). In onze tijd moet de werknemer zijn meerproduct afstaan aan zijn werkgever (onbetaalde arbeid). Het systeem is veranderd, maar het resultaat is nog hetzelfde.
Je zou winstbelasting dus als een soort Robin Hood-taks kunnen zien.
Stel dat jij voor een werkgever 4000 euro opbrengt, en deze werkgever betaalt je 3000 euro. Dan verdient de werkgever dus 1000 euro aan jou. Is dit uitbuiting? Het antwoord aan nee.
De waarde van jouw arbeid is namelijk geen constant gegeven.
Jouw arbeid is meer waard vanwege het kapitaal dat de werkgever verschaft, zoals: een pand, collega’s die jou helpen, machines, kennis, klanten, noem maar op.
Zonder dit productief kapitaal breng jij die 4000 euro niet op en breng je zelfs die 3000 euro niet op die jij van je werkgever ontvangt.
Zowel jij als je werkgever gaan er op vooruit door een dienstbetrekking aan te gaan. En mocht zonder werkgever meer kunnen verdienen dan kun je altijd kiezen voor een leven als freelancer.
@Adam [7]: Machines, gereedschap, fabrieken, en grondstoffen of landbouwgrond (constant kapitaal), plus arbeidskracht (variabel kapitaal) produceert samen gebruikswaarde die (normaal gesproken) meer waard is dan de waarde die eraan gespendeerd is. Die meerwaarde gaat niet naar de producenten (de werknemers die een vast salaris krijgen), maar naar de eigenaar van de machines en de grondstoffen.
Is dat billijk?
Omdat de werkgever eigenaar is van de machines en de grondstoffen, mag hij zich een deel van de productie toe-eigenen van de producenten ten opzichte van wie hij veel rijker is. Bovendien is het kapitaal dat de werkgever investeert zelden de vrucht van zijn eigen blote handen. In de meeste gevallen is kapitaal het product van eerdere winst (door werknemers geproduceerde meerwaarde) of afkomstig van een erfenis.
Jij stelt dit voor als een soort vreedzame symbiose, maar volgens mij parasiteert de werkgever op zijn werknemers. De werkgever voegt nl. zelf niets onmisbaars toe aan het werk. Als de productiemiddelen het gemeenschappelijk bezit zouden zijn van het personeel, dan zouden hun inkomens hoger zijn, ze zouden gemotiveerder zijn (omzet = inkomen), en in geval van economische stagnatie zou het bedrijf probleemloos tegen productieprijs kunnen produceren (geen ontslagen, maar een lager inkomen en kortere werkdagen voor iedereen).
Een vreedzame symbiose is het zeker niet altijd, maar de werkgever voegt namelijk wel degelijk iets toe. De werkgever draagt namelijk risico en ‘stuurt’ innovatie.
Allereerst is de werkgever vaak helemaal geen eigenaar van de productiemiddelen, maar heeft hij hiervoor een lening afgesloten. Hij heeft bijvoorbeeld berekend dat hij in een X aantal jaar de productiemiddelen afschrijft en verwacht dat hij hier dan winst op draait (of ten minste break-even). Dit is een gok. In een onzekere wereld weet je dit nooit zeker. De winst voor de werkgever komt dus in de toekomst, terwijl jij je salaris elke maand krijgt. Als de ondernemers verkeerd gegokt hebben en ze maken verlies over een X aantal jaar, maar heb jij wel mooi salaris ontvangen.
Voor veel mensen is in lager salaris wat je zeker elke maand krijgt te prefereren boven een hoger verwacht salaris dat je pas over 5 jaar krijgt en waarvoor je het risico loopt dat je het helemaal niet krijgt.
De ondernemers draagt dus het risico voor de mogelijkheid dat het project faalt en jij krijgt je geld sowieso. Door risico te lopen vergroot zijn verwachtte toekomstige winst, maar niet is zeker in het leven. Kijk maar hoeveel ondernemingen ooit heel groot waren en nu niet meer bestaan.
Mijn tweede bezwaar sluit hier op aan en gaat in op het punt waarom jou bezwaar alleen in statische economie geldt. De economie is dynamisch. Processen veranderen continue. Nieuwe industrieën ontstaan en als gevolg hiervan verdwijnen oude industrieën. Ondernemers maken de keuze waarin te investeren en waarin niet. Hiermee lopen ze risico en worden ze beloond als ze goed kiezen en afgestraft als ze verkeerd kiezen. Doordat de economie voortdurend veranderd is het noodzakelijk dat ondernemers dit doen en is zowel succes als falen belangrijk. Hiermee laat de markt zien welke innovaties nuttig zijn en welke innovaties overbodig. Hiermee vervullen ondernemers een rol in de vooruitgang. In afwezigheid van ondernemers waarbij de staat bepaalt welke innovaties gedaan moeten worden, zie dan ook de de innovaties een stuk trager gaat. Er was vrijwel geen enkel communistisch product dat kon concurreren met een westers product. In sommige communistische landen bleef de landbouw steken op bijna 19e eeuws niveau omdat er geen enkele innovaties werden doorgevoerd.
Wat ik wel denk dat is dat NV’s onnatuurlijk veel macht hebben. In het model van NV’s is er weinig tot geen hoofdelijke aansprakelijkheid. Hierdoor zijn er perverse prikkels voor bedrijven om snel veel winst te maken en de kosten naar de toekomst te schuiven. De topman is dan reeds vertrokken met zijn bonus en vervolgens komen de problemen aan het licht. Maar de oud-topman die de problemen heeft veroorzaakt kan hier nooit meer voor aansprakelijk worden gesteld. Dit is pervers kapitalisme, want kapitalisme werkt alleen als zowel winst wordt beloond, maar dat ook (net zo belangrijk) verlies wordt gestraft.
In het onderstaande filmpje wordt het 1 en ander uitgelegd door Bob Murphy van het Mises Intitute. Ik hoop dat je het filmpje wilt kijken. In ben namelijk beniewd naar je reactie hierop.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat u ermee instemt.Ok
Robin pikte het geld van de overheid (terug), van met name de sheriff van Nottingham.
Politiek steelt van de rijke en de arme mensen, niet om ze te helpen maar voor hun eigen belang. Goed betaalde banen!!!!
Hub Jongen [3] reageerde op deze reactie.
@reiny [2]:
Robin pakte dus gestolen geld terug!
Prachtig, dit soort posts. Keep up the good work!
Een goede post dit.
Het moge duidelijk zijn dat Robin Hood tegenwoordig anders gezien wordt.
Zo was er een tijdje geleden een Spaanse ‘Robin Hood’ burgemeester die stal van supermarkten om dit voedsel aan de armen te geven.
zie:
http://www.huffingtonpost.com/2012/08/15/juan-manuel-sanchez-gordillo-spanish-mayor-steals-food_n_1778253.html
Een andere interessante historische misvatting is Max Havelaar.
In Nederlands Indië werden plantage-arbeiders uitgebuit en gedwongen hun opbrengst voor een hele lage prijs af te staan.
De bedoeling van ‘Max Havelaar’ was dat ze gewoon de marktprijs kregen.
Voor de moderne Max Havelaar (het keurmerk) is de marktprijs echter uitbuiting.
In de Middeleeuwen moest de horige zijn meerproduct afstaan aan zijn heer (herendienst). In onze tijd moet de werknemer zijn meerproduct afstaan aan zijn werkgever (onbetaalde arbeid). Het systeem is veranderd, maar het resultaat is nog hetzelfde.
Je zou winstbelasting dus als een soort Robin Hood-taks kunnen zien.
Adam [7] reageerde op deze reactie.
@Pasparal [6]:
Stel dat jij voor een werkgever 4000 euro opbrengt, en deze werkgever betaalt je 3000 euro. Dan verdient de werkgever dus 1000 euro aan jou. Is dit uitbuiting? Het antwoord aan nee.
De waarde van jouw arbeid is namelijk geen constant gegeven.
Jouw arbeid is meer waard vanwege het kapitaal dat de werkgever verschaft, zoals: een pand, collega’s die jou helpen, machines, kennis, klanten, noem maar op.
Zonder dit productief kapitaal breng jij die 4000 euro niet op en breng je zelfs die 3000 euro niet op die jij van je werkgever ontvangt.
Zowel jij als je werkgever gaan er op vooruit door een dienstbetrekking aan te gaan. En mocht zonder werkgever meer kunnen verdienen dan kun je altijd kiezen voor een leven als freelancer.
Economics is not a zero sum game
Pasparal [8] reageerde op deze reactie.
@Adam [7]: Machines, gereedschap, fabrieken, en grondstoffen of landbouwgrond (constant kapitaal), plus arbeidskracht (variabel kapitaal) produceert samen gebruikswaarde die (normaal gesproken) meer waard is dan de waarde die eraan gespendeerd is. Die meerwaarde gaat niet naar de producenten (de werknemers die een vast salaris krijgen), maar naar de eigenaar van de machines en de grondstoffen.
Is dat billijk?
Omdat de werkgever eigenaar is van de machines en de grondstoffen, mag hij zich een deel van de productie toe-eigenen van de producenten ten opzichte van wie hij veel rijker is. Bovendien is het kapitaal dat de werkgever investeert zelden de vrucht van zijn eigen blote handen. In de meeste gevallen is kapitaal het product van eerdere winst (door werknemers geproduceerde meerwaarde) of afkomstig van een erfenis.
Jij stelt dit voor als een soort vreedzame symbiose, maar volgens mij parasiteert de werkgever op zijn werknemers. De werkgever voegt nl. zelf niets onmisbaars toe aan het werk. Als de productiemiddelen het gemeenschappelijk bezit zouden zijn van het personeel, dan zouden hun inkomens hoger zijn, ze zouden gemotiveerder zijn (omzet = inkomen), en in geval van economische stagnatie zou het bedrijf probleemloos tegen productieprijs kunnen produceren (geen ontslagen, maar een lager inkomen en kortere werkdagen voor iedereen).
Adam [9] reageerde op deze reactie.
@Pasparal [8]:
Een vreedzame symbiose is het zeker niet altijd, maar de werkgever voegt namelijk wel degelijk iets toe. De werkgever draagt namelijk risico en ‘stuurt’ innovatie.
Allereerst is de werkgever vaak helemaal geen eigenaar van de productiemiddelen, maar heeft hij hiervoor een lening afgesloten. Hij heeft bijvoorbeeld berekend dat hij in een X aantal jaar de productiemiddelen afschrijft en verwacht dat hij hier dan winst op draait (of ten minste break-even). Dit is een gok. In een onzekere wereld weet je dit nooit zeker. De winst voor de werkgever komt dus in de toekomst, terwijl jij je salaris elke maand krijgt. Als de ondernemers verkeerd gegokt hebben en ze maken verlies over een X aantal jaar, maar heb jij wel mooi salaris ontvangen.
Voor veel mensen is in lager salaris wat je zeker elke maand krijgt te prefereren boven een hoger verwacht salaris dat je pas over 5 jaar krijgt en waarvoor je het risico loopt dat je het helemaal niet krijgt.
De ondernemers draagt dus het risico voor de mogelijkheid dat het project faalt en jij krijgt je geld sowieso. Door risico te lopen vergroot zijn verwachtte toekomstige winst, maar niet is zeker in het leven. Kijk maar hoeveel ondernemingen ooit heel groot waren en nu niet meer bestaan.
Mijn tweede bezwaar sluit hier op aan en gaat in op het punt waarom jou bezwaar alleen in statische economie geldt. De economie is dynamisch. Processen veranderen continue. Nieuwe industrieën ontstaan en als gevolg hiervan verdwijnen oude industrieën. Ondernemers maken de keuze waarin te investeren en waarin niet. Hiermee lopen ze risico en worden ze beloond als ze goed kiezen en afgestraft als ze verkeerd kiezen. Doordat de economie voortdurend veranderd is het noodzakelijk dat ondernemers dit doen en is zowel succes als falen belangrijk. Hiermee laat de markt zien welke innovaties nuttig zijn en welke innovaties overbodig. Hiermee vervullen ondernemers een rol in de vooruitgang. In afwezigheid van ondernemers waarbij de staat bepaalt welke innovaties gedaan moeten worden, zie dan ook de de innovaties een stuk trager gaat. Er was vrijwel geen enkel communistisch product dat kon concurreren met een westers product. In sommige communistische landen bleef de landbouw steken op bijna 19e eeuws niveau omdat er geen enkele innovaties werden doorgevoerd.
Wat ik wel denk dat is dat NV’s onnatuurlijk veel macht hebben. In het model van NV’s is er weinig tot geen hoofdelijke aansprakelijkheid. Hierdoor zijn er perverse prikkels voor bedrijven om snel veel winst te maken en de kosten naar de toekomst te schuiven. De topman is dan reeds vertrokken met zijn bonus en vervolgens komen de problemen aan het licht. Maar de oud-topman die de problemen heeft veroorzaakt kan hier nooit meer voor aansprakelijk worden gesteld. Dit is pervers kapitalisme, want kapitalisme werkt alleen als zowel winst wordt beloond, maar dat ook (net zo belangrijk) verlies wordt gestraft.
In het onderstaande filmpje wordt het 1 en ander uitgelegd door Bob Murphy van het Mises Intitute. Ik hoop dat je het filmpje wilt kijken. In ben namelijk beniewd naar je reactie hierop.
@Why Capitalism Needs Losses, Too
Comments are closed.