Als je gekozen hebt om in alle vrijheid te willen leven en je wordt zelfstandig ondernemer, dan ervaar je dat er veel overheidsbeperkingen en verplichtingen bij komen, waar je uiteraard niet om gevraagd hebt, en niet op zat te wachten.
Je moet bijdragen aan een collectief systeem dat anderen bedacht hebben, maar als je oud bent, wat gepaard gaat met gebreken, dan ontdek je wat het voor jou betekent. Als je in een verpleeghuis komt dan kun je alles inleveren, maar heb je wat gespaard dan is er een groot risico dat ook dat nog door de overheid onteigend gaat worden. Na meer dan 50 jaar werken en miljoenen aan de overheid betaald hebt, dan ontvang je als dank een belastingaanslag, een afrekening, en als je niet op tijd betaalt volgt er een dwangbevel in naam de Koningin. Ondanks dat je altijd op tijd bijgedragen hebt, maak dat geen enkel verschil.
Als liberaal heb je daar op een gegeven moment moeite mee, want je dacht dat je koos voor een maatschappij waarin ieder mens soeverein is: ieder mens heeft het recht zijn leven te leiden zoals hij zelf wil, zolang hij datzelfde recht van ieder ander respecteert. En juist dat recht om wel of niet bij te dragen aan een collectief is niet vrijwillig maar verplicht opgelegd door anderen, die de democratie als een ultieme oplossing zien.
Onder dit mom worden veel mensen in onze maatschappij onderdrukt!
En zo voel ik het vandaag de dag ook, en door het plaatsen van artikeltjes is mijn wens dat mensen na gaan denken over waar ze mee bezig zijn. Want op de wijze waarop het land bestuurd wordt, voelt het voor een vrije ondernemer aan als een onderdrukking. (1)
Wij hebben allemaal het recht om soeverein te zijn, en daar gaan bestuurders klakkeloos aan voorbij !!!
 Ingezonden door Reiny/
 Red: Sterker nog, het IS een onderdrukking!
Inderdaad, de erkenning, de waardering voor iemands (jarenlange) bijdrage ontbreekt. Waarom? Omdat dat “hogere” ideaal zoals solidariteit voldoende reden zou moeten zijn? Vreemd dat diegene die niet/nooit bijdragen dan nooit als “niet-solidair” worden gezien. Maar als “vanzelfsprekend” als de mens(en) die geholpen MOETEN worden? Want dat zijn de “goede” mensen?
Of omdat als zichtbaar wordt hoeveel iemand moet bijdragen – in vergelijking tot anderen – dan de pleuris uitbreekt? Omdat als zichtbaar wordt dat iemand 80% van zijn inkomsten afdraagt, je niet langer meer met droge ogen kunt zeggen dat deze mens – want kapitalist, want rijke – niet deugt en herverdeling dus rechtvaardig is?
Bovendien is de bijdrage niet vrijwillig? Waarom? Omdat diegene die nu mee profiteren bang zijn niet hun “deel” van de koek te krijgen?
Het gaat om rechtvaardiging en om rechtvaardigheid. En of dat klopt of niet klopt, dat voel je, dat weet je. Steeds meer moeten afdragen voor minder en nog meer voor anderen gaat voor steeds meer mensen tegen hun grens van wat rechtvaardig is aanlopen. Ook wanneer iets wettelijk klopt, hoeft dit dus niet langer als rechtvaardig te worden ervaren. Als samenleving hebben we hier een verantwoordelijkheid.
En tot slot, je kunt niet aangeven aan wie of wat jouw bijdrage mag en zal worden besteed. Dat “mogen” politici voor jou doen. Waarom? Bij een collecte aan de deur krijg je tenminste nog een “dankuwel”. En dan heb je nog enigszins een idee aan welk doel jouw bijdrage wordt besteed. Nu nada, niks.
Zelf bijdragen aan een samenleving die de moeite waard is, aan zaken die in jouw ogen beter kunnen, is toch een vanzelfsprekendheid? Juist daarom moeten we niet vergeten deze bijdrage te erkennen en te waarderen. Juist daarom moeten we de mensen die dit jarenlang, een levenlang hebben gedaan een streepje voor geven of tenminste toch een “lintje” geven?
De stelling dat een overheid het noodzakelijke goed “Solidariteit” is voor de maatschappij is een drogreden.
We kijken namelijk tegen het feit aan dat een overheid, naarmate ze groter wordt, meer en meer zichzelf als doel gaat zien. Er gaan kapitalen aan belasting heen, maar slechts een fractie komt terecht bij de hulpbehoevenden.
Zoals Harry al aangeeft, er is meer te bereiken met persoonlijk initiatief. Zelfs al zou je in aanmerking nemen dat slechts een klein gedeelte van de bevolking dat doet zijn de mensen die echt geen keus meer hebben (te oud en te ziek om te werken) beter uit.
En waarom niet? Waarom zou het lokale bejaardentehuis niet in staat kunnen zijn om de boel in te zamelen? Als je verlost bent van een rovende overheid is het een stuk makkelijker om te geven.
Zou het niet zo zijn dat als de overheid als dwingende moraliteit wegvalt mensen zelf weer gaan nadenken over dingen? En hun eigen keuzes gaan maken?
Harrie Custers [3] reageerde op deze reactie.
@arvr [2]: eens. Ik zie zelfs verschillen tussen buurtdorpen. Dan heb je iets te kiezen. In plaats van one size fits all.
Rechts-libertariërs zeggen vóór vrijheid tegen dwang en geweld te zijn en beschouwen elk persoonlijk bezit als heilig. Maar dit is ronduit hypocriet. Immers, waar vindt nou meer dwang, geweld en grotere onteigening plaats dan in de verhouding tussen de kapitalist en de arbeider, of breder genomen, tussen de kapitaalklasse en de grote meerderheid van de bevolking die in loondienst is.
De fiscus ontneemt de mensen onder dwang hun bezit. Maar wanneer de productiewerker na een lange werkdag de vruchten van zijn arbeid mee naar huis wil nemen, dan zal de werkgever dit verhinderen, en desnoods de politie inschakelen om de werknemen met geweld zijn productie af te pakken.
Ja, werpt men tegen, de werknemer wordt niet overheerst of uitgebuit door zijn werkgever, omdat hij vrijwillig in loondienst zit en vrij is ontslag te nemen, en eventueel voor zichzelf kan beginnen. Maar dan gaan rechts-libertariërs voorbij aan het feit dat het leeuwendeel van de mensen niet over voldoende middelen beschikt om zelf ondernemer te worden. Dit komt omdat bijna alle bezit in de maatschappij geconcentreerd is in de handen van een hele kleine minderheid ultrarijken. De kapitalistische economie dwingt mensen zonder bezit zich voor hun levensonderhoud te verhuren (en uitgebuit te worden) aan mensen met een groot vermogen.
Iedereen is soeverein, niet alleen diegenen met genoeg poen!
Harrie Custers [6] reageerde op deze reactie.
Iedereen kan zich wel een democratie noemen, dat deden de Sovjets ook, maar een goed functionerende die zich onderscheidt van een of andere dictatuur, is eentje waar rechten en vrijheden onaantastbaar zijn. Dat is in de nieuwe democratie het zwakke punt, de hele tijd van die regels waar maar over de belangen van m.n. eigendom worden heen gewalst.
Harrie Custers [7] reageerde op deze reactie.
@Pasparal [4]: ja, iedereen is soeverein. Toch doe je in mijn ogen heel veel werkgevers geen recht.
Het verhaal van Reiny illustreert dat ook. Het gros van die ondernemers begint niet met een enorm kapitaal. Het gros van die ondernemers probeert een boterham te verdienen én voelt zich verantwoordelijk voor hun medewerkers en dus ook voor de continuïteit van hun bedrijf. Het gros van die ondernemers werkt niet 40 maar eerder 80 uur per week. In mijn ogen zijn dat niet de uitbuiters. Zij zien niet alleen de vruchten van hun eigen arbeid maar ook die van hun medewerkers gigantisch afgeroomd worden.
Ook voor die ondernemers geldt het gevoel: voor wie werk ik eigenlijk?
Wie dwingt wie?
Of laat ik mij dwingen? Voeg ik mij?
In een vrije markt heb ik zelf de keuze. Mits ik mijn verantwoordelijkheid durf te nemen natuurlijk.
Monopolisten waaronder de overheid, beperken mij natuurlijk enorm. Dan heb ik licenties, vergunningen, diploma’s en ik weet niet wat nodig alvorens ik aan een ander een dienst mag verlenen. En ja, alleen de mensen/bedrijven met kapitaal en andere privileges hebben dan een enorm streepje voor.
@pteranodon [5]: inderdaad, het is De democratie voorbij. De macht is in handen van een selecte groep. Voor de massa geldt de illusie dat ze iets te kiezen hebben, dat zij enige zeggenschap hebben.
De illusie dat jouw lijf, de vrucht van jouw arbeid en jouw eigendom echt van jou zijn, zijn we inmiddels ook voorbij. We komen van een republiek en gaan via de democratie naar een totalitair systeem. Helaas.
Comments are closed.