Bij ieder incident is de eerste reactie: wie zijn schuld is dat en waar was het toezicht. Gevolgd door de roep om meer regelgeving. Terwijl de desbetreffende toezichthouder druk bezig is aan te tonen dat het niet aan hem lag, maar met nieuwe regels het in de toekomst niet meer voor zal komen. Het zal best zijn dat we een complexe maatschappij hebben, maar als we die dan nog complexer maken door er een hele dimensie wet- en regelgeving bovenop te zetten, wordt het er niet beter en zeker niet vrijer op. Het zal duidelijk zijn dat als we meer vrijheid willen, we ook de macht van de toezichthouders in de gaten moeten houden.

Boetes moeten eerst betaald worden alvorens u naar een rechter kunt. En wie kan zich nog zo’n rechtsgang veroorloven? Veel toezichthouders kunnen dwangsommen en maatregelen opleggen, die pas achteraf door de rechter getoetst kunnen worden. Zie de vlees terughaal actie of wat de AFM en NMa vermogen. En hoe verdedig je je daar tegen?

Voorafgaand aan die toezichtmaatregelen wordt door de toezichthouders steeds meer pseudowetgeving gemaakt met regels, maatregelen en verordeningen, zogenaamd op basis van (hun) interpretatie van wetten. Soms wordt de desbetreffende branche geraadpleegd, niet gevolgd, om het een sausje van legitimiteit te geven. En daar waar de NMa strikt verbiedt dat er door de branche gezamenlijke afspraken worden gemaakt, mag dat mbt regelgeving weer wel. De ongecontroleerde macht die deze toezichthouders zich toe eigenen is voor mij reden hen de vijfde macht te noemen. 

Die toenemende regelgeving leidt tot een enorme verstarring en ver juridisering van processen. Bij banken, adviseurs, productiebedrijven, gemeentes, noem maar op. Als men zich al een juridische afdeling kan veroorloven (hoe zo gelijk speelveld?) dan is die afdeling vaak meer bezig uit te zoeken wat nog net wel mag/kan en het naleven van de regelgeving, dan dat zij bezig zijn het beste voor de klant te bereiken. Ondertussen bemoeit de politiek zich met nieuwe regelgeving om daar weer haar (waan van de dag) stokpaardjes mee te beriken. Met dit alles wordt de klant te kort gedaan, wordt innovatie in de kiem gesmoord. En wordt het belangrijker je aan (de slimme interpretatie van) de regelgeving te houden, dan wat ethisch juist is. 

Hier ligt een belangrijke rol voor het libertarisme: op basis van het non-agressieprincipe, kunnen simpele onderlinge afspraken gemaakt worden, zodat de complexe regelgeving en het toezicht sterk verminderd kunnen worden en de rechten van het individu veel beter beschermd worden.

 

 

 

 

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

10 REACTIES

  1. Samenleven doe je op basis van een moreel kompas, op basis van universele principes en niet op basis van regels. Alleen dan kan het menselijk blijven #deomgekeerdewereld

  3. Helemaal mee eens. We moeten af van de gedachte “De overheid moet er wat aan doen”.

    Vaak is dat een dwaling, en krijgen we regeltjes voor een probleem wat niet bestaat met als bonus een probleem wat door de regeltjes veroorzaakt wordt.

  5. @Erik [4]: is dat zo?
    Daar is ook een overheid. Toch is het gebeurd. Hoe vaak gebeuren dit soort afschuwelijke zaken daar? Hoe vaak gebeuren deze hier?

    Als ondernemer heb je er belang bij dat jouw zaak blijft voortbestaan. Als er geen overheid zou zijn, dan zou je zeker èn een betrouwbare architect èn een betrouwbare aannemer en desnoods een betrouwbare onafhankelijk bouwtechnicus inhuren, opdat jij – natuurlijk tegen zo laag mogelijke kosten – een deugdelijk gebouw krijgt als resultaat van jouw investeringen.

    Daar waar het toch mis gaat, zal dit consequenties hebben voor de toekomst van resp. de architect, de aannemer en/of de bouwtechnicus.

    Ik sluit niet uit dat bij dit voorbeeld de controleur van de gemeente een deal gesloten heeft met de aannemer: tegen een redelijke vergoeding keur een lagere kwaliteit dan op de tekening, toch goed.
    In Nederland is dat wellicht de andere kant op. De controleur zorgt er voor dat de aannemer een hogere kwaliteit (hogere prijs) kan leveren, dan feitelijk bouwtechnisch noodzakelijk zou zijn. De ondernemer betaalt de rekening. En uiteindelijk natuurlijk diens klanten.

    Hetzelfde geldt in mijn ogen ook voor de behandeling van je medewerkers. In een libertarische wereld werken deze mensen voor jou uit vrije keuze. Behandel je hen slecht, dan zul je een groot verloop hebben onder het personeel.
    In een iets minder ideale libertarische wereld zul je jouw slechte behandeling van het personeel terug zien in de slechte kwaliteit van jouw producten. Uiteindelijk zul je uit de markt gedwongen worden omdat andere aanbieders een beter product leveren.

  6. @Erik [4]: In de geidealiseerde libertarische samenleving zou dat echter schering en inslag zijn; net als de arbeidsomstandigheden in dat gebouw trouwens.
    Kunt u dat onderbouwen? Want dit is vooralsnog de grootste flauwekul die ik ooit gelezen heb. Uw redenering zou betekenen, dat alle zaken die nog niet onder overheidsdwang liggen, slecht zijn en in elkaar storten?

    Kijk eens om u heen in de echte wereld. Wegens concurrentiestrijd storten de supermarkten één voor één in? Worden alle auto’s steeds slechter en gevaarlijker? Ontploffen computers en GSM’s bij bosjes?

    Neen, dan de banken en het overheidstoezicht: dát gaat lekker, zeg.

  7. @Erik [4]: dank voor de reactie, brengt mij op het punt dat ik nog niet vermeld had: door overheidstoezicht, ontsaat er vaak een vals gevoel van veiligheid. NMAP noemde al het bankentoezicht, en zo zijn de woekerpolissen ook onder AFM toezicht verkocht. Hoe lang denkt u dat een slecht restaurant met voedselvergiftigingen (ook al worden ze niet gecontroleerd) blijft bestaan? De chemiebrand in Moerdijk was dacht ik niet in Bangaladesh. En waarom zou er geen particulier certificaat voor veilige gebouwen, in concurrentie, uitgegeven kunnen worden?

  8. Overheidstoezicht of particulier toezicht via keurmerken, als je écht zeker wilt weten of dat goed gaat zul je ook bij al die keurmerken je dienen te informeren. Je zit niet opeens in een soort luilekkerland waar je nergens meer op hoeft te letten en blind kunt gaan zitten vertrouwen dat alle keurmerken ne consumentenbonden het zo goed doen. Het enige verschil is of je geld op vrijwillige basis is uitgegeven met wat je dan wist. Het is een belangrijk verschil maar dat gecontroleer van anderen hun gangen en een zekere portie argwaan hoeft dus niet opeens weg te zijn.
    En vergeet bij al dat gecontroleer ook niet om de volgende ochtend vroeg op te staan voor het vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis, of wat onkruid wieden in de plantsoenen als de gemeente het niet meer doet.

    Harrie Custers [9] reageerde op deze reactie.

  9. @Pteranodon [8]: “het vrijwilligerswerk in het verzorgingshuis, of wat onkruid wieden in de plantsoenen als de gemeente het niet meer doet.”

    Ik begrijp dat je dit soort zaken nu via het betalen van belastinggeld hebt uitbesteed aan de overheid. Dat is handig.
    En begrijp ik het goed, dat wanneer er geen overheid zou zijn en jij dus geen belastinggeld zou hoeven afdragen, jij deze zaken dan niet meer belangrijk vindt? Jij dan geen reden ziet om deze zaken zelf ter hand te nemen of hiervoor tegen betaling beroep te doen op anderen?
    Dus als er geen overheid is gebeuren dit soort zaken niet meer? Voor wie doet die overheid dat soort zaken dan?

Comments are closed.