Vooruit en achteruit

Vrijspreker: U zag laatst een discussie tussen een paar politici en een anarchist in het lokale winkelcentrum

Opperdienaar: De politici hadden een springkussen opgesteld voor de kinderen midden tussen de winkels. De ouders die boodschappen moesten doen bij de vrijwillige markt, moesten toezien hoe hun kinderen naar het springkussen renden. Als de ouders de kinderen terug kwamen halen, sloegen de politici toe, met een aantal vragen over wat de ouders graag gedaan zouden zien in hun territorium.

De anarchist opende met de vraag waarom ze zich op kinderen richtten met hun springkussen. De lichte beschuldiging van ‘kinderlokkers’ ontging te politici niet en een korte stotterring volgde. Ze antwoordden niet dat zonder springkussen de volwassenen met een grote boog om ze heen zouden lopen, maar dat de kinderen zich zo niet hoefden te vervelen terwijl de ouders om hun mening werd gevraagd.

Vrijspreker: Sterke verdediging, hoe ging het verder?

Opperdienaar: De anarchist vroeg of de partij in kwestie al een aantal dingen wilde, en ze daar de onderdanen van wilden overtuigen, of dat ze een partij waren die de mening peilden van onderdanen en zich  aan iedere mening aanpasten? Dicterend of lerend? De politici besloten te gaan voor principeloos.

Vrijspreker: Dat is een uitstekende keuze, ze stonden daar tenslotte met een enquête

Opperdienaar: De anarchist vroeg nu waarom de politici twee ogenschijnlijk tegenstrijdige dingen deden. Aan de ene kant leggen ze hun wil op aan de onderdanen met wetten ondersteund met dreigementen, maar de aan de andere kant vragen ze de bedreigden tegelijkertijd wat deze graag willen. Hij zei zelfs: “Als jullie echt wilden weten wat de onderdanen willen, liet je ze hun geld houden en keek je waar ze het aan uitgaven, i.p.v. hier met een groen strookje papier te staan met een vraag waar hun eerder gestolen geld aan moet worden uitgegeven”

Vrijspreker: Oei, nu beginnen ze bezwaar te maken tegen de term stelen

Opperdienaar: Inderdaad, de gebruikelijke tegenwerpingen volgden dat je het lidmaatschapsgeld van elke club moet betalen. De anarchist wees op het verschil tussen vrijwillig en onvrijwillig lidmaatschap. Een van de politici haalde adem en begon een zin met:”Ok, dus jij …” De anarchist viel hem in de rede:”Nee dat betekent niet dat ik alleen op een eiland wil zitten. Samenwerken op vrijwillig basis is prima”. De politicus blies zijn adem weer uit en sloot zijn mond. Een andere politicus liep nu weg van de anarchist.

Vrijspreker: Ja fijn is dat hè, als je kunt weglopen van mensen waar je niet blij van wordt. Dat zouden we eigenlijk allemaal moeten kunnen. Helaas zijn sommige relaties onontsnapbaar.

Opperdienaar: De relatie met de heerscher moet onontsnapbaar zijn voor de onderdaan, anders wordt het chaos. Natuurlijk vervolgde de politicus dat we zonder overheid met onze voeten in de blubber zouden staan omdat er geen wegen waren. Onbereikbare winkels in de blubber.

Vrijspreker: Dat is altijd een aparte gedachtegang. Je verwijdert de dingen van het geweldsmonopolie en laat dan zien wat voor hopeloze puinzooi het wordt. 

Opperdienaar: Dat is een tactiek die meestal goed werkt. De politici hadden zowel vooruit als terug in de tijd kunnen kijken. Zo’n keuze heet ‘inkaderen’ en je hebt een goede kans dat de andere kant niet doorheeft dat zijn denkkader beperkt is, zeker als er een sausje van angst over zit: “Of je bent voor mij, of je bent voor de terroristen”. Een goede etatist, of deze nu slaaf of heerscher is, kiest het kader altijd zo gunstig mogelijk voor de onderdrukker. Het wegdenken van alle wegen in een denkbeeldige moddervlakte, levert allerlei moeilijke vragen op over wie deze plotseling ontstane ellende moet gaan oplossen. Hoe komen de geldstromen van winkeliers en klanten bij elkaar om de wegenbouwer te betalen om dit op te lossen? Wat doe je als er 1 winkelier is die niet betaalt? Dwing je hem? Ja? Daar gaan je mooie principes.

Als je echter terug in de tijd zou kijken, wordt het heel lastig voor de etatist. Hoe komt het dat er winkels midden in de blubber staan? Staan de huizen waar de klanten wonen ook in de blubber? Welke huizenkoper, koopt een huis dat midden in de blubber staat? Welke winkelier zet zijn zuur verdiende centjes in om een winkel in de blubber neer te zetten waar geen klanten en toeleveranciers kunnen komen? Welke projectontwikkelaar gaat grof geld inzetten om een woonwijk neer te zetten, zonder wegen? Hoe denkt hij die huizen te gaan verkopen, of zelfs maar te gaan bouwen? Hoe denken zijn investeerders hun geld terug te zien?

Vrijspreker: Die hadden al bruikbare oplossingen moeten verzinnen die bij alle partijen voldoende vertrouwen inboezemden.

Opperdienaar: Je kunt natuurlijk ook zeggen dat dit bewijst dat er zonder overheid geen huizen en geen winkels zouden zijn en een plaggenhut in de blubber het hoogst haalbare is zonder geweldsmonopolie. Toch is dat niet erg geloofwaardig. Ik zou iedereen aan wie een hele vreemde onwerkbare situatie wordt voorgespiegeld, willen voorstellen om eens na te denken:”Hoe is het mogelijk om in zo’n situatie terecht te komen?”

Vrijspreker: Hoe komt het dat mensen die al miljoenen jaren met elkaar handelen, momenteel van de ene economische depressie in de andere rollen?

Opperdienaar: Als ze niet gereguleerd worden, gaat het helemaal mis. Ze zijn te dom om voor de duvel te dansen.

De anarchist liep weg om nog wat boodschappen te doen. Toen hij terugkwam hadden de politici hun springkussen gedeflateerd en waren ze vertrokken.

Vrijspreker: Wat sneu voor de kinderen

Opperdienaar: Gelukkig was er ook nog deze attractie voor de kinderen.