De werkloze verbergen: Arbeidsongeschiktheid en de politiek van de statistieken

Met dank aan Floris Janssens die dit interessante artikel van Wendy McElroy voor de Vrijspreker heeft vertaald. U kunt ervan uitgaan dat die kunst van “het groeperen van cijfers” in Nederland eveneens tot de eigenschappen van politici hoort

De werkloze verbergen: Arbeidsongeschiktheid en de politiek van de statistieken.
Door Wendy McElroy.

  Volgens het Bureau of Labor Statistics (BLS) is het werkeloosheidspercentage in de VS in februari gezakt tot 7,7 procent, dat zou het laagste werkeloosheidspercentage voor de afgelopen vier jaar in de VS zijn. Terwijl het Witte Huis zichzelf feliciteerde wezen de Republikeinen snel naar wat vaak “het echte werkeloosheidspercentage” genoemd wordt; dat stond op 14,3 procent. Huh? Maar hij stond toch op 7,7 procent? Nou, dat ligt dus aan de definitie van werkloosheid en hoe je je statistieken berekent.
Het BLS heeft zes verschillende categoriëen, van U-1 tot en met U-6, om elke maand de werkeloosheid te analyseren.

 Bijj U-3 worden de mensen die werkeloos zijn, maar die de afgelopen maand actief op zoek naar werk waren, niet als werkeloos meegeteld. U-3 is de categorie die voor de media het meest gebruikelijk is. Bij U-6 worden de mensen die de afgelopen maand een baan zochten wel meegeteld als werkeloos en worden parttimebanen ook meegerekend; dit is het echte werkloosheidspercentage.

 De politici die willen doen alsof zij gezorgd hebben voor een lage werkeloosheid kiezen ervoor om U-3 te gebruiken, de politici die willen ontkennen dat de andere politici gezorgd hebben voor een lagere werkeloosheid kiezen ervoor om U-6 te gebruiken. Ze gebruiken dus de statistieken die hen toevallig even goed uitkomen.

Maar de zaken zijn misschien nog erger… Er is reden om te geloven dat zelfs de 14,3 procent van de U-6 categorie niet het echte werkloosheidspercentage is… Maar dat het in werkelijkheid nog hoger is…

 De Arbeidsongechikte en de Werkloosheid
De National Public Radio (NPR) heeft recent de bevindingen van een half jaar durend onderzoek door journaliste Chana Joffe-Walt gepubliceerd. Deze journaliste heeft, wat zij het disabilty-industrial complex noemt en wat meer geld uitgeeft aan arbeidsongeschiktheidsuitkeringen dan er aan de bijstand en voedselbonnen wordt uitgegeven, aan het licht gebracht. Ongeveer een jaar geleden meldde the New York Post dat meer dan 10,5 miljoen mensen elke maand een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvingen en dat de reserves voor deze uitkeringen in 2018 al op zouden zijn.
Joffe-Walt beweert dat het aantal mensen dat deze uitkering ontvangt inmiddels al gegroeid is naar zo’n 14 miljoen mensen; het geld om deze uitkeringen te betalen is in dat geval dan al op in 2016.

 Op 22 maart, tijdens een interview met “This American Life”, werd duidelijk gemaakt dat sinds de economie aan het einde van 2009 begon aan zijn langzame, erg langzame herstel we per maand gemiddeld zo’n 150.000 nieuwe banen wisten te creëren. In diezelfde periode kwamen er per maand gemiddeld zo’n 250.000 mensen een arbeidsongeschiktheidsuitkering aanvragen.

Waarom heeft de arbeidsongeschiktheid iets met de werkloosheidsstatistieken te maken? Nou, het merendeel van de arbeidsongeschikten werkt niet, maar omdat arbeidsongeschikten geen deel meer uitmaken van de beroepsbevolking worden zij niet meegeteld als werklozen in de statistieken. De arbeidsongeschikten worden de onzichtbare werklozen.

Wat verklaart de stijging in arbeidsongeschiktheidsuitkeringen?
e snelle stijging van de arbeidsongeschiktheidsuitkeringen is een onbedoeld gevolg van bepaalde politieke manoeuvres. “The End of Welfare As We Know It” werd aangekondigd in 1996 toen president Bill Clinton zijn handtekening zette onder nieuwe maatregelen om mensen uit de bijstand te halen en aan het werk te krijgen. Clinton stimuleerde de staten om dit te doen door ze zelf meer te laten meebetalen aan de uitkeringen. En hij stimuleerde personen om aan het werk te gaan door de duur van de uitkering te verkorten. Dit werkte, maar niet op de manier zoals Clinton bedoeld had. Iedereen die een normale uitkering kreeg ging de staat meer geld kosten, maar iedereen die een arbeidsongeschiktheidsuitkering kreeg ging de staat juist meer geld besparen, omdat de arbeidsongeschiktheidsuitkering niet door de staat maar door de federale overheid betaald werd.
In het NPR-rapport laat Joffe-Walt zien hoe agressief de staten te werk gingen in het overhevelen van mensen van normale uitkeringen naar arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Een voorbeeld, het bedrijf PCG, een privaat bedrijf dat ingehuurd wordt door staten om zoveel mogelijk mensen over te hevelen van normale uitkeringen naar arbeidsongeschiktheidsuitkeringen. Het bedrijf heeft een kantoor in Washington, wat eigenlijk met name een call center is, waar mensen met headsets zitten die de hele dag bezig zijn met het bellen met potentieel arbeidsongeschikte Amerikanen in een poging ze hun eventuele arbeidsongeschiktheid te laten ontdekken en te laten documenteren. De staat Misouri en PCG hadden een contract waarbij PCG 2600 dollar kreeg per persoon die ze van een normale uitkering aan een arbeidsongeschiktheiduitkering wisten te krijgen. Het lukte dus mensen uit de bijstand te krijgen, maar in plaats van een bijstandsuitkering kreeg men nu een arbeidsongeschiktheiduitkering. Arbeidsongeschiktheid is ongelimiteerd, in tegenstelling tot de bijstand. Volgens Joffe-Walt gaat slechts één procent van de mensen die een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangen weer aan het werk.

 Conclusie: wat is het daadwerkelijke werkeloosheidspercentage?
Als zowel de U-3 als de U-6 geen correct beeld van de werkelijkheid geeft, waar moeten we dan naar kijken voor een meer betrouwbaar beeld? Een grote stap in die richting zou het erkennen van de onzichtbare werkelozen die nu nog niet in de statistieken meegenomen worden zijn. Niet alleen de arbeidsongeschikten, maar ook de mensen die vanwege andere redenen niet meer tot de beroepsbevolking worden meegerekend. CNS News meldde dat in februari (tegelijk met dat “lage” aantal werklozen!)  er een nieuw record was bereikt qua hoeveelheid mensen die niet tot de beroepsbevolking behoren, bijna 90 miljoen mensen! Volgens de website Investment Watchblog beslaat het daadwerkelijke werkeloosheidspercentage ergens in de 30 procent van de mensen. Zij redeneerden als volgt: 90 miljoen mensen niet in de beroepsbevolking = 29 procent, ervanuitgaande dat er 310 miljoen mensen zijn, + 7,7 procent van de beroepsbevolking. Natuurlijk zijn bijvoorbeeld jongeren van onder de 16 die nog niet mogen werken van de wet hierin ook meegeteld. Aan de andere kant, velen die niet tot de beroepsbevolking worden gerekend ,kunnen ook gewoon met pensioen zijn of om een andere vrijwillige reden niet werken. Het is dus niet mogelijk om een precies percentage te berekenen. Het is echter wel mogelijk om de officiële statistieken te verwerpen. En het is noodzakelijk om kritisch te kijken naar de statistieken die van de politiek komen.