Politiek: Kunst van het Onmogelijke

Iemand noemde politiek “de kunst van het mogelijke”. Echter, in het tijdperk van de moderne verzorgingsstaat is politiek grotendeels de kunst van het onmogelijke.

De mensen die de beloftes van de politici bijhouden herinneren zich misschien nog hoe Barack Obama vertelde dat Obamacare de medische kosten zou gaan verlagen, wat velen geloofden.

Maar als je even nadenkt, hoe ouderwets dat ook schijnt te zijn tegenwoordig, geloof je dan serieus dat miljoenen extra mensen gezondheidszorg gegeven kan worden en er nieuwe uitgestrekte bureaucratieën gecreëerd kunnen worden, zonder dat daar extra kosten aan verbonden zijn?

Net zoals er geen gratis lunch bestaat, bestaat er ook geen gratis bureaucratie. Bureaucraten moeten ook eten, net als iedereen, en ook zij hebben een plaats om te wonen en wat andere voorzieningen nodig.

Hoe denk je dat de kosten verbonden aan gezondheidszorg gaan dalen wanneer de kosten van nieuwe overheidsbureaucratieën toegevoegd worden aan de kosten van de gezondheidszorg zelf?

Trouwens, waar komen de extra artsen vandaan die de miljoenen extra patiënten moeten gaan behandelen? Het opleiden van mensen tot arts is niet gratis. Politici kunnen deze kosten negeren, maar daarmee verdwijnen deze kosten niet.

Met bureaucratisch gecontroleerde gezondheidszorg ga je sowieso meer artsen nodig hebben, ook wanneer het aantal patiënten hetzelfde blijft, aangezien tijd die de doktoren kwijt zijn aan het invullen van formulieren tijd is waarin ze geen patiënten kunnen behandelen. En artsen hebben maar 24 uur in een dag zitten, net als jij en ik.

Wanneer je meer patiënten optelt bij meer papierwerk per patiënt, dan heb je het over nog meer kosten. Hoe zou dat de gezondheidszorgkosten kunnen laten dalen? Dat is namelijk onmogelijk, politiek is de kunst van het onmogelijke. Alles wat nodig is, is retoriek en een publiek dat niet verder denkt dan de retoriek die ze voorgeschoteld krijgen.

Je zegt gewoon even dat “gezondheidzorg” iets is waar “iedereen recht op heeft” en dan zit je goed bij het grote publiek. Zij die kritischer zijn benoem je vervolgens als “mensen die niet meelevend zijn met hun medemens”. Op die manier plaats je jezelf aan de kant van het goede tegenover “het kwaad”. En dat is een bewezen winnende strategie in de politiek.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden meerdere militaire bouw-bataljons het motto “Het moeilijke kan direct gedaan worden, het onmogelijke kan iets langer duren.” Tegenwoordig lijkt het net alsof het onmogelijke ook niet meer iets langer duurt. Het onmogelijke is inmiddels een routine geworden binnen de politiek.

Politici hoeven niet eens te bewijzen dat hun plannen überhaupt wel mogelijk zijn, ongeacht waarover die plannen gaan. Politici die strengere wapenwetten bepleiten worden bijvoorbeeld bijna nooit gevraagd naar bewijs dat aantoont dat zulke wetten zouden werken. En het komt al helemaal bijna nooit voor dat ze zelf een poging doen om zulk bewijs te presenteren…

Maar de enige manier waarop mogelijk is dat deze wetten effectief zijn in het redden van levens is wanneer ze daadwerkelijk het aantal moorden gepleegd met een vuurwapen verminderen. Maar wie interesseert het tegenwoordig nog wat mogelijk is? Waarom zou je wanneer de intentie goed is nog gaan kijken naar de details? Zeer zeker niet politici of het grootste deel van de media. Alles wat je nodig hebt is retoriek waarmee je jezelf aan de kant van het goede tegenover “het kwade” zet.

In de internationale politiek is het altijd populaire thema “ontwapening” in essentie hetzelfde als het strenger maken van wapenwetten, maar dan op grote schaal. Met name nucleaire ontwapening is populair. Zonder twijfel had het overgrote deel van de mensen gewenst dat wetenschappers deze allesvernietigende wapens nooit hadden ontdekt.

Maar indien je alle kernwapens op aarde zou vernietigen, zou de kennis vereist om ze te maken alsnog aanwezig zijn. Wanneer je alle wetenschappers die over die kennis beschikken zou vermoorden zou je een heel onnodig bloedbad hebben, aangezien nieuwe wetenschappers het opnieuw kunnen ontdekken.

Met internationale ontwapeningsverdragen is, net als met strenge wapenwetten, niets makkelijker dan het ontwapenen van vredelievende mensen. Maar daarmee maak je hen extra kwetsbaar voor zij die niet vredelievend zijn, aangezien zij die niet vredelievend zijn de opgelegde restricties simpelweg kunnen negeren waar de mensen die wel vredelievend zijn zich netjes aan houden.

Maar wie interesseert het dat nucleaire ontwapening simpelweg onmogelijk is? Zolang het maar goed klinkt toch?
———————————————
Origineel:
The Art of the Impossible Thomas Sowel 
Vertaald door Floris Janssens