De les uit het verleden is dat we niet leren van het verleden.

Op 1 december 2001 zat de economie van Argentinië in de problemen. De werkloosheid was hoog, de schuld was hoog en de recessie duurde maar voort. Maar het leven was enigszins ‘normaal’. Basisdiensten functioneerden nog. Niemand hoefde zich echt zorgen te maken over voedsel. Of water. Tot het allemaal veranderde, binnen een dag.

Op 2 december bevroor onze failliete overheid alle bankrekeningen. Je kunt je het niet voorstellen – de ene dag toegang hebben tot je geld, en de volgende dag volledig worden afgesneden. Binnen een paar dagen waren de mensen in de straten aan het vechten met de politie. De regering ging in default op de staatsschuld, en de munt ging in vrije val.

Ik deed wat postdoctoraal werk in de US op dat moment. Als buitenlander was ik niet echt in staat om te werken dus ik leefde op een krap budget van mijn spaargeld. Ik ging slapen met de mogelijkheid om mijn huur en de kosten van levensonderhoud te betalen en ik werd wakker met niets. Maar toen ik sprak met mijn familie in Argentinië, realiseerde ik me dat zij het nog erger hadden.

Alles werd schaars. De elektriciteit ging de hele tijd uit. Zelfs voedsel in de supermarkt werd schaars. Je moest eten wat er in huis was. Voedsel werd een ruilmiddel. Binnen een paar dagen gingen de mensen van vertrouwen in hun munt naar volledig wantrouwen. Niemand wilde papiergeld meer accepteren, vooral niet voor iets zo waardevol als voedsel.

Mijn vader belde me en zei dat hij zijn spaargeld had gestoken in cash US dollars in een bank kluis. Hij had mijn hulp nodig om het er uit te krijgen. Toen we aan kwamen bij de bank, waren er duizenden mensen op straat aan het rellen. De politie was er in paramilitaire uitrusting. Het was zo gespannen dat we iemand moesten omkopen om in de bank te kunnen komen.

Gelukkig waren we in staat om de toegang tot het kluisje te krijgen. Maar we moesten 3 of 4 straten lopen naar de auto. Het was half paniek, half adrenaline rush om langs een boze menigte te lopen met het spaargeld van mijn vader in onze broek gepropt.

Terugkijkend, was dit gekkenhuis. Maar op dat moment was het de enige manier. Toen kwam het nog moeilijker deel – het uit het land krijgen. We hadden vrienden die roeiboten vol geld naar het naburige Uruguay zouden varen. Maar dit was ongelooflijk riskant.

Op dat moment was de enige legale manier om geld uit het land te krijgen, het kopen van ADR’s (Argentijnse bedrijven genoteerd aan de New York Stock Exchange). En de enige reden dat we daartoe in staat waren, was omdat we de juiste contacten hadden. Maar de kosten waren rampzalig. De commissie alleen was 20% en de aandelen die we kochten gingen nog harder omlaag dan Worldonline. Dus mijn vader verloor uiteindelijk ongeveer de helft van zijn spaargeld door te proberen het uit het land te krijgen op het verkeerde moment.

Wat grappig is dat we uiteindelijk de overheid aanklaagden. Ze hadden ieders spaargeld vernietigd, en zelfs pensioenen in beslag genomen. De overheid vertraagde het juridische proces bijna een decennium. Zij hoopten dat alle gepensioneerden simpelweg zouden sterven en het probleem weg zou gaan.Uiteindelijk wonnen we de zaak (samen met duizenden anderen). Maar de rechter (een overheidsdienst) gaf de regering een ‘voorwaardelijke straf’. Dus, geen straf.

De beste manier waarop ik de situatie kan beschrijven is wanhoop. En dit is echt de ergste emotie die je kunt hebben. Het is een vreselijke positie om in te vertoeven. Het leven wordt een hel omdat je niet weet of je de volgende dag eten op tafel zal hebben. En in een dergelijke staat van wanhoop, ben je niet in staat om goede beslissingen te nemen. Het draait allemaal om overleven.

Natuurlijk, we bleven maar denken, “waarom hebben we dit niet zien aankomen? Waarom hebben niet eerder iets gedaan?” Als we wat geld uit het land hadden gesluisd vóór dat, of stappen hadden ondernomen om het pensioen veilig te stellen, zou het leven er heel anders hebben uitgezien.

Het is net als dat oude gezegde – beter een jaar (of tien jaar) te vroeg dan een dag te laat. Omdat je nooit de snelheid moet onderschatten waarmee dingen mis kunnen gaan. Vraag maar aan de Cyprioten.

Vertaald door The Red Pill. Originele artikel:

Indien u ook een keer een artikel heeft vertaald, en dit wenst in te zenden dan kan dit naar info@vrijspreker.nl