De noodzaak van een herinterpretatie van nationale soeverniteit

Een rechtvaardige economische en maatschappelijke orde impliceert dan een groot aantal beslissingen moet worden genomen op een zo laag mogelijk niveau om de participatie en de bevrediging die dat schenkt te vergroten. Beslissingen met externe effecten, dat wil zeggen beslissingen die consequenties hebben voor anderen dan degenen die de beslissing nemen, moeten worden genomen op een niveau dat deze anderen in aanmerking neemt, dat wil zeggen op een hoger niveau………. Dit houdt in dat een aantal soorten beslissingen – namelijk die met consequenties voor de wereld – moeten worden genomen door internationale forums, die de wereldbevolking vertegenwoordigen. ………

Dit komt neer op een vrijwillig afstand doen van delen van de nationale soeverniteit, zoals die thans nog wordt gezien. ….. Sterke internationale instituties en internationale overeenkomsten tussen gelijken, die bij voorkeur bindende arbitrage mechanismen bevatten zijn dus een voorwaarde voor de effectieve uitoefening van de territoriale soeverniteit.

Bovendien is de wereld …. te ingewikkeld geworden om zelfs maar een poging te ondernemen om de eigen doeleinden van een land in isolement na te streven.

Veel van de …. aangegeven richtlijnen zijn vaak niet alleen op het nationale vlak van toepassing maar ook op het internationale. De aanvaarding van deze richtsnoeren vereist een herinterpretatie van het begrip nationale soeverniteit. Participatie en maatschappelijk beheer veronderstellen een functionele en geen territoriale interpretatie van soeverniteit, ofwel jurisdictie over bepaalde gebruikstoepassingen en niet over een geografisch gebied. Conceptueel maakt deze interpretatie de geleidelijke internationalisering en socialisatie van alle – materiele en immateriele – hulpbronnen mogelijk op basis van “het gemeenschappelijk erfdeel der mensheid”. EINDE CITAAT.

Dit zijn aanhalingen uit het boek “naar een rechtvaardiger internationale orde”. (paragraaf 5.8 pagina 86 en verder, ISBN 90 10 01728 1). Een verzameling essays onder de coördinatie van Jan Tinbergen, een van de grondleggers van de econometrie en winnaar van de eerste Nobelprijs van de economie. Veel economen streven collectivisering na. Jan Tinbergen laat hier duidelijk zijn masker vallen. Het advies in het door hem gecoordineerde boek komt uiteindelijk neer op het verenigen van alle hulpbronnen onder een wereldregering.

Dit artikel in het kader van “ken uw tegenstander”. Dit zijn de denksprongen die ze maken. Het weghalen van bijna alle beslissingsbevoegdheden bij een land is kennelijk goed voor de mate van soeverniteit van een land. Klinkt als de EU nietwaar? De in het citaat geschetste weg is daadwerkelijk bewandeld, zoveel mogelijk internationale organisaties die over bepaalde beleidsterreinen beleid gaan maken. Waardoor de nationale zelfstandigheid wordt onder druk gezet, we zien de gevolgen van de hersenspinsels uit de jaren 70 dagelijks gebeuren.

De foutieve keten van gedachtes is deze: eerst worden zaken als voedselproblematiek, armoede en vervuiling tot het publieke domein gerekend, de staat dient deze op te lossen. Wij weten dat de staat dit alleen met geweld kan. Hier zitten ze dus al fout. Daarna is het zo dat geconcludeerd wordt dat veel van deze problemen een globaal karakter hebben en dus globaal moeten worden opgelost. Klinkt heel logisch maar het is fout. Hoe gek het ook klinkt, globale problemen kunnen soms het beste lokaal worden opgelost. Uitputting van de grondstoffen bijvoorbeeld, voor zover het al tot het werkveld der regeringen behoort, kunnen ook uitstekend lokaal worden opgelost. Lokale initiatieven van bijvoorbeeld recycling werken. Gemeentes gaven vroeger een paar cent per kilo oud papier en de recycling en de sportvereniging bloeiden daarvan op. Een volgende fout is te veronderstellen dat herverdeling en socialisatie noodzakelijk is en vrede en vooruitgang brengen. Herverdeling en collectivisatie zorgt juist altijd voor strijd en stagnatie. Als je als zielige groepering 10 kan krijgen, dan moet je ook 20 kunnen krijgen want je bent immers zielig. Je rechten worden je ontzegd als je geen 20 krijgt….. De grote fout van de club van Rome en andere doemdenkers is dat het uitvoeren van hun agenda de mensheid tot een abrupte stilstand doet komen. Door vooruitgang is er geen zero sum game maar wint eenieder. Dat is de weg voorwaarts, prive eigendom die vooruitgang uitlokt waardoor de omvang van de taart toeneemt.

Je moet soms tot de bron van het kwaad afzakken wil je het kwaad begrijpen, het soort semi wetenschappelijke onzin dat ik citeer is aan veel academici geleerd. En geldt volgens mij als achterliggende gedachte en wordt als waar aangenomen door de grote club van collectivistische bestuurders waar we thans mee zitten opgescheept. In de jaren 70 is hier nog discussie over gevoerd, daarna werd deze gekte in veel wetenschappelijke richtingen en politieke stromingen voor waar aangenomen. En vind je dus geen discussie meer hierover. Om dus de bron van het kwaad in deze huidige tijd te ontdekken moet je eigenlijk boeken lezen van de club van Rome of bijvoorbeeld het boek waar ik hieruit citeer. (of de Frankfurter schule)