720px-Criminal_Silhouette_R.svgEen bericht in het AD van een week geleden: de staat gaat dit jaar ruim een miljard aan boetes innen, dat wil zeggen: verkeersboetes.

Er zijn natuurlijk meer boetes dan alleen maar die voor verkeersovertredingen. Boetes zijn overal: in het economisch ordeningsrecht, het fiscale recht, het landbouw- en visserijrecht en ga zo maar door. Sinds enkele jaren is de overheid op het idee gekomen om de kosten van de beboeting in het verkeer te verhalen op de beboete persoon. Dat is de reden waarom er op een verkeersboete een bedrag aan administratiekosten staat. Dat bedrag was € 6, maar bedraagt inmiddels € 7. De bedoeling is dat de kosten van inning (lees: de kosten van het CJIB) hiermee worden gedekt. De boetes sec komen dan volledig ten goede aan de staatskas. Of dit juridisch kan is nog niet helemaal duidelijk. Er is een rechterlijk uitspraak geweest waarin werd geoordeeld dat het in rekening brengen van administratiekosten naast een boete niet mag. In hoger beroep oordeelde de rechter echter dat dit wel mocht (klik hier voor de uitspraak in hoger beroep). Beroep in cassatie is kennelijk niet ingesteld, zodat de mogelijkheid van een andersluidende uitspraak door de Hoge Raad, dan wel het Hof voor de Rechten van de Mens, open blijft.

In het recht komt het in rekening brengen van kosten van opsporing en vervolging meer voor. Er zijn in het verleden vonissen geweest van rechtbanken waarin verdachten die werden veroordeeld voor belasting- en premiefraude tevens veroordeeld werden tot betaling van de kosten van opsporing. Als fiscalist heb ik zo’n zaak een keer van dichtbij meegemaakt. De ‘rekening’ van de opsporingsinstantie – het ging om een bedrijfsvereniging – was keurig afgerond op een x-aantal hele werkweken van 40 uur per week tegen een zeker uurtarief. De rechtbank die de aansprakelijkheidszaak behandelde vond het goed en wees het gevorderde bedrag toe.

Op die manier wordt handhaving een opbrengstenpost voor de overheid: eerst de gemiste premies en belastingen, dan de boete voor het frauderen, vervolgens nog rente over de belasting- en premiebedragen en als afsluiter een vergoeding voor de kosten van opsporing.

Nu zullen weinig mensen medelijden hebben met gepakte belasting- en premiefraudeurs die voor de kosten van opsporing op moeten draaien. Laten ze de daders maar plukken, zegt de goegemeente.

Maar er is meer. Soms worden slachtoffers geplukt. In mijn praktijk als fiscalist ken ik daar een voorbeeld van. In de jaren negentig van de vorige eeuw zijn vooral in het zuidoosten van Nederland nogal wat mensen opgelicht door ‘beleggingsadviseur’ Elmar Koch. Het verhaal daarover vindt u hier. Justitie maakte er werk van en kreeg Koch na jarenlange arbeid veroordeeld.

Omdat Justitie beslag had weten te leggen op bankrekeningen met tegoeden van Koch, mengden een aantal gedupeerden zich in de strafzaak als belanghebbenden. De beslagen tegoeden waren immers een restant van gelden die hun ontfutseld waren door Koch en dus zou het logisch zijn – zo redeneerden ze – dat dit geld aan de slachtoffers ten goede zou komen.

Het Openbaar Ministerie eiste in de stafzaak echter verbeurdverklaring van de inbeslaggenomen gelden. De rechter wees die eis toe. Het resultaat was dat er voor de gedupeerden niets meer te halen viel. En in verdeling van verbeurdverklaarde gelden onder de slachtoffers voorziet het strafrecht nu eenmaal niet.

Misdaad loont, dat weten criminelen. De zaak tegen Koch is een voorbeeld van misdaadbestrijding die loont. Voor de overheid wel te verstaan. Je vraagt je alleen af wat dan nog het verschil is tussen een heler en de overheid. Mijn client, een van de gedupeerden, zag op dat punt geen enkel verschil meer.

Paul Verhaegh

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  2. Ach, heer Verhaegh, u heeft / had nog steeds vertrouwen in justitie in NL? Ik al heel lang niet meer en ik heb vaak het idee
    dat in echt (voor de overheid) belangrijke zaken de rechter naar
    een bepaalde uitspraak wordt gedirigeerd. Procederen tegen de
    staat, bijv. een ministerie? Wordt op het laatste ogenblik de rechter vervangen door een rechter-plaatsvervangend, die dan
    opeens een topambtenaar van het betreffende ministerie blijkt te
    zijn. En dan nog de laatste belachelijke uitspraak gisteren in de
    zaak tegen ex-rechter kalbfleisch, die terechtstond wegens
    meineed. En werd vrijgesproken. Hoewel ik niet alle details ken,
    leek het er m.i. toch wel duimendik bovenop te liggen dat er in
    dit geval toch echt wel sprake was van meineed. Naar mijn
    mening is de NL rechtspraak door en door verrot.

    ric ardo [3] reageerde op deze reactie.

  3. @ergo [2]:
    Naar mijn mening is de NL rechtspraak door en door verrot.

    En niet alleen de rechtspraak. De hele regering is verrot, maakt het bedrijfsleven kapot en een ieder die ermee te maken heeft.

    Je moet gestudeerd hebben om het zover te laten komen lijkt het wel… enig competentie van de “regerende gasten” is ver te zoeken.

  7. ik heb het hier vaker gezegd, helen moet je aan een arts overlaten.

  8. Paul,

    Dit is een uitstekend artikel. Chapeau!

    Bizar detail is dat blijkt dat de hoofdrolspeler, de Meneer Koch, volgens het Duits recht niet in aanmerking komt voor een celstraf.

    Quote:
    “Wellicht het meest indrukwekkende getal is het gewicht van de hoofdrolspeler. Koch, die eerder in Duitsland in het nauw kwam wegens mogelijke financiële malversaties, weegt namelijk tegen de tweehonderd kilo. Zijn indrukwekkende gewicht speelt een niet te onderschatten rol in de nasleep van de zaak. Koch, die na het uitkomen van de fraude naar zijn geboorteland Duitsland vluchtte, is door zijn omvang Haftunfähig – ongeschikt voor detentie in een Duitse cel. Koch heeft de Roermondse rechtszaal dan ook nog nooit van binnen gezien.”

    Hier zijn een paar forse libertarische kanttekeningen te plaatsen. Zo te zien beschermd het “Zielige mensen syndroom” van het collectivisme intussen oplichters die een Ponzi Scheme gebruiken.

    Volgens mij zou een verblijf in de cel een prima afslankkuur moeten zijn, maar gezien de huidige “maatschappelijke en sociale waanzin” is dat geen argument waarop ik zou gokken.

  9. Is wel OK als administratiekosten op de overtreders wordt verhaald, anders betalen de goeie (de niet overtredende belastingbetalers) voor de slehcte.

Comments are closed.