De angst om afscheid te nemen van de status quo

Nadat Shin geboren was in het op 50 kilometer ten noorden van Pyongyang  gelegen SLAVENKAMP 14 , was en bleef dit kamp voor hem de status quo waar hij pas op 23- jarige leeftijd uit ontsnapte. ( Wie Shin wil  ontmoeten kan naar Lausanne komen, waar hij van 21 tot en met 25 augustus als gastspreker de ISIL-conferentie zal bijwonen.)

Helaas  zijn wij-  zoals een medelibertariër mij nog eens onder ogen bracht- , hard op weg naar toestanden, zoals deze bestaan in Noord- Korea. 

Zo mogen wij dankzij het door Bolkestein ontplooide initiatief, met ons eigen geld de EU niet meer in of uit, tenzij een formulier ingevuld wordt, dat daarna de overheidsmolen ingaat, met alle gevaren van dien.

Ook zijn wij meer dan de helft van ons inkomen kwijt aan de overheid in de vorm van een aantal dwangbijdragen, waarvan het dwingend karakter zoveel mogelijk onder het tapijt geveegd wordt.

Wie niet gelooft dat het dwangbijdragen zijn, zal helaas merken dat hij beboet en/of opgesloten wordt bij niet-betaling.

Nederlanders die geconfronteerd worden met het op zijn minst ongewenste karakter van de status-quo, geven letterlijk bij voorbeeld de volgende antwoorden:

01.
” Ik stem al 43 jaar op de PvdA. Ga je mij nu vertellen dat dat niet goed is ?”

02.
” Kees, bij discussies heb jij ook overal een antwoord op !”  Inhoudelijk gaat  men niet op het gezegde in  en de opponent gaat meestal door op de slechte weg, hoewel soms ergens aan de einder de waarheid gloort.

Henk  Gortzak begon te huilen en antwoordde: ” Je kunt toch niet geloven dat het allemaal voor niet geweest is?”, toen een interviewer hem confronteerde met de val van het communistisch regime. Gelukkig voegde zijn vrouw hem toe : ” Moed houden, Henk !”

De reden dat wij doorgaan de status quo te accepteren, is vermoedelijk dezelfde als die waarom Shin niet eerder poogde te ontsnappen uit kamp 14: “We beseffen niet, dat het ook anders kan.”

In het commentaar bij een vorig stukje kwalificeerde ik iemand die  niet beseft dat hij onvrij is als patiënt. Hiervoor ontving ik van een goede vriend een flinke veeg uit de pan, want dit was ” een  non-argument en een dooddoener.”

Er is blijkbaar nog veel werk te verrichten en het valt niet altijd mee de opponent te overtuigen. Daar is veel geduld en arbeid voor nodig in de wijngaard des Heren.

Milton Friedman noemde een dergelijke toestand van status quo  niet “de status quo”, maar “de  tirannie van de status quo”.

Het is deze  tirannie waarvan velen onder ons zich zowel  mentaal als  fysiek niet kunnen en ook niet willen bevrijden, ook al is voor velen het percentage dat zij nog eigendom van zichzelf zijn gedaald tot iets in de orde van grootte van vijf procent.

Hugo van Reijen