Hfdst.22 De Bazaar van Regeringsvormen

Op 17 augustus wordt de nieuwste, uitgebreide uitgave van dit beroemde boek gepresenteerd door de schrijver,Professor Ken Schoolland persoonlijk. Het boek dat al in meer dan 40 talen verschenen is, geeft per hoofdstuk een nadere economische en libertarische nabeschouwing en kritische vragen ter discussie. Het is prettig om te lezen en verdiept zeker uw economisch inzicht.

De avonturen van Jonathan Gullible (Hfdst 22)
De Bazaar van Regeringsvormen

Jonathan lag stil van frustratie. Mices verscheen weer en doorzocht de vuilnisbakken in de steeg. Hij snuffelde aan het brood in Jonathans zakken. Maar door een geluid aan het einde van de steeg vloog hij weer terug om zich te verstoppen tussen de stapels rommel.
Een grote, bruine koe slenterde naar Jonathan toe. “Meuhh”, loeide de koe. De bel om haar nek klingelde langzaam als ze bewoog. Plotseling verscheen er nog een koe aan het einde van de steeg, gevolgd door een robuuste oude man met een staf.
“Kom terug, gek beest”, gromde de veehoeder.
Jonathan kronkelde en gebruikte zijn schouder om een doos naast hem een duw te geven. De oude man tuurde door de schemering. “Wie is daar?”
Toen hij Jonathan daar gekneveld en geboeid zag liggen, haastte hij zich ernaar toe om de knevel weg te trekken.
Jonathan ademde opgelucht. “Ik ben overvallen en bestolen. Maak me los!” De oude man haalde een mes uit zijn zak en sneed de touwen door.
“Dank u”, zei Jonathan, zijn pijnlijke polsen wrijvend. Gretig vertelde hij zijn verhaal aan de oude man.

“Ja,” zei de robuuste boer terwijl hij zijn hoofd schudde, “je kan tegenwoordig niemand meer vertrouwen. Ik zou helemaal niet naar de stad zijn gekomen als ik niet gehoord had dat de overheid mij zou kunnen helpen.”
“Denkt u dat de overheid mij kan helpen om mijn geld terug te krijgen?”, vroeg Jonathan.
“Waarschijnlijk niet, maar misschien heb je meer geluk bij de Bazaar van Regeringsvormen dan ik”, antwoordde de oude herder.

Zijn gezicht had meer rimpels dan een gedroogde pruim en hij droeg ruige kleren met laarzen van ongelooide huid. Jonathan voelde zich door diens kalme manier en rustige woorden wat meer op zijn gemak.
“Wat is de Bazaar van Regeringsvormen? Is het een plaats om vee te verkopen?”, vroeg Jonathan.
De oude man fronste en bekeek zijn twee rustige dieren.
“Dat is wat ik kwam uitzoeken”, zei de veehoeder. “Het is eigenlijk een soort variététheater. Het gebouw is chiquer dan een bank en groter dan alles wat ik tot nog toe heb gezien. Binnen lopen mensen met allerlei regeringsvormen te venten om burgerzaken af te handelen.”
“Oh?”, zei Jonathan. Wat voor regeringsvormen proberen ze te verkopen?”

De herder krabde zich aan zijn zonverbrande nek en zei: “Er was een vent die zichzelf een socialist noemde. Hij vertelde me dat zijn vorm van regeren één van mijn koeien zou afnemen en die dan aan mijn buurman zou geven.
Ik zag dat niet zo zitten. Ik heb geen hulp nodig om een koe − indien noodzakelijk − aan een buurman te geven.

Dan was er ook zo’n communist in een fel rood shirt, hij stond in een nis naast de eerste venter. Hij had een brede glimlach en bleef mijn hand maar schudden, heel vriendelijk zeggend hoe aardig hij mij vond en hoeveel hij om mij gaf.
Hij leek wel oké totdat hij zei dat zijn regering allebei mijn koeien zou afnemen. Dat was goed, beweerde hij, want iedereen zou dan gelijkwaardig eigenaar van alle koeien zijn en ik zou dan wat melk krijgen als hij vond dat ik dat nodig had. En toen stond hij erop dat ik zijn partijlied zou zingen.”

“Dat moet dan wel een lied zijn!”, riep Jonathan uit.
“Ik zag dat ook niet zo zitten. Ik ga ervan uit dat hij dan de meeste room voor zichzelf zou houden.
Toen liep ik door de grote hal en kwam ik een fascist tegen, helemaal in het zwart gekleed. Het leek wel of hij op weg naar een begrafenis was.”
De oude man pauzeerde even om één van zijn koeien bij een ranzige hoop troep vandaan te jagen.
“Die fascist had net als die andere kerels ook een hoop mooie praatjes en veel stoutmoedige ideeën. Hij zei dat hij allebei mijn koeien zou afnemen en mij een deel van de melk zou verkopen. Ik zei: ‘Wat? Voor de melk van mijn eigen koe betalen?!’ Toen dreigde hij om me neer te schieten als ik niet meteen voor zijn vlag salueerde.”

“Wow!”, zei Jonathan. “Ik wed dat je daar snel vandaan ging.”
“Voor ik een voet kon verzetten, doemde er opeens een progressieve vent op en bood mij een new deal aan. Hij vertelde me dat zijn regering mij wilde betalen om één van mijn koeien af te schieten om de voorraad te verminderen. Hij zou de andere melken en zou dan wat van die melk weg laten lopen.
Hij zei dat hij dan zou helpen om het restant tegen een leuk, hoog prijsje te kopen. Welnu, welke idioot zou nou zoiets doen?”

“Dat is inderdaad wel heel erg vreemd”, zei Jonathan hoofdschuddend.
“Heeft u één van die regeringen gekozen?”
“Van mijn leven niet, knul,” antwoordde de veehoeder, “wie heeft hen nodig? In plaats van dat zij mijn zaken gaan regelen, heb ik besloten om mijn koeien naar de veemarkt te brengen. Ik ga er één inruilen voor een stier.”

————————————
Ook weer gevolgd door analyse, vragen en discussie